Geplaatst: 24-09-18 16:35 Ik had dit gevoel ook heel erg en ook bij mij werd sterk gedacht aan een persoonlijkheidsstoornis. Ik had een sociale angststoornis en daarbijkomend een depressie, dachten ze, tot mijn angst een stuk verminderde en de depressie juist toe nam. Er was hier ook geen duidelijk aanwijsbare reden voor en vandaar de gedachte aan een persoonlijkheidsstoornis. Ik ben toen op een wachtlijst van 8 maand gekomen voor een persoonlijkheidsonderzoek.
In de tussentijd kwam ik bij een soort verpleegkundige terecht (weet even de juiste benaming niet meer ), maar dat hielp echt helemaal niks. Ik studeer Social Work, dus ik wist precies wat ze wilde horen en zij prikte daar niet doorheen. Uiteindelijk was ik daardoor ook het vertrouwen in de hulpverlening weer kwijt en wist ik niet hoe het verder moest en of het nog wel goed ging komen.
Ik ben toen tegen het advies van iedereen in naar Ghana geweest om daar twee weken vrijwilligerswerk te doen. Dit was heel zwaar, maar het heeft mij zoveel gebracht. Ik heb ook veel over mijzelf geleerd en vooral het gevoel gegeven dat ik er echt mocht zijn.
Nu ben ik twee maand terug en heb ik inmiddels ook het persoonlijkheidsonderzoek gehad, waar niks uitgekomen is. Alleen dat is niet het belangrijkste.. Sinds ik terug ben voel ik mij zo goed, dat ik helemaal gestopt ben met de hulpverlening.
Ik heb geleerd om de kleine dingen in het leven te waarderen. Ik heb gezien hoe de mensen daar leven en hoe positief zij zijn terwijl ze helemaal niks hebben en er echt veel ellende is. En bovenal weet ik dat ik er mag zijn. Iedereen vond het zo leuk dat ik mee was, waardoor mijn zelfvertrouwen enorm gegroeid is.
Ik merk wel dat ik moeite heb met de druk en de stress die hier heel erg is. Je moet presteren. Ik ben heel erg perfectionistisch en dat maakt ook dat ik het zelf nooit genoeg vindt. Ik probeer nu wel om het meer los te laten en meer te bekijken hoe het gaat.
Ik kan ook niet zeggen dat ik helemaal beter ben. Het verschilt per dag. Mijn sociale angst is ook niet volledig weg en dat uit zich bij mij in nachtmerries. Overdag gaat het wel goed maar het kost mij heel erg veel energie en dat moet ik 's nachts verwerken. Ik probeer alleen meer per dag te leven en mijn grenzen goed te bewaken. Vandaag heb ik een mindere dag en heb ik ervoor gekozen om thuis te blijven en niet naar school te gaan. Woensdag heb ik mijn eerste stagedag en dat levert mij veel spanning op. Als ik dan nu ook nog over mijn grens heen ga, dan wordt dat te veel. Accepteren dat het soms gewoon niet gaat is lastig, maar zorgt bij nu ook voor veel rust want ik weet dat het ook weer beter wordt.
Wat ik jullie hieruit mee wil geven is, geef niet op! Ik weet als geen ander hoe moeilijk het is om vertrouwen te blijven houden in de toekomst als voor je gevoel alles tegenzit en je het gevoel hebt dat het nooit meer goedkomt. Ik ben alleen ook het perfecte voorbeeld van iemand bij wie het wel veranderd is en die ervaring wil ik ook met jullie delen. Bekijk het per dag, want elke dag is anders. Blijf niet hangen in het negatieve maar probeer een nieuwe start te maken, hoe moeilijk het ook is.
Als laatst wil ik jullie allemaal een dikke knuffel geven en ik hoop dat jullie je uiteindelijk weer net zo goed mogen voelen als ik me nu voel
die duizeligheid heb ik soms nog bij vlagen. 
