Geplaatst 
Alweer twee maanden geleden dat ik het account aanvroeg, omdat ik vond dat ik therapie nodig heb. Het bleef alleen te eng, dus eigenlijk mijn hoofd in het zand gestoken met de gedachte ´geef het tijd en het komt wel goed´. Na vannacht realiseer ik me dat dat niet het geval gaat zijn, ik zal er toch echt actief mee aan de slag moeten. Ik zal proberen aan het begin te beginnen, en hoop dat ik het een beetje duidelijk kan verwoorden.
Al sinds mijn 13e heb ik neerslachtige buien en meerdere depressies gehad, waarvoor ik al bij psychologen en hypnotherapeut heb gelopen voordat dit voorval plaatsvond.
Begin 2009 (ik was toen 16) gingen mijn ouders uit elkaar. Ik bleef met mijn broertje en zusje bij mijn vader wonen, omdat ik een echte vaderskind was. Echter leerde ik toen pas mijn echte vader kennen (geen structuur, geen regels, geen opvoeding) waar ik slecht mee om kon gaan. Steeds vaker botste we.
Een tijd heen en weer geswitcht tussen mijn vader en moeder, omdat ik me nergens op mijn plek voelde. Dit is echter niet het probleem wat nu in de weg zit.
In die tijd kwam ik steeds vaker bij X over de vloer. Ik kende hem van stal, hij was de ex-partner van een stalgenoot. Mijn toenmalig beste vriendin (V) had veel contact met hem en zodoende kwam ik ook steeds vaker bij hem over de vloer. Het contact groeide en ik sprak hem ook steeds vaker, ook zonder V er bij. Af en toe een filmpje kijken, samen eten, wandelen met de hond, etc.
Vanaf hier een sprong naar 2013, ik was 20.
Op dat moment woonde ik bij mijn moeder en haar vriend in Den Haag. Ik liep stage in Utrecht in het ziekenhuis, wat betekende dat ik ook weekenddiensten had. Echter kon ik niet op tijd op stage zijn met het openbaar vervoer op zondag.
Vriend X bood aan om mij zondags te brengen. Ik zou zaterdag na stage naar hem toe gaan. Plan was samen eten en een film kijken. Ik bleef daar slapen zodat hij mij de volgende ochtend weg kon brengen.
Dat is helaas waar het fout is gegaan. Hij heeft in mijn slaap met zijn handen op plekken gezeten waar hij niet had mogen zitten.
Ik heb de pech dat ik alles wel mee krijg maar niet wakker kan worden (dit is iets wat ik al van kinds af aan heb, ook toen mijn ouders mij bijvoorbeeld probeerde te wekken).
Toen ik later wakker werd was hij al gestopt. Ik begon te twijfelen of het echt was gebeurd of dat het een droom was geweest. Die nacht niet meer kunnen slapen.
Volgende ochtend bracht X mij, zoals afgesproken, naar mijn stage. In de auto vroeg hij wat er was omdat ik afstandelijk was. Hij vertelde dat het geen droom was geweest en dat ik het lekker had gevonden?!
Ik heb die dag stage gelopen. En de hele gebeurtenis weg gestopt, ver weg. Onder het mom als ik er niet aan denk, is het niet gebeurd en heb ik er geen last van.
Ik had er ook geen last van. Tot een jaar later. Ik had last van mijn rug dus een goede vriend (die op dat moment een massage cursus volgde) bood mij een massage aan. Die sloeg ik natuurlijk niet af. Echter tijdens de massage was er plots een moment dat ik ‘weg schoot’. Moeilijk uit te leggen maar voor mijn gevoel schoot ik uit mijn lichaam. Ik werd enorm misselijk, kon niks anders dan liggen. Ik kreeg wel mee wat er om mij heen gebeurde maar het leek allemaal op afstand te gebeuren. Een aantal uur later kwam ik ‘weer terug in mijn lichaam’. Vanaf toen is die vriend gaan ‘vissen’. Langzaam maar zeker kwam de hele gebeurtenis met X weer boven.
Ik kon er niet goed over praten, maar het zat me wel enorm in de weg. Ik raakte weer in een depressie. Zo erg dat ik suïcidale gedachten had. Ik besloot dat het niet langer zo door kon gaan en ging naar een psycholoog. Daar heb ik het verteld. Zij raadde aan het mijn ouders te vertellen. Dit heb ik gedaan. Ze reageerde fijn maar vragen er verder nooit echt naar.
Er viel een last van mijn schouders nadat ik het verteld had. Ik voelde me wat beter, vertelde dit aan de psycholoog en ben gestopt met de therapie.
En nu, nu blijkt dat ik het helemaal niet verwerkt heb. Het zit er nog altijd..
Oktober 2015: ik krijg steeds beter en intensiever contact met een jongen. Beide vinden we elkaar leuk. Op een avond eind oktober. We lagen ’s avonds te zoenen en zijn hand ging naar mijn billen. *bam* weg was ik weer. Ik schoot uit mijn lichaam, begon te hyperventileren, mijn hele lichaam verkrampte en deed daar gewoon echt pijn van. Daarbij had ik ademstops tot 3 minuten. Ik kreeg (van afstand) alles mee wat er gebeurde. Ik had momenten dat ik iets meer helder was, dat ik kon antwoorden op vragen van mijn (nu) vriend. Ik bleef er echter in hangen, na 1,5 uur besloot hij dat het genoeg was en heeft de ambulance gebeld. Ambulance er bij, infuus er in, midazolam tot 2x toe. Maar het gaf geen effect.
Ik ben naar het ziekenhuis gebracht, waar ik ook nog diazepam kreeg, ook zonder effect.
Uiteindelijk ben ik pas 9uur later gestopt met hyperventileren en kwam ik weer een beetje terug in mijn lichaam.
Voor mijn gevoel heb ik alles mee gekregen, maar als ik nu hoor wat er allemaal ik gebeurd die nacht heb ik ook hele delen niet mee gekregen.
Eind van de middag mocht ik weer naar huis.
Sindsdien heb ik nog regelmatig aanvallen van hyperventilatie en ‘uit mijn lichaam’ schieten.
9 van de 10 keer is mijn vriend er bij, omdat het daar mee te maken heeft. Handelingen of gedachten (realiseren van bepaalde dingen) zorgen er voor dat ik er weer in schiet.
De ene keer kom ik er makkelijker uit dan de andere keer. De aanvallen variëren van 5minuten tot een uur. Na een aanval ben ik helemaal gesloopt, en wil ik alleen nog maar slapen.
Na vannacht is dus het echte besef gekomen dat ik dit niet alleen ga kunnen. Ik heb een nachtmerrie gehad over de gebeurtenis met X. Toen ik wakker werd schoot ik in een aanval waar ik pas een uur of drie later uit ben gekomen. Best beangstigend omdat ik alleen woon.
Maar nu… Welke therapie zal effectief zijn? Ik ben absoluut geen prater. Heb meerdere psychologen gehad (voor ook andere problemen) maar praat altijd over anderen in plaats van over mijzelf. Nog geen psycholoog gehad die daar doorheen prikt. Daarbij vind ik het zo eng om te praten dat ik de helft niet vertel en na twee behandelingen zeg dat het een stuk beter gaat en ik geen therapie nodig heb.
Hypnotherapie heb ik ook gehad (voor andere problemen) maar ik weet niet of dat nu zo effectief gaat zijn.
Zal haptotherapie wat zijn? Omdat het vaak om aanrakingen gaat.
Toch een psycholoog? Of iets heel anders?
Ik hoop dat jullie ideeën hebben.
Bedankt voor het lezen van het lange verhaal
