Bokt.nl

**Geplaatst**: 10-03-18 22:43

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 10-03-18 22:43

Welkom RedPassion, ik heb zelf geen ervaring met Burnout, maar wat rot zeg. Praat je met iemand hierover?

Met mij gaat het echt slecht, een hele terugval gehad met het eten en ik eet nu nog minder dan eerst, ik hou echt alles bij, ook wat ik denk etc. Deels omdat mijn psycholoog wilt weten wat ik eet op een dag, maar ook hoe ik me daarbij voel etc. Ik heb ook het gevoel dat zij niet weet hoe erg het eigenlijk is. Afgelopen dinsdag schrok ze toen ik zei dat ik circa 30 keer op een dag mijn lichaam check in een spiegel of als ik mijn reflectie zie, of gewoon zomaar. Ik weet niet wat ik moet doen, ik sla helemaal door en ik voel me ontzettend dik.

**Geplaatst**: 11-03-18 09:59

Geplaatst: 11-03-18 09:59

Red Passion, ik heb geen benoemde burnout maar herken het gevoel dat je denkt niet vooruit te komen. Ik schommel momenteel heel erg, pieken en dalen. En de dalen voelen zo zwaar, bijna onmenselijk soms voor mijn gevoel. Dan kost alles me enorme kracht voel ik me onrustig en moet ik veel huilen. Volgens mijn behandelaars is het normaal maar ik wil zo graag vooruit.
Hoop houden en moed is soms zo zwaar. Sterkte wederom voor iedereen die in de oliebol zit. We zijn in ieder geval niet de enigen.

**Geplaatst**: 11-03-18 11:24

Geplaatst: 11-03-18 11:24

coldsummers schreef:
Welkom RedPassion, ik heb zelf geen ervaring met Burnout, maar wat rot zeg. Praat je met iemand hierover?

Met mij gaat het echt slecht, een hele terugval gehad met het eten en ik eet nu nog minder dan eerst, ik hou echt alles bij, ook wat ik denk etc. Deels omdat mijn psycholoog wilt weten wat ik eet op een dag, maar ook hoe ik me daarbij voel etc. Ik heb ook het gevoel dat zij niet weet hoe erg het eigenlijk is. Afgelopen dinsdag schrok ze toen ik zei dat ik circa 30 keer op een dag mijn lichaam check in een spiegel of als ik mijn reflectie zie, of gewoon zomaar. Ik weet niet wat ik moet doen, ik sla helemaal door en ik voel me ontzettend dik.

Ik praat er met mijn omgeving over, vooral met mijn man, maar (nog) niet met een psycholoog of iets dergelijks. Ik heb in oktober wel een intake gehad bij iemand, maar die zag vooral het 'probleem' en niet de mens er achter en werkte te veel volgens de boekjes. Ik kon daar niks mee en ben er niet mee verder gegaan. Ik heb al wel heel wat psychologische hulp gehad in het verleden en heb de handvatten op zich wel. Ik weet ook heel goed wat de burnout heeft veroorzaakt en hoe ik er uit zou moeten komen, maar de praktische invulling daarvan is vooral het probleem. Rust, zowel fysiek als mentaal, is in mijn situatie erg moeilijk te bewerkstelligen.

Ik heb jouw berichten teruggelezen. Vroeger heb ik ook een eetstoornis gehad, inmiddels 12 jaar genezen. Het is heel belangrijk om hier echt gerichte en deskundige hulp voor te krijgen. Als jouw psychologe schrikt van iets wat redelijk 'normaal' is bij een eetstoornis (je lichaam vaak checken) vraag ik me af of zij hier wel voldoende op is toegelegd? Heb je wel eens van Human Concern gehoord? Die kan ik echt aanbevelen als het om hulp bij eetstoornissen gaat. In 'mijn tijd' waren ze er nog niet, maar een vriendin werkt er en het is echt een erg mooie, persoonlijke en oplossingsgerichte benadering. En alle hulpverleners zijn ervaringsdeskundigen, ze weten dus echt hoe het is om een eetstoornis te hebben.

Vala schreef:
Red Passion, ik heb geen benoemde burnout maar herken het gevoel dat je denkt niet vooruit te komen. Ik schommel momenteel heel erg, pieken en dalen. En de dalen voelen zo zwaar, bijna onmenselijk soms voor mijn gevoel. Dan kost alles me enorme kracht voel ik me onrustig en moet ik veel huilen. Volgens mijn behandelaars is het normaal maar ik wil zo graag vooruit.
Hoop houden en moed is soms zo zwaar. Sterkte wederom voor iedereen die in de oliebol zit. We zijn in ieder geval niet de enigen.

Ook jouw berichten heb ik teruggelezen, wat ontzettend heftig waar jij allemaal doorheen bent gegaan en nog gaat. Het schommelen is zo moeilijk hè? Je weet niet waar je aan toe bent met jezelf en weet je geen raad bij die dalen. Ik ken het, ook het vele huilen. Soms lucht dat ook op, maar de radeloosheid is heel naar. Heel veel sterkte!

**Geplaatst**: 11-03-18 14:53

Geplaatst: 11-03-18 14:53

RedPassion schreef:
Hallo allemaal, ik zie dat dit topic al een paar weken stil ligt maar iets dat recenter en/of passender is kan ik niet vinden. Ik zou ondanks de stilte hier toch graag in contact komen met burnout lotgenoten. Ik heb dus zelf ook een burnout, sinds enkele maanden, en ondanks een begripvolle omgeving is het lastig om soms echt te kunnen overbrengen hoe ik me voel. Daar komt ook bij dat ik voor mijn gevoel niet vooruit ga de laatste tijd en ik soms niet weet of en hoe ik hier uit kom.

Welkom.. ja het eindigde een beetje op een punt dat ik wat (te) veel aandacht vroeg... sorry mensen.

Maar hoe voel jij je precies? Probeer het eens te omschrijven.

**Geplaatst**: 11-03-18 17:36

Geplaatst: 11-03-18 17:36

Knert schreef:
RedPassion schreef:
Hallo allemaal, ik zie dat dit topic al een paar weken stil ligt maar iets dat recenter en/of passender is kan ik niet vinden. Ik zou ondanks de stilte hier toch graag in contact komen met burnout lotgenoten. Ik heb dus zelf ook een burnout, sinds enkele maanden, en ondanks een begripvolle omgeving is het lastig om soms echt te kunnen overbrengen hoe ik me voel. Daar komt ook bij dat ik voor mijn gevoel niet vooruit ga de laatste tijd en ik soms niet weet of en hoe ik hier uit kom.

Welkom.. ja het eindigde een beetje op een punt dat ik wat (te) veel aandacht vroeg... sorry mensen.

Maar hoe voel jij je precies? Probeer het eens te omschrijven.

Ook teruggelezen, ik vind je niet (te) veel aandacht vragen hoor.

Ik kan me juist goed indenken dat je hier je ei kwijt wilt als dat elders (even) niet gaat. Daar is het topic voor lijkt me. Ik denk eerder dat een topic stil valt als iedereen even met zijn eigen problemen bezig is en niet de energie heeft om op anderen te reageren, maar niet dat het iets persoonlijks is.
Overigens, mijn paarden staan in Neede bij mijn ouders en ik ben daar een paar keer per week. Als je je alleen voelt en iets wilt doen mag je me altijd een PB sturen.

Hoe ik me voel; vooral op. Echt opgebrand. Sommige dagen vooral fysiek, andere dagen vooral mentaal, soms beide en dat zijn de zwaarste dagen. Ik zal jullie wat meer over mezelf vertellen voor een completer plaatje. Ik ben 32 en woon samen met mijn man en onze/mijn beestenboel die bestaat uit momenteel 4 honden (3 eigen en een opvanger) en zo'n 70 ratten. De paarden staan dus bij mijn ouders en worden ook grotendeels door hen verzorgd. Rijden doe ik niet meer, knuffelen en wandelen wel.

Mijn burnout is ontstaan door het opvangen van ratten, wat ik particulier aan huis doe. Ik doe dat nu ruim 5,5 jaar en omdat er altijd meer vraag naar opvang is dan aanbod zit mijn opvang al bijna 4 jaar structureel te vol. Naast de verzorging die een dagtaak is kostte vooral het contact met mensen (adoptanten) me heel veel energie. Veel gezeur, veel onrealistische verwachtingen enz. Ik heb de opvang begin dit jaar omgezet van opvangen met herplaatsen naar alleen nog opvang en permanent huisvesten van ratten met een rugzakje. Dit om de werkdruk en de stress van het contact met mensen er af te halen. Dat helpt op zich, maar het was te laat. De burnout was er al, afgelopen zomer is daar de genadeklap van geweest na jaren bikkelen en 'gewoon' doorgaan. Fysiek kwam dat omdat ik ratten met de fles grootbracht en dus iedere 3-4 uur moest opstaan, mentaal is het emmertje echter overgelopen door de jarenlange ellende waarvoor je als opvang nooit tijd hebt om het te verwerken. Ik heb zoveel ellende gezien; verwaarloosde dieren, mishandelde dieren, dieren die onder mij vingers vandaan glipten ondanks alle zorg. Ratten worden ook niet oud en ik ben emotioneel heel betrokken, dus elk afscheid hakt er vreselijk in. Maar tijd om te rouwen of te verwerken is er nauwelijks; dan is er alweer de volgende calamiteit. Soms voel ik me een verpleegster op de IC die alleen staat terwijl alle patienten op de bel hebben gedrukt en ik moet rennen om iedereen te helpen. Het is natuurlijk ook heel dankbaar werk, maar wel heel zwaar en ondergewaardeerd (door mensen).

Maar ondanks dat was er altijd een enorme passie en vechtlust die me op de been hield. Ik wist waar ik het voor deed en ik wilde mensen informeren en laten zien hoe geweldig de dieren zijn. Dat was mijn drijfveer en daardoor kon ik mezelf steeds weer oprapen. Wat me nu zo bang maakt is dat ik dat (tijdelijk?) kwijt ben. Ik voel geen vechtlust meer, ik heb het gevoel dat alles wat ik doe en heb gedaan zinloos is en ik twijfel aan alles. Je zou denken dat kennis en ervaring je zelfverzekerder maken in het handelen bij bv. ziekte van dieren, maar bij mij is het tegendeel waar. Ik heb zoveel gezien dat ik me alleen maar besef dat ik nog veel meer niet weet en dat er zo veel factoren van belang zijn om dieren gezond en gelukkig te houden/krijgen. Ik twijfel aan de keuzes die ik maak voor de dieren (medisch handelen bijvoorbeeld) en heb steeds het gevoel dat ik dingen verkeerd doe. Dat put me uit.

Wat ik nu doe is zoveel mogelijk structuur in mijn dag aanbrengen en ook rust inplannen (zoals nu, op de bank onder een dekentje met de honden omdat ik tegen het einde van de middag echt omval) maar ik ben nog steeds erg druk en er zijn ook altijd onverwachte dingen die opgelost moeten worden natuurlijk. Maar ik wil mijn positiviteit en mijn vechtlust terug en dat lijkt maar niet te lukken...

**Geplaatst**: 13-03-18 15:40

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 13-03-18 15:40

Mag ik hier heel misschien om ervaringen vragen met de bedrijfsarts? Ik had gisteren afspraak met de beste man, ging verder prima denkt dat ik over 6 weken wel weer een begin kan maken.. maar dan begin ik waarschijnlijk net aan EMDR, wat nou als dit niet sameb gaat? Wat als je t niet eens bent met t besluit van de bedrijfsarts kun je dan ook de psycholoog contact met ze op laten nemen of heb je t besluit gewoon te accepteren?

**Geplaatst**: 13-03-18 16:07

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 13-03-18 16:07

Een bedrijfsarts heeft volgens mij een deels adviserende functie: wat het bedrijf moet doen om jou te reïntegreren.
Verder 'begeleidt' de BA jou 'op papier'. Waarschijnlijk heb je over 6 weken weer een nieuwe afspraak...?
En dan zeg je in hoeverre jij idd denkt dat je een nieuwe start kunt maken - plus dat je het begin van emdr meldt.
Emdr hoort bij jouw herstel en heeft dus voorrang.
Emdr kan heftig zijn, dus idd dat de eerste paar weken "afwachten" is hoe jij er op reageert en hoe heftig het voor jou is.
Mijn emdr mevrouw deed eerst een grondige voorbereiding - daarna gingen we in principe op maandag 'echt met het links rechts werk aan de slag', met principe afspraken op woensdag en vrijdag, zodat 'het ergste trauma' binnen een week de nek om was gedraaid.
...als je in zo'n week niet kunt werken is daar doorgaans alle begrip voor.

**Geplaatst**: 14-03-18 00:19

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 14-03-18 00:19

Ik ben nog nooit bij een bedrijfsarts geweest. Mag volgende week voor de intake geloof ik?

**Geplaatst**: 14-03-18 10:31

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 14-03-18 10:31

Hier ook een psycholoog via de arbo. Beetje jammer dat ik het zelf moet betalen. Vorig jaar heeft het e.e.a mij ook al 600 euro gekost. Nu 8 sessies voor de boeg.

Voel mijn een klein beetje genaaid. Aangezien het oorspronkelijk door het werk is begonnen.

**Geplaatst**: 14-03-18 12:13

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 14-03-18 12:13

Dat is minder knert! Kun je hem niet via je huisarts krijgen?
Ik twijfel of ik een medicijnenoverzicht mee zal nemen

**Geplaatst**: 14-03-18 12:56

Geplaatst: 14-03-18 12:56

purny schreef:
Dat is minder knert! Kun je hem niet via je huisarts krijgen?
Ik twijfel of ik een medicijnenoverzicht mee zal nemen

Duurt te lang. Helaas.
Ben ik heel principieel als ik niet akkoord ga?
Wat denken jullie? Ben nu al 2 jaar mijn eigen risico kwijt en wat aanvullende kosten.

Nu dus weer. Denk dat het zo 400 a 500 euro gaat kosten.

Terwijl de oorzaak oorspronkelijk werk was.

Medicijnenoverzicht zal ik meenemen als ik jou was. Je weet nooit wat het je opbrengt!

**Geplaatst**: 14-03-18 20:47

Geplaatst: 14-03-18 20:47

Mijn tip zou wel zijn om het voorzichtig te spelen en/of de vakbond te bellen - er zit een kant aan de ziektewet/ het reïntegratiegebeuren 'dat je verplicht bent om te werken aan je herstel'.
Dat het bedrijf het niet vergoed is op zijn minst 'flauw', zou je via de huisarts een verwijzing krijgen kan het zomaar een bubs geld schelen...

Verder geloof ik niet dat ze jou kunnen verplichten om naar meneer X of mevrouw Y te gaan.
(De beroepstitel of specialisatie, dat zou nog kunnen.)

...en een verwijzing krijgen hoeft toch niet lang te duren? (HA bellen, uitleggen, desnoods een consult - binnen een week is de verwijzing er. Met die verwijzing kun je bij iedere psycholoog 'die jij wil' terecht. (Dus ook "als het moet" van de BA.)

**Geplaatst**: 15-03-18 09:00

Geplaatst: 15-03-18 09:00

Heeft hier iemand ervaring met Tension & Trauma Release Exercises (TRE)? Zo ja, wat zijn de ervaringen (positief en negatief)?

**Geplaatst**: 16-03-18 16:24

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 16-03-18 16:24

Sorry Pateeke, dat ken ik zo niet.

Zouden jullie hier je licht eens op willen schijnen?
[MWS] Weet jij hoe psychische hulpverlening werkt?

**Geplaatst**: 18-03-18 19:54

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 18-03-18 19:54

Mn vriend zit sinds januari thuis met een burnout en heeft nu met name moeite met afspraken (ziet er als een berg tegenop), lange termijn geheugen, initiatiefname en vooral ook prikkelverwerking. De arbo arts is erg begripvol en wil testen hoe mijn vriend reageert op drie dagen per week twee uurtjes werken (onbelast). Mn vriend heeft destijds zn auto verkocht omdat ie n bedrijfsauto kreeg van de bas. Sinds hij thuiszit heeft hij die auto retour moeten doen voor zn collega (wat ik begrijp). Nu gaat mn vriend volgende week weer langzaamaan werken en belde de werkgever om afspraken te maken. Van de arbo arts mag mn vriend niet op de fiets (is ruim 45 minuten fietsen) naar t bedrijf in de hoop dattie dan ook zn auto weer terug krijgt. Want nu kan hij geeen kant op. Ik heb mn auto nodig voor mn werk en ben savonds vaak op stal. Nu gaf zn werkgever dus aan dat hij maar met de bus moet komen. Dat houdt in dat hij ruim een uur in de drukte en het gehobbel van het OV mag vertoeven. En dat ook nog in de spits als ie terug naar huis gaat. Werk wat ie mag doen is de dossierkast opruimen en het rommelhok schoonmaken. Kan me heel erg goed voorstellen dat mn vriend er enorm tegenop ziet. Vind het zoon domme actie. Laten we een jongen met problemen in zn prikkelverwerking vooral dwingen met het OV te gaan. Slim.

Mn vriend gaat het wel proberen maar zoekt van de week wel even contact met de arbo arts om te overleggen hoe hij hiermee om moet gaan. Ik heb er echt zoon smaak van 'misgunnen' van in mn mond gekregen. We gaan er ook vanuit dat zn contract in september niet verlengd wordt. Begrijp dat t heel vervelend is voor een werkgever (ben zelf ook werkgever) maar voor mij interesseert alleen de gezondheid van mijn liefde. Baal er goed van.

**Geplaatst**: 18-03-18 20:27

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 18-03-18 20:27

Ik vraag me af of hij dat wel moet gaan doen. Zijn werkgever moet hem mogelijkheden bieden, en dat doen ze imo niet. Dus ik zou het goed met de arbo-arts overleggen of dit dan wel zo'n strak plan is, of dat het alleen maar achteruitgang gaat zijn.

**Geplaatst**: 19-03-18 01:38

Geplaatst: 19-03-18 01:38

Joolien schreef:
Ik vraag me af of hij dat wel moet gaan doen. Zijn werkgever moet hem mogelijkheden bieden, en dat doen ze imo niet. Dus ik zou het goed met de arbo-arts overleggen of dit dan wel zo'n strak plan is, of dat het alleen maar achteruitgang gaat zijn.

Ik denk dat de werkgever sterker staat als mn vriend het niet eens probeert. In mijn ogen is dit zoon domme actie van de werkgever. Maar als mn vriend dit direct zou afketsen kan de werkgever zeggen dat hij niet eens moeite heeft gedaan..
Dinsdag gelijk bellen met de arbo arts.

Hij kijkt er al t hele weekend heel hard tegenop. Heb al t hele traject meermaals met hem doorgenomen. Zelfs al geprobeerd of hij mn auto kan meenemen, maar dan geldt alsnog de bovenstaande reden.

**Geplaatst**: 19-03-18 18:47

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 19-03-18 18:47

Jeetje, lastig. Klinkt alsof hij er echt nog niet klaar voor is.. Als hij het nou via de arbo arts communiceerd? Dat hij er niet klaar voor is, dan kan de arbo dat bij de werkgever aankaarten.

**Geplaatst**: 19-03-18 23:09

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 19-03-18 23:09

Helaas heeft hij op het laatste moment besloten om de fiets te pakken. Hij keek er teveel tegenop om met het OV te gaan. Teveel nieuwe dingen. Ik ga hem helpen met voorbereiden morgen zodat hij woensdag alsnog kan proberen. Met de fiets was echt geen doen voor hem. Ben blij dat ie nu nog rechtop zit. Hij ziet eruit alsof ie in het nachtkastje geslapen heeft vanacht.

Ik denk dat hij er inderdaad niet klaar voor is. Op zn werk had iedereen wel interesse in hem en hij heeft de kast opgeruimd. Alleen zijn directe werkgever (zijn er 4 in totaal) heeft geen woord tegen hem gezegd. Dat valt dan weer terug.

**Geplaatst**: 19-03-18 23:16

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 19-03-18 23:16

Hebben jullie nog tips voor de bedrijfsarts?

**Geplaatst**: 20-03-18 14:18

Geplaatst: 20-03-18 14:18

purny schreef:
Hebben jullie nog tips voor de bedrijfsarts?

Neem een medicatie lijst mee van jezelf.
Zorg dat je wat data weet... zoals eerste dag ziektewet, eerste ziekteverschijnselen,, eerste bezoeken huisarts omtrent dit.. eerste medicatie omtrent dit.. etc

En mocht je van jezelf niet zo mondig zijn, schrijf voor jezelf op wat je belangrijk vindt om te delen en te weten en zorg dat je het daadwerkelijk ook vraagt of deelt!

**Geplaatst**: 20-03-18 14:23

Geplaatst: 20-03-18 14:23

Hier gister naar de psycholoog geweest. Na een uitgebreide intake en een lang gesprek... de conclusie dat ik overspannen was (en deels nog ben). En ik dus geen depressie heb. Wel een opluchting!

Doordat ik 2 jaar heb doorgelopen met de klachten heb ik mijzelf uitgeput en daardoor werd ik ook erg down. Als gevolg en niet als oorzaak.

Dus mijn huisartsen hebben mij officieel slecht geholpen na talloze bezoekjes hebben ze mij telkens het advies gegeven gewoon de tijd uit te zitten. Ik sliep nauwelijks en viel 16 kilo af en nog kreeg ik het advies....waardoor ik steeds meer aan mijzelf twijfelde. Had de grootste moeite met de werkdag en met mijzelf en buffelde gewoon door... op het advies van kundige derden.

Bedankt huisarts voor al je hulp..

**Geplaatst**: 20-03-18 16:24

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 20-03-18 16:24

He wat balen knert! Maar wel ook fijn nieuws!!

**Geplaatst**: 20-03-18 16:29

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 20-03-18 16:29

Balen is dat Knert, maar fijn dat je nu wel duidelijkheid hebt. In wezen maakt het verder weinig uit vind ik zelf, maar het is toch wel fijn om even te weten hoe het zit.
Overigens is er tegen mij ook gezegd dat ik geen depressie heb, maar daar ben ik het zelf niet helemaal mee eens.

Niet dat het verder veel uitmaakt in de behandeling, maar toch.

Ik ben nu 3 weken van de medicatie af, en de ontwenningsverschijnselen zijn zo goed als weg. Ik ben nog wel emotioneel heel snel overprikkeld, vooral wanneer ik leuke en mooie dingen zie op tv ofzo. Als iemand meot huilen om haar bruidsjurk, jank ik net zo hard mee :')

Nu was ik altijd al wel emo gevoelig, maar dit is iets teveel van het goede

Dus ik hoop dat dit nog wat afzakt.
Wel merk ik dat in nog steeds een gegeneraliseerde angststoornis heb. Die is een paar jaar terug gediagnosticeerd, en was er niet toen ik medicatie gebruikte. Maar nu is ie weer terug, ik maak me werkelijk overal zorgen om en druk om. Dat wordt dus nog wel ff een dingetje om aan te pakken.

Over de arbo-arts, wat wil je weten?

**Geplaatst**: 20-03-18 16:40

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 20-03-18 16:40

Ik ben vanmorgen geweest. Het was een intake.
Ik ga voorlopig 7 uur werken per week. 6 uur minder dan nu.
Afspraak van de psych moet wel naar voren gegooid worden zei ze.
Over 4 weken word ik weer gebeld