


nu is het wel zo dat ik al een tijdje niet echt lekker in mijn vel zit.. het is het eerste jaar voor mij op het mbo en om eerlijk te zijn is het niet echt een opleiding die bij mij past, maar ik heb geen idee wat ik nou echt wil.. opzich wil ik de paardenwereld in maar daar is weinig geld in te verdienden etc. Ook voel ik me alleen op school, is sta bekend als een stil en verlegen meisje wat er maar een beetje bij staat.. (wat ik echt haat van mezelf, omdat ik eigenlijk helemaal niet zo ben en ik wil gewoon mezelf zijn maar ik weet gewoon echt niet hoe..

ook heb ik veel hoofdpijn op school en voel ik me moe.. (ik drink en eet goed) ik loop letterlijk depressief rond op school.. ik had laatst wat gegoogled en zag iets over een burn-out en de sypthomen passte bij mij.. natuurlijk ervaar ik stress maar ik heb het niet door dat het waarschijnlijk te veel voor me is

maar goed, weer terug naar de thuis situatie, helaas heb ik zaterdag best wel wat heftigst mee gemaakt.. het is een lang verhaal, maar ik probeer het zo kort mogelijk te schrijven.
het was zaterdag ochtend toen ik mijn moeder in paniek door het huis hoorde rennen.. ik sprong uit mijn bed en rende de huiskamer in, ik zag mijn vader bewusteloos half op de bank liggen.. ik schrok me natuurlijk dood maar ik bleef rustig. mijn moeder belde 112... ons werd verteld dat we hem op de grond moesten leggen dus dat hadden we gedaan.. het leek wel een lijk die we van de bank afhaalde... het was echt heel naar.. ik probeerde hem wakker te maken maar het lukte niet, we moesten goed op zijn ademhaling letten omdat het leek of het wel elk moment kon gaan stoppen

we moesten de voordeur open doen, toen hoorde we eindelijk sirenes dichterbij komen en toen stormde er 4 ambulance broeders en 2 politie agenten binnen, ze begonnen te praten over reanimatie, maar gelukkig hoefde dat niet. het ging allemaal heel snel..
mijn moeder ging mee naar het ziekenhuis en ik bleef alleen achter.. het begon toen echt tot me door te dringen wat er allemaal gebeurd was.. wat als hij stopte met ademen, moest ik dan mijn eigen vader reanimeren? er spookte allerlei nare gedachtes door me heen..
mijn vader mocht zaterdagmiddag weer naar huis gelukkig, het bleek dat hij waarschijnlijk een hevige pijn aanval heeft gehad door een longontsteking, maar mijn vader zegt dat hij niet zo heel veel pijn had..
nu 3 dagen later zit ik er nog wel is aan te denken van hoe het allemaal had kunnen aflopen..
zal mijn stress nu alleen maar meer toenemen, en is het toch handig om 'hulp' te zoeken? want voor mijn gevoel gaat het wel oke met me..