Geplaatst Hopelijk open ik dit topic op de juiste plek, wist niet zo goed waar het thuis hoort
Mijn vraag gaat wel over mensenwelzijn, niet dat van mijzelf maar van een mevrouw waar ik vrijwilligerswerk voor doe.
De dame waar ik wekelijks bij langs ga noem ik voor het gemak Marie, dit is niet haar echte naam. Marie is 48 jaar oud en is een hoarder, dit wil zeggen dat ze een woning heeft die bommetje vol staat, een beetje alla ' mijn leven in puin'.
Laat ik beginnen bij het begin om het zo duidelijk mogelijk te maken. Marie is dus 48 jaar oud, heeft geen kinderen en weinig contact met familie. Sociale contacten heeft ze ook niet, maar zou dit wel graag willen. Marie is ambtenaar en doet iets in de boekhouding voor de gemeente waar ze woont. Ook heeft ze psychische klachten en waarschijnlijk is ze autistisch. We zijn een paar maanden geleden de geestelijke gezondheidszorg ingedoken om ook voor dat vlak hulp te krijgen. Marie heeft namelijk niet zoveel zin meer in het leven..' als ik morgen niet meer wakker wordt vind ik het ook best'
Zo' n twee jaar geleden zat ze bijna tegen een burn-out aan en werd door haar werkgever geadviseerd om iemand te zoeken die in het huishouden mee zou kunnen helpen. Er werd een organisatie ingezet maar die zeiden direct: Dit is geen aanvraag voor hulp in de huishouding maar een voor een maatschappelijk werker. Ze konden letterlijk geen stap verzetten, er was een paadje van de woonkamer naar de stoel van Marie, naar de keuken en de achterdeur. De rest stond he-le-maal vol.
Er werd een thuisbegeleider bij gehaald die zou kunnen helpen met het opruimen van de woning, dit was echter zoveel dat er besloten werd hulptroepen in te schakelen. Een gespecialiseerd team kwam langs om de woning ' leeg te trekken'.
Hier kon Marie echter niet tegen, het ging veel te vlug voor haar en de stekker werd eruit getrokken.
De maatschappelijk werker is wel gebleven om te helpen verder op te ruimen, deze heeft ook een vrijwilliger gezocht. Zo hebben de maatschappelijk werker en vrijwilliger 1 een tijd met Marie gewerkt om de boel weer een beetje te ordenen. Toen kwam het volgende probleem, de uren van de maatschappelijk werker waren op. Zo kwam Marie bij mij onder de aandacht, ik was immers bijna afgestudeerd voor maatschappelijk dienstverlener en wilde zo'n uitdaging graag aangaan, samen met vrijwilliger 1, die ik vanaf nu Toos zal noemen. De maatschappelijk werker ging eruit en ik bleef samen met Toos bij Marie om haar te helpen met opruimen. Doordat het huis niet echt leefbaar is heeft Marie vele slimme oplossingen bedacht, de wasmachine staat bijvoorbeeld helemaal ingebouwd dus wast ze met een camping wasmachientje. De wasmachine hebben we meerdere male tevoorschijn gehaald maar deze wordt iedere keer toch weer bedolven onder spullen. Zo heeft Marie ook haar overleden kat 8 jaar in de vriezer bewaard omdat ze niet zo goed wist wat ze ermee aan moest, dit laat ook zien hoe moeilijk ze afscheid kan nemen.
Ondertussen kom ik al een jaar bij Marie en ik moet zeggen dat ik niet heel veel verschil zie tussen nu en een jaar geleden. Ze blijft een beetje ' hangen' en komt niet vooruit, als we bij haar zijn om te helpen doet ze wel mee maar niet van harte. Eenmaal op gang gaat ze wel door en hoor ik haar af en toe wat zingen, maar dit is in mijn ogen meer een masker dan dat ze echt vrolijk is. Daardoor durf ik ook niet teveel druk op haar uit te oefenen; stel dat het teveel wordt en ze ertussenuit knijpt..
We hebben ongeveer eens per maand een gesprek om te kijken hoe het gaat, waar ik deze dingen ook tegen haar zeg. Ik vraag wat ze graag wil, hoe ze het wil en wat ze daarvoor nodig heeft. Standaard komt er een: ik weet het niet. Een lastige situatie voor Toos en mij, we willen graag verder maar kunnen dat niet. Ieder dingetje wat de prullenbak in dreigt te gaan word bekeken, overdacht, ' ik kan het nog daar en daar voor gebruiken...' soms erg vermoeiend. We zijn nu ook een beetje op het punt aanbeland waarin we Marie vragen of ze nog wel door wil gaan, het is haar huis en haar leven. Als het zo goed is voor haar dan is het ook prima en trekken wij ons terug.
Zo..nu kom ik bijna bij mijn vraag
respect als je er nog bij bent De woning is in mijn ogen erg gevaarlijk. Als er brand uitbreekt zou dit snel om zich heen grijpen met alle gevolgen van dien. Ook is de vloer in de keuken aan het doorzakken, evenals bij de voordeur. De gemeente zou hier naar moeten kijken maar dat wil Marie niet, ze schaamt zich erg voor haar woning. 
En nu komt ie: Kan je zo'n situatie doorgeven aan de gemeente en wordt daar dan ook iets aangedaan? Zijn er meer Bokkers die zulke situaties kennen? Hebben jullie zelf misschien een ' mijn leven in puin huis' , of een familielid die dit heeft? 
misschien moet ik haar eens opgeven voor mijn leven in puin.. maar ik denk niet dat ze mee zou werken.. 
) 
