Geplaatst Lees dit vooral niet als je geen zin hebt in een lang, ongezellig verhaal over psychische problemen. Oké, where do I begin? Op het moment voel ik me heel erg waardeloos en dit wordt veroorzaakt door verschillende factoren, dus om het makkelijk te houden begin ik even met een voorgeschiedenis.
Als kind ben ik altijd al problematisch geweest. Huilbuien, driftbuien, paniekaanvallen, angst voor bijna alles, geen eetlust, geen zin om dingen te doen, sociaal niet goed meekunnen met andere groepjes kinderen, en dit speelde zich allemaal al af voor mijn tiende levensjaar. Op het moment dat ik in de pubertijd kwam, kwam er op al deze problemen nog een schepje bovenop. Ik refereer altijd naar mijn elfde levensjaar als het omslagpunt in mijn leven. Ik werd manipulatief, depressief, kapte al mijn vriendschappen af, kreeg zelfmoordgedachtes, ontwikkelde eetproblemen, werd nog angstiger dan ik al was, verergerde woedeaanvallen, werd wantrouwend, deed mensen opzettelijk emotioneel pijn en mijn karakter werd al in al erg duister. Naar de buitenwereld toe probeerde ik dit vaak te verbergen door middel van arrogantie, of juist extreme spontaniteit en aardigheid. Naarmate ik ouder werd en keer op keer op sociaal gebied in de problemen raakte wist ik dat er iets mis met mij was en dat ik mezelf aan moest passen. Op sommige moment was er echt vooruitgang, maar alleen als ik omringd was door andere mensen, zodra ik alleen was werd alles weer duister.
Toen ik 14 was gingen mijn ouders op een erg vervelende manier uit elkaar. Ik kan nog steeds niet zeggen of dit een trigger was voor de extra mentale problemen die daarop volgden: paniekaanvallen, zulke erge nachtmerries en angsten dat ik bij mijn vader in bed moest slapen anders kwam niemand in huis de nacht door, niet uit bed willen komen omdat ik daar simpel weg geen motivatie voor zag, spijbelen van school en opnieuw eetproblemen. Doordat mijn problemen dit keer wat opvallender waren zagen mijn ouders genoeg reden om mij naar een kinderpsycholoog te sturen. En oh oh oh, wat vond ik dat vreselijk. Ik wilde absoluut niet praten met iemand die ik niet kende. De psycholoog kwam niet echt verder met mij, gaf mij de diagnose ‘angststoornis’, ‘hypersensitief’ en ‘hoogbegaafd’ (ja hoogbegaafd kan ook negatieve dingen met zich mee brengen) en ik kapte vervolgens onze sessies af.
Ik heb sindsdien verder geleefd met mijn mentale problemen en begon hier openlijk over te praten, waardoor ik meerdere mensen heb meegesleept in mijn duistere gedachtes. Dat is iets wat ik echt verschrikkelijk vind, ik wil niet iemands trigger zijn. In de tussentijd kwam ik er ook achter dat ik geen baantjes kon houden. Keer op keer begon ik aan een baan en kapte het na een aantal dagen, weken of maanden af. Ook veranderde ik constant van mening over welke studierichting op wilde en meldde mij meerdere malen aan bij studies om mij vervolgens weer uit te schrijven. Uiteindelijk ben ik begonnen aan een opleiding, enkel om deze na 2 weken weer op te geven. Dit resulteerde in een tussenjaar waarin ik letterlijk niks, maar dan ook echt NIKS, heb gedaan. Uiteindelijk heb ik na dit jaar een studie uitgekozen die ik nu godzijdank nog steeds doe, maar baantjes? Nee dat gaat nog steeds voor geen meter.
Afgelopen jaar heb ik een tijd op mezelf gewoond, ook niet echt een succes om het zo maar even te zeggen. Ik was doodongelukkig en raakte weer verzeild in sociale problemen, maar dit keer ook op intiem gebied (if you know what I mean…) waar ik soms hals-over-de-kop indook om er vervolgens ontzettend spijt van te hebben en het een dag later net zo leuk weer zonder er bij na te denken opnieuw te doen. Daarnaast kwam ik nog in aanraking met wat andere niet zo gezonde dingen waar ik verder niet op in zal gaan. Opnieuw kreeg ik ernstige angstaanvallen en dit keer zo erg dat ik bij mijn huisgenootje in bed kroop sommige nachten (en dat als bijna 21-jarige, hoe beschamend is dat) om me iets minder paniekerig te voelen. Als ik geen angstaanvallen had voelde ik me ontzettend… Dood. Alsof ik er niet echt meer was en ik van een afstand toe keek hoe iemand mijn lichaam bestuurde. Dat was de druppel, ik had professionele hulp nodig.
Ik heb toen zelf een afspraak gemaakt bij de huisarts en deze nam mijn problemen serieus en heeft mij doorverwezen naar een psycholoog. Bij deze psycholoog heb ik enkele afspraken gehad en ze heeft de diagnose ‘borderline persoonlijkheidsstoornis’, ‘angststoornis’ en ‘ontwijkende persoonlijkheidsstoornis’ gesteld. Vervolgens sloot ze de sessie af met: “Ik kan je pas over minimaal een halfjaar behandelen, want we zitten vol.”
Op dat moment leek een halfjaar niet zo heel lang te duren, maar inmiddels ben ik begonnen met een stage, gestopt met deze stage omdat ik het weer zat was en weer opnieuw begonnen met een stage. Als ik de druk van mijn studie niet voelde om deze stage af te maken was ik waarschijnlijk hier ook al gestopt. Niet omdat het vreselijk is, maar ik kan het gewoon niet aan. Ik zit er helemaal doorheen en nu lijkt die behandeling bij psycholoog ineens heel ver weg. Ik weet op dit moment niet meer wat ik moet doen, ik kan nergens meer afleiding in vinden, zelfs niet in mijn paard.
Wie heeft hier ervaring mee, zit in hetzelfde schuitje of wie heeft er tips om mezelf hier doorheen te slaan totdat de psycholoog tijd voor mij heeft? Ik wil ook nog even zeggen dat ik totaal niet zielig ben en hiermee ook niet om aandacht of medelijden vraag. Dit is enkel een vraag om hulp en tips en om gewoon mijn verhaal kwijt te kunnen. Ik heb op het moment niemand om mij heen die dit ervaart of die het ook maar een klein beetje begrijpt. Praten met ‘lotgenootjes’ of iemand die hier meer verstand van heeft zou daarom al erg fijn zijn.
(Graag geen reacties zoals: waarom zet je dit op internet? Ik weet wat ik doe, dit is een bewuste keuze, omdat ik in ‘het echte leven’ niet meer verder kom).
Bedankt voor het lezen.
