Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 27-10-16 01:10

Als je lichaam je in de steek laat...

Geplaatst door de TopicStarter : 27-10-16 01:10

Ik ben vast niet de enige..
Hoe het begon:

Februari 1996. Ik was 12 jaar oud. Ik speelde voornamelijk buiten met vriendinnen en reed in de manegelessen. Alleen deed mijn heup verschrikkelijk zeer op bepaalde momenten en liep ik raar.
Dat mijn ouders dachten dat ik groeipijn had was dus absoluut niet raar.
Maar die groeipijnen duurden wel erg lang en dus werd ik doorverwezen door de huisarts naar het ziekenhuis. Op röntgenfoto's was niets te zien.
Door de orthopeed werd al voorzichtig de uitspraak gedaan: het is heel zeldzaam op die leeftijd, maar het zou een Hernia kunnen zijn.
De CT scan die daarna volgde bevestigde het vermoeden van de orthopeed. Ik moest daarna 10 dagen plat ( gebeurt tegenwoordig niet meer) en dus alles liggend in een bed doen.
De fysio die mij uit bed haalde na die tien dagen schudde na wat oefeningen zijn hoofd, dit is niet goed.
Onze vakantie werd geannuleerd, want de Hernia zat zo dat de kans dat de zenuwen naar mijn blaas in de knel konden komen, waardoor ik incontinent zou kunnen worden, aanzienlijk was. Als we zouden gaan, moest ik meteen geopereerd worden, mocht dat gebeuren.
Dat sloeg in als een bom aangezien we als groot gezin zeker niet elk jaar op vakantie konden.
De operatie werd gepland, en werd er nog een MRI gemaakt om meer duidelijkheid van de Hernia te krijgen.
De operatie verliep prima, het herstel ook. De dag na de operatie moest ik meteen uit bed. Ik kon meteen weer op een normale lopen en zonder pijn.
Met paardrijden was ik gestopt. Mijn neurochirurg raadde mij aan te gaan zwemmen.
Zo ben ik in het wedstrijdzwemmen gerold wat ik vier jaar met plezier heb gedaan. Ik ben altijd al een waterrat geweest, dus helemaal kwam het niet uit de lucht vallen.
Zijn woorden verder: je bent nog jong, dat komt allemaal goed...

Helaas in 20 jaar tijd is het alleen maar slechter geworden..

Maart/april 2006, tien jaar later. 2 jaar daarvoor had samen met mijn zus een eigen pony gekregen.
Ik ben altijd een ponymens geweest, dus helemaal in de wolken met onze Haflinger.
Maar liggen en zitten was een hel. Ik sliep maar 3 uur per nacht en lag te draaien en kronkelen van de pijn. Te herkenbaar, een van de alarmbellen begon te rinkelen in mijn hoofd.
Doorgestuurd naar het ziekenhuis. Neuroloog: "Als ik jou was zou ik mijn paardrijspullen maar aan de wilgen hangen".
Ouders boos, ik verdrietig. Dus hup weer de MRI in. Uitslag: Nieuwe Hernia zelfde plaats. Ondertussen liep ik bij de Neurochirurg die mij ook de eerste keer geopereerd had.
Hij wilde mij met liefde opereren, maar aangezien het een kleine Hernia was, zou deze vanzelf genezen.
Wel rustig aan, niks forceren. Wat voor de een belastend is, hoeft dat voor een ander niet te zijn.
Dus ik mocht weer rijden en heb de eerste dag huilend op Jive gezeten.
Paarrijden bleek juist heel goed te werken, alles voelde lekker los na een uurtje.

April 2016...
Pijn in mijn kuit, dus naar mijn nieuwe huisarts.
Er werd gedacht aan een zweepslag of trombose. De echo liet gezonde aderen zien en geen scheurtjes in mijn spieren en pezen.
Om een lang verhaal kort te maken. Dit kwam wederom uit mijn rug.
De eerste weken is de pijn van pijnlijk naar megapijnlijk gegaan. Van mijn kont tot aan mijn enkel had ik het gevoel dat iemand honderden messen omdraaide bij elke beweging. Na 2 stappen stond ik te huilen van de pijn. Echt zoiets had ik nog nooit ervaren en wens ik mijn ergste vijand nog niet toe.
De Morfinetabletten die ik kreeg haalde de ergste pijn weg.
Maar goed, MRI nummer drie werd gepland.
Geen Hernia, maar mijn onderrug is een zooitje. De aangedane tussenwervelschijf zag er hoe ik het zelf zie uit als een doorgelegen matras, daarnaast zat er littekenweefsel en nog wat troep uit de schijf die niet opgeruimd was. De zenuwkanalen tussen de wervels zijn vernauwd waardoor ik dus die pijn had.
Een tussenwervelschijf daarboven begint er ook al minder uit te zien. Optie is opereren, dan zouden ze ook de wervelschijven verbinden, waardoor de kans op opnieuw lekken zou verminderen. Maar ja die kans blijft dus wel.
Aangezien het al in een stijgende lijn zat, is opereren dus (nog) niet nodig. Maar mocht het weer zo terugkomen moet ik er toch aan gaan denken zei de Neuroloog.
Voordeel is dan wel dat ze mijn litteken verfraaien, want laat ik zeggen die is echt verschrikkelijk lelijk.
Mijn zus heeft het altijd een platgeslagen regenworm genoemd en daar lijkt het ook echt op...

Ik ben altijd een heel bewegelijk persoon geweest, stilzitten is niets voor mij. Niks doen maakte me ook gek. Ik heb die jaren op momenten dat ik niks kon vaak keihard zitten gillen, krijsen en janken als ik alleen was en niemand kon storen.

Het fietsen pakte ik weer op, ik kon weer autorijden en ja hardlopen was iets wat ik ondertussen ook zeer graag deed. Ik zou zelfs dit jaar meedoen met de kwartmarathon van Rotterdam, maar ik heb mijn startbewijs verkocht toen de eerste pijn zich aandeed.
Helaas...
Zelfs met zooltjes en goede schoenen deed elke stap pijn en voelde ik mijn kuit weer, plus flinke schokken in mijn rug...
Het paardrijden kriebelde ook weer..Maar mijn eerste keer weer op een paard was verre van fijn. Dit gaf hetzelfde gevoel als het hardlopen....

Vorig jaar had ik eigenlijk al besloten het paardrijden te laten voor wat het was. Ik ben altijd een onzekere ruiter geweest en mijn houding liet flink te wensen over. Ik heb eigenlijk gewoon altijd iemand nodig gehad die mij goed wist te begeleiden met mijn houding in combinatie met mijn rugprobleem..
Ik besloot over te gaan op het mennen, zetten mijn Shetlanderopaatje na negen jaar weer voor de sulky waar hij helemaal van opfleurde en ik ook.
Met veel moeite heb ik een tweedehands sulky in de buurt kunnen kopen. Helaas was dit van korte duur, toen in september een bende dieven deze meenam tijdens een inbraak op stal die gericht was op menwagens en toebehoren...
Ik heb leuk werk, maar geen supersalaris, dus een nieuwe sulky heeft er nog niet ingezeten en dat zal de eerste tijd ook nog niet lukken...

Dan ben je 33. Ik weet het, het kan altijd erger. Maar als je je fijnste bezigheden niet meer uit kan voeren doet dat mentaal flink pijn...

**Geplaatst**: 27-10-16 01:37

Re: Als je lichaam je in de steek laat...

Geplaatst: 27-10-16 01:37

heel herkenbaar helaas..hier staan nu een operatie op de planning volr mijn versleten knie met het koude weer veel gewrichtspijn
en iedere dag beperkt zijn door de functionaliteit van je armen / schouder.
maar op af en toe een dipje na kijk ik vooral naar oplossingen

**Geplaatst**: 27-10-16 01:56

Geplaatst: 27-10-16 01:56

Als eerste: nooit zeggen of denken dat het altijd erger kan.
Natuurlijk kan het altijd erger (er is altijd iets of iemand te vinden die iets "ergers" heeft, ongeacht wat je hebt), maar dat maakt het voor jou absoluut niet minder erg.

Mentaal doet het veel pijn als je niet meer kan wat je graag doet, dat heb ik zelf ook ervaren. Op mijn 24/25e heb ik vrijwel alles op moeten geven aan dingen die ik graag deed (ook dingen die ik minder graag deed, maar dat is dan ook gelijk een stuk minder vervelend en/of pijnlijk

). Wel heb ik de hele kleine dingen veel meer leren waarderen, ondanks dat je voor je gevoel niets meer kunt, toch de prachtige kleine dingen in t leven gaan zien. Dingen waar je echt eerder nooit bij stil stond. Een knuffel van mijn paarden bijvoorbeeld, of alleen maar kijken hoe ze zich vermaken op de wei.

Ik heb geen hernia, wel extreme hernia klachten door geprikkelde zenuwen, van elkaar afschuivende wervels, extreem hoge druk, etc. Ook gedeelte zo beschadigd dat ik geen gevoel meer heb en lichte uitval. Helaas niet veel aan te doen (en na een aantal zware operaties is het er ook niet beter op geworden), behalve als de wervels zodanig van elkaar af gaan schuiven dat ze alles vast zetten. En binnen een week of 2/3 hopelijk de druk verlagen in het hoofd dmv een drain in de hersenen en dus ook de druk in de rug verlagen en dat scheelt al iets aan pijn gelukkig. Dus ik herken je pijn heel goed en is ook heel herkenbaar.

Morfine helpt nauwelijks tegen die pijn, maar amytriptiline of Lyrica een stuk beter. Heb je dat al eens geprobeerd? Duurt wel even voor t goed werkt en voor je de goede dosering gevonden hebt, maar het scheelt wel flink wat zenuwpijn. Het gaat niet weg (tenminste dat is mijn ervaring), maar haalt wel t scherpe eraf. Als je dat niet gehad hebt, misschien de moeite waard te proberen?

Plat geslagen regenworm als litteken herken ik enorm.

Zo ziet mijn litteken op mn rug er ook echt uit, een plat geslagen regenworm van zo'n 30 cm. Die is afgelopen 1,5 jaar wel een 7 of 8 keer (misschien zelfs wel meer, in ieder geval twaalf operaties gehad maar niet allemaal in de rug) opnieuw open gemaakt en hebben ze aantal keer "mooier" proberen te maken, maar dat is weinig succesvol geweest. Rug is sowieso een lastige plek.

Hopelijk vind je snel weer de mogelijkheid voor een sulky, zo fijn als je iets kunt doen wat je fijn vind om te doen.

Knuffel. :(:)

**Geplaatst**: 27-10-16 09:31

Re: Als je lichaam je in de steek laat...

Geplaatst: 27-10-16 09:31

Wat rot allemaal TS :(:)

ik hoop echt uit de grond van mijn hart dat het beter wordt.

Helaas herken ik het, niet bij mezelf maar bij mijn vader. In oktober 2014 geopereerd aan zijn eerste hernia. Oktober 2016 zou hij geopereerd moeten worden aan zijn vierde (!). Eerst rechts, toen links, toen links én rechts en nu weer rechts. Maar de artsen willen dit niet meer doen. Ze hebben veel littekenweefsel gevonden en hebben besloten om een zenuwblokkade uit te voeren, dit gaat 4 november gebeuren. Hij kan niet eens meer een klein blokje om lopen met de hond..

In eerste instantie wilden ze bij de derde hernia een zwaardere operatie uitvoeren van zo'n 7/8 uur. Waarbij ze de tussenwervelschijven zouden vervangen voor plaatjes en pinnen. Dit durven ze helaas niet aan ivm zijn gezondheid en leeftijd. Hij wordt 64 in december en is hartpatient. Helaas is al meerdere malen zijn onderdruk weggevallen tijdens een operatie dus is het allemaal te riskant.

**Geplaatst**: 27-10-16 09:37

Geplaatst: 27-10-16 09:37

Herkenbaar.. Op mijn 15e kreeg ik een dubbele hernia, op 17e aan geopereerd. Op mijn 19e was ie weer terug op dezelfde plek. Gelukkig ging deze wel vanzelf weg maar ook ik moet rekening houden met wat ik doe. Vorig jaar heb ik nog 2 weken met mijn bovenlichaam horizontaal moeten lopen door extreme spit. Ik heb nu eenmaal een zwakke rug. (En dan ook nog nieren die het leuk vinden om zo af en toe eens wat steentjes aan te maken...) Inmiddels ken ik mezelf en mijn lichaam prima maar ik heb ook altijd een beetje last na paard rijden en ook echt wel pijn als ik de wei gemest heb maar ja, dat moet gebeuren.

Wat naar ook van je sulky!

Ik hoop dat je snel weer wat kunt doen met je paardjes want die aantal uren plezier per dag kunnen een hoop zorgen wegnemen! :(:)

**Geplaatst**: 27-10-16 09:42

Geplaatst: 27-10-16 09:42

Knuffel. Ik snap volledig hoe je je voelt en hoe machteloos je staat. Die mentale pijn is misschien nog wel erger als de fysieke pijn... :(:)

**Geplaatst**: 27-10-16 09:46

Re: Als je lichaam je in de steek laat...

Geplaatst: 27-10-16 09:46

Ik stuur je pb

**Geplaatst**: 27-10-16 09:54

Re: Als je lichaam je in de steek laat...

Geplaatst: 27-10-16 09:54

Hier geen hernia maar ook een lichaam dat tegensputtert. Het is niet leuk als de dingen die je graag doet steeds moeilijker gaan en moet zeggen dat ik er soms ook een rotdag van heb omdat het weer even inslaat als een bom. Maar ik ga gewoon dingen doen die ik ook leuk vind en wel goed kan. Ben bijvoorbeeld begonnen met fotografie, dat geeft mij heel veel voldoening.

Wat betreft je sulky, heb je je verzekering wel gebeld nadat ie gestolen is? Wie weet is er wel wat dekking vanuit je inboedel oid.

**Geplaatst**: 27-10-16 10:02

Re: Als je lichaam je in de steek laat...

Geplaatst: 27-10-16 10:02

Jeetje ts, wat een verhaal. Ik heb het absoluut niet zo erg als jij. Maar ook hier lichamelijk genoeg in de knoei. banden in mijn rug op mijn 12e gescheurd, dus regelmatig rugpijn. En door 2 valpartijen heb ik regelmatig pijn in mijn heup, knie en enkels. En regelmatig weinig kracht in mijn handen.
Het leuke ervan is, is dat ik verder helemaal gezond zou moeten zijn, ik zou geen pijn mogen hebben. Omdat mijn lichaam volledig hersteld is van de valpartijen, en toch zit de pijn er nog steeds. Zak ik regelmatig door mijn knieën en enkels.

Ik hoop voor jou dat je eens een mazzeltje krijgt. En hopelijk snel weer jou hobby kan uitvoeren.