
Toen ik 16 was leerde ik hem kennen, mijn eerste grote liefde. Ontzettend verliefd en gelukkig. Maar aan alles komt een einde, bij ons na een dik jaar. Nu ondertussen bijna een jaar verder, en ik kan het precies nog altijd niet lossen. Na onze break nog enkele keren geprobeerd maar leek maar niet te werken, er was altijd wel iets.
Ik heb er enorm veel liefdesverdriet aan overgehouden, na een tijdje ook (en door nog andere dingen) in een depressie gesukkeld.
We zijn altijd contact blijven houden, tot op de dag van vandaag. Hij was er als ik niemand anders had, hij was er als ik een schouder nodig had, hij was er, door dik en dun. Ken je dat tekstje, 'He feels like home', dat is hoe ik mijn gevoel het best kan beschrijven bij hem. Iets waar ik soms enorme heimwee naar heb.
We hielden elkaar altijd redelijk kort, hij mij iets korter dan ik hem maar dat is waarschijnlijk ook de hoofdreden waarom het uiteindelijk gedaan is geraakt. Je bent jong en je wilt wat. Daarom was opnieuw daten sowieso voor ons beide wel een gevoelig onderwerp.
Mijn familie en vrienden hebben hem niet zo graag, zeker omdat hij mij enorm gekwetst heeft. Ze steken het ook een beetje op hem dat ik in een depressie zit. Wat ook wel zo is, maar uiteindelijk was hij degene met wie ik er ook over praatte als ik me slecht voelde. Ik ben hem daarvoor ook heel dankbaar.
Maar we maakte nog altijd veel ruzie, ook in onze gewone vriendschap. Elkaar beschuldigen van waarom het fout is gegaan. "jij hebt dit gedaan" "maar jij hebt dat gedaan"... Ik voelde vooral frustratie en boosheid naar hem toe. Boos dat hij me zo gekwetst had en ik er de dupe van was geworden, meer dan hij dat was.
Enkele maanden geleden zei hij dat hij opnieuw begon te daten, dit kwam bij mij heel hard aan, ik was hier eigenlijk kort door de bocht, volledig kapot van. Maar toch mijn goede moed proberen oprapen, en gewoon hetzelfde beginnen doen, of toch, gewoon tinderen en sms'en. Echte dates? Daar was ik nog niet klaar voor dacht ik.
Ondertussen kwam ik er wel achter dat hij niet echt veel dates had, maar dit eerder zei om ervoor te zorgen dat ik afstand begon te nemen omdat ik zo ongelukkig was, en ook grotendeels door hem.
Tot een klein maandje geleden, ik appte met een leuke jongen die vroeg om af te spreken. Mijn vriendinnen moesten me een duwtje in de rug geven maar heb het dan toch maar eens gedaan. En wat een ontzettend leuke jongen! Ver boven mijn verwachtingen. En elke date werd leuker en leuker, maar ik deed het wel rustig aan (Pas na 5-6 dates gekust) Hij wist hiervan, reageerde heftig, maar niet zo heftig als ik had verwacht. Hij dacht dat ik dit deed zodat ik hem kon vergeten. Ik ontkende dit en zei dat ik deze persoon ook oprecht leuk vond. Wat ook zo was.
En toen ging het allemaal heel snel, zo snel, dat ik nu dus "samen" ben met die jongen. Ik was volledig terug blij en opgewekt, vond hem super leuk en van de een op de andere dag is dit opeens veranderd in twijfels. Waarom is dit gevoel niet zo hevig als bij hem? Waarom voelt dit soms heel goed en dan opeens heel slecht? Ik weet dat ik niet mag vergelijken. Maar als ik nu samen ben met deze jongen, bekent dat dat ik hem dan voorgoed kwijt ben? Waarschijnlijk wel. Hij probeert me ook terug om te praten om terug bij hem te komen, wat hem ook aan het lukken is. Ik voel me schuldig, en vooral heel onzeker. Ik heb bij hem totaal geen zekerheid vrees ik. Ik ben blijer met een sms van mijn ex dan van mijn vriend. Ik lees dan verhalen van mensen die hun eerste liefde nooit 100% vergeten, dus is het dan zo raar dat ik dat ook niet kan? Kan ik hiermee leven? Geen idee. Ik weet het gewoon totaal niet meer. Ik ben boos op mezelf dat ik hier zelfs aan denk. Ik voel me schuldig als ik een uur met mijn ex stuur ipv mijn vriend... Ik ben boos omdat ik ervan overtuigd was dat ik dit achter had gelaten en dit nu niet zo blijkt, ik zo ontzettend blij was dat ik iemand nieuw had leren kennen en dit gevoel opeens zo vaag en twijfelend is...
Kan iemand mij helpen?