Geplaatst 
Ik heb dit account aangevraagd omdat ik alles in eerste instantie van mij af wil schrijven, dus sorry alvast als het een lang verhaal wordt 
Pfoe waar begin je dan. Ik ben 19 jaar oud, HBO-studente en woon op kamers. En dan kom je er ineens achter dat je zwanger bent. Ik, die altijd het hardste riep absoluut nooit kinderen te willen krijgen. Nooit had ik gedacht dat zoiets mij zou overkomen, ondanks dat ik toch wel al het nodige heb meegemaakt. Dat ik ooit een schaduwaccount zou aanvragen op Bokt. Je verwacht dat het op een gegeven moment wel klaar is met de ellende.. Oktober 2014 ben ik verkracht door mijn toenmalige vriend. Ik heb hem eerst 2 weken ontlopen en het uiteindelijk uitgemaakt. Daarna kwam ik op een redelijk zelfdestructief pad. Ik ging ontzettend veel op stap en was vaak meerdere avonden per week dronken, om alles maar even te vergeten. Daarnaast heb ik in die periode ook veel onenightstands gehad. Achteraf denk ik als een soort compensatie, om mezelf geliefd te voelen of iets dergelijks. Niet de goede manier in ieder geval.
Begin januari 2015 ontmoette ik V. We hadden vanaf het begin al een klik, ondanks alles wat er gebeurd was voelde ik me bij hem gewoon op mijn gemak. In het begin was het vooral vriendschappelijk, maar vanaf eind mei ergens werden we ineens heel erg close. Ik heb hem verteld wat er met mijn ex is gebeurd en hij was de eerste jongen met wie ik seks heb gehad zonder mezelf daarvoor eerst lazarus te zuipen. Hij is overigens nog steeds de enige daarin. Er waren periodes dat ik weken achter elkaar dagelijks bij hem was. We spraken er nooit zo over wat het nu precies was tussen ons, we hielden het maar op “friends with benefits”. Hij kwam uit een lange relatie waarin hij uiteindelijk niet meer zo gelukkig was en ik zat nog heel erg met mijn ex. We hadden allebei (nog) geen behoefte aan een nieuwe relatie, maar wilden beiden ook niet alleen zijn en hadden wel behoefte aan genegenheid. Achteraf weet ik dat ik toen al smoorverliefd op hem was, maar ik wilde het niet toelaten omdat ik nog zo met mijn ex zat en zei er dus ook niks over.
Dit hebben we zo volgehouden tot 9 februari, hij vond een ander meisje leuk en ging met haar daten. Toen is het condoom gescheurd en heb ik de volgende dag een morning-afterpil gehaald. Ondertussen had ik nauwelijks of eigenlijk geen contact met V. Mijn menstruatie kwam maar niet, maar na een morning-afterpil raakt je cyclus natuurlijk in de war dus ik hoopte dat het daaraan lag. Uiteindelijk had ik een paar dagen wel licht bloedverlies en menstruatieachtige krampen. Totaal niet vergelijkbaar met mijn normale ongesteldheid maar ik hoopte maar dat het wel zo was. Na 4 weken radiostilte kwam ik weer in contact met V, we kwamen elkaar weer tegen op vrijdagavond op een feestje van een gemeenschappelijke vriend. Ik ben die nacht en zaterdag overdag weer bij hem gebleven en we hebben uren gepraat over van alles en nog wat. Ik heb hem toen ook verteld dat ik had gedacht dat ik misschien zwanger was, maar bloed had verloren dus er vanuit ging dat het allemaal in orde was. Achteraf ook gewoon naïef want ik had wel last van misselijkheid en mijn borsten waren gespannen en in anderhalve week haast een cup gegroeid. Maar ik was “ongesteld geweest” dus het was toch allemaal in orde? We hebben zelfs nog seks gehad, ondanks dat hij nog steeds met dat andere meisje aan het daten was. Zondags had ik het erover met een vriendin dat het me toch niet lekker zat. “Dan doen we morgen toch gewoon een test, dan weet je zeker dat je niet zwanger bent” zei ze nog.. De volgende dag, 7 maart jl., vol goede moed een zwangerschapstest gehaald maar ik had al een onderbuikgevoel. Alsof het nog niet spannend genoeg was, eerst ook nog op het terras gezeten met onder andere V, die vriendin en nog een paar gemeenschappelijke vrienden. God wat was ik zenuwachtig. Bij vriendin thuis twee tests gedaan en ja hoor, hartstikke positief. oliebol, daar zat ik dan met twee positieve tests in mijn handen.. Nog maar 19, was net in september vol goede moed aan een nieuwe studie begonnen en dan stort je wereld ineens compleet in
Op 8 maart ben ik gelijk naar de huisarts gegaan voor een verwijsbrief voor een abortuskliniek, het was nog pril (5/6 weken) dus zou met een abortuspil kunnen. Toen ik thuis was gelijk gebeld en ik kon 14 maart terecht voor een afspraak. Op 10 maart heb ik het aan V verteld en hij was er ook kapot van. De dagen erna ben ik eigenlijk alleen maar bij hem geweest. We hebben ontzettend veel gepraat over wat we gingen doen. We waren het er over eens dat dit niet een goede situatie was om de zwangerschap door te zetten. Ik ben nog maar 19, net een nieuwe studie en daarnaast inmiddels gediagnosticeerd met PTSS en depressie dus bezig met therapie. Ik ben veel te labiel om nu moeder te worden. V stond hier gelukkig volledig achter. Op 14 maart met het moed in onze schoenen naar de kliniek. Daar werden we onwijs fijn ontvangen, intakegesprek gehad en daarna door voor de echo. Inderdaad, hartstikke zwanger. En toen kwam de grote schok. Ik bleek al 9 weken zwanger te zijn in plaats van de 5/6 die we met de huisarts hadden uitgerekend, het was dus al een keer eerder gebeurd. Naast dat dit al een behoorlijke schok voor ons was betekende dit ook dat het kindje al te groot was voor een abortuspil, ik zou dan een zuigcurettage krijgen. “Willen jullie de echo zien?” Twijfel. Ik had van tevoren voorgenomen om het niet te willen want dan werd het zo “echt”. Alsof het dat niet allang was. Dus toch kijken en jeetje wat er dan door je heen gaat.. 24 millimeter groot maar het was ons kindje. Ik, die altijd riep geen kinderen te willen, maar ik was om. V en ik hoefden elkaar maar één keer aan te kijken en de vrouw die ons hielp zag het ook. Dit konden we niet vandaag al doorzetten, hier hadden we meer bedenktijd voor nodig. En zo stonden we binnen 20 minuten weer buiten en hadden we een nieuwe afspraak voor 24 maart. Behoorlijk van slag zijn we maar een paar uur gaan wandelen, aan het eind van de middag konden we bij zijn moeder die in dezelfde stad werkt terecht om even te praten. Het wandelen was ontzettend fijn. We hebben weer veel gepraat en ook zo goed mogelijk besproken hoe het zou zijn áls we het hielden. Maar de conclusie was vooral dat we dat gewoon niet konden bedenken, we hadden geen idee hoe en of dat zou werken. Aan het eind van de middag ontmoette ik de moeder van V. Ik had mijn ouders niks verteld omdat ik het sowieso heel moeilijk vind om dingen met ze te delen, maar met een volwassene erover praten leek me toch fijn. V’s moeder begon erover dat haar toch slim leek om het ook mijn ouders te vertellen. Nu ontnam ik ze de kans om me te kunnen steunen, besloot ik voor hen hoe ze eventueel zouden reageren. Maar wanneer moest ik het dan vertellen? Het was maandag en ik ging op zijn vroegst vrijdag weer naar huis en dan de week erna gelijk al de afspraak, dat was wel kort dag. Waarom we dan nu niet gelijk gingen? We hadden toch de auto, we waren vroeger klaar dan verwacht en het was ruim anderhalf uur rijden. We hebben besloten om het toch te doen en wat ben ik daar achteraf blij mee. Ondanks dat ik ongeveer 7 kleuren scheet van de zenuwen, mijn ouders kenden V alleen van de verhalen en om dan gelijk met zo’n verhaal kennis te maken 
Maar ze pakten het ontzettend goed op! Mijn moeder zei direct dat wat ik ook besliste, ze er altijd voor me zou zijn en we hoe dan ook wel een manier vonden. Mijn vader belichtte vooral heel erg de praktische kant, het was gewoon niet een goede situatie om de zwangerschap door te zetten. Ik was zelf behoorlijk onstabiel met mijn PTSS en depressie, V en ik hadden geen vaste relatie en we zijn allebei nog zo jong. Was ik een paar jaar ouder geweest of hadden V en ik daadwerkelijk een relatie dan hadden de verhoudingen al heel anders gelegen en was de mogelijkheid om het door te zetten groter geweest. Maar toch twijfelde ik ontzettend. Ik wijt het maar deels aan de hormonen maar ik begon haast gehecht te raken aan dat wezentje in mijn buik. Ik had uiteraard alles opgezocht, wist precies hoe ze (onderweg naar m’n ouders kleurde de lucht ineens heel erg roze, dus V en ik grapten al dat het vast een teken was dat het een meisje zou worden) eruit zag en wat er allemaal wel en niet al ontwikkeld was. Hoeveel centimeter klein ze was, hoe snel haar hartje klopte. Voor het maken van de keuze misschien niet slim, maar ik wijt het maar aan die verdomde hormonen. Ik die altijd een afkeer had van kinderen, kon spontaan wel janken als ik baby’s zag of hoorde. Nee die hormonen maakten het er absoluut niet makkelijker op. Eenmaal weer thuis het er samen weer over gehad en ondanks alle twijfels leek het ons wel echt het beste om voor een abortus te kiezen. Ook al wilde ik het allerliefste dat het anders kon. We moesten een keuze maken met de situatie waar we nu in zitten, ‘wat als’ hadden we weinig aan. En toen werd het aftellen naar donderdag 24 maart, de dag waarop ik mijn nieuwe afspraak had. Ik heb nog getwijfeld of ik een volledige narcose wilde. Door mijn ex was ik ontzettend bang dat ik door de fysieke pijn in paniek zou raken omdat het me zou herinneren aan de verkrachting. Maar aan de andere kant leek het me ook weer beter om wel bij te zijn, als een soort begin van het afsluiten. V had het inmiddels ook aan zijn date verteld, die het er moeilijk mee had maar aangaf dat hij er nu voor mij moest zijn en aan zichzelf moest denken, zij kwam later wel weer. De woensdagavond voor de afspraak zou ik weer bij hem blijven slapen, maar ze wilde dan wel dat ik niet bij hem in bed maar op de bank zou slapen. Uiteindelijk was het zo dat hij lag te slapen op de bank en ik klaarwakker ernaast las. Wat was ik zenuwachtig, ik bleef manieren bedenken hoe het toch zou kunnen werken maar die waren er niet. Ik wilde de baby een stabiele omgeving kunnen bieden, een moeder én vader die er altijd waren, dat soort dingen. En dat konden we het nu gewoon niet bieden. Als ik die nacht 2 uur heb geslapen was het al veel. Om 10 uur ging de wekker en ik heb me werkelijk verstopt als een klein kind onder de dekens. “Ik wil niet” was het enige wat ik dacht en ook zei. Om kwart over 1 moesten we er zijn en kregen we eerst weer een gesprek. Aangegeven dat we het nu wel door wilden zetten en ik kreeg gelijk een pijnstiller en een pil die m'n baarmoedermond soepel moest maken. Deze moest een uur inwerken. We zijn nog een rondje door de stad gelopen en toen ik al behoorlijk krampen kreeg zijn we weer terug gegaan. Na het uur mocht ik me omkleden en was het zover. V mocht bij de behandeling zijn, maar mocht niet mee naar de rustkamer ivm de privacy van eventuele andere vrouwen.
De behandeling was verschrikkelijk. De twee vrouwen die me hielpen waren ontzettend lief en ik ben V ook nog steeds eeuwig dankbaar dat hij erbij was. De laatste paar minuten was de pijn haast ondragelijk, ik begon bijna te hyperventileren omdat ik flashbacks kreeg naar mijn ex maar ze hebben me er doorheen geloodst. Toen de behandeling klaar was verliep het een beetje gek. V werd direct weggestuurd, hij moest zichzelf maar vermaken zolang ik uitrustte. We konden elkaar niet eens even een knuffel geven of iets dergelijks. Ik werd naar de rustkamer gebracht met een kruik en een kop thee en daarna een beetje alleen gelaten. Ik heb me in die tijd erna nog nooit zo eenzaam gevoeld. Alles hadden V en ik samen gedaan en nu lag ik daar in mijn eentje. Ik heb me de ogen uit mijn kop gejankt en na zo'n 3 kwartier kwam er iemand om te kijken hoe het ging. Als het goed ging mocht ik me weer omkleden en V laten weten dat ik weer opgehaald mocht worden. Dat was om 15:45 en uiteindelijk stonden we 16:20 pas buiten. Ik heb het eerste halfuur vooral gespendeerd met wachten en zoeken naar iemand die daar werkte want ik moest nog antibiotica, wat formulieren en een zwangerschapstest meekrijgen. Ja, achteraf verliep het allemaal een beetje moeizaam maar dat kan natuurlijk ook door de emoties komen.
De dagen erna ben ik nog bij V geweest. Het is inmiddels al bijna een week geleden. En nu? Ik voel me verschrikkelijk. Veel buikpijn en bloedverlies, nog steeds spierpijn van het verkrampt zitten tijdens de behandeling. Het liefst wil ik alleen maar slapen, gewoon niet hoeven nadenken. Ik voel me vooral leeg. Ik was gewend geraakt aan het idee dat er wat in m'n buik zat, had ook al een redelijk buikje gekregen. Ik voel me nog steeds zwanger maar er is gewoon niks meer. Heb voortdurend huilbuien, m'n borsten zijn nog steeds gevoelig, last van mijn rug en ben met vlagen nog misselijk. Ik voel me schuldig. Schuldig naar het kindje maar ook schuldig naar vrouwen in het algemeen. Op Bokt vindt je topics 'zwanger worden, hoe doe je dat' en 'wanneer zwanger worden geen vanzelfsprekendheid is'. Het zou iets moois moeten zijn, maar ik gooi het weg. Ik had gewild dat ik er ook van kon genieten, dat de situatie anders was geweest en ik die rot abortus nooit had hoeven ondergaan. Misschien heb ik ook wel iets van spijt, helemaal toen mijn moeder afgelopen weekend zei dat als ik het écht anders had gewild er wel een manier was geweest. Was dat een optie geweest? Ik weet het niet. Ik heb gedaan wat ik dacht dat het beste was, maar waarom voel ik me dan niet zo?
Respect als je alles hebt gelezen, m'n post is echt monsterlijk groot geworden
Maar het lucht wel ontzettend op 
Vind het wel heel erg moeilijk dat hij me nu een maand of langer niet wil zien, maar ik kan het hem ook niet heel erg kwalijk nemen. We zijn als een soort magneten voor elkaar en daardoor heeft hij het moeilijk met zijn date, die hij ook echt leuk vindt. Maar dat is nu wel behoorlijk poedersuiker omdat hij ook gewoon mijn beste vriend is en ik het moeilijk vind om er met mensen over te praten die het niet begrijpen omdat ze het zelf niet meegemaakt hebben en niet goed weten wat ze moeten, wat ook weer logisch is. En V die snapt gewoon precies wat ik bedoel. Bah, ik vind het allemaal zo moeilijk 
