Lang getwijfeld of ik een topic zou openen, ik bedoel het is toch het internet en zeker niet een luchtige zaak... Maar ondanks de profesionele begeleiding, wil ik het onderhand heel graag van mij afschrijven.
Want, wat doe je als: - 4,5 jaar geleden je opa plotseling is overleden aan de gevolgen van longkanker en ouderdom; - 3,5 jaar geleden je vader plotseling is overleden aan de gevolgen van longkanker; - 2,5 jaar geleden je schoonoma plotseling is overleden aan een gescheurde aorta; - 2 jaar geleden je je steun en toeverlaat moet laten gaan na 13 jaar, mijn vaders hond was op van de HD, artrose en spondylose; - 1,5 jaar geleden je nichtje is overleden, ze heeft het zonlicht nooit mogen zien; - Je te horen krijgt dat je zus nu voor de 3e maal uitzaaiingen heeft (melanoomkanker stadium 4 met uitzaaiingen) en dit waarschijnlijk geen operatie meer wordt, maar ze nu mogelijk gaan beginnen met zwaar geschut (ze is nog herstellende van de twee vorige operaties).
Postief blijven zegt men, en heus ik doe mijn best. Icm de begeleiding (zeer gespecialiseerd in rouwverwerking en onclogie voor patienten en naasten) weet ik ook wel hoe dit moet en hoe ik dit moet laten afglijden en accepteren. Maar toch, wat doe je....
Van buiten blijf je lachen en goed functioneren op je werk en andere activiteiten en van binnen probeer ik het ook zeker, maar nu voel ik mij vooral leeg.
Er moeten haast wel lotgenoten zijn hier. Hoe zijn jullie er mee omgegaan? Hebben jullie wellicht nog bruikbare tips waar ik niet bij stil heb gestaan?
Ik kom je even een virtuele knuffel geven - mensenkinderen nog aan toe, alsof je een emmer leeggooit....!
En alle opmerkingen zoals positief blijven, accepteer het ( zoveel ellende verdient niemand!!) laat het van je afglijden (leuk trucje) - ik kan me levendig indenken dat dit niet meer werkt.
Er zal voor jou weer een moment komen dat je echt weer kan genieten van het leven / van het moment. Maar wanneer dat is weet ik niet. Nu heb je veel zorgen om je zus. Dus voorlopig niet. Later pas weer. En denk in jaren... Veel sterkte XXX
Gek genoeg kunnen de meeste mensen meer aan dan je in eerste instantie denkt. Het is ontzettend zwaar maar toch houdt je vol, gaan de dagen weer voorbij en doe je daarin ineens ook weer je ding. Op een dag betrap je jezelf weer met een glimlach.
Ik kan je ook niet adviseren want ieder mens heeft zijn grens ergens. Let goed op jezelf maar laat verdriet toe. Durf nee te zeggen. En zeg rustig dat het helemaal niet gaat. Heel heel veel sterkte en ook van mij een virtuele knuffel...
Jeetje heftig zeg allemaal. Wil je heel veel kracht toe wensen
Kelly_ann
Berichten: 5220
Geregistreerd: 11-10-02
Woonplaats: Op 't durp
Geplaatst: 13-06-16 21:52
Volgens mij is het heel zwaar voor je! De clichés zijn denk ik waar... Je moet het een plekje kunnen geven.
De kracht van liefde, leven en gezondheid kan zo groot zijn! Juist mensen die ziek worden bezitten ineens die kracht. Misschien kan je t.z.t. putten uit dit feit! Je geliefden, ookal zijn ze niet meer dichtbij gunnen je waarschijnlijk een mooi leven vol geluk en kracht.
kiki1976
Berichten: 17715
Geregistreerd: 17-04-10
Woonplaats: Kop van Noord Holland
Geplaatst: 13-06-16 21:55
Helaas herkenbaar, voor je gevoel ben je echt bezig met overleven. Tips heb ik niet voor je, omdat ik het zelf ook soms best moeilijk vind.
Daarbij ben ik er ook geen prater over, pokerface op en door blijven gaan. Hoelang dat lukt? Geen idee.
Dikke knuffel
Anoniem
Geplaatst: 13-06-16 22:04
Jeej wat heftig allemaal Magda. Tja hoe ga je er mee om? Dat is voor iedereen verschillend. Ga er vooral op jou manier mee om. Een manier die bij jou past. Door het van je af te schrijven is al een manier.
Heel veel sterkte met je zus.
Sanniejtjuh
Berichten: 1334
Geregistreerd: 11-12-06
Geplaatst: 13-06-16 22:08
In ieder geval goed om te lezen dat je profesionele begeleiding hebt. Ik heb ook een jaar of 10 bakken met elende gehad maar was keihard voor mezelf, ook al vroeg ik mezelf af hoeveel kan ik hebben? Ik dacht veel maar ben uiteindelijk compleet ingestort. Mij heeft het geholpen om "leuke dingen" in te plannen. Om zo tijdelijk (vaak proberen) alles los te laten.
Ik wil verder niet teveel in detail treden over mezelf en situatie (PB box staat open) maar wil je heel veel kracht toewensen!
Ik voel en leef met je mee. Zelf heb ik zo al 8 jaren achter de rug. En nu, vandaag mijn schoonoma gecremeerd en ik zit er echt doorheen. Ik ben bang dat als ik nu naar de dokter ga, ik gewoon overspannen ben. Maargoed, we keep on smiling en gaan gewoon door. Ooit komt er toch wel een dag dat ik de tijd heb om alles te verwerken wat er is gebeurt. En ik probeer het beetje bij beetje ook nu al. En geniet daarom ook intens van de fijne dingen in mijn leven.
Ts ik wil je in elk geval heel erg veel sterkte wensen zeker ook voor de zware tijd die nog komen gaat. Maar je slaat je er wel doorheen. Elk kruisje krijgt wat die verdragen kan. Dus zie jezelf als een zeer sterk persoon
Ik kan je niet antwoorden... alleen maar een bondgenoot zijn want hier evenveel mensen in even korte tijdspanne verloren... merendeel aan kanker maar ook 1 iemand aan een doodrijder en ook mijn eigen hond op 14,5 jarige leeftijd moeten laten inslapen tussen de menselijke verliezen door wegens nierfalen en falend verteringsstelsel en mijn andere hond een jaar later op 9 jarige leeftijd aan leverkanker (het bleef dus niet bij de mensen in onze familie maar pakte nu ook al mijn dier af ook!) en een puppy van 10 weken verloren aan een doodrijder op de fiets op het voetpad... ik weet dus hoe het voelt, ik kan je echter niet vertellen hoe het te verwerken... sterkte!
Bedankt voor alle lieve reacties. Ik ben nu op mijn werk waardoor ik niet individueel kan reageren.
Het is vooral dat je net van het een aan het bijkomen bent en dan weer de volgende emmer smurrie over je heen krijgt. Je blijft maar doorgaan inderdaad. Gelukkig heb ik een ontzettend lieve vriend die er altijd voor mij is en mij ontzettend goed steunt.