Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 03-01-17 13:37

Ik weet niet meer wat ik moet..

Geplaatst door de TopicStarter : 03-01-17 13:37

Dit is een goedgekeurd schaduwaccount

Ten eerste; Respect als je het allemaal leest, het is al met al een enorm verhaal geworden.

Ik heb op het moment erg veel gezeur met mijn vader en wil het graag van me afschrijven. Als iemand me herkent wil ik graag dat je je stilhoud of me een PB stuurt.

Mijn ouders zijn uit elkaar gegaan toen ik 6 was, dat is nu 8 jaar geleden. Hij was vreemdgegaan en mijn moeder heeft er alles aan gedaan het huwelijk te redden, maar het kon echt niet meer. Vanaf toen is er erg veel gebeurd bij mijn vader. Mijn vader was opzich een hele leuke man, meestal dan. Want sinds de scheiding kon hij boos worden, echt heel erg boos. Slaan, alles omgooien, onze spullen kapot gooien etc. Ik merkte er niet veel van, want mijn zus stuurde me altijd weg als dit zou gebeuren. Het was vaak van te voren al te merken, hij werd kortaf en chagrijnig, begon op ons te zeuren. Toen kreeg hij een vriendin, ik ga haar Ilse noemen aangezien er meerdere 'vriendinnen' voorkomen. Ilse was een schat van een vrouw, echt een geweldig mens. Het was altijd heel gezellig en als zij er was was hij nooit boos. Behalve als ze weer terug naar huis ging, het slaan en boos worden begon weer. Het leek alsof hij een 'Tweede' papa in de kast had staan, voor als Ilse er was. Hij heeft 8 maanden een relatie met Ilse gehad, totdat zij het op een gegeven moment niet meer aankon, ze dacht dat hij wéér vreemdging en dat ze altijd op hem moest letten, alsof het haar kind was. Toen het uitging tussen hun, veranderde hij alweer. Hij werd sneller boos en heeft bijna een halfjaar bij elk liedje zitten huilen, bij ons uithuilen en gewoon simpelweg aandacht vragen. Dit is dan enorm heftig als je 8 jaar oud bent. Mijn zus en ik deden op een gegeven moment alles in huis, omdat hij alleen maar kon huilen bij alles wat hij deed. Dit is heel lang zo gebleven en nog steeds vraagt hij veel om aandacht.

6 jaar later was mijn zus er klaar mee, ze kon het niet meer aan. Ze wilde al veel eerder weg, maar is gebleven om mij te beschermen(Waar ik haar erg dankbaar voor ben). Mijn zus heeft nu al bijna 2 jaar geen contact met hem.

Ik denk een maand nadat m'n zus het contact had verbroken werd hij ongelooflijk boos op mij, omdat ik geen zin had om mee te gaan naar vrienden van hem. Ik had niks met die mensen en mocht ze simpelweg niet. Hij heeft me geslagen, dingen achterna gegooid en uitgescholden en uiteindelijk ben ik op mijn kamer gaan zitten en heb de deur geblokkeerd met een stoel. Ik heb in paniek mijn moeder opgebeld en die is me toen samen met mijn stiefvader komen halen. Ik ben toen een paar dagen later weer naar hem toe gegaan.

Nog een halfjaar later had ik een feestje, mijn vader was een avond weg en ik was met 4 vrienden bij mij thuis pizza aan het eten en trampoline springen etc. Ik raakte daar in paniek en de volgende dag wilde mijn vader met me praten, om 3 uur 's middags terwijl mijn vrienden er toen waren, hij wilde dat m'n vrienden naar huis gingen. Ik merkte dat ik boos werd en ben even naar buiten gegaan en ben naar de paarden(Die achter huis stonden) gegaan om even tot rust te komen. Later ben ik weer naar binnen gegaan en heb gezegd: "M'n vrienden zijn er nu, ik wil nu niet praten. Ik ben 5 uur weer thuis en dan praten we wel" waarop hij boos werd. Hij heeft gezegd "Ik wil dat je weggaat. Je komt er niet meer in". Ik heb toen m'n spullen gepakt en ben naar het huis van een vriendin van mij gegaan, waar ik gelukkig kon blijven tot ik werd opgehaald door mijn moeder. Toen ben ik 2 maanden niet bij hem geweest en heeft hij de omgangsregeling(1 x in de 2 weken een weekend bij hem) per direct stopgezet. Na die 2 maanden ben ik hem weer gaan zien, maar niet geregeld. Soms heel vaak, soms 4 weken niet.

Ik hield het niet meer. Ik bleef smeken(echt smeken ja) om de weekenden die we eerst hadden, maar hij zei recht in m'n gezicht: "Ik heb er geen zin in jou elke 2 weken een weekend te hebben." Dat was echt een klap in mijn gezicht. Er is een mediator bij geweest en die heeft het proberen te veranderen, maar dat is mislukt. Op het moment dat hij zei dat hij vrijheid wilde en geen verplichting wilde om voor mij te zorgen, knapte ik. Ik heb het contact toen verbroken. Ik heb hem 4 maanden niet gezien en ik was veel meer mezelf die tijd.

Totdat het huis werd verkocht(stond al een paar jaar te koop), hij zou gaan samenwonen met Tessa(Vriendin numero 2) in Groningen. Ik mistte hem en wilde hem weer zien, ook wilde ik afscheid nemen van het huis. Ik zag hem weer, het is 4 maanden geleden dat het huis is verkocht.

Ik ben mezelf niet meer, ik heb het contact weer verbroken nadat hij me weer afwees maar nog steeds krijg ik berichtjes etc. Ik ga er kapot aan, maar ik krijg het niet over m'n hart om hem te blokkeren, want dat is zo definitief, alsof ik de deur 'dichtgooi'. Ik ben bang dat ik als hem blokker, ik over een bepaalde tijd weer contact wil maar hij niet meer met mij.

Ik moest even van me afschrijven, bedankt voor het lezen. Hopelijk hebben jullie tips.

**Geplaatst**: 03-01-17 17:30

Geplaatst: 03-01-17 17:30

Heftig allemaal.

Het moeilijke is dat jij wel graag contact wil.
Jij wil graag erkend worden en liefde van jouw vader.
Hij gaat dit jou niet geven en jij zit met een hoop vragen

Misschien kan je hiervoor het beste hulp gaan zoeken.
Dat je met iemand hierover kan gaan praten.
Want je kan hier heel je leven last van houden als jij dit gevoel houdt.

Er komt misschien wel een moment dat je helemaal klaar bent met hem.

Een brief schrijven met al jouw gedachtes en gevoelens kan je nog doen.

Ik wil je heel veel sterkte wensen.

**Geplaatst**: 03-01-17 17:35

Re: Ik weet niet meer wat ik moet..

Geplaatst: 03-01-17 17:35

Lieve TS allereerst heel veel sterkte,
Helaas kun je jouw vader niet veranderen.

Ik denk dat je het best hulp kunt gaan zoeken voor je eigen ik, om het hoofdstuk met je vader toch proberen af te sluiten.

Knuffel :(:)

**Geplaatst**: 03-01-17 17:52

Geplaatst: 03-01-17 17:52

Wat moeilijk ts!

Het lastigste is denk het proces waarin je moet accepteren dat je vader niet (misschien wel nooit) zomaar zal veranderen en dat je daarom jou verwachtingen aan moeten passen ten opzichte van hem.

Dat is ontzettend oneerlijk en heel pijnlijk, maar wel nodig omdat hij je nu steeds pijn kan doen en je daar uiteindelijk aan onderdoor gaat.

Misschien is het goed om hulp te zoeken, zodat je geholpen kan worden daarbij.

Heel veel sterkte!

**Geplaatst**: 03-01-17 18:09

Geplaatst: 03-01-17 18:09

Oh jeetje wat een rot situatie. Ik kan mij voorstellen dat je kapot bent, wanneer je vader zegt dat hij niet voor jou wil zorgen en vrijheid wil hebben. Kom op zeg! Je bent tenslotte wel zijn kind.

Kan je niet bv met een psycholoog praten,die jou kan helpen? En advies kan geven? In ieder geval om dit allemaal te verwerken, zodat jij weer gelukkig wordt.

Sterkte :(:)

**Geplaatst**: 04-01-17 16:09

Re: Ik weet niet meer wat ik moet..

Geplaatst: 04-01-17 16:09

Je moet echt hulp zoeken. Je moet om jezelf leren denken ipv jezelf aan je vader willen blijven geven. Wat hij heeft gedaan is allemaal heel erg kwalijk en hij gaat hierin niet veranderen. Soms is iemand waar jij voor de helft uit opgebouwd bent, niet meer dan dat. biologisch gezien heeft hij ervoor gezorgd dat jij op de wereld kwam, maar meer dan dat is hij niet voor je. Besteed beter positief je tijd aan de familie die je wel graag ziet, die je wel de liefde geeft die je nodig hebt.
sterkte.

**Geplaatst**: 04-01-17 16:50

Geplaatst: 04-01-17 16:50

Wat kan een familiesysteem toch wreed zijn.
Je vader zal het in zijn hart niet slecht bedoelen, maar is blijkbaar niet bij machte om een volwassen relatie op te bouwen, ook niet met zijn kinderen.
Met het verbreken van het contact wijs je niet de goede kanten van je vader af, maar bescherm je jezelf voor nog meer pijn. Natuurlijk geeft het verbreken van het contact verdriet (rouw), maar is vermoedelijk de beste keuze.
Het is goed om hulp te zoeken om dit voor jezelf een plek te gaan geven.
Veel sterkte gewenst.

**Geplaatst**: 04-01-17 17:01

Re: Ik weet niet meer wat ik moet..

Geplaatst: 04-01-17 17:01

Ik heb ook contact met mijn ouders verbroken door bepaalde omstandigheden, en de eerste keer hadden we 2 jaar geen contact. Toen weer contact, ging weer mis, ze hielden zich niet aan de afspraak. En toen hebben we 6 maand geen contact gehad, ik was degene die het contact had verbroken. Wel heb ik ze duidelijk gemaakt waarom ik geen contact meer wilde, dan hadden ze stof tot nadenken.

En nu hebben we een maand of 2 - 3 weer contact, mijn moeder heeft heel wat pogingen gedaan om weer contact te krijgen, maar ik had ook alles geblokkeerd! Op een gegeven moment toen ik meer tot rust was gekomen heb ik de blokkering opgeheven zo van 'we zien wel wat er gebeurd'

En dat was een paar week en toen kreeg ik een app, het heeft een lange tijd geduurd want toch was het twijfel of ik wel of niet weer contact wilde hebben, maar wat ik hiermee wil zeggen.
Het kan je ook rust geven, door pas weer contact op te nemen als JIJ het er aan toe hebt.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 04-01-17 19:40

Geplaatst door de TopicStarter : 04-01-17 19:40

@linnie050 - Klopt, ik wil heel graag contact.. Dat is het moeilijke. Ik zit sinds kort in therapie(Paardencoaching) en het helpt wel, maar het is nu eerst gericht op zelfverzekerder worden en niet over me heen laten lopen. Als ik dat kan, gaat het verwerken van dat met m'n vader ook beter zei m'n therapeute. Dankjewel

@xBontfire & PrizTwir - Dankjewel, ik zit dus al in therapie en daar gaan we dus ook mee bezig.

@gekvanfleur & senna21 - Het is inderdaad moeilijk te accepteren dat hij niet voldoet aan de verwachtingen die ik van hem heb.. We denken ook dat hij een (groot) stuk narcisme in zich heeft en dat dit daarom zo loopt..

@suikermeisje - Dankje, dit was iets wat ik nodig had.. Hij verdient eigenlijk het woord 'papa' niet eens.

@noah14 - Jij ook veel sterkte met je situatie. Ik denk idd dat ik pas contact opneem als ik het heb verwerkt en ik het een plekje heb gegeven..

Bedankt voor alle reacties!

**Geplaatst**: 04-01-17 19:54

Geplaatst: 04-01-17 19:54

Het eerste wat er bij mij opkomt is, verslaving.
Ten tweede, als ik lees hoe je in het aantrekken afstoten verzeilt bent geraakt, zeg ik: zoek een goede therapeut. Niet na 4 x weer stoppen maar doorgaan.

Het is niet normaal hoe hij met jullie omgaat maar je bent gewoon nog te jong om daar goed mee om te kunnen gaan, is er iemand die je tegen jezelf in bescherming kan en wil nemen?

Misschien kun je hem een brief schrijven, dat je van hem houd en dat hij altijd je vader zal blijven.
Maar dat je dit gedrag niet accepteert.
Bv dat je wel contact wil maar dat je aangifte doet, als hij agressie gebruikt.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 04-01-17 19:58

Geplaatst door de TopicStarter : 04-01-17 19:58

A3a1 schreef:
Het eerste wat er bij mij opkomt is, verslaving.
Ten tweede, als ik lees hoe je in het aantrekken afstoten verzeilt bent geraakt, zeg ik: zoek een goede therapeut. Niet na 4 x weer stoppen maar doorgaan.

Het is niet normaal hoe hij met jullie omgaat maar je bent gewoon nog te jong om daar goed mee om te kunnen gaan, is er iemand die je tegen jezelf in bescherming kan en wil nemen?

Misschien kun je hem een brief schrijven, dat je van hem houd en dat hij altijd je vader zal blijven.
Maar dat je dit gedrag niet accepteert.
Bv dat je wel contact wil maar dat je aangifte doet, als hij agressie gebruikt.

Hoe bedoel je verslaving?
En ik ben nu denk ik 6 x naar de therapeute geweest, ik merk wel dat ik het telkens echt nodig heb. Ik heb nu 2 weken niet gedaan ivm kerst, oud en nieuw en dat ik op vakantie ging maar heb het echt nodig.
Brief schrijven heb ik ook al overna gedacht, maar dat helpt niet.. Ik wil op het moment ook geen contact, dat kan ik niet aan.

**Geplaatst**: 04-01-17 22:49

Geplaatst: 04-01-17 22:49

Ik vind het gedrag wat je beschrijft van je vader, wel wat op gedrag lijken van iemand die verslaafd is.
Dus weten of er niet (ook) alcohol of pilletjes in het spel zijn, kan geen kwaad.
Ook het vreemdgaan, kan duiden op een sexverslaving....pffff....maar dat wil je als dochter natuurlijk helemaal niet weten.

Wat het ook is, dat of idd narcisme-las ik net- het is fijn als je het een plekje kunt geven, zodat je weet dat het niet aan jou ligt. En jij kunt je vader niet helpen, die moet zelf hulp gaan zoeken.

Goed zo, blijven gaan naar die therapie, je zult je soms heel rot voelen, maar denk maar zo, opgeruimd staat netjes. Iedere boze bui of huilbui, is er eentje minder.

Rustig afwachten, er komt een dag dat je weet hoe je het wil aanpakken!
En heel veel sterkte, maar je komt er heel sterk uit, zeker weten!