Vanavond heb ik via internet de herhaling gezien van de documentaire: Emma wil leven Het heeft zóveel indruk op mij gemaakt, op meerdere vlakken. Als mens, als hulpverlener, het heeft mij diep geraakt en zeer geïnteresseerd. Sowieso al de complexiteit van de aandoening, dat alleen al boeit mij enorm. Maar ook de suggesties van de vader van een "anorexia-dochter" van een sensibelere benadering bij opname in kliniek. En dan met name de: wat fijn dat je er bent; in tegenstelling tot: "hier melden"...
Jeetje, mijn hart bloedde bij deze documentaire... Nog meer mensen die dit zo aangrijpend vonden?