annebe schreef:3/4 jaar geleden kreeg ik een flinke burnout/depressie, daar inmiddels goed uit gekomen.
Maar... mijn fijn rij gevoel is nog niet terug gekomen.
De band die ik voorheen had met mijn arabier voel ik niet meer
Angst, angst om te vallen, angst om er van door te gaan, angst voor ?
Soms vertrouw ik op mijn technische kennis en rijd ik in mijn eentje een kwartiertje in de bak.
Voor de burnout reed ik veel buitenritten, begeleide ik groepen, reed endurance, ben notebene zithouding coach en gespecialiseerd in les geven aan angstruiters
Vandaag met mijn man lopend, dochter op pony en ik op arab naar buiten.
Genieten doe ik niet.. let teveel op "gevaar"
Besloten om terug te gaan naar de basis en veel te gaan wandelen.
Wie herkend dit?
Ik herken de enorme impact die angst heeft.
Rationeel gezien ga ik mee met Scooby "het is niet reeël", maar dat is het punt gewoon niet. Angst komt niet voort uit je ratio.
For some reason or the other is jouw alarmsysteem veel te alert geworden. 'Daar zal best een reden voor zijn', maar gesteld dat je dat weet, daar koop je weinig voor.
Angst is "voor de ratio vaak niet nodig", soms onbegrijpelijk. Angst is (contra cognitive gedragstherapie) geen gedachte.
Angst is veel meer je overlevingsinstinct.
....en dat kun je best ""resetten"", dwz je kunt de overgevoeligheid (te veel te vaak te heftig 'om niets' in alarm, constant alert, niets/ veel minder dingen dan vroeger voelt spontaan, makkelijk, zorgeloos etc) kwijtspelen.
Wat lichamelijk van belang kan zijn is de toestand van de bijnieren.
Om daarna de overgevoeligheid van het alarmsysteem de nek om te draaien heb ik veel baat van emdr gehad. Maar somatic experiencing heeft ook zin (en de boeken van Peter Levine zijn beslist de moeite waard) en met gespecialiseerde kinesiologie kan ook heel erg veel.