Pff waar moet ik beginnen, de laatste paar maanden gaat het thuis niet meer zo goed; veel ruzie’s, depressie vanaf mijn kant waar mijn ouders nooit echt mee hebben omkunnen gaan, slechte hulp vanuit de GGD en nog veel meer.
Ik ben vanaf groep 3 heel erg gepest waardoor ik eigenlijk al meerdere jaren met een depressie zit, rond Mei 2015 heeft zich dit ook enorm geuit; na mijn examen storten ik helemaal in, ik kon niks meer, dagen lang alleen maar liggen huilen en totaal mijn vertrouwen in mensen kwijt geraakt. Gedurende het schooljaar 2013/2014 en 2014/2015 ben ik meerdere malen aangerand, waarvan meerdere malen per week door jaargenootjes die aan m’n kont of borsten probeerde te zitten, hierdoor ben ik heel erg wantrouwend geworden naar mensen. Helaas was ik te bang/stil om naar de school leiding te stappen hiermee. Toen na mijn examen ben ik helemaal ingestort waarbij ik ook geen hap meer door m’n keel kreeg en uiteindelijk heel erg ben afgevallen tot een gewicht van 37 kg.
Toen kwam ik in aanmerking met het curium/ggd hier begin augustus een intake gesprek gehad maar voordat alles eindelijk een beetje op gang kwam was het half november in die tussentijd ben ik ook niet in staat geweest om naar school te gaan. Sinds kort ga ik dan een aantal uurtjes naar school maar ik voel me daar totaal niet prettig vanwege dat het eigenlijk een jongensschool is en ik me daar totaal niet op m’n gemak voel. Het liefst zou ik daarom ook graag willen stoppen met die opleiding. Maar dit mag van mijn ouders niet.
In de tussen periode ben ik meerdere malen naar het curium/ggd geweest en bleek dat ik naast dat ik heel erg onzeker ben door alle gebeurtenissen ik waarschijnlijk ook een lichte vorm van autisme heb en heel slecht tegen veranderingen kan. Op dit moment ga ik niet meer naar het curium/ggd omdat ik me daar niet prettig voel en ik er geen fijne sfeer vind hangen.
Helaas gaan het daarnaast als langere tijd thuis niet goed, eerst heel veel stress met m’n opa&oma soms tot wel 2x per dag er naar toe moeten omdat ze hulp nodig hebben en de verzorging niet vertrouwde, nu gelukkig wel. Door al deze stress is het er thuis ook niet gezelliger op geworden en dit uitte zich in steeds meer ruzie’s. Tot op het punt waar ik niet meer mag paardrijden, iets waar ik het heel lastig mee heb aangezien het paardrijden voor mij echt een uitlaatklep was/is. Eigenlijk de enige 1 á 2 uurtjes per week dat ik me echt prettig voel. Nu dit is gestopt merk ik dat het met mij steeds slechter gaat.
Ook heb ik al aangeboden om zelf mijn lessen te betalen met het geld dat ik verdien met werken maar dit mag niet aangezien ik dit geld op mijn spaar rekening moet zetten voor later.
Zelf ben ik bang dat ik straks een nog ergere terugval krijg en dat het dan echt een keer mis gaat. Op dit moment is het woord ‘’uithuisplaatsing’’ al meerdere keren voorgekomen. Het liefst wil ik dit niet maar hoe het nu gaat is het ook niet te doen.
Sorry voor het lange verhaal maar ik moest het gewoon even van mij afschrijven.
