Geplaatst Mijn bevalling was erg fijn, enorme meevaller, ging super vlot voor een eerste kind. Maar het laatste stukje, het persen, duurde erg lang (1u en 45 min). Achteraf moest ik te vroeg beginnen met persen. Ik had nog amper persdrang en 9 cm. Mijn zoon zat ook erg hoog nog (volgens het bevallingsverslag). Voor een eerste kind hadden ze mij beter nog even door kunnen laten zuchten, dat ging nl. nog prima.
Maar afijn, ik heb mijn hele bekkenbodem aan gort geperst. Na de bevalling had ik totaal geen gevoel meer in mijn bekkenbodemspieren. Dat duurde zeker 2 weken voor ik iets aan kon knijpen.
Na een week of 9 klom ik weer op mijn bijrijdpaard. Ik kwam er vanaf met een drijfnatte broek, awkward! Hardlopen idem, ik begin halverwege met urine verliezen en kan dat niet stoppen.
Sinds een tijdje loop ik (zoon is inmiddels anderhalf!) bij een bekkenbodemfysio. Ik oefen super trouw maar ik boek volgens de metingen amper vooruitgang. Heel frustrerend. Nu blijkt volgens de fysio dat ik een lichte blaasprolaps heb. De blaas stulpt bij inspanning iets uit in de vaginawand van binnen.
Dat geeft een onwijs rotgevoel, alsof de hele handel naar beneden komt zakken.
Incontinentieverband tijdens het paardrijden is drama, het zijn dikke verbanden die een beetje gaan bobbelen tijdens het rijden zeg maar. Niet zo fijn voor mijn poenami
Wie heeft hier ervaring mee? Hoe kwam het bij jou goed? Wat deed jij in tijdens het rijden? Ik hoor heel graag van je!
Groetjes
