Bokt.nl

goriginal schreef:

Vinden jullie het ook zo moeilijk om positief te denken? Als ik denk dat ik dat moet doen dan word ik eigenlijk direct kwaad, dan heb ik daar eigenlijk nooit zin in.. Weet ook niet hoe dat verbeterd kan worden

Annet_Dottie schreef:

goriginal schreef:

Vinden jullie het ook zo moeilijk om positief te denken? Als ik denk dat ik dat moet doen dan word ik eigenlijk direct kwaad, dan heb ik daar eigenlijk nooit zin in.. Weet ook niet hoe dat verbeterd kan worden

Ja zeker.. Ik ben sowieso heeel lang heel negatief geweest in alles, positief denken lukte me gewoon niet. Nu wel iets beter maar soms zeg ik dan ook wel tegen mezelf joh Annet kom op zo erg is het allemaal niet en dan is het ineens JA HET IS WEL ERG, alsof je een engeltje en duiveltje in je hoofd hebt die tegen elkaar praten, het engeltje probeert dan de negatieve gedachten te sussen zeg maar en het duiveltje schreeuwt er over heen dat het allemaal wel erg is etc

pateeke schreef:

Er wordt wel eens onderscheid gemaakt tussen emoties en gevoelens. Emoties zijn de fysieke sensaties van je lichaam en worden inderdaad in het limbisch systeem van je hersenen verwerkt zonder dat gedachten daar een invloed op hebben. Emoties maken je klaar om te reageren. Gevoelens zijn subjectief en bevatten wel een cognitieve component. De signalen die je lichaam aangeeft worden geïnterpreteerd als het ware.

Citaat:

Bij de gedragstherapeutische techniek gaat het eigenlijk niet zozeer om positief dan wel negatief denken, maar om helpende en niet helpende gedachten. Het gaat er met andere woorden niet om dat je niet negatief mag denken (beetje vergelijkbaar met denk niet aan een roze olifant ---> waarschijnlijk ga je dan onmiddellijk aan roze olifantjes denken) of dat je inderdaad niet tegen jezelf gaat zeggen: zo erg is het allemaal niet (want dat helpt inderdaad niet). Waar het wel om gaat is dat je een meer helpende gedachte naast je niet-helpende gedachte plaatst.

Janneke2 schreef:

Dat de prikkls daar verwerkt worden - accoord. (Wat ik verwoordde als: "kan ditgene wat ik in mijn ooghoek zie, gevaarlijk zijn, ja of nee?" kun je verwerken noemen.)

Luidt de uitkomst van de amygdala 'ja, dit kan gevaarlijk zijn', mag die reactie best 'emotie' heten en daar zit idd een component aan van "klaar voor de start!"

Wat ik ingewikkeld vind is dat zogezegd de emotie de uitkomst is, nadat er een prikkel is geweest die beoordeeld is door het limbische systeem. (Dat klinkt anders dan 'er zijn fysieke sensaties die verwerkt worden'....)

Maar mij is niet duidelijk wat je bedoelt met dat de signalen vanuit je lichaam worden geïnterpreteerd. (Door wie, bijvoorbeeld?)
Los van cognitieve kleuring: signalen vanuit het limbische systeem die het lichaam klaar voor actie maken hebben al een kleuring: "alarm, mogelijk gevaar, actie!"

pateeke schreef:

Bv licht dat invalt op je oog is inderdaad een prikkel, die prikkel gaat via (in dit geval) je oogzenuw het limbische systeem waar het verwerkt wordt. Als uitkomst van die verwerking ontstaan fysieke gewaarwordingen: je hart gaat bv sneller kloppen, je gaat zweten, ... Je bent met andere woorden in gereedheid om bv te vechten, vluchten, bevriezen of bedaren. Dit is een emotie

Citaat:

Die fysieke symptomen (hart dat sneller klopt, zweten,...) ga je vervolgens 'interpreteren': "ik ben bang, help".

Citaat:

Bovendien: prikkels moeten niet altijd extern zijn (van buiten je eigen lichaam). Ze kunnen ook intern zijn (van binnen in je). Op die manier kan een bepaalde gedachte terug leiden tot een bepaalde emotie en opnieuw een gevoel met dus een cognitieve component.

Janneke2 schreef:

Citaat:

Die fysieke symptomen (hart dat sneller klopt, zweten,...) ga je vervolgens 'interpreteren': "ik ben bang, help".

Niet accoord.

En over woorden valt eindeloos te debatteren, maar du momente dat de amygdala alarm slaat is er wat mij betreft sprake van angst.
Niet pas als je cognitief vaststelt dat je hart bonkt, etc.

Voorbij een bepaald punt kan iemand idd van een bonkend hart een angstaanval krijgen, "gewoon" omdat de vorige x keer dat dat arme hart zo bonkte er fikse angst aan de orde was. (Maar dat is alweer een of meerdere stappen verder.)

Okee - je stelt op dat moment cognitief vast dat je bang bent.
Afdeling helpende gedachten: "Mijn amygdala probeert mij in leven te houden, ik weet niet waarom - laat ik maar een stukje gaan hollen."
Niet helpend:"Oliebol nog aan toe, ik doe zo hard mijn best, maar het gebeurt mij weer!" (Not to mention: ik doe het kennelijk weer fout!)

En ik ben het met je eens dat de optelsom van 'emoties/ alarm vanuit de amygdala' plus minder helpende gedachten piekeren (en allerlei mogelijke andere ellende) op gaat leveren.

pateeke schreef:

Die fysieke symptomen (hart dat sneller klopt, zweten,...) ga je vervolgens 'interpreteren': "ik ben bang, help".

Citaat:

Niet accoord.

En over woorden valt eindeloos te debatteren, maar du momente dat de amygdala alarm slaat is er wat mij betreft sprake van angst.
Niet pas als je cognitief vaststelt dat je hart bonkt, etc.

Citaat:

Dat is wat ik bedoelde; je stelt cognitief vast dat je bang bent, je "interpreteert" het sneller kloppende hart, zweten enz als "bang zijn".

Citaat:

Ok stel je bent bang van honden. Je komt een hond tegen, je wordt bang en denkt "de hond gaat mij bijten". De gedachte "de hond gaat mij bijten" is op dat moment een interne prikkel die ertoe kan leiden dat de fysieke sensaties toenemen (je hart gaat nog sneller slaan, je begint te zweten, je benen voelen loodzwaar aan,...). Dat is wat ik bedoelde met het tweede stukje dat je gequotet hebt