Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 18-12-16 18:34

Wanneer weet je of je moeder wilt worden?

Geplaatst door de TopicStarter : 18-12-16 18:34

Ik heb lang getwijfeld of ik dit topic zou plaatsen. Ik ben sowieso meer een meelezer dan dat ik zelf dingen plaats. Maar ik zit toch met een vraag waar ik gewoon in mijn omgeving niet goed mee terecht kan. En dan vliegen de zwangerschapstopics je op Bokt ook nog eens rond de oren

Maar goed, ik ben dus 32 jaar en heb al eeuwen een relatie met een ontzettend leuke vent. We hebben beide een goede baan, eigen huis, we maken elk jaar een fantastisch reis naar een verre bestemming, gaan regelmatig uit eten, lekker met vrienden op stap... alhoewel, die vrienden hebben ondertussen allemaal kinderen. En vorige week na een borrel kwam het ineens weer ter sprake....

Wat gaan wij doen? Willen we wel of geen kinderen?

Afgezien van het feit of het je door moeder natuur gegund is natuurlijk, is het toch wel iets waar we een knoop over moeten doorhakken. Voor mijn gevoel (let op, zo zie IK het. Ik zeg niet dat het zo is) is 35 echt de deadline voor mij. Willen we het dan niet, dan gebeurd het ook niet meer. Maar we weten dus niet wat we willen.

Bij beide is de drang niet heel groot. Wel als we naar de toekomst kijken lijkt het ons leuk om later grote (volwassen) kinderen te hebben, maar we zijn allebei niet heel erg van de babies en peuters/kleuters. Vanaf een jaar of 8 vind ik kinderen wel leuk, dan kun je er een gesprek mee voeren, maar met dat kleine grut weet ik niet wat ik aanmoet.

Maar nu dus, wat moeten we. We hebben alle voors en tegens tegen elkaar gezet en voor beide situaties is wat te zeggen: een nieuw mens zien opgroeien, een gezin vormen tegenover vrijheid en doen waar je zin in hebt... Ergens denk ik, bij twijfel niet doen. Het is wel een mens wat je de wereld instuurt. Aan de andere kant is het natuurlijk heel anders als zo'n kleintje er is en dan houd je er zielsveel van.

Ik ben van beide keuzes bang om spijt te krijgen. Bang om met kind een minder leuk leven te hebben (dit klinkt zo egoïstisch en zo bedoel ik het niet, maar je leeft gewoon niet meer voor jezelf dan), maar ook bang om over 10 jaar spijt te hebben dat we er niet aan begonnen zijn.

En dan hoor ik die klok keihard tikken.... het voelt alsof ik NU de belangrijkste keuze van mijn leven moet maken en ik weet het gewoon niet. Hoe maken andere mensen in hemelsnaam zo'n belangrijke beslissing

Lastige is dat mijn partner er hetzelfde instaat. Dus er is vanuit beide geen druk dat één van de twee het heel graag wil ofzo, maar toch ook ergens weer wel... snappen jullie het nog? Want ik snap helemaal niets meer van mezelf.

**Geplaatst**: 18-12-16 18:42

Re: Wanneer weet je of je moeder wilt worden?

Geplaatst: 18-12-16 18:42

Ik kan je helaas geen echte raad geven gezien het bij mij bijna een oerinstinct was.
Toen ik klein was verkleedde ik me altijd als zwangere vrouw (kussen onder de trui :')

) had ik niets met meisjes spullen maar had wel 10 poppen waar ik dagelijks voor zorgde en toen ik op mijn 6e een zusje kreeg kon ik mijn geluk niet op.
Ik ben echt opgegroeid tussen de grote en kleine kinderen (had niets met leeftijdsgenootjes) en heb gewoon altijd geweten dat ik op deze aarde gezet ben om moeder te worden.

Helaas kwam de juiste man maar niet op mijn pad anders had vast wel al koters gehad. Gelukkig heb ik mijn droomvent gevonden en zijn we inmiddels 12 weken in verwachting

Ik kan me dus bijna niet voorstellen dat je voors- en tegens tegenover elkaar moet zetten

Niet veroordelend bedoeld! Maar bij mij was het gevoel gewoon heel sterk!

De enige raad die ik je kan geven is luister naar je gevoel. Ik hoor heel vaak van moeders die niets hebben met (andere) kinderen maar die hun eigen echt helemaal het einde vinden :))

Bedenk je dat je leven veranderd, het gaat niet stil staan maar vrijheid-blijheid is er een stuk minder bij. Maar je krijgt er wel rete-veel voor terug! Bij sommige mensen komt het gevoel pas als de kleine op de borst ligt. Maar dan kom je op dat punt waar je zegt, je wilt geen spijt hebben.

Ik blaat nu een hele post vol met allemaal dingen die je zelf al weet en zegt :')

Dus ik blijf bij mijn punt, luister naar je gevoel. Ik denk zomaar dat je het op een dag wel weet

**Geplaatst**: 18-12-16 18:47

Re: Wanneer weet je of je moeder wilt worden?

Geplaatst: 18-12-16 18:47

Weet je, als je de voors en tegens naast elkaar hebt gezet en je weet echt niet wat je wil, wil je het kennelijk niet zo graag en heb je (nu) niet die drang. Lekker niet doen dus, niet omdat je vindt dat het moet of omdat de voors en tegens dat zeggen.
Leef je leven, wees gelukkig, blijf reizen en mooie dingen doen. Het gevoel komt vanzelf of het komt niet en dan weet je ook genoeg. Bij mij kwam en komt het niet, dus ik blijf volop genieten van mijn kindvrije leven.

**Geplaatst**: 18-12-16 18:50

Geplaatst: 18-12-16 18:50

Ik volg ik zit echt precies in dezelfde situatie, rammelende eierstokken heb ik niet, wel zeggen we soms dit zou toch leuk zijn om met onze kinderen te doen. We willen wel, maar de tijd gaat zo snel... Had ik nog maar 10 jaar extra. Hier ook wel stabiele banen en een huis welke groot zat is en vrienden en familie met kinderen. Bij de ene denk ik ook nou als het zo'n kind is... Eitje maar bij de ander ben ik echt helemaal uitgeput aan het einde van de dag dan denk ik echt dit ga ik nooit volhouden. Maar wat je zegt als het je eigen kind is zal dat ook weer anders zijn.

Laatst bijgewerkt door moonsparkle op 18-12-16 18:53, in het totaal 2 keer bewerkt

**Geplaatst**: 18-12-16 18:52

Geplaatst: 18-12-16 18:52

Ook aan pleegouder of adoptie gedacht? Dan kun je nu nog mooi lekker genieten en in de toekomst, als jullie toch een aanvulling willen op jullie relatie, een kind een mooi leven geven.

**Geplaatst**: 18-12-16 18:58

Re: Wanneer weet je of je moeder wilt worden?

Geplaatst: 18-12-16 18:58

Wat zou voor jou de toegevoegde waarde van een kind aan jullie leven zijn? En wat zou een kind jou brengen wat je nu nog niet hebt?

**Geplaatst**: 18-12-16 19:01

Geplaatst: 18-12-16 19:01

Ik heb ook nooit rammelende eierstokken gehad.
Baby's en kwijlend grut. Brr.
Inderdaad vanaf een jaar of tien en dan alleen ook maar de normaal opgevoede zijn wel leuk. Eigenlijk de beginnende mini volwassen mensjes.

Voor ons was dat duidelijk een nee.

**Geplaatst**: 18-12-16 19:07

Re: Wanneer weet je of je moeder wilt worden?

Geplaatst: 18-12-16 19:07

Hier nog iemand die bewust kinderloos is en toch soms praat over hoe ik het zou aanpakken, moesten er wel kinderen zijn. Of ik ooit spijt ga krijgen van mijn beslissing? Geen idee, maar nu ben ik gelukkig zonder en ik mis ze absoluut niet.

**Geplaatst**: 18-12-16 19:11

Geplaatst: 18-12-16 19:11

Ik snap wat je bedoeld te zeggen en het lijkt me een vet lastige situatie!

Mijn man en ik waren erg jong en al lang samen en heel zeker dat we jong ouders wilden worden. Wij waren niet van het reizen, waren niet 'rijk' genoeg om regelmatig uit eten te gaan of te stappen etc dus het vrijheid gevoel zouden we niet missen, geen idee wat dat was eigenlijk haha. Wij zette liefde sowieso voor geld, lekker jong en naief

Nu is ze ondertussen 4 jaar, ik ben 26, hij is inmiddels piloot en zijn we naar het buitenland verhuisd. Maar het idee van een tweede, asjeblieft niet zeg

een kind gooit je leven overhoop, heel goed en soms minder goed, maar ik geniet nu ontzettend van het feit dat ik mijn ik weer terug krijg, ik heb nieuwe dromen die ik na kan jagen omdat de omstandigheden daarnaar zijn, en het "3 musketiers" familietje wat we nu zijn vind ik het mooiste wat er is. Als papa vliegen is, soms wel drie weken, dan heb ik mijn kleine vriendinnetje nog bij me en doen we veel leuke dingen.

Wat ik bedoel te zeggen: je moet het tjakka gevoel hebben, lijstjes geven twijfel aan en dit is, als je de controle dan toch hebt, niet iets om over te twijfelen

volg je gevoel! En laat je niet leiden door wat anderen mensen denken, dat vooral!
Dat merken wij nu ook met 1 kindje... "wanneer komt de tweede?" :')

**Geplaatst**: 18-12-16 19:19

Geplaatst: 18-12-16 19:19

Ik heb precies hetzelfde als jij. Vriend en ik hebben ook beiden een leuke baan, zijn al bijna 15 jaar bij elkaar, maken mooie reizen, gaan uit eten en genieten van het leven. Alleen ben ik 36 en mijn vriend 38. Ik heb geen gevoel dat ik kinderen wil. Mijn vriend wel meer. Toen ik 30 werd en steeds meer vrienden om ons heen ook kinderen kregen heb ik dat gesprek ook gehad. Mijn vriend kan ermee leven. Beiden genieten we wel erg van ons neefje, waar we regelmatig op passen en die ook wel eens bij ons blijft logeren.

Ik vind het gewoon heerlijk om lekker de deur achter me dicht te trekken wanneer ik wil. Wat ook meespeelt is dat we geen groot vangnet hebben qua familie en dat ik voor de klas sta en al de hele dag bezig ben met kinderen en opvoeden. Ook ik denk wel eens: zal ik spijt hebben over 10 jaar?? Maar alleen omdat je misschien spijt krijgt moet je niet aan kinderen beginnen denk ik. Bij mij mist gewoon het basisgevoel dat ik moeder wil worden. Ik heb er niet zo'n behoefte aan. 35 is bij mij ook een beetje de grens, maar ik geef mezelf tot mijn 38e.

Als je het niet erg wil zou ik er niet aan beginnen.

**Geplaatst**: 18-12-16 19:45

Re: Wanneer weet je of je moeder wilt worden?

Geplaatst: 18-12-16 19:45

Ik herken wat je zegt over baby's en kleuters :')

die vind ik zelf ook niks. Pubers lijken me heerlijk.

Toch heb ik zelf een baby en echt, wow, alle clichés zijn waar. De mijne is zo mooi, knap, lief en leuk

nog nooit zo'n leuke baby gezien :')

van jezelf is het anders. Hoe zeer ik ook niet van andermans (onopgevoede) kinderen hou, van de mijne zeker zeer veel!

Dus om dat punt zou ik het niet laten.

En verder, ik kreeg opeens een onstilbare wens naar een kind. Alsof m'n eierstokken naar me riepen 'plant je voort! Plant je voort!!'

En ja, m'n leven is drastisch veranderd. Je kunt niet meer spontaan weg, je moet altijd wat regelen. Je hebt altijd de zorg en vrantwoordelijkheid over een kind dat compleet van jou afhankelijk is.
Maar het heeft mijn leven zo verrijkt! Mijn leven is er eigenlijk veel leuker van geworden. Anders, en veel mooier. Moeder worden is het mooiste wat mij in m'n leven is overkomen :+:

**Geplaatst**: 18-12-16 19:51

Re: Wanneer weet je of je moeder wilt worden?

Geplaatst: 18-12-16 19:51

Even vrij bot, maar uit je post lees ik nergens een verlangen naar een kind. Dan zou ik er niet aan beginnen.

**Geplaatst**: 18-12-16 19:54

Geplaatst: 18-12-16 19:54

Sure_lee schreef:
Ook aan pleegouder of adoptie gedacht? Dan kun je nu nog mooi lekker genieten en in de toekomst, als jullie toch een aanvulling willen op jullie relatie, een kind een mooi leven geven.

Ja "leuk", adopteren... Daar heb ik dus complete drama's uit zien voortkomen... want je riskeert bij adoptiekinderen dat je zo'n kind inclusief de trauma's en hechtingsproblematiek erbij krijgt, in een mate die je niet snel bij een eigen kind zult meemaken... en met een beetje extra pech blijkt zo'n kind ook nog verstandelijk plus fysiek gehandicapt erbovenop te zijn, mede waardoor de biologische moeder de opvoeding van het kind niet zag zitten. Vaak worden die kinderen als "gezond" verkocht, eh... ter adoptie aangeboden.

Het resultaat heb ik gezien: de adoptieouders, moesten die persoon uiteindelijk, met bloedend hart, de deur wijzen vanwege het voortdurende stelen en bedriegen om maar aan dope te komen.

Hard gezegd: je kunt nog beter zelf een kind met Down krijgen, dan een dubbelgehandicapt kind met hechtingsproblematiek van een ander.

En dan nog even dit: het adopteren uit het buitenland blijkt in veel gevallen verbonden te zijn met kinderroof, en misleiding van biologische ouders, die wordt verteld dat hun kind rijke pleegouders krijgt waar ze contact mee kunnen onderhouden, wat meestal niet klopt, maar tegen de tijd dat de biologische ouders dat ontdekken is het te laat.
En de kinderhandelaren verdienen er goudgeld mee, dus die worden beloond met het geld dat de naïeve westerling met kinderwens geeft, dus je houdt de kinderhandel in stand door te adopteren uit het buitenland, want hoe weet jij als buitenstaander dat jouw adoptiebureau ècht in orde is?

Of de adoptie wordt enórm vertraagt doordat de plaatselijke overheid bang is dat ook jouw adoptiekind geroofd is, zelfs als het toevallig wel op legale wijze ter adoptie is aangeboden...
Ook dat heb ik van dichtbij gezien.

Laatst bijgewerkt door Zoolgangster op 18-12-16 19:57, in het totaal 2 keer bewerkt

**Geplaatst door de TopicStarter** : 18-12-16 19:56

Geplaatst door de TopicStarter : 18-12-16 19:56

Wouw, wat een fijne reacties. Zelf merk ik dat in mijn omgeving het erg een taboe is. "Natuurlijk wil je kinderen en waarom zou je daarover twijfelen?" Die opmerking krijg ik vaak te horen.

Sure_lee schreef:
Ook aan pleegouder of adoptie gedacht? Dan kun je nu nog mooi lekker genieten en in de toekomst, als jullie toch een aanvulling willen op jullie relatie, een kind een mooi leven geven.

Nee, als mijn behoefte niet groot genoeg is om een kind van mezelf te willen dan wil ik er ook geen van een ander. Tuurlijk heeft zo'n kindje ook recht op een fijne familie, maar een adoptiekindje lijkt me nog zwaarder dan een kindje van jezelf opvoeden. Respect voor de mensen die dat wel doen! Maar ik zie me daar niet aan beginnen.

Mars schreef:
Wat zou voor jou de toegevoegde waarde van een kind aan jullie leven zijn? En wat zou een kind jou brengen wat je nu nog niet hebt?

Toegevoegde waarde... Ja dat is een lastige. Ik vind mijn leven eigenlijk al heel compleet. Dat maakt het dus zo lastig. Nu vind ik mijn leven compleet, maar vind ik dat later ook nog of gaat er uiteindelijk iets knagen?

moonsparkle schreef:
...Had ik nog maar 10 jaar extra. ...

Dit dus. Ik denk steeds, konden we nog maar 10 kaar doen waar we zin in hebben en dan nadenken over kinderen, maar die tijd is er gewoon niet.

Goof schreef:
Weet je, als je de voors en tegens naast elkaar hebt gezet en je weet echt niet wat je wil, wil je het kennelijk niet zo graag en heb je (nu) niet die drang. Lekker niet doen dus, niet omdat je vindt dat het moet of omdat de voors en tegens dat zeggen.
Leef je leven, wees gelukkig, blijf reizen en mooie dingen doen. Het gevoel komt vanzelf of het komt niet en dan weet je ook genoeg. Bij mij kwam en komt het niet, dus ik blijf volop genieten van mijn kindvrije leven.

Dit blijven we ook wel doen. Ik slik ook al ruim 16 jaar de pil, dus zo zwanger ben ik waarschijnlijk toch niet. En dan weet je ook niet of het lukt. Ik denk ook dat als dat het geval is ik daar ook mee kan leven, maar dan weet "dat is niet voor mij weggelegd". Nu voel ik gewoon enorm die twijfel.

Soms zie ik een leuk kindje en dan denk ik, ja leuk als ik een kind heb die op mijn man lijkt, schattig! Maar ik zie ook zo vaak de beperkingen. Een vriendin van mij zegt dat ik teveel op het negatieve focus. Zij zegt ook dat ik er geen rationele beslissing over kan nemen, omdat het dat niet is. Dat je vanuit je gevoel zoiets kiest. Maar iedereen die aan kinderen begint denkt er toch wel in ieder geval even over na? Of is dit voor de meeste mensen een gevoelskwestie en denk ik het inderdaad te veel door?

**Geplaatst**: 18-12-16 19:57

Geplaatst: 18-12-16 19:57

Zoolgangster schreef:
Sure_lee schreef:
Ook aan pleegouder of adoptie gedacht? Dan kun je nu nog mooi lekker genieten en in de toekomst, als jullie toch een aanvulling willen op jullie relatie, een kind een mooi leven geven.

Ja leuk, adopteren...Daar heb ik dus complete drama's uit zien voortkomen... want je riskeert bij adoptiekinderen dat je zo'n kind inclusief de trauma's en hechtingsproblematiek erbij krijgt, in een mate die je niet snel bij een eigen kind zult meemaken... en met een beetje extra pech blijkt zo'n kind ook nog verstandelijk plus fysiek gehandicapt erbovenop te zijn, mede waardoor de biologische moeder de opvoeding van het kind niet zag zitten. Vaak worden die kinderen als "gezond" verkocht, eh... ter adoptie aangeboden.

Het resultaat heb ik gezien: de adoptieouders, moesten die persoon de deur uiteindelijk, met bloedend hart, de deur wijzen vanwege het voortdurende stelen en bedriegen om maar aan dope te komen.

Hard gezegd: je kunt nog beter zelf een kind met Down krijgen, dan een dubbelgehandiapt kind met hechtingsproblematiek van een ander.

En dan nog even dit: het adopteren uit het buitenland blijkt in veel gevallen verbonden te zijn met kinderroof, en misleiding van biologische ouders, die wordt verteld dat hun kind rijke pleegouders krijgt waar ze contact mee kunnen onderhouden, wat meestal niet klopt, maar tegen de tijd dat de biologische ouders dat ontdekken is het te laat.
En de kinderhandelaren verdienen er goudgeld mee, dus die worden beloond met het geld dat de naïeve westerling met kinderwens geeft, dus je houdt de kinderhandel in stand door te adopteren uit het buitenland, want hoe weet jij als buitenstaander dat jouw adoptiebureau ècht in orde is?

Of de adoptie wordt enórm vertraagt doordat de plaatselijke overheid bang is dat ook jouw adoptiekind geroofd is, zelfs als het toevallig wel op legale wijze ter adoptie is aangeboden...
Ook dat heb ik van dichtbij gezien.

Ja precies dat. Plus dat je ook zo'n €20/30.000 kwijt bent. Weet niet wie dat zo heeft liggen?

**Geplaatst**: 18-12-16 20:01

Re: Wanneer weet je of je moeder wilt worden?

Geplaatst: 18-12-16 20:01

Troost je, ook ik heb niets met die kleintjes maar ook pubers zou ik regelmatig achter behang plakken.
Mooie is dat ik ze nu beide in huis heb (11,5 jaar en 4,5 maand) en echt je eigen kind is zo anders. Hormonen doen een hoop met je lijf en je geest daarin. Je eigen kind is geweldig

**Geplaatst**: 18-12-16 20:02

Geplaatst: 18-12-16 20:02

verootjoo schreef:
Ja precies dat. Plus dat je ook zo'n €20/30.000 kwijt bent. Weet niet wie dat zo heeft liggen?

En dat zoiets €20.000-€30.000 kost geeft op zich al een prikkel om kinderhandel te stimuleren.
Reken maar dat mensen als vliegen op stroop reageren als er zoveel geld in omgaat.

**Geplaatst**: 18-12-16 20:06

Geplaatst: 18-12-16 20:06

Zoolgangster, die ervaringen kun je niet op iedereen gelijk trekken. Ik ken vier adoptie kinderen (inmiddels 20+) en die zijn allevier heel dankbaar dat ze geadopteerd zijn en leven ook een heel normaal leven. Er zullen ongetwijfeld adoptie kinderen zijn met meer problemen, maar zo zijn er ook hele lastige 'eigen' kinderen.

TS, als de drang niet heel sterk is zou ik er niet aan beginnen. Je gooit er wel je hele leven mee om.

**Geplaatst**: 18-12-16 20:08

Geplaatst: 18-12-16 20:08

Nee hoor Ceffyl, het is heel goed dat je erover nadenkt! Ondanks mijn oerinstinct heb ik er ook altijd veel over nagedacht en zelfs ook wel eens op het punt gestaan om er niet aan te beginnen. Ik ben zowel fysiek als mentaal niet 100% gezond. Mentaal gaat het super en weet ik wanneer ik aan de bel moet trekken. En fysiek gaat het nu ook zo goed, in de zin dat ik weet wat ik wel en niet kan doen en laten. Uiteindelijk na lang en goed nadenken en de juiste partner aan mijn zijde won het gevoel.

Ik vind een kindje op de wereld zetten onder een 'wat als gevoel' ook niet het meest strakke plan. Dan wacht inderdaad liever op dat gevoel en als dat niet komt heeft het waarschijnlijk niet zo moeten zijn. Ook zat mensen die een heel nest wilden en waar het uiteindelijk bij eentje bleef. Wat als scenario's zijn er zat natuurlijk en je kunt je niet op alles voorbereiden. Maar een beetje gezond verstand en nadenken is niets mis mee!

Ik denk dat erover blijven praten de key is. Goed dat je er zo bewust bij stilstaat!

**Geplaatst**: 18-12-16 20:10

Geplaatst: 18-12-16 20:10

Herkenbaar. Hier ook geen drang naar kinderen. In theorie lijkt het me leuk voor later. Zoals ik nu met mijn ouders omga lijkt het me fijn om kinderen te hebben. Maar. Babies, peuters, kleuters, kinderen, tieners, pubers. Griebels!

Dat 'had ik nog maar 10 jaar' ik een extreem herkenbaar gevoel. Ik sta ook op de nu of nooit drempel. Maar ik wil het gewoon niet genoeg... En je kunt er niet mee terug naar de winkel als het niet bevalt

**Geplaatst**: 18-12-16 20:18

Geplaatst: 18-12-16 20:18

Mars schreef:
Wat zou voor jou de toegevoegde waarde van een kind aan jullie leven zijn? En wat zou een kind jou brengen wat je nu nog niet hebt?

Als je je dit afvraagt moet je het sowieso laten.

**Geplaatst**: 18-12-16 20:18

Geplaatst: 18-12-16 20:18

Mavelle schreef:
Zoolgangster, die ervaringen kun je niet op iedereen gelijk trekken. Ik ken vier adoptie kinderen (inmiddels 20+) en die zijn allevier heel dankbaar dat ze geadopteerd zijn en leven ook een heel normaal leven. Er zullen ongetwijfeld adoptie kinderen zijn met meer problemen, maar zo zijn er ook hele lastige 'eigen' kinderen.

TS, als de drang niet heel sterk is zou ik er niet aan beginnen. Je gooit er wel je hele leven mee om.

Natuurlijk gaat het ook wel eens goed, ik ken ook een paar geslaagde gevallen, maar ik heb de negatieve kant ook gezien, en de kans daarop moet je beslist incalculeren, omdat die zó veelomvattend is... ik heb iemand gezien terwijl ze al bijna dood was (ze overleed 2 weken later) en het was wel zó duidelijk dat zij als adoptiekind een enorm hechtingsprobleem had... Had keurige adoptieouders die haar niet meer aankonden, ondanks alle optimisme en goede bedoelingen.

Het missen van een natuurlijke band kan heel veel ellende geven... ik dacht vroeger ook dat adoptie "eind goed al goed" was, nou vergeet het... ja, een kind kan zich aardig aanpassen, en sommige pleegouders zijn blijkbaar geboren om pleegouder te zijn, maar bij lang niet iedereen gaat het goed.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 18-12-16 20:29

Geplaatst door de TopicStarter : 18-12-16 20:29

Qimm schreef:
Herkenbaar. Hier ook geen drang naar kinderen. In theorie lijkt het me leuk voor later. Zoals ik nu met mijn ouders omga lijkt het me fijn om kinderen te hebben. Maar. Babies, peuters, kleuters, kinderen, tieners, pubers. Griebels!

Dat 'had ik nog maar 10 jaar' ik een extreem herkenbaar gevoel. Ik sta ook op de nu of nooit drempel. Maar ik wil het gewoon niet genoeg... En je kunt er niet mee terug naar de winkel als het niet bevalt

Dat leuk voor later ja, dat als je zelf 50 bent en je dan volwassen kinderen hebt. Dát lijkt me heerlijk. Alleen die 20 jaar ervoor zie ik nu wat tegenop.

Of ik moet toch adopteren, maar dan een volwassen Bokker :')

Nee even zonder grappen, het vliegt me gewoon echt aan de laatste tijd. En bij elke baby die geboren wordt stoten mensen ons aan en zeggen ze "jullie zijn nu aan de beurt". Daar krijg ik gewoon zo de zenuwen van. Ik weet al niet wat ik wil en al die goedbedoelde grapjes vallen dan echt even verkeerd soms.

**Geplaatst**: 18-12-16 20:31

Geplaatst: 18-12-16 20:31

Bij mij kwam het ineens. Daarvoor nooit gehad!
Als je post doorlees, dan raad ik het jou af.
"Voor de toekomst" kies je geen kind. Dat doe je omdat je het NU wil. Spijt ga je niet krijgen, dat geloof ik niet, juist omdat je nog de voors en tevens moet afwegen.
Dat laatste hebben wij ook wel gedaan, maar dan in het belang van het ongeboren kind.
Keuzes gemaakt over hoe we voor ons kind wilden zorgen. Zo'n baby kost toch een hoop aanpassingen al zijn er ook ouders die er weinig voor laten. Ieder zijn keuze, maar ik zou dat niet kunnen, dus dan moest ik keuzes maken.
Bij de zwangerschap dachten we nog aan een broertje of zusje, maar eenmaal de baby, was het duidelijk dat dat te zwaar voor mij zou zijn.

Ik wens je veel wijsheid toe in je beslissing.

**Geplaatst**: 18-12-16 20:32

Geplaatst: 18-12-16 20:32

Ik had ook niets met kinderen. Maar eigen kinderen hebben is toch echt anders, die zijn wel leuk! Ik vind de kids van andere nu ook nog steeds niet heel leuk of zo, dus in dat opzicht is er niets verandert door het hebben van kinderen.
eigen kinderen zijn heerlijk! Je herkent jezelf er in en jij bent hun wereld, hun haven. Het proces van steeds meer loslaten is prachtig hoe de natuur dat heeft geregeld. Zo gaat een puber bijvoorbeeld steeds meer stinken en hebben ze een grote bek.

fantastische geregeld!