Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 03-02-16 05:00

*

Geplaatst door de TopicStarter : 03-02-16 05:00

*

Laatst bijgewerkt door Little_Gift op 05-03-25 20:57, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 03-02-16 05:22

Re: Help me... ik wil niet meer!

Geplaatst: 03-02-16 05:22

Ja, ik ben wakker en heb je verhaal gelezen en wat spijt het mij om dat allemaal te lezen! Het lijkt me zo erg als je nergens meer iets positiefs kunt vinden. Ik sta niet in je schoenen maar heb je hulp, professionele hulp? Klinkt als een dooddoener maar ik denk dat dat het enige is om je uit deze cirkel te halen.
Veel sterkte!

**Geplaatst**: 03-02-16 05:31

Re: Help me... ik wil niet meer!

Geplaatst: 03-02-16 05:31

Ook ik ben nog wakker en had vorige week een gelijkaardige moment: waarom loop ik hier in godsnaam nog rond, ik ben 25, ben veel te jong mijn mama verloren, heb een rotjob, ben wegens te lang rouwen na het overlijden van mijn mama uit mijn vriendengroep gestoten, en heb dan nog een paard dat mij helemaal niet nodig heeft... Gelukkig bied mijn rotjob wel gratis psychologische begeleiding aan, ik ben er nog niet, maar het ergste is (voorlopig) voorbij.

Zoek psychologische hulp, nu! Ook voor pijnverwerking bestaat er psychologische hulp, er bestaan psuchologen die aan pijnbegleiding doen, google of je (huis)arts kan je daarmee verder helpen. Zelfs via de spoed binnen gaan mag... (En je niet laten afschepen!)

**Geplaatst door de TopicStarter** : 03-02-16 05:40

Geplaatst door de TopicStarter : 03-02-16 05:40

*

Laatst bijgewerkt door Little_Gift op 05-03-25 20:57, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst door de TopicStarter** : 03-02-16 05:46

Geplaatst door de TopicStarter : 03-02-16 05:46

*

Laatst bijgewerkt door Little_Gift op 05-03-25 20:58, in het totaal 2 keer bewerkt

**Geplaatst**: 03-02-16 05:48

Geplaatst: 03-02-16 05:48

Ik vind het ontzettend vervelend voor je, ik snap je gedachten, je pijn, je gevoel en emoties, ik ga zelf door iets soortgelijks. Dagen kruipen voorbij, ik heb geen werk (geen inkomen) en ben nu zelfs te moe om boodschappen te gaan doen, wat het enige is waarvoor ik de deur uit ga. Mijn advies: zoek hulp en wel NU.

Je geeft aan dat je 'manipuleert' (zo noem ik het even zelf), NIET DOEN. Je ontzegt jezelf broodnodige hulp, zodat je zelf beter in je vel komt te zitten. Als je niet van praten houdt, dit moeilijk vindt, schrijf het op. Je doet het hier al, kopieer het, plaats het in een word-document en neem het mee bij je intakegesprek. Laat je hulpverlener weten dat je het moeilijk hebt, wat je doet als je in gesprek gaat. Zij kunnen je dan veel beter helpen, want zij blijven ook mensen en ook zij kunnen moeilijk ergens 'doorheen prikken' als je het zelf niet toelaat. Wees eerlijk, wees open, dat is het enige waardoor je geholpen kan worden, geloof me.

**Geplaatst**: 03-02-16 05:52

Geplaatst: 03-02-16 05:52

Tijd voor een andere fysio dan, een professionnal die rustig aan je schouder werkt en privé en werk gescheiden kan houden.

En hetzelfde geldt voor een psycholoog/psychiater/therapeut, welke regio zit je, misschien hebben andere bokkers goede contacten of adressen. Er zijn echt meerdere goede therapeuten, spijtig dat je de verkeerde had, maar nu op naar de volgende, hoe moeilijk en vervelend die stap ook is. En als je dan bij een therpaut bent moet je het echte verhaal doen, geen wereld voorschotelen die helemaal niet bestaat.

Ook voor de toekomstige pijn zijn er mogelijkheden, je hebt pijnklinieken waar je kan leren omgaan met pijn, zelfs pijn die nooit verdwijnt kan door de juiste begeleiding draaglijk worden. Je moet niet leven met pijn, je moet ermee leren omgaan, wat een compleet verschil is.

Als je in België zou wonen, kan ik je wel wat adressen geven, want ik weet dat men in NL soms nogal rap zegt dat je maar met pijn moet leren leven en dat pijnstillers het wel zullen oplossen. Er zijn gelukkig meer alternatieven dan dat.

**Geplaatst**: 03-02-16 05:54

Geplaatst: 03-02-16 05:54

Hier nog iemand die wakker is.

Ik denk dat je toch moet proberen om psychisch hulp te zoeken. Voel je je niet goed bij de therapeut waar je terecht komt, geef dit aan! Het hoeft namelijk niet altijd te klikken met diegene en vaak werkt het dan ook niet goed.
Probeer er zelf ook open voor te staan

Daarbij zou ik ook een andere fysio gaan zoeken, ik vind het maar vreemd dat die kerel zichzelf zo aandringt bij jou..

**Geplaatst**: 03-02-16 06:18

Re: Help me... ik wil niet meer!

Geplaatst: 03-02-16 06:18

Het feit dat je hier toch een schreeuw om hulp doet, betekend toch wel dat je er nog niet klaar mee bent, laat dat door dringen en ga opzoek naar professionele hulp, zodat je kunt inzien dat het leven zoveel meer biedt dan je nu kunt zien.

Sterkte, succes..

**Geplaatst**: 03-02-16 07:23

Geplaatst: 03-02-16 07:23

Tja, ik denk dat je geen andere kant op kunt dan nogmaals psychische hulp te zoeken en dan eens echt met de billen bloot gaan. Stop met het manipuleren van de hulpverlener en doe alles uit de doeken. Wanneer je dat niet doet, ben je ook niet eerlijk tegenover jezelf. Hij of zij zit er om jou te helpen. Het heeft geen zin om dingen achter te houden of mooi weer te spelen, want dan hou je jezelf voor de gek. Wil je je beter voelen, dan zul je jezelf een skup onder je achterste moeten geven en er 200% voor moeten gaan.

Voor dit soort dingen kun je trouwens ook 113 bellen.

Succes.

**Geplaatst**: 03-02-16 09:45

Geplaatst: 03-02-16 09:45

Hoi meis,
wat een verschrikkelijke tijd ga jij door, begrijpelijk 'dat je dit niet meer wil'!
Ooit zat ik in een therapiegroep, daar hadden we het over het begrip 'overleefster' - ook op jou van toepassing, zo te lezen! En over wat we de vloek van de overleefster zijn gaan noemen: namelijk geen hulp krijgen.
De overleefster iets dus typisch iemand die door gaat, vaak ook "om een of andere reden" nog doorzet, wanneer een ander al in staking was gegaan (= hard had geroepen: "er zijn grenzen, dit is niet normaal meer").

En, gesteld dat je weer bij een psycholoog beland: zet de psycholoog voor het blok, laat zo iemand maar werken voor het geld! Wat weet hij of zij van overleefsters?
Wat weet hij of zij van overlevingsmechanismen? Vraag hem of haar het hemd van het lijf!
Persoonlijk vind ik namelijk dat een psycholoog open hoort te zijn over "dit gaan we doen" en waarom zus en zo. Ofwel: er hoort onderhandeld te worden met jou. - En dan stel jij deze vragen. En jij zegt wat je wilt! En dat is niet dat hun verhalen op tafel komen, om de gedachte te bepalen. Wel hun manier van werken! !

Altijd doorgaan kan een zinnig overlevingsmechanisme zijn: midden in een letterlijke of figuurlijke jungle zul je wel moeten. En: om mensen die jij niet vertrouwt geen gevoelige informatie te geven! (Weet een naar mens, wat jou lief is of wat jou pijn doet. - Dat is voor jou niet best, voor hem een machtig wapen.)

Ik kan me voorstellen dat een psycholoog het woord depressie op jou van toepassing verklaart. Er zijn aanwijzingen in de wetenschappelijke literatuur dat depressie een soort "noodrem" is, je hebt te veel op je bordje gehad, letterlijk "je kunt niet meer". Pijn, fysieke pijn IS ook gewoon heel erg zwaar, zeker als. je er geen steun voor krijgt. Dus laat de die noodrem maar haar werk doen, svp zonder al te diep te vallen. (Fysiek herstel is gebaat bij iemand die uitrusten kan en een goed humeur heeft.) Er zijn wel pillen die een depressie iets verzachten, maar die werken (if at all) pas na 6 weken. (Waarbij jouw uitputting de valkuil is: hoe meer stress, hoe kleiner de kans.)
Buiten het gangbare farmaceutische circuit is ook veel mogelijk tegen uitputting, pijn en depressie. (Bijv vraag een orthomoleculaire arts om jou te begeleiden in carnitine, tryptofaan en tyrosine.)

En de betere omschrijving lijkt mij posttraumatische stress. Daar zijn geen pillen tegen maar wel goede behandelingen.
En die beginnen met "rust in de tent". Steun, om. een goede fysio te zoeken en deze er uit te zetten. Een luisterend oor waar je omgeving het laat afweten. En zoeken naar manieren om op een manier die niet extra stress oplevert, grenzen te trekken waar dat kan. Je bent zwaar belast, welke dingen zijn tijdelijk ballast en kunnen wel overboord? Zijn er opties voor pijnbestrijding?

Als je weet, dat een goede psycholoog dit soort dingen kan en hoort te doen, "ben je gewapend", vraag er naar - (vanwege de vloek van de overleefster, helaas ketst er nogal eens iets af op het harnas) en bespreek wat je krijgt.
En voor alle duidelijkheid: in die fase rust in de tent hoef je echt niet tot in den treure heftige verhalen te vertellen, liever niet zelfs. (Zeggen dat er een boel is, dat het met zus en zo van doen heeft - in combinatie met je huidige belabberde toestand van 'ik kan niet meer', hoort genoeg te zijn.)

**Geplaatst**: 03-02-16 10:30

Re: Help me... ik wil niet meer!

Geplaatst: 03-02-16 10:30

zal ik er eens met de botte bijl in gaan? jij wilt helemaal niet dood. jij wil gewoon hulp en die vraag je hier op bokt. Heel goed, eerste stap, maar niet de juiste plek.
Ga eerst eens naar je huisarts, vertel wat er aan de hand is en als dat niet lukt laat je je openingspost van dit topic lezen. Ga je gelijk met de billen bloot.

Je kan dus 2 dingen doen: freeze or fight...

**Geplaatst**: 03-02-16 11:06

Geplaatst: 03-02-16 11:06

Heftig. Maar meid, je bent verdorie nog zo jong! Je hebt nog een heel leven voor je. Pak je leven terug, maar dan nu met een nieuwe start zoals jij dat wilt.

Ik was 16 jaar en had een depressie. Stages gingen niet lekker hierdoor, omdat niemand mij begreep. Ik had paniek aanvallen met daarbij hyperventilaties. Ik werd stront zenuwachtig wanneer ik met vriendinnen op stap ging. En ik wilde dat mijn vriend elke dag bij mij was. Ik heb hem ontzettend veel ontnomen en daar heb ik nog steeds spijt van. Door mijn depressie ben ik ook veel vriendinnen kwijt geraakt... Ik had alleen nog maar mijn moeder en vriend. Mijn vader weet niet hoe hij met dit soort dingen moet omgaan en mijn broer ook niet. Mijn pony was een goede ontspanning en 'vlucht'.

Toen mijn depressie net begon, ging ik dus ook altijd hardlopen. Bijna iedere avond en ik voelde mij opgesloten wanneer ik dat niet kon.

Uiteindelijk heb ik contact opgenomen met een psycholoog. Vervolgens kreeg ik EMDR sessies. Dit is gericht op trauma's. Bij de één werkt het wel en bij de ander niet. De eerste paar keren zijn enorm heftig, maar daarna merk je dat het veel beter gaat. Na de sessies mag je niet slapen of op bed liggen. Ik ging dan dus even rijden, zodat ik kon ontspannen.

Stop met dat op bed liggen en staren. Maak voor elke dag een soort planning. Zodat je elke dag iets te doen hebt en de dagen weer ritme krijgen. Als je dan moe bent, dan weet je waar het van komt. En dan is het ook goede vermoeidheid.

En zoek hulp! Echt waar. Dan kun jij je leven weer oppakken zoals jij dat wilt en niet zoals een ander dat wil. Het heeft bij mij ook enorm geholpen. Ik was altijd heel erg onzeker en mensen maakten mij zoals zij dat wilden. Nadat ik hulp heb gehad, ben ik echt geworden zoals ik dat wil. Het is heftig om hulp te zoeken, dat weet ik uit eigen ervaring.

Je mag altijd een pb sturen als je wil weten hoe EMDR werkt.

**Geplaatst**: 03-02-16 11:26

Re: Help me... ik wil niet meer!

Geplaatst: 03-02-16 11:26

Ik herken veel van dit verhaal in mezelf. Ook ik hou alles binnenboord totdat het eruit komt (voor in het het negatieve zin) Heb de afgelopen 2 jaar erg met mezelf geworsteld en regelmatig mezelf afgevraagd waarom ik niet een mes over mijn polsen zou gaan halen. Het had toch allemaal geen nut.

Wat voor mij erg heeft geholpen waren regelmatige gesprekken met diverse hulpverleners (en ook ik hou die mensen een spiegel voor of zeg wat ze willen horen) En kleine dingetjes plannen en daarvan dan ook genieten. Zoals gezellig ergens eten met 1 vriendin, of een super lekkere maaltijd maken (waar ik soms enkele uren voor in de keuken kon staan) of mezelf trakteren op die 1ne mooie trui enz.
En ik had mezelf verplicht om minimaal 1 keer per dag iets qua beweging te doen. Dat was of wandelen bij mooi weer, of de trap 4x op en af lopen of even lekker bewegen op muziek of even naar de paardjes. Gewoon even bij ze zitten en naar ze kijken en lekker penny met ze bezig zijn. Doordat je dan "actief" bent zorg je er zelf voor dat je beter in je vel blijft zitten.

Nu ik weer fulltime werk is veel van de problemen opgelost. Maar ik moet nog steeds oppassen dat ik geen wegvlucht gedrag doe (te veel lezen, computeren, tv kijken, slapen, extreem eetgedrag enz.) dit mag ik nog steeds op mijn vrije dagen, maar niet meer dan 2 uur per dag. En dan niet 2 uur lezen, computeren, tv kijken enz. Nee 1 ding 2 uur lang.

Wil je praten kan je mij altijd een pb sturen.

**Geplaatst**: 03-02-16 11:30

Re: Help me... ik wil niet meer!

Geplaatst: 03-02-16 11:30

Zijn er mensen waar je veel persoonlijk contact mee hebt? Ik begrijp dat je aan je familie niet zoveel hebt, maar heb je goede vrienden of zo?

**Geplaatst**: 03-02-16 11:39

Re: Help me... ik wil niet meer!

Geplaatst: 03-02-16 11:39

Een vriend of vriendin is fijn om "erbij" te hebben maar zijn niet de aangewezen person om te helpen in dit geval. Daarvoor is het te diep. Ga hulp zoeken, echt het helpt als je een goede klik met je hulpverlener hebt dan ga je ervoor. voor jezelf! Die confrontatie zal (als je dan oprecht bent) niet fijn zijn maar je zult zien dat je er een ander mens door wordt met veel leuke dingen in het leven. Jij bepaald!!