Bokt.nl

Supervixen schreef:

Tja.. ik zal het wel te luchtig bekijken, maar ja, het kan iedereen een keer gebeuren dat je ergens moet overgeven. En wat dan nog? Zorgen dat je altijd plastic zakjes bij je hebt om in over te geven? Als ik iemand zie die niet lekker wordt en moet overgeven, dan vind ik het zielig voor die persoon en wil ik helpen.

Dit klinkt misschien een beetje bot, maar ik ben heel lang bang geweest dat ik buikkrampen kreeg op onhandige plekken. Deze gedachte (ja en wat dan nog) heeft mij erg geholpen.

SA123321 schreef:

Ademhalingsoefeningen heb ik wel geleerd bij de psycholoog ja en ook het wel bekende afleiden door bijvoorbeeld het tellen van de stenen in de muur. Vaak helpt dit wel even maar schiet ik vaak terug weer terug in de paniek

Citaat:

ik ben ook gewoon angstig zonder dat ik het zelf doorheb, dan heb ik bijvoorbeeld de spieren rondom mijn maag de hele dag aangespannen en zit ik verkrampt.

Citaat:

@Janneke2
Er is mij toen ik jonger was wel wat uitgelegd over angsten ja, maar dat was meer in Jip en Janneke taal.
Ik denk omdat de angstkliniek was echt op fobieën gericht, maar ik verwonder mij erg zelf ook altijd over dat alles altijd op de emetofobie afgeschoven worden. Bedoel, ja natuurlijk is dat vervelend maar ik ben eigenlijk niet lekker van de spanning om mij heen of in mijn leef en dan begint het cirkeltje weer:
spanning --> misselijk, hoofdpijn, niet lekker --> bang om over te geven --> vluchten (van school dus meestal naar huis)

Citaat:

TS, heb je wel eens medicijnen geslikt tegen je angsten? Bijvoorbeeld diazepam of oxazepam? Of antidepressiva?

KaylOdi schreef:

Laat angstgedachtes niet winnen van rationele gedachtes.. want bedenk bij jezelf, wat is er nou eigenlijk zo eng? Waar raak ik van in paniek? Is hetgeen wat ik in mijn hoofd haal eigenlijk wel eens echt gebeurd?
Sterkte ermee, het is niet makkelijk om ermee om te gaan en om mensen te vinden die het begrijpen!
Koester de juiste mensen om je heen!

Janneke2 schreef:

KaylOdi schreef:

Laat angstgedachtes niet winnen van rationele gedachtes.. want bedenk bij jezelf, wat is er nou eigenlijk zo eng? Waar raak ik van in paniek? Is hetgeen wat ik in mijn hoofd haal eigenlijk wel eens echt gebeurd?
Sterkte ermee, het is niet makkelijk om ermee om te gaan en om mensen te vinden die het begrijpen!
Koester de juiste mensen om je heen!

Ik verwelkom mijn angstgedachten, ik vind het zinvol om te weten, waarvan mijn overlevingssysteem in alarm gaat.
Om nadat ik mijn angst serieus heb genomen, vast te stellen wat ik doe.

Afhankelijk van de omgeving vind ik het soms reuze verstandig om niets te drinken aan te nemen van een vreemde. En op zinnetjes als "is dit wel eens echt gebeurd" zit ik bepaald niet te wachten. Er zijn mensen gestorven omdat er met hun drankjes was gerommeld.
Uiteraard: op een groot housefeest is het anders dan in huiselijke kring. Doorgaans kan ik mijn overlevingssysteem wel van het verschil overtuigen.

KaylOdi schreef:

Het is niet dat je de angstgedachte niet mag accepteren maar het mag niet mijn controle overnemen... Een angst gedachte als "diegene vertrouw ik niet, dus ik neem er geen drankje van aan" bij een vreemde is totaal op zijn plaats.. maar ik heb ook wel eens dat soort gedachtes gehad bij vrienden gehad en dan zijn ze totaal irrationeel. In zo'n geval accepteer ik mijn angstgedachte niet en ga ertegenin.
Fijn dat jij wel verschil in je gedachtes kunt vinden.. Dit heb ik namelijk een tijd lang NIET gehad. Zo erg zelfs dat ik mijn eigen familie vroeg of ze wat in mijn drinken en/of eten hadden gedaan.
Dus ik ben het voor een deel met je eens.. maar voor het andere deel is het verwelkomen van mijn angst gedachtes niet echt wat ik graag zou willen.
Voor iedereen is dit uiteraard anders! Knap hoor als je dit kunt.

Janneke2 schreef:

KaylOdi schreef:

Het is niet dat je de angstgedachte niet mag accepteren maar het mag niet mijn controle overnemen... Een angst gedachte als "diegene vertrouw ik niet, dus ik neem er geen drankje van aan" bij een vreemde is totaal op zijn plaats.. maar ik heb ook wel eens dat soort gedachtes gehad bij vrienden gehad en dan zijn ze totaal irrationeel. In zo'n geval accepteer ik mijn angstgedachte niet en ga ertegenin.
Fijn dat jij wel verschil in je gedachtes kunt vinden.. Dit heb ik namelijk een tijd lang NIET gehad. Zo erg zelfs dat ik mijn eigen familie vroeg of ze wat in mijn drinken en/of eten hadden gedaan.
Dus ik ben het voor een deel met je eens.. maar voor het andere deel is het verwelkomen van mijn angst gedachtes niet echt wat ik graag zou willen.
Voor iedereen is dit uiteraard anders! Knap hoor als je dit kunt.

Taalkan tricky zijn. De kern van wat ik wil zeggen is, dat angst geen gedachte is. Angst komt voort uit je overlevingssysteem en heeft dus veel meer van doen met dat bonkende hart, die trillende knieën en dat nare gevoel in je maag. Of dat je bekant gek wordt van alle prikkels.
Als/ op het moment dat die nare gevoelens "door mijn hoofd" benoemd kunnen worden, dat is een stap vooruit. (Als ik weet, waarom mijn overlevingssysteem alarm slaat, kan ik er wellicht iets aan doen. In ons voorbeeld: mezelf overtuigen dat ik niet op een housefeest ben.)

Verder: angst is dus geen gedachte. Je amygdala slaat alarm, vanuit de vraag "Kan dat wat ik nu zie, hoor, ruik, etc - gevaarlijk zijn, ja of nee?"
Let op: het gaat niet over de vraag of het gevaarlijk is, maar of het kan.
En je amygdala reageert al (...en zet dan je lichaam in alarm....) nog voordat jij als mens weet, wat je amygdala ook maar precies zag, rook, etc.

Van hieruit bekeken (= kennis mbt wat angst is) zijn overwegingen als 'bij kennissen mij hier zorgen om maken is irrationeel' wat mij betreft zinloos.
Je amygdala slaat alarm, dat is per definitie niet rationeel.
Voor je amygdala is het zinnig.
De grote kwestie is: is het aan de orde of juist niet ("KAN dit of dat gevaarlijk zijn, ja of nee") - en als er niet al te grote trauma's achter zitten: je alarmsysteem is er op gebouwd om zich te laten overtuigen.

Idem voor "controle overnemen". Nogmaals : taal is tricky.
Je kunt je amygdala niet controleren, dus spaar jezelf die frustratie, alarm blijft ze slaan. Uiteraard is het voor jou of mij als mens van belang of dat betekent dat je enkel een klein signaaltje voelt, of dat je misselijk wordt, moet gaan zitten omdat je knieën zo vreselijk knikken etc etc etc.
Voor je uiteindelijk gedrag "hoort" je ratio bepalend te zijn, maar als het geknik, dat rotgevoel in mijn maag etc te erg werd, heb ik dat meer dan eens voorrang gegeven. ("Toch x doen, om te zien dat het niet eng is", terwijl alles in mij gilt dat ik in gevaar ben, en ik na afloop ben gesloopt, ik heb het een aantal keren gedaan en ben er toen mee gestopt. Van confrontaties waar je niet rijp voor bent of hoe je het noemen wilt, word ik in elk geval niet sterker.)

@TS: jouw amygdala heeft kennelijk om een haar moverende reden besloten dat overgeven heel erg is. Verder zit er geen enkele fout in je hersenen - alleen je amygdala is ijveriger dan wenselijk. Als gezegd : je kunt geen controle uitoefenen over de amygdala, maar gelukkig is ze wel goed te beïnvloeden met therapieën zoals emdr.
Cognitieve gedragstherapie doet niets met de amygdala.
Wat dat betreft weinig redenen om je er bij neer te leggen en al die ellende dan maar te accepteren als een karaktertrek "die nu eenmaal zo is".
Tot de tijd dat je je amygdala hebt her-opgevoed zijn dingen als 'de adrenaline moet er gewoon uit!" vaak het verstandigste. Hard hollen, kickboksen - en als de adrenaline zakt, eens diep ademen, of zachtjes een hand op je voorhoofd leggen.

Citaat:

Wat dat betreft weinig redenen om je er bij neer te leggen en al die ellende dan maar te accepteren als een karaktertrek "die nu eenmaal zo is".