Geen vertrouwen meer in de hulpverlening

Moderators: Essie73, ynskek, Ladybird, Polly, Muiz, Telpeva, NadjaNadja

Toevoegen aan eigen berichten
 
 
knorrie91
Berichten: 26
Geregistreerd: 15-05-13

Geen vertrouwen meer in de hulpverlening

Link naar dit bericht Geplaatst door de TopicStarter : 24-10-15 12:43

ok, wat doe je als je jarenlang in therapie hebt gezeten... Maar het aangaan van een dergelijke relatie met een therapeut meer schade, angst en teleurstelling met zich meebrengt omdat je een zware hechtingsstoornis hebt... Dan dat het oplevert?

We zijn jaren verder, en het gaat nog steeds niet. Ik heb een waslijst aan diagnoses gekregen, een recente zelfmoordpoging op mijn naam staan, een spoedprocedure bij de plaatselijke GGZ gehad. Maar daar word ik nu 'behandeld' (een ophoging van mijn medicijnen en een gesprek 1x in de drie weken) voor depressie met het idee dat ze mij weer actief moeten krijgen. Echter; ik heb een heel normaal leven met een baan, vrienden, hobby's en mijn dagen zijn al heel goed gevuld.

Ik ben ontzettend bang voor meer wachtlijsten, instellingen en weet ik veel wat. Maar het gaat niet. Niet voor mij en niet voor mijn omgeving. -O- Ik denk niet dat iemand op bokt briljante ideeën heeft waardoor het wel ineens weer gaat.
Maar wie weet. Mijn ideeënbus is helemaal leeg, en baat het niet dan schaadt het niet.

benangelique

Berichten: 15658
Geregistreerd: 06-09-04

Re: Geen vertrouwen meer in de hulpverlening

Link naar dit bericht Geplaatst: 24-10-15 13:00

Heb je al eens in het alternatieve circuit gekeken?
Het leven moet geen lijden zijn

saffire
Berichten: 1468
Geregistreerd: 08-07-06
Woonplaats: Dordrecht

Re: Geen vertrouwen meer in de hulpverlening

Link naar dit bericht Geplaatst: 24-10-15 13:03

Mag ik vragen wat voor therapie je hebt?

knorrie91
Berichten: 26
Geregistreerd: 15-05-13

Link naar dit bericht Geplaatst door de TopicStarter : 24-10-15 13:16

saffire schreef:
Mag ik vragen wat voor therapie je hebt?

Ik heb hiervoor een combinatie van Cognitieve gedragstherapie, dialectische gedragstherapie en schematherapie gehad. Zowel klinisch als deeltijd als ambulant, en er werd ook nog een groot gedeelte aan leefwijzeregels besteed natuurlijk.

Momenteel is het uitgangspunt mijn depressie verhelpen door me te activeren. Maar ik snap niet zo goed hoe en wat. Aangezien ik gewoon nog iedere dag douche, mijn tanden poets, naar mijn werk ga, leuke dingen probeer te doen en met vrienden afspreek. Er is voor mijn gevoel niet heel veel ruimte voor meer activiteiten. Ik ben er ook pas 1x geweest, en toen werd ik na 20 minuten weggestuurd met een nieuwe lading medicatie voor 2 maanden (terwijl ik nog voor 2 maanden had liggen. Handig om nu voor 4 maanden medicijnen te hebben terwijl ik 1,5 week geleden nog een overdosis heb genomen.) en er is een nieuwe afspraak gemaakt voor over 3 weken (!). Voel ook niet de behoefte om er vaker heen te gaan, maar mijn vertrouwen daarin is dus niet al te groot.

@benangelique.... Aan wat voor dingen denk je dan?

benangelique

Berichten: 15658
Geregistreerd: 06-09-04

Re: Geen vertrouwen meer in de hulpverlening

Link naar dit bericht Geplaatst: 24-10-15 13:20

Ondersteuning dmv homeopathie bijvoorbeeld?

saffire
Berichten: 1468
Geregistreerd: 08-07-06
Woonplaats: Dordrecht

Re: Geen vertrouwen meer in de hulpverlening

Link naar dit bericht Geplaatst: 24-10-15 13:28

Oke dat is wel een hoop.
Heb je het gevoel dat niets je heeft geholpen dan?
En ik ben zelf in remissie van een depressie, en ik heb wel geleerd je kan je dag nog zo volproppen maar het gaat erom dat je dingen doet die goed aanvoelen.
Activiteiten waar je vrolijk van word of je ei in kwijt kan.
Anders blijf je in de rondte lopen en je rot voelen

emil01

Berichten: 754
Geregistreerd: 13-05-09

Re: Geen vertrouwen meer in de hulpverlening

Link naar dit bericht Geplaatst: 24-10-15 13:39

TS; wat moet jij je @#$%^$# voelen! Ik zou het idd eens in het alternatieve circuit gaan zoeken. Daar wordt vaak meer gekeken naar lichaam/geest balans en dus het gehele plaatje. Ik zou gewoon eens gaan googlen en kijken of je iets vindt wat je aanspreekt, want zonder vertrouwen en motivatie zal heel weinig helpen....... Sterkte!

Cayenne
Crazy Bird Lady en onze Berichtenkampioen!

Berichten: 114246
Geregistreerd: 08-08-03
Woonplaats: Haaren (NB)

Re: Geen vertrouwen meer in de hulpverlening

Link naar dit bericht Geplaatst: 24-10-15 14:03

Heel veel sterkte TS. Ik lees dat je momenteel probeert om de depressie te verhelpen door actief te zijn, maar is de oorzaak van de depressie al wel aangepakt? Anders blijf je in een vicieuze cirkel bezig en daar raak je logischerwijs ook uitgeput van :(:)

Zelf heb ik heel veel baat gehad bij EMDR therapie.

VogeltjeM

Berichten: 3984
Geregistreerd: 31-12-07

Link naar dit bericht Geplaatst: 24-10-15 14:15

Bespreek dit met je behandelaar, dat je het idee hebt dat activeren onnodig is, omdat je voor jouw gevoel al actief bent. Als het echt zo is, kunnen ze met je verder denken. Als zij het toch anders zien dan jij, kunnen ze het aan je uitleggen, waarom zij het dan anders zien. Het lijkt me heel moeilijk, zeker als je al zoveel gehad hebt.

Eventueel kun je een second opinion aanvragen bij een andere GGZ-instelling. Je blijft dan gewoon ingeschreven bij je huidige en krijgt dan een intake ergens anders. Als die andere instelling dan beter bevalt, en zij hebben ook het idee je iets te kunnen bieden, kun je uitgeschreven worden bij de oude en ingeschreven bij hen.

speedfiets_2
Badass Cowgirl

Berichten: 3105
Geregistreerd: 15-03-09
Woonplaats: Den Bosch

Link naar dit bericht Geplaatst: 24-10-15 14:36

misschien iets voor je. ik weet dat er een aantal goede therapeuten in veghel zitten. weet zo de naam niet meer ervan.

knorrie91
Berichten: 26
Geregistreerd: 15-05-13

Link naar dit bericht Geplaatst door de TopicStarter : 24-10-15 23:18

VogeltjeM schreef:
Bespreek dit met je behandelaar, dat je het idee hebt dat activeren onnodig is, omdat je voor jouw gevoel al actief bent. Als het echt zo is, kunnen ze met je verder denken. Als zij het toch anders zien dan jij, kunnen ze het aan je uitleggen, waarom zij het dan anders zien. Het lijkt me heel moeilijk, zeker als je al zoveel gehad hebt.

Eventueel kun je een second opinion aanvragen bij een andere GGZ-instelling. Je blijft dan gewoon ingeschreven bij je huidige en krijgt dan een intake ergens anders. Als die andere instelling dan beter bevalt, en zij hebben ook het idee je iets te kunnen bieden, kun je uitgeschreven worden bij de oude en ingeschreven bij hen.

Thanks voor het meedenken!

Ik heb het ook wel met mijn behandelaar besproken. Het advies is om toch weer een deeltijd behandeling te gaan doen gericht op persoonlijkheidsproblematiek. Ik durf het alleen niet. -O- . Het is geen kwestie van niet willen, maar van het totaal niet meer aandurven. Bang, dat ik er nog slechter uit kom terwijl ik me voor mijn gevoel al op het randje bevind.

Het gaat verder niet echt om de vorm van therapie waar ik iets 'tegen' heb, maar ik ben zo ontzettend bang om me kwetsbaar op te moeten stellen, mensen te moeten gaan vertrouwen, zo bang om teleurgesteld te worden, in de steek te laat geworden, op het moment dat ik een verbintenis met iemand aan ga... dat die gevoelens me meer kosten dan therapie me oplevert. Op die manier leef ik zo een beetje van crisis naar crisis, dus dat gaat ook niet. Mijn vorige behandelaren hebben me ook niet bepaald het vertrouwen gegeven waar ik naar op zoek was, wat waarschijnlijk meer te maken heeft met mijn pessimistische visie op de wereld en de mensen om me heen, dan met die mensen... Maar toch. Ik trek 't gewoon niet. Ik zie alleen maar overal bevestiging dat therapeuten niet te vertrouwen zijn, en je kwetsen op het moment dat ze je nodig hebt.

Vandaar dat ze me nu maar de meest oppervlakkige ondersteuning geven die ze aan kunnen bieden. Beetje bakkeleien over hoe ik mijn dagen invul, en hoe graag ik nog dood wil. Dat kan ik nog aan. Niet dat ik er verder iets aan heb. Maargoed. Verder wisten ze ook niet wat ze met me aan moesten, omdat ik op dit moment andere vormen van behandeling weiger vanwege bovenstaande redenen :o .

Alternatieve GGZ-instanties zijn er niet in mijn omgeving. Die hebben allemaal ellendig lange wachtlijsten of ze vallen onder een andere regio waardoor ik er niet voor in aanmerking kom. Niet-GGZ-instanties worden dan weer niet vergoed.. Dus dit was de enige instelling waar ik terecht kon.

VogeltjeM

Berichten: 3984
Geregistreerd: 31-12-07

Re: Geen vertrouwen meer in de hulpverlening

Link naar dit bericht Geplaatst: 25-10-15 09:15

Het klinkt alsof je behoorlijk vast zit. :(:)

Wat zou je nodig hebben om wel het deeltijdtraject aan te durven gaan? Misschien kun je voor jezelf proberen om dat in kaart te brengen. In eerste instantie om een beeld te krijgen voor jezelf en in latere instantie misschien ook voor je behandelaars.

Rossfechten
Berichten: 550
Geregistreerd: 28-07-14
Woonplaats: zeeland

Link naar dit bericht Geplaatst: 25-10-15 09:37

Jou verhaal is ondermeer de reden dat ik niet verder gegaan ben met mijn opleiding.
In een instelling is alles verdeeld, iedereen doet iets, en ieder probeert zijn werk zo goed / slecht mogelijk te doen.
Alleen is een mens iets meer, een mens is een geheel van heel veel verschillende zaken.
Het alternatieve circuit kijkt meer naar de mens als geheel, alleen merk ik vaak dat die stokpaardjes hebben. Uiteindelijk komen ze vaak met dezelfde behandeling of oplossingen. En er zitten veel kwakzalvers tussen.

Het enigste wat ik kan aanraden is een zelfgevestigde psycholoog. Dus een psycholoog met volledige opleiding die zelfstandig is, en een waar het bij klikt, en waar je langer een band mee kan opbouwen en stukje bij beetje door de brei aan dingen (die iedereen wel wat heeft in het leven ) heen worstelen om het totaal weer draagbaar te maken.
Die worden ook vergoed door de verzekeraar in de meeste gevallen.

Veel sterkte !!
En dat je nog werk hebt is een knap en een goede basis !!!

Soraya10

Berichten: 1027
Geregistreerd: 08-04-13

Re: Geen vertrouwen meer in de hulpverlening

Link naar dit bericht Geplaatst: 25-10-15 09:46

Ik kan je een holistische arts aanraden. Die heeft zijn praktijk in Brabant en heeft echt hele goede resultaten geboekt en kan vaak ook tot de kern komen. Mocht je intresse hebben pb mij maar.

josien_m_
Berichten: 2736
Geregistreerd: 23-11-09
Woonplaats: Haule

Link naar dit bericht Geplaatst: 25-10-15 09:55

Als ik je verhaal als hulpverlener lees, lees ik dat je je verzet tegen de behandeling die ze eigenlijk adviseren. Wat nog wel kan, geeft je geen hulp. Angst voor een ander is heel logisch, wat je kent geeft ook veiligheid, maar hoe moet je verder? Jij wilt leven, het is jouw keus. Waar wil je voor gaan? Het lukt je blijkbaar om een redelijk gewoon leven te leiden, met werk en hobby's. Dat getuigd van veel kracht. Vertrouwen op die kracht en je niet laten afleiden door het wel of niet vertrouwen van de hulpverlening. Zet jezelf centraal! Ik weet nog een mooi boek voor je: Zo is het leven! van Nicole Loorbach. Zij beschrijf op heel fijne wijze haar verhaal in de hulpverlening.

ikkkke
Berichten: 603
Geregistreerd: 30-07-06

Link naar dit bericht Geplaatst: 16-11-15 19:20

Al een ouder topic maar goed, misschien heb je er toch nog iets aan...

Je schrijft dat je een zware hechtingsproblematiek hebt en men voorstelt om een behandeling op te starten voor persoonlijkheidsproblematiek.
Helaas krijgen heel wat mensen tegenwoordig zo'n stempel, maar blijven veel hulpverleners het moeilijk vinden om iemand met een hechtingsstoornis en/of persoonlijkheidsproblematiek te behandelen. Dat leidt er dan ook al eens toe dat hulpverleners wel eens afhaken en het vertrouwen van de persoon met zulke problematiek verder geschonden wordt en de hechtingsproblematiek aldus verder in stand gehouden wordt.
Ik heb zelf van kortbij het verschil gezien tussen een "helpende" benadering en "niet-helpende" behandeling(en) bij iemand (uit mijn familie) met de diagnose borderline. De enige raad die ik jou kan geven is toch te proberen op zoek te gaan naar een hulpverlener met veel praktijkervaring die weet hoe (op een respectvolle manier) om te gaan met iemand met een dergelijke problematiek. Persoonlijk ben ik zelf tegenstander van alternatieve geneeskunde of therapieën en (nog veel meer) tegen mensen die zichzelf therapeut noemen maar hiervoor geen deftige scholing hebben gehad (d.w.z. geen basisopleiding tot verpleegkundige, maatschappelijk werker, psycholoog, psychiater,... met bijkomende therapie-opleiding). Academische kennis is natuurlijk 1, maar iemand die beschikt over veel praktijkervaring lijkt me in dit geval zeker ook geen overbodige luxe! Ik ken meer dan 1 hulpverlener (gaande van psychologen tot psychiaters) die onvoldoende ervaring hebben met dit soort problematiek en bij wie de hulpverlening dan ook vastloopt met alle gevolgen van dien.
Schakel familieleden, vrienden en kennissen ook zoveel mogelijk in zodat je iemand hebt bij wie je terecht kan als het niet goed gaat, die jou kunnen steunen. Stel je ook voor hen open, laat hen toe als het even wat minder gaat.

Janneke2

Berichten: 23646
Geregistreerd: 28-02-13
Woonplaats: Ergens in Drenthe

Link naar dit bericht Geplaatst: 18-11-15 11:38

knorrie91 schreef:
Ik heb het ook wel met mijn behandelaar besproken. Het advies is om toch weer een deeltijd behandeling te gaan doen gericht op persoonlijkheidsproblematiek. Ik durf het alleen niet. -O- . Het is geen kwestie van niet willen, maar van het totaal niet meer aandurven. Bang, dat ik er nog slechter uit kom terwijl ik me voor mijn gevoel al op het randje bevind.

Het gaat verder niet echt om de vorm van therapie waar ik iets 'tegen' heb, maar ik ben zo ontzettend bang om me kwetsbaar op te moeten stellen, mensen te moeten gaan vertrouwen, zo bang om teleurgesteld te worden, in de steek te laat geworden, op het moment dat ik een verbintenis met iemand aan ga... dat die gevoelens me meer kosten dan therapie me oplevert. Op die manier leef ik zo een beetje van crisis naar crisis, dus dat gaat ook niet. Mijn vorige behandelaren hebben me ook niet bepaald het vertrouwen gegeven waar ik naar op zoek was, wat waarschijnlijk meer te maken heeft met mijn pessimistische visie op de wereld en de mensen om me heen, dan met die mensen... Maar toch. Ik trek 't gewoon niet. Ik zie alleen maar overal bevestiging dat therapeuten niet te vertrouwen zijn, en je kwetsen op het moment dat ze je nodig hebt.

:(:)
Verschrikkelijk! !!
Nee, je bent niet de eerste en ik heb zelf ook dergelijke gevoelens gehad, maar ik word er telkens weer boos van.
WAT een geklungel kan die hulpverlening toch opleveren - en wat een schade voor jou!

Ik heb in mijn opleiding een serie zeer interessante college's gehad over de biologische oorsprong van angst.
Ik zou willen, dat alle hulpverleners dit soort dingen eens goed zouden leren!!!

Angst is geen gedachte, geen gedrag en geen kwestie van willen.
Angst is in de basis je overlevingssysteem.
Dat is met technieken als emdr of gespecialiseerde kinesiologie goed te beïnvloeden, daar niet van. Zodat je niet constant harder in de stress/ de zenuwen schiet dan strikt noodzakelijk.
Doorgaans is moeder natuur slim: je bent zelden bang voor niets - en cognitieve gedragstherapie heeft hier het grote gevaar om jou als cliënt systematisch te beledigen en niet serieus te nemen. (Goedwillende, doch incapabele psycholoog, ik heb jaren bij zo'n aardige mevrouw gezeten, ze was erg vriendelijk en ik volgde haar advies nauwgezet op - en het hielp niets. Met "correct denken" kun je angst niet stoppen. Punt. Van een therapie die niet werkt word je wel down. Baat het niet, dan schaadt het wel.)

En de ellende die je beschrijft staat in de wetenschappelijke literatuur bekend als "paniek", maar komt in normaal Nederlands neer op de stress die een baby/ klein kind voelt 'als mama er niet is'. Dat kan allemaal reuze adequaat aangepakt worden (er hoeft ook heus geen label ""persoonlijkheidsstoornis"" op) maar een verhaal met kop en staart (hier wringt de schoen, dit is de pijn die diep in jouw overlevingssysteem zit) wel keihard nodig. (Ik doel op angst om in de steek te worden gelaten, je kwetsbaar op te moeten stellen - enne "mensen moeten vertrouwen" is uiteraard nonsens. Laten de hulpverleners zich eerst maar eens betrouwbaar opstellen! )

Er is binnen de landelijke ggz groep 'arq' een taskforce vroegkinderlijke traumatisering - daar zijn waarschijnlijk wel behandelaars die iets met jou aankunnen.

knorrie91
Berichten: 26
Geregistreerd: 15-05-13

Link naar dit bericht Geplaatst door de TopicStarter : 24-12-15 15:51

Achgut, ik had heel lang niet op mijn schaduwaccount gekeken, en dus ook de latere reacties niet gezien. De situatie is nog steeds het zelfde. Ik volg nu een activerende dagbehandeling, en dat vind ik heel fijn omdat er weinig van me gevraagd wordt en ik wel afleiding heb. Maar dat is ook eindig, en ik genees er niet van, maar het is fijn dat ik ergens op terug kan vallen.

Ik heb inmiddels ook wat PB'tjes gekregen, en vroegkinderlijke traumatiseren is wellicht ook een goede om voor te kijken. Ik zat er vandaag die doorheen, maar dit geeft weer een beetje hoop.
Ik weet dat ik laat reageer, maar ik wil toch graag mijn waardering voor het meedenken uitspreken. Thanks!

Zwerte
Lid Bezwaarcommissie

Berichten: 6918
Geregistreerd: 06-02-05
Woonplaats: Beerta

Link naar dit bericht Geplaatst: 24-12-15 16:17

Ik sluit me aan bij voorgaande reacties.
Ik heb zelf ook last van hechtingsproblematiek, gecombineerd met persoonlijkheidsstoornissen. Jaaaaarenlang allerlei therapie gehad, waarbij een volledig jaar fulltime therapie gericht op de persoonlijkheidsproblematiek nog best wel geholpen had. Tenminste, ik kon weer helder denken en mijn overleven begon heeeel af en toe te voelen als leven. Tot ik een paar maanden daarna weer grandioos instortte omdat mn lijf het opgaf. Ik kon dat totaal niet aan en voelde me weer een hoop ellende. Elke dag alleen maar strijd, puur overleven. Ik functioneerde ook totaal niet, geen werk, opleiding lukte niet, alles kostte gewoon teveel moeite. Actief blijven is goed, maar lang niet altijd de weg naar je ook beter voelen maar jammergenoeg denken veel mensen dat wel, incl therapeuten. Ik heb het zelfs nodig gehad als een kluizenaar te leven, de buitenwereld was gewoon te onveilig en uitputtend voor me.

Via een omweg ben ik terecht gekomen bij een hele goede emdr therapeut. Ggz heb ik een allergie voor gekregen, die zijn veeeeel te bekrompen en je bent een nummer ipv persoon. Met ons soort problemen is dat vreselijk schadelijk. Ik heb inmiddels 2 jaar lang 1 a 2 keer per maand emdr gehad, inmiddels een paar maanden niks meer. Want, het is simpelweg niet meer nodig! Het was een heeeeele zware weg om al die zeer vroege traumas aan te pakken maar ik wil je meegeven dat het echt mogelijk is. Ik ben nog mn leven aan het opbouwen en zal nooit helemaal 'normaal' functioneren, maar dat het leven niet meer alleen strijd is en dat ik mezelf goed en sterk kan voelen is al zoveel meer dan ik ooit had gedacht te behalen.
Want daar gaat het in reguliere therapie vaak fout: focus op je ratio, je denkwijze. Daar viel bij mij geen winst meer te behalen en dan weten ze het niet meer. Dat je jezelf nog altijd zo rot voelt en het gevoel hebt dat je niemand kan vertrouwen, daar kunnen ze erg weinig mee. Via emdr heb ik laagje voor laagje kunnen aanpakken om bij dat intens diepe gevoel van wantrouwen, angst en gekwetstheid te komen. Ik voel het nog steeds wel eens, maar kan er nu mee omgaan ipv dat het me volledig overneemt. Ik ben nu 31 en heb me in mn hele leven nog nooit zo vrij gevoeld als nu. Ik kan van kleine dingen genieten ipv continu alert en angstig te zijn.

Het is dus echt mogelijk, je moet alleen wel de therapie vinden die bij jou past en dat maakt de hulpverlening je alles behalve makkelijk. Iets doen waar je je niet goed bij voelt, moet je vooral niet doen. Ik vond mijn therapie heel erg eng, maar tegelijk voelde ik wel dat het nodig was en de juiste weg was. Het is echter wel een zware weg waar je klaar voor moet zijn, soms is andere therapie eerst beter. Therapie is moeilijk en zwaar maar je er erg onveilig bij voelen is nooit de bedoeling.
Mijn pb staat voor je open als je daar behoefte aan hebt.

Anouk1605

Berichten: 921
Geregistreerd: 14-04-09
Woonplaats: Zuid-Limburg

Link naar dit bericht Geplaatst: 25-12-15 01:30

Sorry ik heb geen ideeen voor je. Maar snap het wel een beetje... echter kan ik je alleen maar mijn begrip tonen. Blijf rondkijken naar oplossingen... je vind wel iets.

ikkkke
Berichten: 603
Geregistreerd: 30-07-06

Link naar dit bericht Geplaatst: 26-12-15 12:02

Janneke2 schreef:
Ik heb in mijn opleiding een serie zeer interessante college's gehad over de biologische oorsprong van angst.
Ik zou willen, dat alle hulpverleners dit soort dingen eens goed zouden leren!!!


Dit zie je wel degelijk in je opleiding tot bv psycholoog of psychiater, meer dan eens zelfs.
Het is alleen niet zo simpel als jij het hier voorstelt. Biologische factoren spelen hoe dan ook een rol, volledig mee eens. Maar daarnaast spelen o.a. ook psychologische en sociale factoren een rol. (Ooit gehoord van het bio-psycho-sociaal model?). Of met andere woorden, ook factoren zoals persoonlijkheidskenmerken, SES, reacties vanuit de omgeving enz enz spelen een rol in bv hoe je omgaat met de angst. Zo zullen bv introverte mensen meer kans hebben op het ontwikkelen van PTSS in vergelijking met extraverte mensen omdat zij hun verhaal nog meer voor zich zullen (willen/proberen) houden, statistisch gezien een minder grote groep vrienden hebben enz.
Therapieën als gedragstherapie stellen bv angst dan ook niet gelijk aan een gedachte of een gedrag, maar proberen iets te veranderen aan factoren waarop je zelf invloed kan uitoefenen (hoe ga je bv om met je angst?). Een gevoel heb je en is niet zomaar te beïnvloeden. Gevoelens zijn ook nodig omdat ze ons in staat stellen om te leven (moesten we nooit bang zijn zouden we bv ook niet weglopen van een gevaarlijke leeuw die op ons afgestormd komt en zouden onze voorouders niet in staat zijn geweest te overleven en zich voort te planten). Gedachten en gedragingen daarentegen zijn wel te beïnvloeden. Door deze aan te pakken kan je je gevoel enigszins ook beïnvloeden (bv. als je angstig bent, kan je ervoor kiezen om jezelf te confronteren met je angst (exposure) ipv het object van je angst te gaan vermijden, zodat je positieve leerervaringen opbouwt (leren dat het object van je angst niets is om bang voor te zijn)).

Zeker bij hechtingsstoornissen en/of persoonlijkheidsproblematiek is het onvoldoende om te kijken naar enkel de biologische factoren want zoveel dingen hebben hun invloed. Zo moet er m.i. ook gewerkt worden met de omgeving (zij moeten leren hoe om te gaan met bepaalde symptomen!).

Jammer overigens dat er nog niets aan de situatie veranderd is. Het is goed dat je toch al die activerende dagbehandeling hebt, maar ik hoop echt van harte dat je ook ooit de juiste hulp krijgt voor je hechtingsproblematiek / persoonlijkheidsproblematiek, want dat lijkt me erg belangrijk voor jou!!!!

josien_m_
Berichten: 2736
Geregistreerd: 23-11-09
Woonplaats: Haule

Link naar dit bericht Geplaatst: 26-12-15 12:52

Ik ben een hulpverlener. Ik probeer een goed hulpverlener te zijn! Toch kan ik veel mensen niet of onvoldoende helpen. Ligt dat aan mij? aan de hulpverleningsmethode? aan de hulpvrager?
Niet alles is op een bepaald moment te beïnvloeden, ja, kennis is belangrijk en je kunnen inleven in de ander ook. En dat geldt natuurlijk zowel voor cliënt als hulpverlener. Want kan de cliënt dat niet, dan kan hij of zij die relatie met de hulpverlener niet aangaan. En die relatie is het belangrijkste middel om de ander te beïnvloeden. Wat is de hulp die je nodig hebt dan eigenlijk? De hulpverlener kan naast je staan in je gedachten en gevoelens, je bemoedigen om die te doorleven en de betekenis ervan te gaan begrijpen zodat je kunt luisteren naar je eigen lichaam. Hij of zij kan over het algemeen niet een oplossing aanreiken, helaas.

Dit is zomaar een overdenking over de hulpverlening in het algemeen.

jetm
Berichten: 1350
Geregistreerd: 03-10-05
Woonplaats: Driebergen (ut)

Link naar dit bericht Geplaatst: 26-12-15 13:29

Hoi TS,

Wat knap van je dat je ondanks hoe je je voelt een baan hebt en contacten met vrienden onderhoudt.
Naast je angst heb je ook moed en kracht.

Heb je wel eens aan therapie met paarden (of honden) gedacht ?
Soms als je moeite hebt met het vertrouwen van mensen kunnen dieren eerder bij je binnen komen.
Zowiezo, is in de natuur zijn soms prettiger dan op een kamertje zitten praten, dus de omgeving werkt ook al drempelverlagend.
Met de therapieën die je noemt zit je veel in je hoofd. Bij dieren/natuur kun je ook wat eerder bij je gevoel komen. En dat kan eng zijn, maar ook goed...
Juist even minder doen en meer rust ...

Paardencoaching op zich wordt niet vergoedt maar als de hulpverlener een aanvullende opleiding heeft kan het wel (deels) vergoed worden vanuit de alternatieve verzekering.
En mocht het helpen moet je ook maar bedenken dat je het waard bent om in jezelf te investeren.

ikkkke
Berichten: 603
Geregistreerd: 30-07-06

Re: Geen vertrouwen meer in de hulpverlening

Link naar dit bericht Geplaatst: 26-12-15 14:11

Volledig mee eens Jetm. Wel moet je opletten dat je bij iemand terechtkomt die hier voldoende voor is opgeleid!

knorrie91
Berichten: 26
Geregistreerd: 15-05-13

Link naar dit bericht Geplaatst door de TopicStarter : 26-12-15 15:58

josien_m_ schreef:
Ik ben een hulpverlener. Ik probeer een goed hulpverlener te zijn! Toch kan ik veel mensen niet of onvoldoende helpen. Ligt dat aan mij? aan de hulpverleningsmethode? aan de hulpvrager?
Niet alles is op een bepaald moment te beïnvloeden, ja, kennis is belangrijk en je kunnen inleven in de ander ook. En dat geldt natuurlijk zowel voor cliënt als hulpverlener. Want kan de cliënt dat niet, dan kan hij of zij die relatie met de hulpverlener niet aangaan. En die relatie is het belangrijkste middel om de ander te beïnvloeden. Wat is de hulp die je nodig hebt dan eigenlijk? De hulpverlener kan naast je staan in je gedachten en gevoelens, je bemoedigen om die te doorleven en de betekenis ervan te gaan begrijpen zodat je kunt luisteren naar je eigen lichaam. Hij of zij kan over het algemeen niet een oplossing aanreiken, helaas.

Dit is zomaar een overdenking over de hulpverlening in het algemeen.

En dat is precies de pijn die ik voel. Ik snap het heel goed, maar ik word zo verdrietig om telkens te merken dat hulpverleners er maar met het bijltje bij neergooien omdat ik het niet kan en het allemaal niet lukt. Of het nou mijn gebrek aan inlevingsvermogen is, of mijn wantrouwen, of wat dan ook. Ik doe echt mijn best, maar die gevoelens van wantrouwen, dat gebrek aan cognitieve vaardigheden dat ik heb, kán ik niet veranderen. De tips die ik aangedragen krijg, de leefwijzeregels die ze me geven. Ik volg het allemaal braaf op. Ik probeer me open te stellen, eerlijk te zijn, aardig te doen om een band op te kunnen bouwen, het uit te spreken als ik boos ben. Ik heb jarenlang de confrontatie gezocht met mijn angst, maar het heeft me alleen maar vermoeid gemaakt en tot teleurstelling geleid. En het verandert allemaal niets en dat maakt me zo radeloos en maakt het wantrouwen nog groter. En het is niet dat ik geloof dat de intenties slecht zijn van hulpverleners, maar wel dat de vaardigheden bij de gemiddelde hulpverlener tekortschieten (of de gevolgen van hun eigen gedrag niet overzien. Laatste gesprek met mijn huidige HB'er werd me even doodleuk uit-het-niets verteld dat dat dan onze laatste gesprek ooit was want ze had een nieuwe baan. Een vertrouwenspersoon die gewoon vanuit het niets is gestopt met antwoorden op mijn mail :n En dat is allemaal recent en met het beperkte therapeutische contact dat ik momenteel heb :+ En toch al zo'n zooi) waardoor ik er slechter uit kom dan in ga... En ik weet zelf ook niet meer wat ik dan wél heb om daar verandering in te brengen. En dát is het risico wat ik niet meer wil nemen, terwijl ik wel wéér in die richting gestuurd lijk te worden.

Bedankt voor alle meedenkende reacties... Ik ga het overwegen en kom er later op terug :)