Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 02-03-17 11:57

Partner met depressie

Geplaatst door de TopicStarter : 02-03-17 11:57

Omdat ik niet meer weet wat reëel is en wat 'valse' emoties zijn probeer ik ervaringen te zoeken van mensen die hier mee te maken hebben gehad en wellicht mij kunnen helpen om alles te relativeren.

Ik zal bij het begin beginnen, het wordt een lang verhaal dus wees gewaarschuwd

April 2008 heb ik een relatie gekregen met mijn vriend. Ik was destijds net 15 en hij 17. We hebben samen onze hele jeugd meegemaakt, veel samen gedaan en zo ontstond er een vreselijk goede band tussen ons. Al die jaren, en ervaringen, hebben er voor gezorgd dat ik er vrijwel zeker van was dat ik de liefde van mijn leven had ontmoet. Ik hou ontzettend veel van hem en dat is ook waarom ik nu met mijn handen in het haar zit.

Heel kort door de bocht gaat het de laatste 2 jaar al langzaam aan minder en minder met hem. We hadden het beide niet door totdat de bom barstte. In december heeft hij een auto-ongeluk gehad en is hij in de ziektewet gekomen. Het heeft ervoor gezorgd dat alles bij hem los kwam wat er de afgelopen 2 jaar al ingeslopen was en nu zit hij thuis met een depressie, heeft een tijd vreselijke paniekaanvallen gehad en zit duidelijk erg met zichzelf in de knoop. Je kunt je voorstellen dat we niet meer in de relatie zitten die we al die tijd hebben gehad. En daar beginnen mijn zorgen.

Een maand geleden werd het mijzelf teveel en heb ik besloten tijdelijk bij hem weg te gaan. Ik wist niet meer hoe ik hem kon helpen, drong niet meer tot hem door en kon alleen maar bang toekijken hoe hij weer een paniekaanval kreeg en daar heel hard onder leed. Hij wilde niet luisteren naar me en focuste zich telkens op 1 ding. In het begin was dat de psychiater. Toen dat niet bleek te helpen greep hij naar de medicijnen en toen dat niet hielp zocht hij EMDR op. Daar is hij nu nog steeds op aan het wachten want die hebben een lange wachtlijst.

De afgelopen maand heb ik mezelf voorop gezet. Hoe egoïstisch dat ook klinkt, ik moest even weg uit de situatie anders had ik het sowieso uitgemaakt. Ik heb mijn leven weer zo goed als mogelijk opgepakt en ben dingen gaan doen ik die altijd al had willen doen, maar er nooit van zijn gekomen. Zo ben ik gaan dansen, besteed ik meer aandacht aan mezelf en kan ik er oprecht van genieten om alleen te zijn. Daar zit ook gelijk mijn valkuil. Ik merk dat ik het té fijn vindt om alleen te zijn. Ik mis hem niet (ja ik mis hoe hij altijd wás) en ik voel me daar vreselijk schuldig over.
Hij daarentegen mist mij enorm. Laat continue weten dat hij me mist, van me houdt en laat me weten hoe hij onze toekomst ziet samen. Op dat moment zie ik hem weer even als hoe hij was en weet ik dat het er nog zit wat wij hadden. Maar eerlijk is eerlijk, het zit wel heel diep. En zolang die depressie er zit, kunnen we daar samen nog niet aan werken. Dat mag ik niet van hem verlangen, hoe zeer ik dat zelf op dit moment wel nodig heb.

Zondag is hij weer bij me geweest. We hebben een leuke dag gehad, maar ik (en ik schaam me hier enorm om) voelde mezelf niet meer zoals ik me altijd heb gevoeld. Ik vond het gezellig, maar meer niet. Ik durf dit niet eens hardop uit te spreken want ik houd nog steeds enorm veel van hem. Daarom doet het ook zo'n pijn dat ik dit nu voel. Ik ben bang dat het nog heel lang duurt voordat hij weer zichzelf kan zijn en de depressie niet meer in de weg zit en misschien ben ik nog wel veel banger dat het er altijd zal blijven zitten.

Er gaat ook van alles door mijn hoofd. Zijn al deze emoties échte emoties wat ik voel, of is het omdat ik nu uit de depressie ben gestapt en alleen nog maar het goede zie? Waarom voel ik me zo? Ik houd toch van hem!? Laat ik hem in de steek? Waarom kan ik hem niet helpen?

Ik wil jullie heel erg bedanken voor het lezen.
Ik ben niet opzoek naar mensen die mij zeggen dat ik bij hem weg moet gaan of ''lees je eigen topic nog maar eens door'' want zo simpel is het niet. Ik ga niet zomaar 9 jaar weggooien waar ik dan later spijt van krijg. Want hoe dan ook. Ik houd nog steeds enorm veel van hem. Maar ik krijg de steeds vaker de gedachte; hoe zou het zijn als....

Maar ik ben wel opzoek naar mensen die in dezelfde situatie hebben gezeten. Partners met depressies en hoe dat je daar mee om ging.

Bedankt voor het lezen!

~~Als je mij of mijn vriend denkt te herkennen graag niet openbaar maken.~~

**Geplaatst**: 02-03-17 12:01

Geplaatst: 02-03-17 12:01

Hele lastige situatie zeg TS! Ik zou toch afwachten of de hulp gaat werken en of het dan beter wordt. Maar als je echt het gevoel hebt dat het er niet meer in zit dan moet je wel kritisch kijken naar je relatie.

Het moet wel leuk blijven voor jou, het moet je ook positieve energie geven ipv alleen maar energie kosten.

**Geplaatst**: 02-03-17 12:11

Re: Partner met depressie

Geplaatst: 02-03-17 12:11

Ts spreek deze gevoelens uit! Dit hoeft niet naar je vriend te zijn, je kan ook een vriendin in vertrouwen nemen of eventueel een therapeut of dergelijke professioneel.
Daarnaast moet je zeker blijven doen wat jou gelukkig maakt, zoals dansen.

Daarnaast kan het helpen om kritisch te denken, hoe ziet jou leven eruit over 5/10 jaar?
Is dit met jou partner, ookal zou hij nog problemen hebben?
Of ben je dan liever alleen?

Tuurlijk is zo'n relatie niet zomaar iets wat je wilt beëindigen.
Als je er in gelooft zou relatietherapie ook nog kunnen helpen.

**Geplaatst**: 02-03-17 12:26

Re: Partner met depressie

Geplaatst: 02-03-17 12:26

EMDR is een hele zware therapie. Ik heb hem zelf ook gehad. Ik lees dat hij lang moet wachten. Is dat via een ggz instelling? Daar was mijn oorspronkelijke wachtlijst namelijk ook negen maanden tot een jaar. Ik kon via mijn eigen psycholoog een week later aan de slag. Misschien kan hij bij een psychologenpraktijk in zijn omgeving vragen of ze zijn EMDR kunnen verzorgen. Van dat wachten wordt het echt niet beter.

Wat ik voor jouzelf heel belangrijk vind: je bent niet zijn hulpverlener en dat mag ook niet van je verwacht worden.
Als je vriend in therapie is, kunnen jullie waarschijnlijk ook samen systeemgesprekken aanvragen. Hierin wordt dan met een therapeut besproken wat de knelpunten zijn tussen jullie en hoe die te verklaren zijn. Je krijgt handvatten om met de ziekte van je partner om te gaan.

Het is helemaal niet egoïstisch dat je jezelf voorop hebt gezet. Het is heel gezond. Jij kunt jouw vriend niet genezen van deze ziekte. Hij heeft professionele hulp nodig om hiermee om te leren gaan en om zijn eigen identiteit weer te vinden.

Ik vind het bewonderenswaardig hoeveel je over hebt voor je vriend, maar vergeet ook echt jezelf niet. Dat het nu anders voelt, kan komen door de afstand. Je bent lang zwaar belast geweest met de gevolgen van zijn ziekte, dat is niet niks. Even afstand nemen is dan goed en ik denk dat je pas op langere termijn, als hij ook wat verder is in zijn traject, pas echt kunt gaan aanvoelen waar jullie heen gaan. Samen of apart.

Mensen met een depressie leven vaak meer in het verleden en/of de toekomst dan in het nu. Belangrijk is juist het hier-en-nu. Als jullie samen zijn, ben aanwezig. Zorgen over later en hoe het verder moet, zijn dan niet relevant (ook al voelen ze uiteraard wel zo!) Probeer ze stukje bij beetje los te laten en daar niet over te piekeren. Het wordt vanzelf later, dan zul je het zien. Dat gaat hij ook leren of daar is hij al mee bezig. Piekeren is een verslaving, zowel bij gezonde als bij zieke mensen. Probeer daar mee te oefenen, zodat je op het moment zelf ook echt aanwezig bent en niet piekert over later. Dan gaat het huidige moment waar je dan inzit, niet verloren. Wie weet gaat het dan anders voelen.

Ik wens je heel veel sterkte en je vriend ook, zeker met zijn EMDR. Ik hoop dat je hier wat aan hebt.

**Geplaatst**: 02-03-17 12:41

Geplaatst: 02-03-17 12:41

Het lijkt mij dat je al een erg goed beeld hebt van de situatie en dat je de juiste beslissing hebt genomen door afstand te nemen en meer voor jezelf te kiezen.

Er spelen hier naar mijn idee een paar dingen:
Jullie hebben heel jong een relatie gekregen, op een leeftijd dat je allebei nog niet zelfstandig was. Ik heb vaak om me heen gezien dat zulke relaties in zwaar weer komen zodra de fase van volwassenheid en zelfstandigheid aanbreekt. Dat is her moment dat je jezelf gaat ontplooien en je onafhankelijkheid vorm gaat geven (studie, werk, eigen woonplek). Je hebt elkaar geholpen bij het proces van volwassen worden, maar dat betekent vaak ook dat bij een van de twee, of bij beide, de relatie begint te knellen vanwege de vraag: wie ben ik eigenlijk los van mijn relatie, als individu?

Daarnaast speelt nog dat je vriend moeite heeft met het volwassen leven, hetgeen zich uit in een depressie. Dat maakt jullie relatie momenteel ongelijkwaardig, omdat jij wel je volwassen leven vorm kunt geven, en je je dat ook kunt voorstellen zonder hem (wat een heel gezonde houding is in iedere relatie).

Het enige dat je naar mijn idee kunt doen, doe je al: afstand nemen en je meer richten op je eigen leven, wensen en plannen. Dat betekent niet per se dat je de relatie moet beëindigen (dat kan altijd nog als het echt niet meer werkt), maar je zult hem duidelijk moeten maken dat hij jou en jullie relatie niet als een vangnet kan gebruiken waar hij in terug kan vallen als het leven hem te zwaar valt. Hij zal het echt zelf moeten doen en zich ook moeten realiseren dat dit niet alleen beter is voor jullie relatie, maar ook voor hemzelf.
Succes en sterkte.