Geplaatst: 27-03-17 10:59 Als iemand die beide kanten van het spectrum heeft gezien en er nu ergens tussenin zit wil ik mijn verhaal met jullie delen. Ik probeer zo beknopt en duidelijk mogelijk te zijn al word dit moeilijk.
Als kind had ik altijd een normaal gewicht en ik at ook normaal. Gewoon wat de pot schafte en wat mijn moeder in mijn broodtrommeltje deed. Echter toen ik ongeveer 14 was begon het mis te gaan.
Ik was niet blij met mezelf en dacht dat dit aan mijn postuur lag. Ik begon met het overslaan van avondeten. Ik woonde toen bij een vriendin in huis omdat mijn moeder langdurig in het ziekenhuis lag en mijn vader geen tijd had voor me te zorgen.
De moeder van deze vriendin durfde mij niet 'aan te pakken' en liet me met rust. Ik viel langzaam maar zeker wat kilo's af.
Toen ik 15 was waren mijn ouders inmiddels gescheiden en ben ik verhuisd naar mijn vader. Ik was nog jong en energiek dus ik trok het prima om maaltijden over te slaan. Omdat het afvallen mij echter niet snel genoeg ging begon ik met laxeren. Ik deed dit 's nachts zodat mijn vader dit niet zou merken. Ik viel af tot 44 kilo. Ondanks het slaap- en voedings tekort liep ik nog aardig mee met de rest en ik heb zelf mijn middelbare school nog af kunnen ronden. Rond mijn 16e ben ik terug verhuisd naar mijn moeder, ook daar gebruikte ik stiekem laxeerpillen. Na een nacht een keer doodziek te zijn geweest (spastisch en volledig blind voor ongeveer 15 minuten) ben ik zelf gestopt. Zowel mijn vader en moeder wisten van niks. De nacht dat ik zo ziek was en mijn moeder me vond op de badkamer vloer dacht ze dat ik teveel had gerookt.
Deze periode had ik een aantal nare gedachten patronen ontwikkeld die alleen betrekking hadden op mezelf en niet anderen mensen. Ik vond mezelf vies en lelijk als ik ergens en vetje had zitten. Ik wilde maar 1 ding en dat was heel dun zijn.
Af fijn, na die nacht besloot ik dat het me allemaal niet waard was en begon weer normaal te eten. Helaas op mijn 18e viel ik weer terug. Gelukkig bleef ik van de laxeerpillen af. En hield ik het alleen bij weinig eten en liters water drinken zoals veel meisjes met een eetstoornis doen. Mijn moeder had het dit keer wel door. Fikse ruzie gehad met haar. Ze zei dat als ik minder dan 50 kilo zou wegen ik bij haar het huis niet meer in zou komen. Gewoon moederliefde is dat. Ik trok opnieuw weer bij en begon weer meer te eten. Kwam ook aan in gewicht tot ongeveer 53 kilo. In de eetstoornisvrije jaren die volgde kwam ik steeds een beetje meer aan. Tussen de leeftijd van 24-26 woog ik standaard rond de 57 kilo. Ik was blij, mijn moeder was blij, niks meer aan de hand.
Helaas na een nare ervaring en veel ruzie met mijn moeder (denk niet meteen aan het ergste), kreeg ik een keiharde klap terug. Van de een op de andere dag kon ik niet meer eten. En dit keer niet vanwege mijn zelfbeeld. Maar omdat ik het simpelweg niet meer kon doorslikken. Ik ging zo snel achteruit dat mijn oude oppas me in huis heeft genomen om voor me te zorgen. Mijn oude oppas (vrouw van 70) omdat ik mijn moeders 'opvoeding' niet accepteerde. Er is daar hulp van de psychiatrie bij hun aan huis gekomen en er kon een opname geregeld worden, want ik had ook erg veel last van angst en paniek. Uiteindelijk is besloten dat ik toch eerst naar mijn moeder zou gaan voor we over zouden gaan op GGZ-trajecten.
Na de eerste stap die ik binnen zette bij mij moeder zei ze: Als je hier bent, gaan we gewoon eten. Ik werd doodsbang omdat ik dacht dat ik gedwongen zou worden. Ik legde mijn moeder uit dat ik niet KON eten, en wonder boven wonder gaf ze me begrip! Ik was zo blij. Alleen ik at nog steeds niet. Uiteindelijk heeft mijn oppas zitten huilen, mijn stiefvader zitten huilen, en mijn moeder wilde duizenden euro's neerleggen om naar een kliniek te gaan die gespecialiseerd is in eetstoornissen omdat mijn moeder vond dat ik er te diep in zat. En ze had gelijk. Het gewoon 'niet kunnen eten' kreeg uiteindelijk een psychotisch component. Ik was bang dat ik vergiftigd zou worden door alles wat me voor werd geschoteld.
Als ik dan eens een hapje nam, kreeg ik ook daadwerkelijk een fysieke reactie. Vlekken op mijn borst, hartkloppingen en vooral doodsangst. Voor deze klachten kreeg ik een allergiemiddel en dit hielp wel. Ik kon weer wat sap drinken en wat cracottes eten.
Uiteindelijk ben ik weg gegaan bij mijn moeder terug naar huis. Ik wilde haar niet meer zien tijdelijk vanwege de discussies en ruzies. Ik begon me wel te beseffen dat ik toch wat moest gaan eten en maakte een selectie van producten die ik durfde te eten. Biologische crackers, biologische tomatensoep en zelfgemaakte salade. Zonder dressing uiteraard. Ik heb hier lang op kunnen teren, bleef wel afvallen natuurlijk. Het probleem bij mij was een beetje dat ik ook geen water meer durfde te drinken. Dus ik dronk per dag 2 glazen vruchtensap. Niet genoeg, kun je even doen, maar breekt je op uiteindelijk.
Ik ben weggezakt en werd opgenomen bij de GGZ. Echter niet in een eetstoornis kliniek, omdat mijn klachten voornamelijk psychotische componenten hadden. Ik had wel ondergewicht. Woog zo'n 46,5 kilo.
Eenmaal opgenomen besloot ik helemaal te stoppen met eten en gewoon te gaan slapen en alles te weigeren. Dit werd niet gepikt natuurlijk. Je moest eens weten hoe erg ik op mijn donder heb gekregen daar. Ze stonden met zijn 3en aan mijn bed met, ik citeer: "Samantha, jij gaat NU die limonade opdrinken, nu!" Er werd tegen me gepraat alsof ik 5 was. Dat staken deed dit omdat het me te zwaar was. Alles was zwaar, lopen, praten, alles, ik kon niks meer, ik wilde gewoon helemaal niet meer... Maar ja die mensen maakte zich ook gewoon zorgen.
Om een lang verhaal kort te maken. Uiteindelijk heb ik die verdomde limonade gedronken en ben ik weer gaan eten, langzaam opgebouwd, eten gaf me energie, en na zo'n lange tijd energieloos te zijn geweest voelde dit echt goed.
Ik ben nu weer 'beter'.
Maar nu ben ik toch een beetje de andere kant op geslagen.
In het kader van 'eten=energie' ben ik in de loop van de tijd steeds gaan eten wanneer ik moe was. Iets wat hoog is in suikers. Een mars, dat soort dingen. Nu ben ik het zo gewend altijd een hoge bloedsuiker te hebben dat ik het echt heel moeilijk vind zoetigheid te laten staan. Ik heb nu een andere overtuiging die niet klopt en dat is: zonder suiker heb ik geen energie... Klopt natuurlijk niks van.
Ik ben door het eten van al die suikers 25 kilo aangekomen... ben nu 12 kilo te zwaar.
Een deel van mij denkt: is maar 12 kilo, beter dan op bed liggen zonder energie denkend dat eten je vergiftigd. Het andere deel van mij denkt. En ik schaam me ervoor: was ik nog maar net zo bang van eten als eerst, nu ben ik dik... en dan ben je 29...
Ja een eetstoornis, is altijd naar.
Ik was ook heel moeilijk te bereiken, vocht tegen iedereen die van me hield en zich zorgen maakte.
De kern van mijn verhaal is. Ik ken beide kanten, teveel en te weinig eten en wegen. En in mijn mening heeft het niks te maken met wilskracht, maar met je psychische gezondheid. Als je niks of weinig eet zit het tussen je oren niet goed. En als je zoveel eet dat je obesitas hebt zit er ook iets niet goed. Het zijn ziektes... hele nare ziektes....
Iemand die gewoon een normaal gewicht heeft en besluit het spierpercentage en vetpercentage ten goede te veranderen door systematisch en gedisciplineerd 4 dagen per week te trainen naast genoeg en gezond te eten. Dat noem ik wilskracht, maar overeten of te weinig eten in ernstige mate is ziekelijk.
Ik voel heel erg mee met meisjes met anorexia. Bij mij viel het nog mee hoor. Ik heb meisjes van 38 kilo rond zien lopen bij de GGZ, dus het kan erger. Maar het was voor mij en voor mijn naaste wel heel naar en heftig.
Ik voel ook ontzettend mee met de overeters en mensen met obesitas. Het is zo naar als zo'n ziekte je in zijn macht heeft... Mensen die kiezen voor een maagband heb ik alle respect voor. Niks gebrek aan motivatie. Kan best voorkomen. Maar ik denk wel dat als je zoveel eet tot je 250 kilo weegt dat niks meer met motivatie te maken heeft maar met eetgestoordheid. De belevingswereld van iemand met anorexia of obesitas is erg vermoeiend en negatief. Ook voor de omgeving die moet toekijken hoe iemand zich uithongert of zich een hartaanval eet is het moeilijk. Voor hulpverleners die tegen jou ziekte moeten vechten is het moeilijk...
Ik moet nu weer terug gaan naar die balans die ik ooit had gevonden, toen ik 2 jaar achter elkaar netjes 57 kilo woog. Met 60 ben ik al heel blij.
Dus ja, dat was mijn verhaal, mijn ervaring met eetgestoordheid.
Nog meer mensen die hun verhaal durven te delen? Zou ik fijn vinden. Dan weet ik dat ik niet de enige ben die worstelt. Nog steeds wel is!
Vaak is een eetstoornis niet een op zichzelf staande stoornis helaas. Dat is het prutte ook, het komt niet alleen (is zelfs vaak een "symptoom" van onderliggende problematiek) maar de maatschappij kent enkel het beeld van te weinig/teveel eten en trekt daar onnozele conclusies uit. 
... Echt niet leuk eigenlijk. Maar het schijnt dat iedereen scoort op zo'n test. Alleen op bepaalde onderdelen mag je niet scoren. Doe je dit wel dan heb je een stoornis. Ik ben na mijn opname in dagtherapie geweest. Voor ongeveer 9 maanden. Dat hield in dat ik 3 keer per week therapie had van 10 tot 1 of 3 ongeveer. Hier zat creatieve therapie en lichamelijke opvoeding bij ingegrepen.
Ja, ik hoop een beetje mensen hiermee te bereiken. Ze laten zien dat het echt moeilijk is om een eetstoornis te hebben en veel te makkelijk om erover te oordelen. Pas als je ervaringen kent van mensen met deze problemen kun je er goed een mening over vormen vind ik. Leek me ook wel fijn om het verhaal van een ander eens te horen. Misschien herken je dingen of kun je elkaar ondersteunen. Is nog niet gebeurd maar wie weet dient iemand zich nog aan. 
. 
Blijkbaar waren het ook geen grapjes, want dan was je niet doorgeslagen denk ik. Vind ik echt naar van die man. Ik ken hem verder niet, maar dit klinkt niet lekker.
. 
. Ik hoop dat je hulp vind die goed bij je aansluit dat werkt op de lange termijn. Je mag me altijd een pb sturen als je je ei kwijt wilt of je hart wil luchten!