Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 14-03-16 13:58

Is het nu ongeveer gedaan?

Geplaatst door de TopicStarter : 14-03-16 13:58

Ik zit echt ver over mijn limiet en vraag me af hoe lang ik het allemaal nog moet blijven verdragen want ik kan niet meer...

Mijn rug, mijn knieën, mijn beide armen, overal scheelt iets mee. Elke dag heb ik pijn, ik kan niet hurken of ik heb pijn, ik kan niets optillen of ik heb pijn, kan mijn polsen niet deftig gebruiken want dat doet pijn. Ik kan niet deftig wandelen want heb te veel rugpijn. Daarbovenop ook nog sinds kort moeite met ademhalen, steken in mijn borstbeen (owv ontsteking, geen hartaanval en vermoed dat moeite met ademhalen ook daardoor komt plus vooral door paniekaanvallen). Los van die klachten heb ik ok super veel last van andere fysieke klachten die gewoon voortkomen van te veel stress. Het heeft allemaal een andere oorzaak en is dus gewoon klacht per klacht aan te pakken en veel pech hebben dat het net allemaal dit jaar valt.
Doe daarbovenop ook een stevige depressie omdat ik een èrg lastige jeugd heb gehad (waardoor ik nog steeds heel vaak paniekaanvallen van heb) en voilà the story of my life. Op het eerste zicht een normale persoon maar stiekem 1 hoopje miserie dat amper het hoofd boven water kan houden. Denk trouwens niet dat veel mensen beseffen hoe veel pijn ik effectief heb elke dag, zowel fysiek als mentaal.

Dokter zitten mij constant nieuwe medicatie aan te smeren (tegen pijn, tegen ontstekingen, zelfs ook tegen depressie etc), die ik niet wil nemen ondertussen omdat ik het gevoel heb dat het toch niet werkt. Nu onder begeleiding van een psycholoog (die ik al in een grote vlaag van wanhoop heb opgezocht, op aanraden van mijn HA) heb ik toch de moed gevonden om nieuwe medicatie te nemen vandaag met erg veel hoop dat het mijn leven enigszins draagbaar zou maken. Maar ook dat mag weer niet zijn blijkbaar. (net zoals elke keer dat ik medicatie probeer, want ik reageer meestal slecht op medicatie en als ik er niet op reageer werkt het gewoonweg niet en gek genoeg ben ik dus na jaren op die manier sukkelen en steeds zieker te zijn van soms erg simpele medicatie, totaal niet meer "happig" op het proberen van nieuwe medicatie.. gek hé

) Reageer dus zoals altijd super slecht op de nieuwe medicatie (denk ik). Sinds ik het genomen heb, kan ik gewoon nog minder doen en dat is momenteel de druppel ... Medicatie dat mij als een laatste redmiddel moest helpen helpt ook helemaal niet, enige wat ik nu nog kan doen is in mijn zetel liggen en naar het plafond staren. En kan je verzekeren, dit is gewoon ***** Ik voel me echt gewoon verslagen.
Ik ben 23 en ik kan niets.
Mijn leven is nu helemaal hoe ik het zou willen, ik wil het niet anders. En toch nu ik eindelijk alles heb uitgebouwd hoe het moest zijn, nu word ik door mijn eigen "lichaam" in de steek gelaten waardoor ik weer bij af ben.

Weet gewon niet wat te doen, hoe het nog allemaal draagbaar te maken. Heb het gevoel dat ik beetje bij beetje "uiteen" val (als in bijna letterlijk, want fysiek gaat het gewoon niet) en dat ik er zelf niets aan kan doen. Heb ook geen energie meer om nog iets te proberen. Heb gewoon het gevoel dat ik elke dag een beetje aan het doodgaan ben zonder dat ik het kan tegenhouden. De omgeving heeft hier geen last van (merkt dit volgens mij zelfs amper) maar ikzelf ga er gewoon aan kapot. (mijn vriend weet dit wel en steunt mij ok heel hard, maar dat is de enige)

Zo bokkers, heb geen idee wat je hierop kan antwoorden maar wil het allemaal gewoon even kwijt want ik word gewoon zot van mezelf en ik kan zo niet verder. Het is precies of ik zit vol levenslust maar ik zit gevangen in een lijf dat dit niet aan kan. Elke dag opnieuw is een gevecht tegen mezelf. Ik wil mijn leven terug "normaal" maar alles wat ik probeer lijkt niet te helpen. Ik zit ondertussen al maanden thuis te "nietsen" (ik doe wel dingen zoals huishouden en ga nog enkele dagen x maand werken, maar in vergelijking met vroeger waarin ik van 's morgens vroeg tot 's avonds laat bezig was met mijn studie, mijn werk en mijn dieren, doe ik nu "niets") en ik ben dit zoooooooo beu.

Echt stopt dit dan nooit.... Een moment waarin ik even pijnloos door het leven kon gaan... Waarin ik ok niet constant gevangen zit in mijn eigen paniekaanvallen en degelijke. Ik begin er gewoon niet meer in te geloven.

Als ze er nu ook gewoon een ziekte op kunnen plakken, dat zou ook gemakkelijk zijn... of gewoon weten dat ik zo veel klachten heb omdat ik in een serieus accident was... maar het lijkt gewoon constant samen te komen en allemaal niets met mekaar te maken te hebben. En toch zit ik van de ene doktersafspraak naar de andere te gaan alsof het niets is en lukt het me niet om mijn leven terug op te nemen en gewoon 9 to 5 te gaan werken etc want dit hou ik gewoon niet eens vol, fysiek

Heb constant het gevoel dat ik constant damage control doe om gewoon nog 1 extra dag te overleven, om nog 1 extra uur vol te houden. Zo kan ik echt niet. Ik dacht echt dat het beter ging worden als ik nieuwe medicatie ging proberen en toch zit ik weer thuis.... weeral.... :'(

Kan het nu niet allemaal gewoon stoppen en normaal worden, heb ik nu echt nog niet genoeg afgezien in dit leven

Moet ik nu echt serieus de rest van mijn leven blijven boeten voor het feit dat mijn jeugd zo verschrikkelijk was? Dat mijn batterijen dan blijkbaar zo leeg gehaald zijn dat ze nooit opgeladen lijken te raken? Dit is zo oneerlijk, ik wil dat alles enigszins normaal kan worden, dat ik hier gewoon sterker kan uitkomen, dat ik gewoon eindelijk voor het eerst in mijn leven eens iets normaal kan doen maar blijkbaar is mijn lichaam niets eens gewend om zich normaal te gedragen, normaal te genieten, stress loos bestaan te leiden... want als ik mezelf uit die verschrikkelijke situatie(s) slaag te halen (als in, serieus, van alles wat ik heb meegemaakt (en dat is geloof me vrij, heel erg veel) NU is het moment voor mijn lichaam om te zeggen "genoeg"? Dit zou mijn "happy moment" moeten zijn!!!), en erin slaag om mezelf een droomjob te vinden, om mijn andere dromen eindelijk na te jagen, om aan een eigen huisje tuintje hondje te beginnen dan lijkt het te stoppen want net dan lijkt mijn lichaam aan te geven dat ik niet meer verder kan. Wat een timing, precies of ik te zien krijg "kijk dit heerlijke leven kon je hebben, maar we gaan het je toch niet gunnen hé"

(overigens, rugpijn, problemen met mijn knieën en armen komen gewoon door 3 totaal andere dingen die niets met mijn jeugd te maken hebben en is gewoon brute pech, zoals altijd met mij... geboren voor het ongeluk denk ik soms... ).

Misschien zijn hier mensen die dit herkennen? En die hun ervaringen of degelijke willen delen met mij... Mag ook via pb hoor. Heb altijd kunnen blijven doorgaan en mijn hoofd enigszins boven water kunnen houden ondanks alles wat er op mij af kwam, maar nu is mijn lichaam gewoon "op" en ik voel me fysiek iemand van 77 jaar ipv slechts 23.. En dat terwijl ik wel nog steeds de "levenslust" heb van iemand van 23 jaar en dolgraag mijn leven wil beginnen "leven", wat het gewoon verschrikkelijk maakt.

**Geplaatst**: 14-03-16 14:43

Geplaatst: 14-03-16 14:43

Ja dit herken ik, dagelijks pijn. Niet meer mee kunnen doen wat leeftijdsgenoten allemaal doen. Altijd moe, pijn enz enz.
Hier heb ik al last van vanaf mijn puber jaren. Altijd tegen verzet en keihard over mijn grenzen gegaan met als gevolg nog meer pijn en depri van de vermoeiheid en afvragen waarom?
Enige wat bij mij heeft geholpen is zorgen dat je binnen je grenzen blijft en accepteren! Accepteren dat je minder kan dan je zou willen. Helaas brengt dit ook onbegrip van mensen maar dat is nou eenmaal zo.
Ga wel sinds een tijd naar de chiropractor die de boel nog enigsinds los kan houden en redelijk pijnvrij als ik niet over mijn grenzen ga.

Dit is trouwens puur lichamelijk. Ik heb geen nare jeugd gehad. Wel een nare ex maar was geestelijk sterk genoeg om uit de ellende te komen.

**Geplaatst**: 14-03-16 14:49

Re: Is het nu ongeveer gedaan?

Geplaatst: 14-03-16 14:49

LZP >> MWS

**Geplaatst door de TopicStarter** : 14-03-16 15:24

Re: Is het nu ongeveer gedaan?

Geplaatst door de TopicStarter : 14-03-16 15:24

Ja ik herken dat wel. Ik ga ook soms ver over mijn grenzen omdat ik er gewoon niet aan wil toegeven.. Ben nog niet op het punt dat ik het wil accepteren denk ik, gewoon omdat ik nog niet echt weet wat de vooruitzichten zijn. Ik weet dat mijn arm na operatie wel beter zal zijn (na de revalidatie toch), maar al de rest is nog een groot vraagteken. Mijn andere arm is ook aan het herstellen dus dat gaat ook niet eeuwig slecht blijven, maar "nu" is het toch echt even niet welkom. Het komt allemaal samen nu.

Maar nu dit jaar ben ik echt verslagen dus moet steeds vaker wel toegeven tegen mensen dat het niet gaat om dingen te doen. En idd, je krijgt daar niet altijd begrip door.. precies of je doet dit expres

En blijf toch wel doorgaan maar ik merk gewoon dat ik steeds vaker dingen uit handen moet geven en thuis in de zetel moet blijven want veel meer dan dat kan ik gewoonweg niet.

**Geplaatst**: 14-03-16 21:13

Re: Is het nu ongeveer gedaan?

Geplaatst: 14-03-16 21:13

Een kennis had ook allerlei verschillende klachten, waar de dokters ook geen raad mee wisten. Totdat ze een huisarts kreeg die haar liet testen op de ziekte van Addison Biermer. Dan is er een opnameprobleem van vitamine B12 en is met gewoon bloedonderzoek niet aan te tonen.
En dat bleek ze dus te hebben. Sinds ze vitamine B12 injecties krijgt, krabbelt ze langzamerhand weer op.

Voor dat onderzoek is ze naar MC Zuiderzee in Lelystad geweest, omdat ze er daar in gespecialiseerd zijn.

https://www.zorgkaartnederland.nl/zorgv ... waardering

Iets om naar te laten kijken?

**Geplaatst**: 14-03-16 21:28

Geplaatst: 14-03-16 21:28

Vitamine b12 tekort heb ik idd ook gehad. En na een aantal injecties knap je zeker op. Mijn waarde blijft nu alleen op peil zonder injecties dus krijg ze helaas niet meer.

Zeker een idee om je eens op te laten testen ts!

**Geplaatst**: 14-03-16 21:41

Geplaatst: 14-03-16 21:41

Herkenbaar. Ik heb zelf de diagnose fibromyalgie. Als voor je fysieke klachten geen verklaring te vinden is, ervaar je op een bepaald punt frustratie. Bij mij verloopt dat in golfbewegingen. Het kan lang toe en bij tijd en wijle ben je er helemaal klaar mee. De tip van accepteren en leren zien waar je grenzen liggen is een goede. Maar klinkt eenvoudiger dan het is. Ik bestrijd de scherpe kantjes van de pijn door medicinale wietolie te gebruiken. Het is geen wondermiddel en het is zelf zoeken naar de juiste dosering maar misschien het proberen waard.
Een andere tip die ik je wil geven is de therapie van Ingeborg Bosch.
https://www.pastrealityintegration.com/nl/
Het kan een hulpmiddel zijn om je jeugd achter je te laten en binnen enkele maanden jezelf tot autonoom persoon te ontwikkelen waarbij de gebeurtenissen uit je jeugd je niet meer belemmeren.

De kans is aanwezig dat je je fysiek *&^#% voelt doordat je psychisch lijdt, al is dat meestal niet aantoonbaar.

Sterkte met je zoektocht naar verbetering van je situatie.

**Geplaatst**: 15-03-16 22:02

Geplaatst: 15-03-16 22:02

Hoi Meis,
een aantal dingen vielen mij op. Ten eerste: je spreekt van 'een afschuwelijke jeugd' :(:)

en dat je paniekaanvallen hebt :(:)

en dat je depressief bent. :(:)

Als ik die zaken bij elkaar optel, dan heet het post traumatische stress syndroom. (Accoord, per forum valt er geen diagnose te stellen, maar ik zeg wel welke "bellen " ik hoor "rinkelen".)

De meeste medicijnen die reguliere artsen geven bij depressie werken in op de stof serotonine. Daar zitten wat haken en ogen aan : wie fiks onder stress staat, reageert niet of nauwelijks op deze pillen. En sowieso hebben ze een langdurige "inwerktijd".
Een orthomoleculaire arts kan middelen aanraden die vaak sneller werken en vaak zonder deze "inwerktijd".

Dat ik denk in de richting van post traumatische stress is geen ontkenning van je depressie, in tegendeel. De definities van beide aandoeningen lijken erg op elkaar en veel mensen voldoen aan beide definities. Mijn indruk is dat artsen dan nog wel eens willen kiezen, en het liever over depressie hebben, 'want daar zijn pillen voor'.
Bij depressies die gebaseerd zijn op trauma geldt helaas dat ze vaak terugkomen / blijven hangen, tot het trauma ordentelijk is,verwerkt.

En verder is er in "traumaland"

de uitdrukking "the body bears the burden".
Ofwel : als je als mens woont in een lichaam dat getraumatiseerd is
(....het heeft helemaal niets van doen met 'niet goed denken', een trauma maakt, dat als jij getriggerd wordt, je lichaam en je geest heftig reageren....)
en als het zo is dat jouw lichaam op veel triggers reageert, en dus min of meer constant 'op scherp staat', dan betekent dit nogal wat.
Het kan zijn dat je zintuigen non stop wagenwijd open staan (...inclusief pijnzin!) en dat je maar moeizaam tot rust komt.
Het kan zijn dat je constant een hoge dosis stresshormonen in je bloed hebt (te vergelijken met prednison, wat artsen gebruiken om ontstekingen te onderdrukken). Deze stresshormonen remmen acties van het immuunsysteem, zoals weefselherstel, indringers en ziektekiemen de nek omdraaien, etc. Ook is een diepe, herstellende slaap minder goed mogelijk.

Dus ik geloof grif "veel pijn, weinig herstel". Gelukkig is traumatherapie anno 2016 lang zo zwaar niet meer als twintig jaar terug, dus ik hoop dat jouw lichaam daar fiks van kan opknappen!

Laatst bijgewerkt door Janneke2 op 15-03-16 22:31, in het totaal 2 keer bewerkt

**Geplaatst**: 15-03-16 22:18

Geplaatst: 15-03-16 22:18

Ik herken het!
Heb je wel een idee waar de pijn vandaan komt en ben je goed onderzocht op ziektes of niet?

Ik ben zelf al heel jong ziek geworden, 9 jaar geleden. 6 jaar lang niet geweten wat het was waardoor alles psychisch af werd geschoven, ik durfde namelijk door de buikpijn en misselijkheid die ik ineens had nergens meer naartoe waardoor mijn omgeving dacht dat het iets psychisch was.
In die 6 jaar zijn er gigantisch veel klachten bij gekomen, 3 jaar geleden vonden ze eindelijk de ziekte van Lyme doordat ik toch nog een duidelijke kring (Erythema Migrans) kreeg. Ik ben nu 3 jaar verder en kan eigenlijk niks meer, maar ik ben wel heel 'tevreden'. Ik heb nu eindelijk een behandeling en ondanks dat ik nog niks kan heb ik hiermee voor mezelf wel de rust gevonden om het af te wachten en gewoon blij te worden van wat ik wel kan. Ookal kan ik maar een paar uur per week iets. Ik ben er dus absoluut niet blij mee en heb ook echt wel dagen dat ik alles vervloek, maar je moet er toch het beste van maken. Voorlopig moet ik het gewoon hiermee doen dus dan kan ik het maar beter zo leuk mogelijk maken

Ik wordt nooit meer helemaal beter maar heb wel geen goeie kans dat ik een stuk meer ga kunnen, het is natuurlijk altijd afwachten of medicijnen aan slaan maar ik heb er vertrouwen in dat mijn arts de voor mij werkende medicijnen vindt..

Mocht je over Lyme twijfelen kun je hier eens kijken, is imo wel een duidelijke vragen/klachtenlijst:
https://drive.google.com/file/d/0BxnVj9 ... view?pli=1
Wil overigens niet zeggen dat je echt Lyme hebt met een hoge uitslag hoor, maar dan zou ik wel mn best doen om een goede test te krijgen.

Laatst bijgewerkt door melody7 op 15-03-16 22:26, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 15-03-16 22:21

Geplaatst: 15-03-16 22:21

Laatst bijgewerkt door Anoniem op 20-05-23 21:50, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 16-03-16 10:46

Re: Is het nu ongeveer gedaan?

Geplaatst: 16-03-16 10:46

Ik herken veel van je klachten..
Misschien kun je hier iets mee? http://home.kpn.nl/hindrikdejong/
Ik heb zelf ook vitamine B12 te kort en sinds ik daar wat aan kan doen voel ik me stukken beter..

**Geplaatst**: 15-04-16 17:57

Re: Is het nu ongeveer gedaan?

Geplaatst: 15-04-16 17:57

Via de BNB hier terechtgekomen. Ik kan weinig anders zeggen dan je heel veel sterkte wensen. Wat enorm heftig zeg. Ik heb zelf cvs en herken de frustratie heel erg goed, gelukkig ben ik zelf pijnvrij en heb ik dingen gevonden die 'in mijn envelop' passen.

Ik hoop ontzettend dat er een diagnose, en nog liever een oplossing komt. Misschien eens wat verder 'shoppen', want de meeste artsen kunnen niks met klachten die niet direct op een duidelijke aandoening wijzen is mijn ervaring, maar soms tref je het ineens.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 15-04-16 22:43

Re: Is het nu ongeveer gedaan?

Geplaatst door de TopicStarter : 15-04-16 22:43

Dankje. En idd als de klachten niet overduidelijk in 1 richting wijzen, dan zijn er weinig artsen die een diagnose kunnen stellen zonder je eerst 402 keer door te verwijzen.

Ahja, met paar ups en veel downs blijven verder gaan zeker..

**Geplaatst door de TopicStarter** : 15-04-16 22:48

Geplaatst door de TopicStarter : 15-04-16 22:48

Robin_S schreef:
Ik herken het volledig TS. Leef alweer bijna 10 jaar op die manier. Dagelijks overal pijn, regelmatig migraine, elke dag doodmoe. Geen sociaal leven meer omdat contact met mensen te vermoeiend is. En dat terwijl vrienden vroeger voor mij alles waren, ik had een hele grote kennissenkring en vriendengroep. Ze zijn allemaal uit mijn leven verdwenen intussen.

Het ergste is dat ik ook, net zoals jij, vol levenslust zit. Ik werk graag hard en veel, er zijn zoveel dingen die ik wil studeren, ik hou van sport, speel 2 instrumenten, ben graag in de weer met mijn border collies, heb een paard en dat is nog maar de helft. Maar momenteel ben ik al blij als ik de hele dag goed voor mijn baby gezorgd heb.

Het is bijna geen leven en inderdaad erg frustrerend. Ik weet zelfs niet meer hoe het voelt om 'normaal' te zijn. Gewoon energie te hebben en van 's ochtends tot 's avonds dingen te doen, zonder daar 2 dagen ziek van te zijn.

Maar ja. Ik blijf hopen... ergens geloof ik dat het ooit allemaal weer goed komt

Dat klinkt allemaal zeer bekend helaas. Eigenlijk vrijwel alles wat je daar schrijft..
Ik heb trouwens vaak ook gewoon de energie niet meer om sociaal te zijn terwijl ik vroeger heel actief was in de studentenvereniging en op elk feestje tot de late uurtjes prima kon blijven. Nu als ik eraan denk dat ik tot van 19 tot 23 uur op een etentje moet zijn, dan is het al een grote marteling waarin ik zelfs geen hap door mijn keel krijg helaas (ook al is het eten zo lekker en had ik dat vroeger wel allemaal super geapprecieerd en met veel smaak en plezier opgegeten)...

Ik merk wel dat dingen doen die ik graag doe mij wel helpen en terug energie geven (buiten zijn met dieren vb). Zo beetje proberen genieten van de kleine dingen, geen idee of dat bij jou ook zo is. Zoals vandaag: prachtig weer, het zonnetje scheen. Heb me op een bankje in het bos gezet aan het water en heb daar uren genoten (samen met de hondjes) van het mooie uitzicht, de eendjes, de ravottende hondjes etc. Ahja, klinkt misschien stom, maar zo die kleine dingen.. Ik probeer mezelf erop te wijzen dat je in zulke dingen ook geluk kan vinden op dagen dat het minder gaat.

**Geplaatst**: 15-04-16 23:04

Geplaatst: 15-04-16 23:04

Ik heb zo ook zes jaar getobt, maar bij mij was de oorzaak niet psychisch.
Dat dacht men wel, foutje bedankt.
Bij mij bleek het Lyme te zijn, maar stress is ook zeker killing voor je lijf!
Bedenk wel dat trauma's echt een gigantisch effect op je fysieke gestel kunnen hebben, dat heb ik zelf ook deels.
Ik knap beetje bij beetje op, maar de oude pijn zal ik los moeten kunnen laten om straks echt 100% te kunnen herstellen, om letterlijk los te laten.
Hier is het vooral een stukje weer leren vertrouwen op mijn lichaam, en dat lukt aardig maar het kost gewoon tijd.

Ik heb trouwens qua energie veel baat bij APS therapie en neuraaltherapie.
Verder vitamine B1 injecties, B12 had ik nul baat bij maar veel mensen wel.