Geplaatst Ik heb al een flink deel van mijn leven last van mijn hormonen. En dan niet een klein beetje, maar zo erg dat het een heel groot deel van mijn leven beinvloed en verpest. Voordat ik wist dat ik pmdd had, zelfs een jaar opgenomen geweest 5 jaar geleden en voor die opname al vanaf mijn 16de bezig met psychologen, groepssessies etc. (Ben nu bijna 30)
Op mijn 26ste kwamen ze er eindelijk achter wat er was.. pmdd.. om kort uit te leggen wat dit is: mijn lichaam reageert zo heftig op hormoonverandering dat ik twee weken voor mijn periode depressief word, onzeker, enorm moe, prikkelbaar, extreem vergeetachtig, vreetbuien krijg, niet meer mezelf ben dus. Iets wat iedere vrouw bijna heeft rond die tijd alleen in extreme mate. Hierdoor zijn veel vriendschappen/relaties etc kapot gegaan en kan ik geen baan behouden.. na die 2 weken word ik mezelf weer. Gewoon een vrolijke, spontane zin in het leven hebbende, vrouw van 30.
ook word ik amper regelmatig ongesteld door pcos dus hierdoor word het helaas nog wat moeilijker. Dit is de korte uitleg van wat het dus doet met me. Uiteraard ben ik ook al jaren op zoek naar een soort van oplossing hiervoor omdat het leven gewoon niet grappig is op deze manier. Al veel bezoekjes later aan gynacoloog, dokter en overgangsconsulente.. (symptomen komen namelijk op hetzelfde neer) en veel dingen geprobeerd te hebben, ben ik nu beland bij de yasminpil. Hiervoor spiraal en andere soorten pillen geprobeerd en werd hier altijd weer agressief/depressief van, schijn dus echt niet goed tegen hormonen te kunnen ook van buitenaf.. in ieder geval, nu beland bij de yasmin, slik m nu twee maanden en merk wederom dat ik weer wegzak en niet zo'n klein beetje ook. Ben heel down maar ook heb ik weer een extreem kort lontje en doe hierdoor dingen die ik nooit zou doen normaal gesproken, waar ik enorm last van heb achteraf met schuldgevoel en ik ook never nooit zou doen normaal gesproken. (Schaam me hier zo voor dat ik het ook niet benoem)
Maar nu dus het eigenlijke probleem waarom ik dit topic start.. je snapt dat mensen om me heen hierdoor ook veel te verduren hebben (gehad) en hopen op een oplossing. Dan heb ik het ook voornamelijk over mijn ouders. Ze steunen en helpen me waar nodig, maar die zijn natuurlijk ook ten einde raad af en toe.. iedere keer als er weer iets is om te proberen qua pil of wat dan ook, hebben we allemaal weer hoop dat het misschien gaat helpen en zo ook nu weer. Maar ik merk dat ook de yasmin meer kwaad dan goed doet met mijn humeur (geen twee weken, maar de hele maand door down en kort lontje) en wil dus eigenlijk stoppen. Het gaat niet goed met me en het liefste duik ik in bed en kom er niet meer uit. Maar dit is nu dus het probleem.. mijn ouders denken dat ik te snel opgeef en dat ik niet moet stoppen ermee, en hierdoor begin ik weer te twijfelen of het dan misschien toch tussen mijn oren zit of wat dan ook.. maar zo als nu kan ik ook niet door.. ben echt mezelf niet. Heb zelfs gedacht het gewoon niet te benoemen en gewoon te stoppen zodat ze het gewoon niet weten maar ik kan niet liegen en wil het ook niet. Ook voel ik me niet begrepen door een opmerking van de huisarts vorige keer.. ze zei namelijk dat er ook een hoop tussen mijn oren zat naast het feit dat ik pmdd heb, dat ik misschien psychisch ook niet lekker in mijn vel zat en daardoor mijn pmdd vaak de schuld gaf, terwijl ik zelf zeker weet dat het vooral de pmdd is, want twee weken erna ben ik vrolijk, positief en heb ik zin in het leven!
Pff, toch een heel verhaal geworden en hoop dat het nog een beetje duidelijk is, wat ik nu wel gewoon heb is dat ik het even niet goed meer weet.. stoppen met de pil weer.. en dan? Meerdere mensen die pmdd hebben en tips hebben? Moet ik me erbij neerleggen en ermee leren leven? Zijn er nog andere opties? Wat zouden jullie doen?
Heb ook al aan de anti-depressiva gezeten maar werd hier 30 kg zwaarder door en ook ging dit niet goed dus dat is t ook niet, alles er uit halen is een optie waar ik ook over nagedacht heb en over gesproken maar blijkt dus dat je dan gelijk in de overgang komt en dat is ook geen pretje (in mijn familie duurt deze 15 jaar en met heftige symptomen zoals flauwvallen en depressie etc)
Sorry voor het lange verhaal, maar weet gewoon even niet meer wat ik moet doen, sowieso qua pil nu niet. (Maar dit is ook meer voor de omgeving) maar ook wat ik nu kan doen. Mensen om me heen maken zich zorgen om me omdat ze bang zijn dat het een keer flink fout zal gaan als het zo door gaat. (ik ben heel sterk maar in die buien ben ik mezelf niet) Ik vind het onderhand niet leuk meer zo. Pmdd word met het ouder worden helaas ook heviger. Ik hoef geen medelijden en mijn doel van dit topic is ook zeker niet gericht op 'oh kijk mij een zwaar leven hebben en ik heb het zo moeilijk' want heb zeker geen zelfmedelijden ofzo, maar weet gewoon even niet meer wat te doen en wie weet hebben mensen tips?
Sowieso als je het hele verhaal gelezen hebt, bedankt, want toch langer geworden dan ik wou haha.
