Ik ben een introvert, een rasechte, al heel mijn leven. Als kind was ik degene die in de hoek van mijn kamer met een stoel en een dekentje een soort 'tent' maakte om daaronder mezelf dan te verstoppen om strips te lezen. Urenlang. Tot grote frustratie van mijn oudere zus, die liefst samen met de barbiepoppen wilde spelen

Om geen onduidelijkheid te creëren: introvert is absoluut niet het synoniem van verlegen, hetgeen wel vaak gedacht wordt


Ik merk dat ik na een heel drukke dag op het werk (veel collega's, veel interventies, veel 'social talk') echt thuis kom, in mijn zetel plof en liefst voor de rest van de dag niets meer doe. Als ik eens een paar dagen vrij heb en mensen vragen me wat de plannen zijn, dan denk ik: plannen?

Nu, ik ken mezelf ondertussen ook wel voldoende om hier grenzen in te stellen. Genoeg momentjes voor mezelf, vaak genoeg 'nee' zeggen,... Maar toch merk ik dat ik er in mijn omgeving wel nog vaak op bots. Mijn moeder zit bv al eeuwen te vissen naar toekomstige kleinkinderen. Ik weet eerlijk gezegd niet of ik dat wel wil/aan kan. Ik vind kinderen heel leuk, maar vooral ook als ik ze 's avonds kan meegeven met hun ouders. Ik moet niet denken om zo'n kleine 24/24 7/7 bij me te hebben. Mijn leidinggevende gaf me in zijn laatste evaluatiegesprek aan, dat ik "weinig gemotiveerd" lijk. Jup, zo lijk ik misschien. Ik ben namelijk geen extraverte spring in het veld. Ik ben tussen de collega's ook gewoon rustig, en vrij op mezelf. Maar ik ben wel héél erg gemotiveerd....

Hoe gaan jullie hiermee om?
Hebben jullie kinderen?
Hoe loopt dat op het werk?