Moderators: Polly, Muiz, NadjaNadja, Telpeva, Essie73, ynskek, Ladybird
Laibadji schreef:Bedankt allemaal voor de reacties. Ik ben duidelijk niet alleen!
Ik zelf zoek ook de hele tijd naar perfectie wat heel vermoeiend is maar ook vaak niet geapprecieerd wordt door je omgeving. Hierdoor al vaak problemen gehad en terug in pestsituaties gekomen. Dit bevestigde alleen maar mijn beeld dat ik mijn vrienden niet waard ben.
Ook ik snap niet dat ik een leuke vriend heb. Ik heb jaren gedacht dat ik dit niet mocht hebben want ik was niet goed genoeg.
Eigenlijk wel jammer dat we onszelf zo naar beneden halen. Want weet, eigenlijk zijn we wel goed genoeg.... Nu enkel nog dat gaan geloven
Laibadji schreef:Ik ga even kort mijn situatie schetsen:
Vroeger toen ik tiener was ben ik heel hard en langdurig gepest. Dit heeft nu nog steeds gevolgen. Mijn zelfbeeld is helemaal weg. Het liefst breek ik mezelf af en iets positief zien of zeggen over mezelf is heel moeilijk.
Citaat:Gisteren heb ik dit weer ondervonden. Sinds een jaar heb ik op het werk met een collega een vriendschappelijke band opgebouwd. De collega zit ook in de paarden (eigen manege en is een hele goede ruiter). Het is een hele lieve meid en we kunnen bij elkaar ons ei kwijt. We kunnen samen lachen maar ook samen problemen bespreken. Gisteren is ze langsgekomen om mij te helpen met een paard dat ik rij. Ze heeft mij super geholpen en even les gegeven. Het was zalig en ik heb veel geleerd.
Langs de andere kant word ik daar ook heel onzeker van. Ik krijg het gevoel dat ik niet kan rijden omdat zij dat zoveel beter kan. Ik voel mij een kluns. Ik zie er niet uit(verkeerde kledij keuze) en ben zeker niet zo mooi en sympathiek als haar.... En zo gaan mijn gedachten mij ondermijnen... Ik vind dat ik haar vriendschap niet verdien. Hoe kan zij bevriend zijn met iemand als ik?
Citaat:Om deze vriendschap dan te vergoelijken ga ik overcompenseren door extreem te bedanken of dingen te geven. Nochtans vraagt zij dit niet en geeft ze aan dat ze dit doet uit vriendschap.
En zo gaat de neerwaartse spiraal... Ik word heel zenuwachtig om te rijden, ik weet met mezelf geen blijf en verlies alle vertrouwen in mezelf.
Ik heb dat zo goed als bij iedereen die ik leer kennen. Iedereen is beter, mooier, intelligenter....(zelfs bij jongere mensen. Ik zelf ben 30 en zelfs iemand van 16 kan mij dit gevoel geven bijvoorbeeld)
Ik ben hiervoor in therapie gegaan. En dit heeft geholpen maar ik ondervind dat dit kantje toch een deel van mijn persoonlijkheid uitmaakt.
[/quote]Citaat:Het goede is dat ik nu dit al kan verwoorden en kan benoemen. Ik ben mij ook bewust van de processen die in mijn hoofd omgaan. Enkel ze doorbreken is niet gemakkelijk.
Mijn ratio zegt ook wel dat ik wel ok ben, dat ik niet te dik of te lelijk ben en dat ik die vriendschap mag aanvaarden.
Zijn er nog mensen die zich hier in kunnen herkennen? Zo ja hoe gaan jullie hier mee om?
Is het bij jullie ook dat het in golfbewegingen komt? Ik kan soms een hele tijd sterk zijn en wel zelfvertrouwen hebben en dan kan er plots iets gebeuren dat alles in 1 keer wegveegt?
Misschien kunnen we elkaar een beetje helpen en elkaar een beetje vertrouwen geven!
Killed schreef:Heel herkenbaar!
Ik ben vroeger steeds gepest oa omdat ik altijd al erg smal ben en niet erg veel heb vooraan en omdat ik lelijk ben.
Citaat:Heel soms denk ik ach het valt wel mee, maar er hoeft niet veel te gebeuren of ik zit weer helemaal beneden.