Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 12-05-17 22:33

Gevecht tegen mezelf

Geplaatst door de TopicStarter : 12-05-17 22:33

toegestaan schaduwaccount

Ken je het gevoel om constant met jezelf te vechten?

Een deel in je wil zo graag normaal zijn, gewoon leven, genieten van dingen? En een ander deel dwingt je om precies het tegenovergestelde te doen: Nee, dit mag je niet eten, nee dat kan je niet eten. Eet je het toch? Dan zit je met het schuldgevoel wat je weer kan oplossen door laxeermiddelen te gebruiken, andere maaltijden over te slaan en extreem te gaan sporten.
Ik heb het eindelijk onder ogen durven te zien: Ik heb een eetstoornis.
Hier. Ik heb het gezegd. Ik heb een eetstoornis, en ik ben er helemaal klaar mee.

Het is een heel lang verhaal dat ik jullie hier nu niet mee zal vermoeien, ik kan het altijd uitleggen in het topic. Kort gezegd: ik heb altijd al problemen gehad qua eigenwaarde, gewicht, perfectionisme, ga zo maar door. Hieruit (en andere dingen) heb ik uiteindelijk een eetstoornis ontwikkeld. Ongeveer een maand geleden heb ik het zelf ook toegegeven en het huilend aan mijn ouders verteld (die het allang wisten, maar zolang ik het zelf niet wilde zien, had het geen nut).
Het is lastig uit te leggen dat ik zo graag beter wil worden, maar dat het me niet lukt. Opmerkingen van mensen als 'eet dan gewoon wat meer' of 'nou, daar mogen wel wat kilo's bij' doen het meeste pijn. Je zegt tegen iemand met een gebroken been toch ook niet 'ga gewoon even lopen joh'. Ik ben langzaam bezig met herstel en de eerste stap is dat ik het zelf ook onder ogen zie en dat mijn ouders me godzijdank steunen. Ik heb goede dagen, ik heb slechte dagen, maar ik wil zo graag meer goede dagen. Ieder ding dat ik eet word 100x in mijn hoofd besproken en elke dag ben ik aan het vechten tegen de eetstoornis in mij, en sommige dagen win ik ervan, en sommige dagen lukt het me niet.
Begrijp me niet verkeerd, ik ben gek op eten! Echt waar, uiteten gaan is 1 van mijn grootste hobbies, ik hou ervan om nieuwe dingen te proeven en ik vind eten echt lekker. Bovendien, ik besteed waarschijnlijk meer tijd aan het denken over eten dan jij doet :')

Echter, ik heb de controle verloren over het controle hebben. Het begon zo onschuldig, kilo'tje eraf, en ik kreeg opeens complimenten van anderen over mijn figuur! Jongens vertelden me dat ik er goed uitzie, ga zo maar door. Dit versterkte het en ik sloeg door. Let wel: het is geen dieet, het is echt een manier van leven geworden voor mij. 24/7 is mijn hoofd bezig met eten. Wat heb ik vandaag al gegeten? Wat ga ik nog eten? Hoeveel calorieën zijn dit? Waarom heb je dat gegeten? Wat als ik dit en dat ga doen, moet ik dan eten? Welk gerecht in het restaurant heeft de minste calorieën? Kan ik online van te voren opzoeken wat de voedingswaarden zijn van elk gerecht? Wat denken anderen over mijn eetgewoontes?
Dit is zo onwijs vermoeiend. Ik wil helemaal niet constant hiermee bezig zijn, ik wil ook gewoon kunnen genieten van uiteten gaan zonder me schuldig te voelen, ik wil niet constant honger hebben, ik wil niet altijd koud zijn, ik wil niet weer instorten en naar het ziekenhuis worden gebracht waar ik me er weer uit praat, ik wil niet al die opmerkingen van onwetende mensen krijgen, ik wil niet zo duizelig en moe zijn de helft van de tijd, ik wil niet alle andere fysieke klachten hebben, ik wil niet alles verborgen moeten houden.
Wat wil ik dan wel? Ik wil normaal eten, ik wil kunnen genieten, ik wil energie hebben, ik wil gewoon mijn leven kunnen leiden zoals ik het wil!
Wat het lastigste is voor mij is de situatie waar ik op het moment in zit, ik woon momenteel niet met mijn ouders (ik ben 18), via pb kan ik dit uitleggen. Mijn relatie met hun is erg goed overigens! Heeft daar niks mee te maken

Echter kan ik hier niet met mensen delen dat ik een eetstoornis heb, wat het moeilijker maakt, hoewel ik het eergisteren met mijn beste vriend hier heb gedeeld en hij was zo begripvol. Ik krijg regelmatig opmerkingen op school van mensen 'Waarom ben je altijd zo gezond?' 'Omdat ik dit lekker vind' 'Je kan toch ook gewoon een reep chocolade eten?' Hoe vaak ik me dan al niet heb moeten inhouden om niet te schreeuwen 'Ja, dat wil ik, maar het lukt me niet!'
Ik heb er wel moeite mee om het aan mensen te vertellen, want elke keer als ik dan met hun ben als we eten heb ik deze gedachtes: Ik eet nu normaal, zou hij/zij nu denken dat ik me aanstel? Dus mijn eetstoornis is toch niet zo erg. Ik moet stoppen met eten of hij/zij gelooft me niet. En dan val ik dus weer in mijn patroon van niet eten.

Ik wilde zo graag hulp, ik ben bij de huisarts geweest met mijn lage gewicht, maar uit schaamte durfde ik niet toe te geven dat ik maaltijden skip, dat ik laxeermiddelen gebruik of dat ik zelf denk dat ik een probleem heb. Hij stuurde me echter toch door naar een diëtiste die het wel vermoedde, maar ivm mijn situatie hier kon ze momenteel niet meer hulp bieden. In het ziekenhuis was mijn hartslag, bloeddruk, glucosewaarde en temperatuur te laag, ik ben al eeuwen niet meer ongesteld geweest, mijn huid is onwijs droog, etc, maar toch heb ik mezelf er weer uit gepraat. Ik heb nu wel contact met een stichting waarvan ik online hulp krijg en vanaf de zomer ga ik echt een behandeling beginnen waarschijnlijk.

Ik open dit in een schaduwaccount omdat ik wel wil delen met de wereld hoe het nou voelt en ook laten zien dat ik wel gewoon een normaal 18 jarig meisje ben ondanks mijn eetstoornis. Ik ben nog steeds dezelfde ik, maar er zit gewoon iets bij nu waar ik mee deal. Hoewel het een onwijs eenzame strijd is, is er echt ook positiviteit! Althans, dat probeer ik te bewaren en elke dag te zien. Mijn leven bestaat uit meer dan enkel de eetstoornis, ik geniet nog steeds van paarden, ik geniet van films, ik geniet ervan als de zon lekker schijnt.

Maar er zijn bepaalde mensen die dit niet van mij mogen weten (op het moment) ivm omstandigheden. Deze kan ik uitleggen via PB, en als je wel weet wie ik ben, wees dan zo vriendelijk om een pb te sturen en het niet in het topic te melden

Verder is het altijd prettig om verhalen te horen van anderen die hiermee zitten of hebben gezeten, uiteraard hoef je niet te posten als dat niet goed voelt voor jezelf!
Ik ben waarschijnlijk 1000den dingen vergeten te vertellen die ik wel wilde delen, dus vraag gerust alles wat je wil vragen. En sorry voor het warrige verhaal, ik hoop dat ik alles wat meer kan verduidelijken in het topic. Wel bedankt als je echt alles hebt gelezen :+:

Een ander ding die ik van je zou willen vragen, is om op te passen met bepaalde opmerkingen. Niet alleen richting mij, maar ook eventueel richting andere posters die hun verhaal delen. Sommige (goedbedoelde) opmerkingen kunnen erg verkeerd vallen voor iemand met een eetstoornis.
Als je meer wil lezen daarover, zijn deze links ook wel goed (in het Engels), maar ik kan uiteraard ook uitleggen hoe het voor mij persoonlijk voelt (je wil niet weten wat voor opmerkingen ik soms krijg):
https://www.b-eat.co.uk/latest/2721-wha ... g-disorder
http://elitedaily.com/life/things-never ... r/1345092/

**Geplaatst**: 13-05-17 17:50

Re: Gevecht tegen mezelf

Geplaatst: 13-05-17 17:50

Wat moedig dat je dit topic aanmaakt en je verhaal vertelt.
Zelf heb ik er geen ervaring mee maar wil je toch een dikke knuffel geven want je hebt het niet makkelijk.

**Geplaatst**: 13-05-17 18:01

Geplaatst: 13-05-17 18:01

Zelf kunnen zien dat je ergens tegenaan loopt wat je niet in je eentje kunt oplossen, is een hele grote stap in de richting van herstel.
Ik hoop dat je snel de juiste hulp krijgt van professionele mensen die hier verstand van hebben. Van mij een hele dikke knuffel, en mocht je ooit ergens over willen praten dan mag je altijd PB'en! :(:)

**Geplaatst**: 13-05-17 18:05

Geplaatst: 13-05-17 18:05

Wat knap van je dat je zo voor jezelf durft te gaan staan. Diep respect.

Ik ben geen ervaringsdeskundige. Gelukkig. Ik zit meer aan de andere kant van het spectrum. Emotie eter.

**Geplaatst**: 13-05-17 18:12

Geplaatst: 13-05-17 18:12

Wat een verhaal, en wat een herkenning -O-

Ik heb zelf niet hetzelfde type eetstoornis als jij hebt, maar worstel al zolang als ik me kan herinneren met werkelijk alles wat met eten en gewicht te maken heeft. Dan weer teveel eten, dan weer te weinig. Lichaam volgooien met allerlei chemische troep in de hoop er van af te vallen. Allerlei lichamelijke klachten, mensen die het zien, jezelf overal maar onderuit banketstaaf... Het neemt echt je leven, je gedachten over en het is zo vreselijk zonde. Ik zit nu in een bijzonder goede periode maar ook dan is het nog steeds een dagelijks gevecht, met ups en downs.

Ik vind het ontzettend dapper dat je zelf (h)erkent dat je eetgestoord gedrag vertoond en dat je dit ook met bepaalde mensen hebt durven delen. En dat je nog steeds zoveel positiviteit ziet! Dat is echt de eerste stap naar een betere situatie. Ik hoop van harte dat je het contact met die stichting en de behandeling door kan zetten en het je echt wat op gaan leveren. Hele dikke knuffel voor jou, het voelt soms als een verschrikkelijk eenzame strijd maar je bent nooit alleen :(:)

**Geplaatst**: 13-05-17 18:45

Re: Gevecht tegen mezelf

Geplaatst: 13-05-17 18:45

Wat ontzettend dapper dat je nu erkent dat je een eetstoornis hebt. En ook de stap om het te vertellen is gigantisch groot. Ik vind je erg dapper. Verdrietig om te lezen dat jij ook zoveel te maken hebt met het onbegrip. Dat maakt het allemaal zo eenzaam....

Helaas allemaal erg herkenbaar. Ik ben 14 en worstel ook al 4 a 5 jaar met een eetstoornis. Mocht je vragen hebben over hulpvormen of even je hart willen luchten, stuur gerust een PB.

**Geplaatst**: 13-05-17 18:52

Geplaatst: 13-05-17 18:52

Opzich heel moedig dat je dit doet, en dat je deelt dat het echt een psychisch ding is, zoon stoornis.
Je wilt wel maar je kunt niet. Ik werk in de zorg en kom regelmatig verhalen tegen die lastig te bevatten zijn als je er nooit zelf mee in aanraking bent gekomen (Dat is maar goed ook dat ik niet alle aandoeningen hoef door te maken die mijn clienten hebben).
Ik heb eigenlijk het hele concept van 'eetstoornis' nooit begrepen en moet eerlijk zijn dat ik er nogsteeds met mijn hoofd en hersenen niet goed bij kan.
Het is een ver van mijn bed show. Ik begrijp het niet en weet niet hoe het is om zo te denken als jij.
Ik lees je verhaal en probeer het me in te denken, maar het lukt me niet.
Niet omdat ik niet wil, maar puur omdat ik het niet kan begrijpen dat je op deze manier je lichaam naar de kl*te helpt.
Je geeft aan dat je bij een paar kilootjes eraf mooie complimenten kreeg waardoor je je goed voelde. Snap ik! Zou ik ook heel graag willen (alleen wilskracht ontbreekt).
Maar nu geef je aan dat je een droge huid hebt, je bent niet meer ongesteld geworden, je bent waarschijnlijk veel te dun, je kunt niet meer genieten (dat straal je ongemerkt ook uit naar de wereld), je bent de hele dag bezig in je hoofd, dus ruimte voor een drukke baan of een andere drukke bezigheid is er niet. Hoe ben je dan nog 'aantrekkelijk' voor andere mensen om je heen. Of dit nu gaat om vriendschap of een relatie bijvoorbeeld. Hoe kun je dan nog accepteren van jezelf dat je er zo uitziet en zo handelt terwijl het je geen positieve reacties meer oplevert. Dat begrijp ik niet.
Ik weet dat een eetstoornis vaak voortkomt uit onzekerheid. en dat die complimentjes heel veel doen. En dat mensen dan door kunnen slaan. Maar daarna verdwijnen die complimentjes omdat je er niet gezond en gelukkig uit ziet. Waarom triggert het dan toch om deze levensstijl aan te houden?
Er is geen beloningssysteem meer dan toch?

Ik weet dat heel veel mensen kampen met deze aandoening. Begrijpen doe je het waarschijnlijk pas echt als je het zelf hebt meegemaakt.
Dat is bij mij absoluut niet het geval. Ik denk ook bijna de hele dag aan eten, maar meer in de zin van: 'ik heb honger, had ik wat lekkers meegenomen met de boodschappen?' of ' wauw morgen uit eten met mijn moeder, ik ga als eerste aan de meloen met ham hmmmmm' of 'wat zullen we vanavond eten, ik heb nog spagettisaus in de vriezer'. Ik voel me ook echt absoluut niet schuldig als ik een hamburger naar binnen werk. Dat is me nog nooit overkomen, dus ik zou niet weten hoe dat voelt om je daar wel schuldig over te voelen.
Ik weet dat die opmerkingen over jouw figuur dat er wel wat bij mag en dat je niet goed bezig bent misschien jou pijn doen, maar dat zijn mensen die het niet begrijpen. Die het ook niet willen begrijpen. Ik wil het heel graag, en probeer me erin te verplaatsen en zal nooit een gemene opmerking maken tegen iemand die kampt met zoiets.. Echter zijn er ook mensen die vrij kortzichtig in elkaar zitten en denken.. jeetje meid zo moeilijk is het toch niet, pak gewoon een patatje en werk het naar binnen en houdt het binnen tot het verwerkt is en alles komt goed. Af en toe afwisselen qua eten en even een weekje 'gewoon' alles binnenhouden en je bent genezen. Maar ik snap dat het echt niet zo werkt.

Heel veel respect dat je het hebt gedeeld. Ik kan me hierdoor wel makkelijker een beeld vormen hoe dat werkt in het hoofd.
Ik denk dat je heel veel moet praten met je omgeving om transparant aan te geven wat je denkt en voelt. Zonder daarin te gaan 'zeuren'. Laat je helpen door mensen om je heen maar wees helder in wat je denkt en voelt. Dan kunnen ze je helpen en met je praten.

Succes met je strijd.

**Geplaatst**: 13-05-17 18:58

Geplaatst: 13-05-17 18:58

Zoals de rest al zegt is het echt heel dapper dat je het zo op kunt en durft te schrijven, en het ook al hebt kunnen vertellen. En een eetstoornis voelt inderdaad vaak als een eenzame ziekte, puur omdat er zo'n stigma op rust. Mensen willen je wel helpen, maar weten niet hoe omdat ze er simpelweg niets vanaf weten.

Ikzelf heb ook een eetstoornis gehad, die al vanaf kinds af aan lag te sluimeren, maar pas echt tot ontwikkeling kwam rond mijn 16e. Om het hele verhaal hier op internet te zetten vind ik niet heel fijn, in verband met privacy en zo, maar je mag me altijd een PB sturen als je je ei kwijt wil of gewoon met iemand wil praten die in ongeveer hetzelfde bootje heeft gezeten als jij (en er weer redelijk uit is gekomen).

In ieder geval heel veel succes en een hele dikke knuffel!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 13-05-17 21:07

Geplaatst door de TopicStarter : 13-05-17 21:07

Heel erg bedankt voor alle lieve reacties

@geerte, Steeph en Rocamor, dankjulliewel :+:

@Memories, Wat onwijs heftig zeg dat je er al zo lang mee zit en ik ben onwijs blij om te horen dat jij nu een goede periode hebt, ik hoop met heel mijn hart dat je er uiteindelijk helemaal overheen komt. Je kunt het en je mag trots zijn op jezelf! :+:

Te veel eten ken ik ook, eetbuien heb ik gehad, nu heb ik ze soms ook, alleen bestaat een eetbui nu uit ander voedsel dan vroeger.
En heel erg bedankt, het is zeker een onwijs eenzame strijd vaak.

@BrechtCarlos, dankjewel en wat erg om te lezen dat ook jij met een eetstoornis kampt... Best heftig, om te zien hoeveel mensen met eetproblemen door het leven gaan. Ik weet zeker dat het jou ook gaat lukken om er boven op te komen :(:)

@RoyceMack, dankjewel voor je reactie! Ik ga het proberen om het aan uit te leggen. Ik vind het juist erg interessant om te lezen hoe dit dus voor jou overkomt, aangezien het voor mij zo 'normaal' is om deze denkpatronen te hebben. Ik wil overigens even zeggen dat je een erg fijne manier hebt van vragen stellen en ik heel erg blij ben dat je het niet hebt meegemaakt, en ik hoop ook dat je er nooit in heel je leven mee in aanraking komt!
Toen ik jonger was, begreep ik overigens nooit hoe dat nou kon, een eetstoornis? Mensen zeiden altijd wel dat ze dan een soort monstertje in hun hoofd hebben dat bestuurd wat ze mogen eten en wat niet (vaak Ana of Mia genoemd). Ik snapte er niks van, hoe kan je nou iets in je hebben dat iets anders wil dan je zelf wilt?? Echter heb ik dit nu dus ook. Het is bijna alsof ik 2 persoonlijkheden heb (in de trant van voedsel dan, ik heb niet letterlijk 2 persoonlijkheden):
- mijn rationele ik, dat ben ik, dat is het meisje dat ik echt ben en dat heel goed weet wat wel en niet gezond is voor haar lichaam en die zo onwijs graag wil aankomen zodat ze haar lichaam niet naar de klote brengt, en die tegelijkertijd doodsbang is voor wat ze zichzelf aandoet op het moment.
- het monstertje, mijn niet rationele ik, die juicht van geluk als ze op de weegschaal weer een lager getal ziet, die mij verteld dat dit eten slecht is, dat eten slecht is, dat eten überhaupt slecht is. Het monstertje wat het ziet als een compliment als mensen zeggen dat ik zo dun ben, die het ziet als een overwinning dat ik niet ongesteld ben, die het prachtig vindt dat ze alle botten ziet in de spiegel. Als mensen opmerken dat ik dun ben, zie ik dat dus nog steeds als een compliment, het is een soort overwinning voor me, ik heb iets bereikt! Ik vind het geweldig als ik de enige ben die in een kleine maat jurk past (dit klinkt zo onwijs egoïstisch, maar zo voelt het dus wel) en het is heerlijk om te horen dat je gewicht het laagste is van iedereen. Elke keer dat ik op de weegschaal sta en er is weer een kilo af, dan voelt het alsof ik iets heb bereikt. Want het is iets waar ik zelf controle over heb kunnen uitvoeren en het is me gelukt ook. Het voelt hetzelfde wanneer ik goed heb geleerd voor een toets en dan een 9 terug krijg, of als je hard oefent voor een wedstrijd en dan 1e wordt. Dit is gewoon mijn instinctieve emotionele reactie hierop, hoe irrationeel het ook is.
Dit is ook het deel in mij dat dus mezelf haat als er een hoger gewicht op de weegschaal te zien is, zelf als is het maar 0.1 kg meer. Dat voelt alsof ik heel hard voor een toets leer en dan een 5 haal.

Mijn rationele ik accepteert dus ook niet van zichzelf dat ze er zo uit ziet en dat ze zich zo voelt. Ik ben bijna 24/7 aan het discussiëren met het monstertje in mij, ik ben min of meer compromissen aan het sluiten met mezelf. 'Oke, als ik dit eet, dan dat niet, maar dat betekent dat ik wel dit mag eten nu' (en dit is een korte samenvatting, het kan soms een paar uur gaan over 1 tussendoortje).

Ondertussen gaat het zelfs niet eens meer om hoe mijn omgeving erop reageert, hun complimenten (of juist negativiteit) is niet meer het enige wat het triggert, uiteraard helpt het mee, maar het is veel meer iets persoonlijks, iets wat ik zelf graag wil halen. Voor mij is het een beloning om een lager getal te zien en het gevoel van honger voelt bijna vertrouwd.

Overigens geniet ik dus wel nog echt van dingen, uiteraard, ik heb heel veel onwijs sombere momenten waarop ik kan liggen huilen en het liefste wil verdwijnen. Maar ik weiger om dit monstertje mijn leven te laten bepalen, het is mijn leven en ik wil het leven zoals ik het wil leven. Mijn beste vriend was best geschrokken erdoor, ik word in mijn vriendengroep gezien als 1 van de vrolijkste, degene die bijna nooit chagrijnig is. Hij kon bijna niet bevatten dat er dan toch zoveel achter zit.
Sommige dagen leef ik als een waas, en veel van de vrolijkheid acteer ik, maar ik ben ook vaak echt vrolijk. Er is meer in het leven dan alleen mijn eetstoornis (gelukkig) en wat denk ik ook heel erg daarbij helpt is dat ik zo onwijs graag beter wil worden.

En het probleem bij eetstoornissen is inderdaad niet het fysieke, dat is een symptoom ervan. Zelfs al los je het gewicht op zodat dat weer gezond is (wat vaak de eerste stap is, puur uit lichamelijke gezondheidsredenen), betekent het niet dat de eetstoornis weg is. Het zit namelijk nog steeds in je hoofd, en dat is het probleem ervan. De kans op terugval is zo onwijs groot als dat niet goed behandeld is, het probleem is alleen dat er vaak wordt gedacht dat zodra het gewicht weer goed is, ook het hele probleem is opgelost. Gewicht is vaak wel prioriteit, puur omdat dat je letterlijk kan laten overlijden (het is ook de meest dodelijke psychische ziekte), maar het traject daarna is eigenlijk veel en veel groter!

Een voorbeeld schets van wat bijvoorbeeld gisteren gebeurde:
Het was hier heel lekker weer, echt warm, korte mouwen, korte broeken weer. Heel veel mensen eten dan natuurlijk ijsjes! Vroeger at ik ook gewoon lekker een ijsje met dit weer. En ik wilde er gisteren zo graag 1. Maar daar komt het monstertje: 'Nee, dat is puur suiker, nee dat kan niet in je lichaam, nee doe het niet, je gaat er langer van genieten als je het niet doet, je gaat jezelf haten als je het eet, denk aan die weegschaal, wil je weer aankomen dan? Je kan het gewoon niet, je kan dit niet eten' Ik heb ongeveer 2 uur lang zitten twijfelen of ik een ijsje wilde, maar de gedachte eraan om het daadwerkelijk te eten, gaf me letterlijk paniek. Ik weet niet of je ergens een irrationele angst of fobie voor hebt? Vergelijk het met iemand die heel erg bang is voor spinnen, wat opzich best irrationeel is als ze niet giftig zijn. Bedenk dan dat je die persoon een kamer vol spinnen in wil sturen, hoe denk je dat die zich voelt? Bedenk dan dat er een schatkistje in die kamer staat wat je graag wil hebben, enerzijds durf je die kamer absoluut niet in, maar je wilt dat schatkistje (of paard/pony/wat je dan ook maar graag wilt hebben). Zo voelt het dus, ik durf het niet, maar ik wil het wel. Maar dit voelt dan zo onwijs eenzaam, ik had het gevoel dat ik wilde huilen en schreeuwen. Kom op, over een ijsje? :roll:

Dit zijn gedachtes die ik dan dus met niemand kan delen, want iedereen zou zeggen, haal dan gewoon een ijsje, wat ook de meest normale manier van doen is. Maar dat normale is er dus niet voor mij. Daardoor voelt dit ook heel erg eenzaam, want je bent letterlijk constant in tweestrijd.
(mocht je nou niet bang zijn voor spinnen, bedenk dan dat die kamer in brand staat en dat je erin moet, alleen is het een wat rationelere angst om een brandende kamer niet in te gaan :')

)
Ik hoop dat ik het een beetje duidelijker heb kunnen maken, en sorry voor het onwijs lange antwoord

@AmberG, dankjewel, ik neem het mijn omgeving ook absoluut niet kwalijk. In het begin heb ik zoveel ruzie gemaakt met mijn ouders, want ik nam het hun heel erg kwalijk hoe ze soms op mij reageerden en wat ze deden, maar ik heb me beseft dat zij hier niks aan kunnen doen. Tuurlijk, ik val nog steeds soms tegen ze uit, en ja het raakt me nog steeds met sommige dingen die gezegd worden, maar ik probeer het te rationaliseren. Ik snap dat je het niet openbaar wilt zetten en ik ben blij om te horen dat je er weer redelijk goed uit bent gekomen. Ik hoop dat je je eetstoornis de rest van je leven de baas blijft

Vandaag was een goede dag! Ik heb heel de dag met mijn beste vriend doorgebracht en we zijn samen gaan ontbijten en lunchen

**Geplaatst**: 13-05-17 21:13

Re: Gevecht tegen mezelf

Geplaatst: 13-05-17 21:13

Je hebt een mooie naam gekozen voor je schaduwaccount TS! Ik wens je ontzettend veel kracht en succes toe

**Geplaatst door de TopicStarter** : 13-05-17 21:37

Re: Gevecht tegen mezelf

Geplaatst door de TopicStarter : 13-05-17 21:37

Dankjewel Blijheid

Al jullie reacties zijn zo lief, echt heel erg bedankt allemaal

**Geplaatst**: 13-05-17 22:10

Re: Gevecht tegen mezelf

Geplaatst: 13-05-17 22:10

Heb je even een PB gedaan.

**Geplaatst**: 13-05-17 22:15

Geplaatst: 13-05-17 22:15

Jij hebt geen idee hoe sterk je bent!
Als je al die kracht die je nu in die kl*te eetstoornis gooit gaat gebruiken voor je herstel dan kan jij echt die eetstoornis de baas zijn.
Het zal veel tijd kosten, je zal ook vaak zat op je bakkie gaan, maar echt meid jij bent zoveel sterker dan dat deze ziekte je laat voelen!
Heel veel succes met je herstel!

**Geplaatst**: 13-05-17 22:31

Geplaatst: 13-05-17 22:31

Ik heb mijn eetstoornis overwonnen. Het stemmetje is er nog wel alleen heel ver weg gelukkig.
Ik had anorexia en ben later overgestapt naar bolimia met enorme vreetbuien.
Voor mij stond controle en ook het wegdrukken van mijn gevoelens en emoties voorop.
De eetstoornis was een soort grote luide negatieve en dwingende stem in mijn hoofd die ik de baas heb kunnen worden.
Dat heeft me wel jaren gekost en ik merk dat ik hem af en toe weer hoor als het even een periode minder gaat.
Het zal nooit helemaal weg gaan vrees ik....

Erkennen is de eerste stap! Ts als je steun zoekt of ervaringen wil delen mag je altijd pben.
Sterkte in je strijd

**Geplaatst door de TopicStarter** : 13-05-17 22:41

Geplaatst door de TopicStarter : 13-05-17 22:41

Dankjulliewel!

Het helpt me echt heel erg om er hier over te praten. Ik zie daardoor ook zelf meer in waarom ik bepaalde dingen zo ervaar.

En Newallure, wat knap dat jij het hebt overwonnen +:)+

Ik vrees inderdaad ook dat het altijd er wel een beetje zal zitten, maar ik zie dat dan maar als een deel van mij. Controle en wegdrukken van gevoelens hier inderdaad ook, ook een groot deel perfectionisme en de angst dat ik faal in mijn eetstoornis.

Hoeveel slechts het me ook brengt, ik leer wel veel over mezelf en het heeft geholpen bij mijn keuze om psychologie/neuroscience te gaan studeren zodat ik later mensen met eetstoornissen kan helpen en omdat ik er veel meer over wil leren.

**Geplaatst**: 13-05-17 22:44

Geplaatst: 13-05-17 22:44

Hoi TS,

Wat kan jij dit ontzettend mooi en duidelijk verwoorden.
Jouw Recovery kan zo een hoop betekenen voor anderen.

De kreet "het is niet wat je eet maar wat er aan je vreet" vind ik heel mooi want ik ben eigenlijk van mening dat een eetstoornis niet eens zoveel met eten te maken heeft.
Al klinkt dat misschien heel raar voor mensen, zoals jij, die een eetstoornis hebben en in hun gedachten heel erg veel met eten bezig zijn.
Maar volgens mij wordt de onderliggend oorzaak nog best vaak vergeten in de professionele wereld.

Je hebt een hoop kracht en ik hoop dat je al die kracht kunt gebruiken om hieruit te komen.
Misschien dat dit topic jou helpt om te zien dat je niet alleen staat en nogmaals anderen kunnen geholpen worden door jouw verhaal.

Ook mooi om te lezen dat jij goed beseft dat je niet je eetstoornis bent ...

**Geplaatst door de TopicStarter** : 13-05-17 22:53

Geplaatst door de TopicStarter : 13-05-17 22:53

jetm schreef:
Hoi TS,

Wat kan jij dit ontzettend mooi en duidelijk verwoorden.
Jouw Recovery kan zo een hoop betekenen voor anderen.

De kreet "het is niet wat je eet maar wat er aan je vreet" vind ik heel mooi want ik ben eigenlijk van mening dat een eetstoornis niet eens zoveel met eten te maken heeft.
Al klinkt dat misschien heel raar voor mensen, zoals jij, die een eetstoornis hebben en in hun gedachten heel erg veel met eten bezig zijn.
Maar volgens mij wordt de onderliggend oorzaak nog best vaak vergeten in de professionele wereld.

Je hebt een hoop kracht en ik hoop dat je al die kracht kunt gebruiken om hieruit te komen.
Misschien dat dit topic jou helpt om te zien dat je niet alleen staat en nogmaals anderen kunnen geholpen worden door jouw verhaal.

Ook mooi om te lezen dat jij goed beseft dat je niet je eetstoornis bent ...

Mooie kreet inderdaad, die ga ik ook onthouden

Voor mij heeft het deels wel echt met eten te maken, maar doordat ik het nu zo vaak bespreek begin ik ook onderliggende redenen te zien. Ik ben altijd heel perfectionistisch geweest (ben ik nog steeds). Met een 7 ben ik niet blij, haal ik een 8, dan had ook een 9 kunnen zijn. Heb ik 70/75 punten, waarom heb ik dan die 5 punten verloren? Haal ik 1x volle punten voor een examen, ben ik heel blij, maar betekent ook dat ik de volgende keer het dus gelijk slecht vind als ik 3 punten verlies.
Ik wilde altijd het hoogste cijfer hebben en voelde me slecht als ik lager had, wilde het snelste zijn in rennen, ga zo maar door. Toen bleek ik dus wel het beste te zijn in afvallen... Nu heb ik de angst om te falen in mijn eetstoornis (dat klinkt zo vaag, maar het voelt alsof dat monstertje zegt 'oh, dus zelfs een eetstoornis kan jij niet behouden? zelfs daar ben je slecht in?')

Hierdoor is het voor mij soms erg lastig als bijvoorbeeld vrienden zeggen 'oh, ik heb vanochtend niet ontbeten en eigenlijk als sinds gister lunch niks meer gegeten'. Dan voelt het voor mij (die dan wel ontbeten heeft) alsof ik slechter ben in afvallen/het hebben van een eetstoornis/hoe je het dan ook maar wilt verwoorden dan zij zijn, die niet eens proberen af te vallen. Nu weten geen van hen het van mij en neem ik het ze niet kwalijk, alleen haat ik mezelf ervoor elke keer dat dat gebeurt.

**Geplaatst**: 13-05-17 22:53

Geplaatst: 13-05-17 22:53

Ik kan weinig zeggen dan je veel kracht en liefde toewensen!
Als er op de een of andere manier een vet-donatie mogelijk was, had ik nog wel een beetje een buikje over, heb je een beetje reserve voor je gevecht

maar dat zal je niet helpen helaas...
Knap dat je er nog aardig positief onder blijft soms, en dat je het durft te delen hier! Ik hoop dat je snel vindt wat je nodig hebt om het te overwinnen!

**Geplaatst**: 13-05-17 23:02

Geplaatst: 13-05-17 23:02

Eten is nodig als voedel voor je lichaam. Maar wat heb jij nodig als voedsel voor je ziel ?
Wanneer geloof je dat je goed genoeg bent zoals je bent ?
En dat dat (en jij !) niet perfect hoeft te zijn ?

**Geplaatst door de TopicStarter** : 13-05-17 23:07

Re: Gevecht tegen mezelf

Geplaatst door de TopicStarter : 13-05-17 23:07

Lucia88, dankjewel

maar zelfs dan zou ik nee zeggen, mentaal wil ik namelijk absoluut niet aankomen, en als ik nu in een keer echt aankom, dan sla ik 100% om en gaat alles er binnen no time weer af, en waarschijnlijk nog meer dan eerst...

@jetm, goede vraag... Ik zou het niet weten... Ik wou dat ik wist

**Geplaatst**: 13-05-17 23:15

Geplaatst: 13-05-17 23:15

Recovery schreef:
Dankjulliewel!

Het helpt me echt heel erg om er hier over te praten. Ik zie daardoor ook zelf meer in waarom ik bepaalde dingen zo ervaar.

En Newallure, wat knap dat jij het hebt overwonnen Ik vrees inderdaad ook dat het altijd er wel een beetje zal zitten, maar ik zie dat dan maar als een deel van mij. Controle en wegdrukken van gevoelens hier inderdaad ook, ook een groot deel perfectionisme en de angst dat ik faal in mijn eetstoornis.

Hoeveel slechts het me ook brengt, ik leer wel veel over mezelf en het heeft geholpen bij mijn keuze om psychologie/neuroscience te gaan studeren zodat ik later mensen met eetstoornissen kan helpen en omdat ik er veel meer over wil leren.

Kan jij een punt/gebeurtenis markeren waar door de eetstoornis vat op je heeft gekregen? Bij mij gebeurde er veel om mij heen in het begin van de puberteit waar ik geen vat op had en met niemand kon delen (voor mijn gevoel).
Over mijn eten en gewicht leek ik wel controle te kunnen uit oefenen.
Het nam me zo in beslag dat ik niet meer hoefde te dealen met andere gevoelens.

Ervaringsdeskundige zijn naast een gedegen opleiding kan een mooi streven zijn als je de eetstoornis min of meer de baas kan.
Ik moet zelf zeggen dat ik het zelf niet inzet in mijn werk als begeleider bij de ggz. Vaak mankeren de cliënten veel meer en is de eetstoornis daar een uiting van. Omdat ik me op de cliënt als geheel wil richten en niet op een facet hiervan maak ik dus deze keuze. Maar dat is voor iedereen natuurlijk persoonlijk.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 13-05-17 23:21

Re: Gevecht tegen mezelf

Geplaatst door de TopicStarter : 13-05-17 23:21

Ik kan zelf ongeveer de lijn zien hoe het bij mij is gekomen, een deel ervan wil ik hier niet delen ivm privacy, maar inderdaad vooral controle voor een deel. Daarnaast nooit echt vrienden gehad dus niemand die me zag staan, ouders die geen tijd voor me hadden en ik die heel verlegen was, en dit is was een manier waardoor mensen me opeens wel zagen, wel aandacht hadden en wel tijd hadden. Ook voor het eerst opeens aandacht van jongens (hoewel dat ook deels andere redenen had dan het afvallen, maar voor mij voelt het wel alsof het hierdoor komt). Zoveel dingen bij elkaar die ertoe leiden.

Ik zou liever onderzoek doen en behandelings methoden ontwikkelen, en het huidige systeem verbeteren. Maar dat weet ik nog niet zeker, is ook pas van latere zorg voor mij op het moment gelukkig

Mooi werk doe je overigens!

**Geplaatst**: 13-05-17 23:29

Geplaatst: 13-05-17 23:29

Recovery schreef:
Ik kan zelf ongeveer de lijn zien hoe het bij mij is gekomen, een deel ervan wil ik hier niet delen ivm privacy, maar inderdaad vooral controle voor een deel. Daarnaast nooit echt vrienden gehad dus niemand die me zag staan, ouders die geen tijd voor me hadden en ik die heel verlegen was, en dit is was een manier waardoor mensen me opeens wel zagen, wel aandacht hadden en wel tijd hadden. Ook voor het eerst opeens aandacht van jongens (hoewel dat ook deels andere redenen had dan het afvallen, maar voor mij voelt het wel alsof het hierdoor komt). Zoveel dingen bij elkaar die ertoe leiden.

Ik zou liever onderzoek doen en behandelings methoden ontwikkelen, en het huidige systeem verbeteren. Maar dat weet ik nog niet zeker, is ook pas van latere zorg voor mij op het moment gelukkig
Mooi werk doe je overigens!

Bij mij zat de sleutel naar de oplossing in het ontstaan /begin van de stoornis. Door te leren dealen met de gevoelens en gedachten die ik wegstopte met de stoornis. Ik ben eerst daar mee aan de slag gegaan met professionele hulpverlener en daarna pas met het eten.

Spelling controle maakte van "aan de slag gaan" SLAGROOMTAART _O-

**Geplaatst door de TopicStarter** : 13-05-17 23:35

Re: Gevecht tegen mezelf

Geplaatst door de TopicStarter : 13-05-17 23:35

Ik weet niet precies hoe het bij mij zit, daar ben ik nog niet helemaal achter. Knap dat je het inzag waar het bij jou vandaan kwam!
En autocorrect is altijd leuk haha :')

**Geplaatst**: 13-05-17 23:39

Geplaatst: 13-05-17 23:39

Recovery schreef:
Ik weet niet precies hoe het bij mij zit, daar ben ik nog niet helemaal achter. Knap dat je het inzag waar het bij jou vandaan kwam!
En autocorrect is altijd leuk haha

Daar ben ik ook samen met psychologe achter gekomen en hebben we ook samen doorlopen

Wilde je het meegeven...Wie weet heb je er wat aan....
Als je achteraf terug kijkt is het allemaal anders dan wanneer je er midden inzit.
Hopelijk kan je er over een tijd ook met wat meer afstand naar kijken hoe het bij jou werkt.