Geplaatst Ik ben nu 19 jaar en heb bijna 8 maanden een vriend. Liefste vent ter wereld en ik zou hem voor geen goud willen verliezen. Ik heb sinds februari flink wat meegemaakt en ik kom er nu achter dat ik veel heb weggestopt. Ook van vér voor februari (dan heb ik het over 3 jaar geleden), inclusief de beruchte 'ex' die me behoorlijk in de zeik heeft genomen, anderhalf jaar lang. Anderhalf jaar lang tuinde ik overal in. En hijzelf kan me minder dan niks boeien, niet meer. Maar de dingen die hij me geflikt heeft.. van dat vuurtje voel ik nu de blaren. En ik moet erop zitten. Geloof dat ik altijd een beetje heb genegeerd wat het toch met me gedaan heeft. En nu komt alles naar boven, lijkt het.
Zul je misschien denken, ach je was maar 16.. maar ik heb in mijn leven (te) veel meegemaakt.
Ik huil ontzettend veel. Voornamelijk als het aan mijn vriend gerelateerd is. Ik kan huilen als hij hier wegrijdt terwijl ik hem de dag erop weer zie. Ik kan huilen als hij een weekendje weg is naar zijn familie in het noorden. Ik huil al als hij aangeeft van 'hey, dit en dat is niet prettig als je dat doet, ik hou van je maar dat is misschien niet zo handig van je'. Niks aan de hand dus, en toch voel ik me schijt.
Ik vind het vreselijk dat ik zo veel huil, ook voor zijn ogen. Het is net alsof ik gewend ben dat deze vorm van liefde pijn doet, alsof ik ge-Pavlov'd ben.
Ik moet, moet dit van mezelf om gaan zetten in een blij gevoel. Natuurlijk voor mezelf, maar ook voor hem.
Het heeft me de afgelopen 8 maanden al laten zingen en dansen en met een helderder hoofd naar dingen doen kijken, maar gewoonlijk wordt ik er alleen bizar emotioneel van. Zodanig dat ik gewoon ga huilen. En dan niet een of twee traantjes, maar echt dat alles over mijn wangen stroomt.
De gevoelens voor mijn vriend zijn zo overdonderend op die momenten, en ik had nooit verwacht dat ze mij ooit zouden overkomen. Voor mijn ex niet en na mijn ex al helemaal niet. Ik had gewoon niet verwacht dat iemand net zo veel van mij kon houden, laat staan hij, als ik van hem doe. Het gevoel zelf is meer dan ik ooit heb kunnen dromen en wensen. Het probleem is gewoon dat het gelinkt is aan pijn. Teleurstellingen en onterechte beschuldigingen, keer op keer. Het is niet eens wat mijn vriend doet, het is gewoon het gevoel voor hem dat die pijn terug oproept. Zo lijkt het.
Dit klinkt waarschijnlijk super cliché maar al sinds ik een beetje begrijp wat het betekent hoopte ik dat ik zoiets zou vinden als dit. En nu staat het recht voor mijn neus en heb ik het al vast, maar ik weet m'n god niet hoe ik het fatsoenlijk vast moet houden, omdat ik het alleen op de verkeerde manier geleerd heb.
En dan staat hij daar, hij die me bijna elke dag vertelt dat hij er altijd zal zijn voor me. En ik wéét dat hij het meent. Nu moet ik het alleen nog gaan geloven.
Ik ga hiervoor sowieso op zoek naar een psycholoog, want dit is maar een klein stuk van het verhaal. Ik wil EMDR-therapie gaan volgen. Ik wil dit hoe dan ook niet in de weg laten staan voor ons beiden, want daar is hij me veel te dierbaar voor.
Bedankt als je alles hebt gelezen, ik moest het even kwijt. Reacties zijn welkom, wees lief
en ik hoop dat het hier goed staat.Liefs,
Robin
Maar het vertrouwen zit er wel en de liefde is net zo hevig als jij het beschrijft!
onze relatie is gebouwd op communicatie, dus dat komt helemaal in orde. Hij was degene die dit gevoel bij mij aanvoelde en met het idee van hull en EMDR kwam. Ik blijf er hoe dan ook met hem over communiceren 
