Bokt.nl

**Geplaatst**: 20-03-18 17:33

Geplaatst: 20-03-18 17:33

Joolien schreef:
Balen is dat Knert, maar fijn dat je nu wel duidelijkheid hebt. In wezen maakt het verder weinig uit vind ik zelf, maar het is toch wel fijn om even te weten hoe het zit.
Overigens is er tegen mij ook gezegd dat ik geen depressie heb, maar daar ben ik het zelf niet helemaal mee eens. Niet dat het verder veel uitmaakt in de behandeling, maar toch.

Ik ben nu 3 weken van de medicatie af, en de ontwenningsverschijnselen zijn zo goed als weg. Ik ben nog wel emotioneel heel snel overprikkeld, vooral wanneer ik leuke en mooie dingen zie op tv ofzo. Als iemand meot huilen om haar bruidsjurk, jank ik net zo hard mee Nu was ik altijd al wel emo gevoelig, maar dit is iets teveel van het goede Dus ik hoop dat dit nog wat afzakt.
Wel merk ik dat in nog steeds een gegeneraliseerde angststoornis heb. Die is een paar jaar terug gediagnosticeerd, en was er niet toen ik medicatie gebruikte. Maar nu is ie weer terug, ik maak me werkelijk overal zorgen om en druk om. Dat wordt dus nog wel ff een dingetje om aan te pakken.

Over de arbo-arts, wat wil je weten?

Goed dat je het zonder medicatie probeerd!
Ikzelf ben wel blij met de diagnose. Of het echt dat is moet natuurlijk blijken. Heb zelf het idee daf dat makkelijker te behandelen is dan een depressie.

Dat jij je overal zorgen om maakt is natuurlijk ook wel een energie trekker. Waarom eigenlijk zonder medicatie? Is er geen tussenweg?

Mag ik vragen wat een gegeneraliseerde angst stoornis eigenlijk is? Is dat te vergelijken met faalangst of veel erger?

**Geplaatst**: 20-03-18 17:35

Geplaatst: 20-03-18 17:35

pimaude schreef:
He wat balen knert! Maar wel ook fijn nieuws!!

Ja ik ben wel opgelucht.. maar baal wel dat ik er zoveel tijd in ben verloren.

Zie nu wel het positieve.. maar mij kennende kan dat ook zo weer anders zijn...

Ik krijg wel hulp.. om wat meer balans te vinden.

**Geplaatst**: 20-03-18 18:52

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 20-03-18 18:52

Wel balen Knert. Hopelijk knap je nu op

**Geplaatst**: 23-03-18 08:55

Geplaatst: 23-03-18 08:55

Hier ook weer in een terugval. De zoveelste, en ik ben er echt moe van. Dat op en neer gaan is echt zo zwaar. Maar ja, ik moet wel. Ik ben de Lorazepam aan het afbouwen met een kwart per week maar deze kwart gaat 2 weken duren want nu nog meer eraf gaat even niet, voel me zo rusteloos en gespannen. Afleiding helpt maar maakt ook heel moe.
Ik vind het ook zo moeilijk om er steeds mensen mee lastig te vallen. Mijn man knapt ook niet op en ik wil voor mijn vriendin nu ook eens weer een leuke vriendin zijn en niet steeds praten over mijn problemen. Ik geloof echt wel dat het ooit beter wordt maar wanneer is ooit?
Mijn laatste diagnose is niet definieerbare angststoornis met neiging naar depressie. Ik blijf weinig vertrouwen houden in mijn lichaam en maak me zorgen om de toekomst.

**Geplaatst**: 23-03-18 09:37

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 23-03-18 09:37

Vala, zo lang je blijft vechten om anders te zijn dan dat je je voelt, zul je jezelf iedere keer teleur stellen. Als je accepteert dat het zo is en daar naar leeft, zul je uiteindelijk meer rust krijgen. Omarm het poedersuiker gevoel, ga er in hangen, dan voel je je poedersuiker maar dan kun je het accepteren en dan gaan er nieuwe deuren voor je open

**Geplaatst**: 23-03-18 12:45

Geplaatst: 23-03-18 12:45

Excuus, ik heb alles wel gelezen maar zojuist mijn moeder gesproken en die zei iets wat er best wel in is gehakt. Ze vroeg of wij ( man, zoontje & ik) met pasen ook naar m'n opa & oma komen... waarop ik zei: weet ik niet hangt ervanaf hoe moe ik ben, waarop zij zei: kom op moet je je tegen verzetten... terwijl de psycholoog zegt geef er nou aan toe. En als ik dat tegen mijn moeder zegt dan doet ze alsof ik gek ben... vind ik behoorlijk vervelend, huilen stond me ook nader bij dan lachen.

Mijn moeders motto is dan ook zolang je kunt staan, kun je ook werken/school etc... mede daarom zit ik nu in de burn-out omdat ik dit ook altijd tegen mezelf zei: kom op joh niet zo aanstellen, zo moe ben je vast niet zet je erover heen...

**Geplaatst**: 23-03-18 13:01

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 23-03-18 13:01

Ohhh heel herkenbaar Beauty. Echt frustrerend is dat. Mijn moeder is precies hetzelfde. Ik denk dat ze het goed bedoeld hoor, alleen komt het heel naar over natuurlijk. Kun je anders niet afspreken dat je alleen even op de koffie gaat, of dat ze even een uurtje naar jullie toe komen.

Ik weet verder natuurlijk ook niet hoe jouw energieniveau is, dus als het niet gaat gaat het niet natuurlijk. Blijf eerlijk naar jezelf.

**Geplaatst**: 23-03-18 13:05

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 23-03-18 13:05

@ maanlicht mijn moeder woont helaas niet naast de deur, ik woon in Raalte en mijn moeder in Beek. (Achter Anhem), mijn moeder bedoelt t ook niet rot maar pfff komt wel binnen zeg! Dan voel ik me meteen weer een aansteller...

**Geplaatst**: 23-03-18 13:06

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 23-03-18 13:06

Snap ik, maar je bent echt geen aansteller. Ze begrijpt er gewoon niets van.

**Geplaatst**: 23-03-18 13:10

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 23-03-18 13:10

Nou beauty... volg je eigen gevoel. Dan stel je je moeder maar even teleur. Het is niet anders!
Denk even aan jezelf!

**Geplaatst**: 23-03-18 14:17

Geplaatst: 23-03-18 14:17

Beauty26 schreef:
@ maanlicht mijn moeder woont helaas niet naast de deur, ik woon in Raalte en mijn moeder in Beek. (Achter Anhem), mijn moeder bedoelt t ook niet rot maar pfff komt wel binnen zeg! Dan voel ik me meteen weer een aansteller...

Juist geen aansteller, je moeder is diegene die jouw gevoel ondermijnt. Ik gok dat ze dat jaren lang heeft gedaan?

**Geplaatst**: 23-03-18 14:38

Geplaatst: 23-03-18 14:38

Bedankt voor jullie reactie, het is erg moeilijk als je eigen moeder zo reageert juist van je moeder of vader wil je toch juist steun? Pfff m'n energie level is meteen weer flink onder 0...

@ joolien: zonder teveel uit te wijken, mijn moeder is zelf ook overspannen zo niet burn - out als je t mij vraagt maar wil er niet aan toegeven ( want dat kan toch gewoon niet) mijn moeder bedoelt t allemaal goed, maar beseft niet hoe erg moe ik ben ( en dat is idd al jaren lang zo) en denkt dan ook dat het wel mee valt want zij kan toch ook gewoon dingen doen.. ( kan ze eigenlijk niet, maar ze gaat net als ik ( en denk meer met mij hier) gewoon steeds over der grens heen)

**Geplaatst**: 23-03-18 14:41

Geplaatst: 23-03-18 14:41

Beauty26 schreef:
Bedankt voor jullie reactie, het is erg moeilijk als je eigen moeder zo reageert juist van je moeder of vader wil je toch juist steun? Pfff m'n energie level is meteen weer flink onder 0...

@ joolien: zonder teveel uit te wijken, mijn moeder is zelf ook overspannen zo niet burn - out als je t mij vraagt maar wil er niet aan toegeven ( want dat kan toch gewoon niet) mijn moeder bedoelt t allemaal goed, maar beseft niet hoe erg moe ik ben ( en dat is idd al jaren lang zo) en denkt dan ook dat het wel mee valt want zij kan toch ook gewoon dingen doen.. ( kan ze eigenlijk niet, maar ze gaat net als ik ( en denk meer met mij hier) gewoon steeds over der grens heen)

Ja met andere woorden, jij stelt je dus niet aan, maar je moeder neemt jouw gevoel niet serieus.

Dat zij zichzelf niet serieus neemt, moet zij weten. Misschien moet je ook eens gaan kijken wat jouw verwachtingen zijn van je moeder, want misschien verwacht je wel iets van haar wat je nooit hebt gekregen, en/of je nooit gaat krijgen.

**Geplaatst**: 23-03-18 15:53

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 23-03-18 15:53

@ joolien, klopt ik zou graag iets van haar krijgen wat ik voor mijn gevoel niet krijg. Dit is ook met psycholoog besproken & wil ik graag met mijn moeder bespreken maar is nog niet zo makkelijk helaas. Nou weet ik dat mijn moeder hier niks aan kan doen/ niet met opzet doet maar het is wel moeilijk. Bedankt voor je reactie

**Geplaatst**: 23-03-18 16:18

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 23-03-18 16:18

Dank je Joolien, je hebt gelijk maar het lukt me nog niet. Dat frustreert me enorm. Ik word angstig van wat ik voel en dat maakt eraan toegeven of accepteren erg moeilijk. En ik denk teveel vooruit, wat als ikaltijd zo blijf, etc. Veel valkuilen en blokkades, ik weet het.

**Geplaatst**: 23-03-18 18:30

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 23-03-18 18:30

Mijn vader kan ook niet goed met mijn situatie omgaan. Mijn moeder en zus zijn overleden dus ik heb wat betreft naaste familie alleen hem. Hij zegt dingen als je moet de knop omzetten en als je moet huilen moet je maar een stukje gaan fietsen. Dat werkt dus niet. Als hij bij me is en ik ben emotioneel weet hij niet hoe snel hij weg moet komen. Ik heb hem sinds kerst niet meer gezien. Wel gesproken uiteraard. De laatste gesprekken bleven wat op de vlakte en ik bel alleen als ik me goed voel. Ik weet dat hij van me houdt en niet weet wat hij hier mee moet. Maar ik mis hem wel.

**Geplaatst**: 23-03-18 18:51

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 23-03-18 18:51

Vala, heel herkenbaar... maar zoals ik al zei wil ik niet teveel uitweiden, maar in mijn geval is mijn vader overledwn & heb ik dat gene wat jij benoemd met mijn moeder.. helaas! Sterkte

Is het overigens geen optie je vader een x mee te nemen naar je psycholoog? Wil ik ook aan mn moeder voorleggen

**Geplaatst**: 23-03-18 22:20

Geplaatst: 23-03-18 22:20

Beauty26 schreef:
@ joolien, klopt ik zou graag iets van haar krijgen wat ik voor mijn gevoel niet krijg. Dit is ook met psycholoog besproken & wil ik graag met mijn moeder bespreken maar is nog niet zo makkelijk helaas. Nou weet ik dat mijn moeder hier niks aan kan doen/ niet met opzet doet maar het is wel moeilijk. Bedankt voor je reactie

Soms moet je je ook afvragen of het wel zin heeft om het met je moeder te bespreken, want ook dan creeer je weer een verwachting. Misschien is het zinvoller om de verwachting bij jezelf te veranderen, naar je moeder toe. En bij die verwachting komt acceptatie, van datgene wat nooit is geweest, en er nooit zal zijn, maar wel had moeten zijn. En dat is zwaar, want dan zit je ineens in het verdriet van rouw. Want het is pijnlijk te moeten erkennen dat je iets hebt moeten missen wat je wel nodig had. Maar het is zonde van je energie om daar naar te blijven zoeken. Dan komt het spreekwoord 'trekken aan een dood paard van pas'.

Voor mijzelf ben ik het ook gaan accepteren, incl rauwe rouw. En toen ik het geaccepteerd had, en anders tgen mijn moeder ging doen, werd onze band ook beter. Niet meer dat verwijd, niet meer dat zoeken naar wat ik niet zou krijgen, niet meer onderhuids boos, verdrietig. Maar een heldere band zonder onhaalbare verwachtingspatronen.

**Geplaatst**: 23-03-18 22:42

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 23-03-18 22:42

Je hebt gelijk, maar t gene wat ik zo van mijn moeder mis kan ik ook van mijn vader (helaas) niet meer krijgen. Maar misschien moet ik mijn verwachtingen maar bijstellen idd, al zal het niet makkelijk zijn.

Maar ja wat zeg je dan als je moeder vraagt, hoe is het? Dan moet ik tegen mijn hele familie 'mooi' weer spelen. Ik laat het maar even bezinken, wil sws met mijn moeder praten over t geen wat ik dus mis... als dat niks oplevert laat ik het maar voor wat het is denk ik.

Ik ben ben ik bang idd aan het trekken aan een dood paard. Maar ik wil eerst alles geprobeerd hebben voor ik het ( voor mijn gevoel) opgeef.

**Geplaatst**: 23-03-18 22:46

Geplaatst: 23-03-18 22:46

Beauty26 schreef:
Je hebt gelijk, maar t gene wat ik zo van mijn moeder mis kan ik ook van mijn vader (helaas) niet meer krijgen. Maar misschien moet ik mijn verwachtingen maar bijstellen idd, al zal het niet makkelijk zijn.

Maar ja wat zeg je dan als je moeder vraagt, hoe is het? Dan moet ik tegen mijn hele familie 'mooi' weer spelen. Ik laat het maar even bezinken, wil sws met mijn moeder praten over t geen wat ik dus mis... als dat niks oplevert laat ik het maar voor wat het is denk ik.

Ik ben ben ik bang idd aan het trekken aan een dood paard. Maar ik wil eerst alles geprobeerd hebben voor ik het ( voor mijn gevoel) opgeef.

Tuurlijk, dat moet je ook doen voor je eigen gemoedsrust, ik heb dat ook gedaan

Het wordt voor jou de uitdaging dat je gewoon eerlijk kunt zijn, en dat de reactie van je moeder je dan niet raakt. Dat leek mij voorheen ook onmogelijk, maar inmiddels kan ik dat. Soms is het wel even zuchten en steunen, maar ik ben niet meer zo uit het veld geslagen als ze iets zegt wat ik eigenlijk helemaal niet wil horen. En nee, ook zij bedoelt het niet verkeerd, maar ze weet gewoon niet beter. Maar poedersuiker is het wel. Daarin kun je gaan polariseren, je moeder heeft mooie kanten, maar ook stomme kanten die pijnlijk zijn. Het is niet goed of slecht, al is dat soms moeilijk te zien.

**Geplaatst**: 23-03-18 23:12

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 23-03-18 23:12

Bedankt! Ik ga mijn best doen

**Geplaatst**: 23-03-18 23:15

Geplaatst: 23-03-18 23:15

Beauty26 schreef:
Bedankt! Ik ga mijn best doen

Komt vast wel goed, het is ook een heel proces hoor om door te maken. Maar ik kan je verzekeren dat je er sterker uit komt, wat de uitkomst ook is

**Geplaatst**: 24-03-18 12:20

Geplaatst: 24-03-18 12:20

Vala schreef:
Mijn vader kan ook niet goed met mijn situatie omgaan. Mijn moeder en zus zijn overleden dus ik heb wat betreft naaste familie alleen hem. Hij zegt dingen als je moet de knop omzetten en als je moet huilen moet je maar een stukje gaan fietsen. Dat werkt dus niet. Als hij bij me is en ik ben emotioneel weet hij niet hoe snel hij weg moet komen. Ik heb hem sinds kerst niet meer gezien. Wel gesproken uiteraard. De laatste gesprekken bleven wat op de vlakte en ik bel alleen als ik me goed voel. Ik weet dat hij van me houdt en niet weet wat hij hier mee moet. Maar ik mis hem wel.

Mannen zijn heel anders qua emoties dan vrouwen. Dus het kan wel zeker zijn dat ie je dolgraag wil helpen.. maar niet weet hoe.
En dus maar afzijdig houdt.

Niet wat je wil horen. Maar mannen zijn gewoon heel anders. In dit soort situaties erg zuur voor jou.

**Geplaatst**: 28-03-18 14:00

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 28-03-18 14:00

Sorry dat ik niet op anderen reageer en sorry dat ik hier ff m'n gal spuw. Geen idee wat ik er mee wil maar ik word gek.

Stalling houd zich niet aan afspraken maar andere opties hier in de buurt zijn er niet. Niemand die mijn verhaal wil aanhoren, niemand die enige begrip toont. Antwoorden als zal wel weer goed komen, heb ik niks aan.

Het gaat ook slecht met m'n oma en dat vreet energie. En zo zijn er nog veel meer dingen. Ik word gek. Ik heb me nog nooit zo poedersuiker gevoeld als nu. Het ene moment bler ik alles bij elkaar, het andere moment voel ik me dood en kan het me allemaal niet meer schelen.

Heb al tijden lichamelijke ongemakken wat niet beter word. Alleen erger. De stress doet gewoon zeer op moment. Ik slaap slecht. Ik ben moe.

Ik zou willen dat ik vannacht in slaap val en nooit meer wakker word. Ik ben er zo klaar mee...

**Geplaatst**: 28-03-18 14:18

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 28-03-18 14:18

Heb je hulp bij de (geestelijke)problemen waar je tegen aan loopt? Heb je al met stal eigenaar geprat over het feit dat hij zich niet aan de afspraken houd?
En in welk opzicht houd de stal eigenaar zich niet aan de afspraken?