Geplaatst Geestelijk en fysiek.
Het begon als klein kind,mijn moeder is tevens een angst patiënt, dus de horrorverhalen kreeg ik regelmatig is horen.
Haar angst belemmerde haar in het ondersteunen van mij.
De tandarts zat naast mijn basisschool waardoor ik altijd alleen ging vlak na schooltijd.
Man wat was ik iedere keer opnieuw zenuwachtig want de horrorverhalen stonden mij nog helder voor de geest.
Een jaar of 10/11 was ik toen ik een wortelkanaalbehandeling moest ondergaan en juist die behandeling was de aftrap naar het leed van nu.
De verdoving werkte bij lange na niet voldoende maar de tandarts zei steeds : nog heel eventjes ik ben bijna klaar.
Die middag ben ik naar buiten gelopen en nooit meer terug gekeerd.
Uiteraard gaat het enige jaren "goed".
Maar dan
Het bederf slaat genadeloos toe en het zelfvertrouwen daalt tot het vriespunt.
De pijn word steeds erger maar de drempel tegelijkertijd steeds een stapje hoger.
Jarenlang houdt het mij ondertussen al in zijn greep van het opstaan tot het naar bed gaan.
Het wachten is natuurlijk tot er een pijnklacht ontstaat die niet meer weggaat zonder tussenkomst van de TA.
September 2014 voelde ik mij gesterkt en stapte ik de tandartspraktijk (die ironisch genoeg tegenover mijn huis zit) binnen om een afspraak te maken.
De volgende dag kon ik gelijk terecht voor een eerste gesprek plus beoordeling.
Ik had er gek genoeg nog zin in ook.
Maar dan blijk ik een TA getroffen te hebben die die niet voorzichtig te werk ging.
Met de woorden ik stuur een verwijzing voor het ziekenhuis op zodat je het onder narcose allemaal kunt laten doen werd ik weer gestuurd.
In het begin leek het een droom, lekker slapen en je probleem worde opgelost maar dan ga je nadenken.
Wat nou als ik in de toekomst kindjes krijgen mag ? Mijn angst is dan niet weggehaald en een herhaling van het verleden is het laatste wat ik wil.
Door het gevoel wat ik bij deze TA kreeg schoof ik het weer op de lange baan terwijl ik van binnen huilde, iedere dag.
Januari dit jaar was daar het moment dat het kleine beetje lachen dat ik nog kon mij verging.
Er was een pijnlijke plek ontstaan die dwars door de pijnstilling heen ging.
Een bezoek aan mijn "ergste nachtmerrie" was onvermijdelijk.
Dus daar lag ik in de stoel met trillende handjes en een hartslag hoger dan gezond.
Het euvel was op te lossen met een mondspoeling maar ik kwam tot de ontdekking dat ondanks de onderzoeken je ook zonder pijn gedaan te worden onderzocht kon worden.
Wat een fijne vent was dit en na een gesprekje stemde ik in met ergens die week een afspraak te maken voor een behandelplan.
Het enige wat mij te doen stond was maandag even bellen voor een afspraak maar zover is het nooit gekomen.
Dat brengt mij op afgelopen maandag.
Na weer iedere dag voort geleefd te hebben met de 2 strijd in mezelf was ik er klaar mee.
Ik pakte de telefoon en maakte een afspraak.
Doordat ik echt bij de laatste TA wilde kon het niet eerder dan eind juni.
Alsof de duvel er mee speelde kwam er dinsdag een onaangename pijn op zetten.
Woensdagavond lag ik daar weer in de stoel.
Gek genoeg ook wel blij dat de eerste stap genomen kon gaan worden.
Tijdens het inwerken van de verdoving probeerde ze mij gerust te stellen met de woorden dat ze precies ging uitleggen wat ze ging doen.
Liever niet zei ik nog
Halverwege de behandeling vroeg ik mij af wanneer ze hem er uit zou gaan halen maar nog geen halve minuut later was het mij duidelijk.
Hij ging er niet uit, nee ik onderging een WKB
Na afloop heb ik haar bedankt en uitlegd hoe mijn trauma is ontstaan.
Stom verbaasd was ze want ik had gedurende de behandeling geen kick gegeven
Dat was ook niet nodig aangezien het pijnloos en vooral rustig was verlopen.
Tegen vrienden zei ik zelfs : het was een peace of cake.
De woorden ik wil morgen weer kwamen zelfs uit mijn mond
Ik vond mezelf een stommerd dat ik het zolang had uitgesteld terwijl dat duidelijk dus nergens voor nodig was.
En dan donderdag lag ik er weer (want de pijnklacht was helaas niet verholpen) en ditmaal bij de TA uit 2014
Ik heb het geweten...
3 x tikte hij de gisteren behandelde tand aan.
3 x schoot er een ijzige pijn door mijn mond gevolgd door een auw
En toen alsof 3 x niet genoeg was tikte hij er nog een 4e x achteraan.
Doordringend keek ik hem aan en verzocht hem hiermee op te houden.
Zijn woorden waren : de pijn is gebruikelijk na een WKB maar ik wilde even zien hoe zeer het doet.
Alles prima maar dat weet je na 2 x tikken toch ook
Vervolgens starte hij de behandeling waarbij hij eveneens niet zachtzinnig te werk ging.
Met een rotgevoel verliet ik de praktijk.
Teleurgesteld dat beetje vertrouwen dat bij de WKB was opgebouwd zo ondergeschoffeld werd een dag later.
Toch nu ik dagen verder ben laat ik mij door deze tegenvaller niet uit het veld slaan.
De eindstreep ga ik halen ondanks dat het niet zonder slag of stoot zal gaan.
Het moet toch of ik het nou nu dor of nog 10 jaar met iedere dag een rotgevoel blijf rondlopen en dan alsnog aan de beurt kom.
Heb jij een succes verhaal?
Deel hem graag me mij
Nare en horrorverhalen hoop ik niet mee geconfronteerd te worden zodat de stap en angst niet nog groter word dan het al is
vond dat ik mij niet moest aanstellen toen ik zei dat ik wat opzag tegen de behandeling. Onverdoofd mijn kies uithollen was ook zijn specialiteit, want hij verdoofde zeer zuinig waardoor het gelijk al was uitgewerkt.
tandarts hoeft niet leuk te zijn, maar gelijk al zo slecht beginnen als baby nee dank je 
ik was toch nog stiekem bang om over te stappen, uit angst dat de tandarts nog slechter zou zijn maar ben wel overtuigd nu dat ik mijzelf niet moet kwellen bij die beul. 
) Ik in tranen van de pijn, zei die man ook dat ik een fluorbehandeling moest ophalen bij de apotheek. Nooit eerder hoefde dat en toen ineens wel. Nooit opgehaald want moeders vond het onzin. Maarja, mijn angst was nu weer erger dan eerst. Toen, na een jaar, naar een andere tandarts. Ondertussen was er bij mij een vulling uitgeknapt. Die tandarts was buitenlands, opzich geen probleem. Beetje achterstallige praktijk, maar oke. En toen kwamen de woorden 'wortelkanaalbehandeling' en een verdoving. En nog voor hij iets kon lag ik daar met een paniekaanval. Hij gaf het op en zei dat ik terug moest komen als ik volwassen was. (?) Hij verwees me door naar de kaakchirurg, maar die doet geen gaatjes dus ben doorverwezen naar een angsttandarts. Daar verhaal gedaan en nu gaat er binnenkort een heel traject lopen. Angstbehandelingen, gesprekken met een psycholoog en er word uitgelegd wat alle dingen zijn in de behandelkamer. Ook word de verdoving met me doorgepraat, uitgelegd van hoe of wat en dan langzaamaan leer ik dus met mijn angst om te gaan en kan ik zelf mijn paniekaanvallen bij de tandarts voorkomen. 
