Bokt.nl

**Geplaatst**: 10-10-17 16:15

Geplaatst: 10-10-17 16:15

Ah Amy, niet over je heen laten lopen!
Het is natuurlijk niet makkelijk, maar jezelf laten verslonsen is ook niet de bedoeling :(:)

.

**Geplaatst**: 10-10-17 16:20

Geplaatst: 10-10-17 16:20

Er zit dus een dubbele laag achter de rede waarom je zoveel werkt en niet stil kan zitten. Dat is helemaal niet erg, en iets waar je wat mee kunt. Ik zou eens met de huisarts in gesprek gaan, en een doorverwijzing vragen naar een psycholoog. Die kan je helpen met die dubbele laag ontdekken en wegnemen. Zodat jij weer goed voor jezelf kunt zorgen, zowel lichamelijk als psychisch, en zodat je weer plezier en ontspanning kunt vinden in je leven.

Over het minder werken, heb je een collega die even met je mee kan om je te ondersteunen in het gesprek? Of je partner, moeder etc? Iig iemand die je vertrouwd en die je kan sterken als je dit wilt aangeven?

**Geplaatst**: 10-10-17 16:56

Geplaatst: 10-10-17 16:56

Je maakt een heel goed punt joolien, er zijn redenen waarom je dingen doet.

Echter toen ik de diagnose kreeg, werd mij verteld dat ik hulp van een psycholoog zelf moest betalen, uiteindelijk met werkgevers en Arbo artsen een coachingstraject kunnen krijgen ( niet dat het veel van toegevoegde waarde was)
Schijnt dat burn out nog niet in de DSM IV is opgenomen.

maar als de huisarts of spv-er mogelijk denkt aan een andere diagnose / onderliggende oorzaak zal het waarschijnlijk wel vergoed worden.

Zou fijn zijn als je er even tussenuit kan, iets om Naar toe te leven Amy. En de eerste stappen de goede kant op zet je zelf al

**Geplaatst**: 12-10-17 18:09

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 12-10-17 18:09

Amy: Voor mij klinkt het eerder dat jij je enorm overzet en overwerkt en niet meteen als een burn out... Hoe voel je je persoonlijk? Waar denk je aan? Het ziet ernaar uit dat je enorm gestrest bent en zoals eerder gezegd je een stapje terug moet doen en aan je gezondheid van jezelf en je relatie moet denken.
Veel sterkte!

Ik heb me ook weer al een tijdje wat teruggetrokken. Over het algemeen gaat het redelijk goed, vorige week wel een hele zware week gehad. Slaapproblemen bleven ook maar opstapelen en de slaappillen die ik kreeg werkte niet. De stress van school wordt wel snel te veel, zeker met het grote slaap te kort. Ik wil nog even zien hoe het gaat als ik dit slaap te kort niet heb voor ik een stap terug ga. Ondertussen heb ik mijn therapie afgebouwd en Trazadon voorgeschreven gekregen als slaapmiddel en antidepressiva, eens kijken wat dit doet...

**Geplaatst**: 13-10-17 13:48

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 13-10-17 13:48

Dankjewel voor de berichtjes.

Ik voel me vooral heel moe en op. Kan niks meer uit handen krijgen. Heb geen lol meer, of ik voel me doods of ik heb huilbuien of paniek aanvallen. Word vrijwel iedere nacht wakker, nachtmerries. Voor m'n vriend ook erg frustrerend.

Vanochtend werd het me ook teveel. De een na de andere kwam onverwacht langs. Toen er tijdens werk ook nog wat mislukte knapte ik.

Ik kan me nergens toe zetten. Heb al twee weken niet meer gereden.

Heb wel een werkadres opgezegd zodat ik in ieder geval één avond in de week minder heb...

**Geplaatst**: 13-10-17 23:22

Geplaatst: 13-10-17 23:22

Amy je hebt al een verstandige zet gedaan door iets rust te creëeren.

Ik zelf ben mijzelf aan het verliezen.. heb een keer eerder een iets dieper dieptepunt gehad en dan zat ik niet ver van het einde.

Maar nu zink ik steeds meer.. langzaam. Als dit doorgaat komt er een punt dat ik ermee stop.

Vond het altijd vreemd om van een ander te lezen en nu type ik het zelf. Ik ga dit verliezen.

Was net bij mijn moeder en hoopte dat ze mijn verdriet niet zag...had mijzelf bijeengeraapt voor onze afspraAk, kwam een uur te laat. Moest in de auto nog mijn tranen wegvegen..

kan het haar niet vertellen. Omdat ik al zo lang in de put zit en zij juist dacht dat het beter ging. Mijn zusje weet het wel.. de schat probeerd mij te helpen.. maar ik wil haar niet meetrekken in mijn problemen. Vooral omdat ik voel dat ik het ga verliezen.
We hebben al een broer verloren. Vandaar dat ik het lastig vind om te delen.

**Geplaatst**: 13-10-17 23:29

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 13-10-17 23:29

Ik kan huilen als een klein kind.. wil stiekem gewoon een arm om mij heen.. iemand die zegt dat het goed komt.

Dat was het.. goh wat kan ik zinken.. ik voel mij hopeloos en help zelf niet eens iemand in dit topic...

**Geplaatst**: 13-10-17 23:39

Geplaatst: 13-10-17 23:39

Lieve Knert,
vechten en vechten is twee.
Wellicht moet je een serie hindernissen nemen (dat is vechten!!) om je verdriet te kunnen delen.

Wellicht is je moeder in sommige opzichten "te dichtbij". (En dat klinkt niet gezellig.)
Want waar jij denk ik zo troost wil voor het verlies van je broer, wil zij heel begrijpelijk troost voor het verlies van haar zoon.
Kort door de bocht en plat gezegd: als "samen huilen" niet lukt, moet er iets anders verzonnen worden.
Maar laat dat idd niet ten koste van jou gaan...!!!

En een probleem delen hoeft niet te betekenen dat je de ander meetrekt de put in. (Soms is dat zo, dat klopt, het kan. Maar het hoeft niet.)

Heb je mensen om je heen waar je wel je verdriet kunt delen...? (Al is het "maar" sensoor bellen, een maatschappelijk werkster die naar je luistert en je steunt, de plaatselijke dominee - vaak zijn er wel mensen te 'charteren'.)

:(:)

En PS: helpen is geen eis!!

**Geplaatst**: 13-10-17 23:50

Geplaatst: 13-10-17 23:50

Janneke2 schreef:
Lieve Knert,
vechten en vechten is twee.
Wellicht moet je een serie hindernissen nemen (dat is vechten!!) om je verdriet te kunnen delen.

Wellicht is je moeder in sommige opzichten "te dichtbij". (En dat klinkt niet gezellig.)
Want waar jij denk ik zo troost wil voor het verlies van je broer, wil zij heel begrijpelijk troost voor het verlies van haar zoon.
Kort door de bocht en plat gezegd: als "samen huilen" niet lukt, moet er iets anders verzonnen worden.
Maar laat dat idd niet ten koste van jou gaan...!!!

En een probleem delen hoeft niet te betekenen dat je de ander meetrekt de put in. (Soms is dat zo, dat klopt, het kan. Maar het hoeft niet.)

Heb je mensen om je heen waar je wel je verdriet kunt delen...? (Al is het "maar" sensoor bellen, een maatschappelijk werkster die naar je luistert en je steunt, de plaatselijke dominee - vaak zijn er wel mensen te 'charteren'.)

En PS: helpen is geen eis!!

Het verdriet om mijn broer is wel verwerkt. Maar ik weet dus hoe dat verlies voelt. Vandaar dat ik het lastig vind om te delen wat ik misschien van plan ben. Gewoon omdat ik zo langzamerhand geen uitweg meer zie. Niet dat ik mijzelf zo top vind maar meer omdat ik mijn familie geen verdriet wil doen. Maar hiermee doorgaan tot ik 80 ben? Nee dan vind ik het nu wel een keer goed geweest. Misschien dat ze die keuze wel willen respecteren.

Deel het wel eens met enkele mensen. Lucht wel op. Maar het komt altijd keihard weer terug.

Morgen helpen bij sgw Diepenheim. Heb mij opgegeven als vrijwilliger. Lekker actief helpen en met mensen kletsen.

Maar diep van binnen blijf ik in die molen. Wordt steeds erger.

Maar toch bedankt voor je virtuele knuffels!!! Vind ik lief van je!

Ik zal over je hindernissen theorie nadenken.

**Geplaatst**: 14-10-17 00:01

Geplaatst: 14-10-17 00:01

Ah knert

.

Heel eerlijk weet ik niet zo goed wat ik wil zeggen, maar wil je wel een hele dikke (digitale) knuffel geven :(:)

**Geplaatst**: 14-10-17 00:04

Geplaatst: 14-10-17 00:04

Es_ther schreef:
Ah knert .

Heel eerlijk weet ik niet zo goed wat ik wil zeggen, maar wil je wel een hele dikke (digitale) knuffel geven

Lief! Nou daar doe ik het wel voor..
Soms heb je van die momenten.. dan is alles welkom! Zelfs een knuffel smiley!

**Geplaatst**: 24-10-17 17:25

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 24-10-17 17:25

Ein-de-lijk krijg ik dan behandeling, vanaf maandag start ik met pre-treatment DGT en die donderdag Psychotherapie/trauma behandeling. Drukke week voor de boeg en zie er wel tegenop, maar ben ook wel blij dat er eindelijk wat gaat gebeuren.

**Geplaatst**: 24-10-17 18:03

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 24-10-17 18:03

Fijn dat er eindelijk schot in de zaak zit!!

**Geplaatst**: 24-10-17 18:06

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 24-10-17 18:06

Wat fijn voor je zeg.

**Geplaatst**: 24-10-17 18:19

Geplaatst: 24-10-17 18:19

Pfff dit moet er even uit.

Ben 4 maand geleden ingezakt op het werk. Burn out en depressie. Door nogal stress volle 2 jaren op werk en thuis oa overlijden van mijn vader. Voor meer info pb. Is lang verhaal

Nu zit ik dus al 4 maand thuis en hulp van psycholoog.
Ik werk sinds 2013 voor 1 bedrijf. Als intrim opgestart. 3 tijdelijke contracten. Toen terug intrim omdat ze geen vaste aannamen op dat moment
Nu mag ik nog niet werken. Reageer nogal fel op sommige mensen ect.
Krijg van het werk te horen dat ik in november een contract krijg toe gestuurd. Kom ik niet werken ben ik ontslagen..
Kan dit zomaar?
Weer een stressfactor bij
Ben altijd wettig afwezig geweest met dokters verklaringen ect

**Geplaatst**: 24-10-17 18:45

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 24-10-17 18:45

Misschien zou je je rechtsbijstand er eens naar kunnen laten kijken?

**Geplaatst**: 24-10-17 18:46

Geplaatst: 24-10-17 18:46

coldsummers schreef:
Ein-de-lijk krijg ik dan behandeling, vanaf maandag start ik met pre-treatment DGT en die donderdag Psychotherapie/trauma behandeling. Drukke week voor de boeg en zie er wel tegenop, maar ben ook wel blij dat er eindelijk wat gaat gebeuren.

Hee wat goed zeg!!!
Hoe zit zo'n behandeling in elkaar?

**Geplaatst**: 25-10-17 08:53

Geplaatst: 25-10-17 08:53

Ik zal hier ook nog even een update doen.
Ik slik nu sinds 28 augustus Citalopram en sinds 4 weken de dosis van 20 mg. Langzaamaan ontstaan er wat lichtpuntjes maar er zijn ook nog hele nare dagen helaas. Het opstaan in de ochtend is een strijd, gepaard gaande met kokhalzen/spugen en huilen. In de loop van de dag klaart het wat op en in de avond voel ik me goed. Tenminste, totdat ik aar bed ga want dan krijg ik alweer schrik voor de volgende ochtend. Ik hou wel zoveel mogelijk een vast schema aan wb naar bed gaan en opstaan. Ik heb helaas veel last van mijn maag, van de huisarts nu omeprazol gekregen. Ik slik ook nog Lorazepam, wie weet ben ik daar misselijker van dan van de Citalopram. Ik reageer zoals altijd heel gevoelig op medicatie.
Verder ga ik dagelijks naar mijn paard, had ook alweer een paar keer gereden maar helaas heeft paardlief een peesblessure opgelopen op de gladde wei -O-

Ik doe mijn huishouden, boodschappen en ga iedere dag wandelen met mijn man die ook nog steeds thuis zit met hartklachten en vermoeidheid.
Ik word goed begeleid door de psychiater en de SPV. De cognitieve gedragstherapie moet nog starten, wachtlijst.
Als de bijwerkingen op 6 november nog zo zijn wil de psychiater de dosis Citalopram terug zetten naar 16 mg. Ik heb nl op 16 mg een aantal goede dagen gehad en bij de 20 mg begon het gedoe weer.
Als iemand nog tips heeft hoor ik het graag! Ik vind het echt de nachtmerrie van mijn leven maar ik hou de moed er maar in dat het goed komt!

**Geplaatst**: 25-10-17 16:10

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 25-10-17 16:10

Mmm...
Zou je eens willen proberen voordat je opstaat iets te eten? Crackers ofzo. Eet ze liggend en sta erna op. Leg het dus klaar.

Kost je wat kruimels in bed en misschien een teleurstelling ... maar proberen kan we toch?

**Geplaatst**: 25-10-17 16:46

Geplaatst: 25-10-17 16:46

rayoow schreef:
Pfff dit moet er even uit.

Ben 4 maand geleden ingezakt op het werk. Burn out en depressie. Door nogal stress volle 2 jaren op werk en thuis oa overlijden van mijn vader. Voor meer info pb. Is lang verhaal

Nu zit ik dus al 4 maand thuis en hulp van psycholoog.
Ik werk sinds 2013 voor 1 bedrijf. Als intrim opgestart. 3 tijdelijke contracten. Toen terug intrim omdat ze geen vaste aannamen op dat moment
Nu mag ik nog niet werken. Reageer nogal fel op sommige mensen ect.
Krijg van het werk te horen dat ik in november een contract krijg toe gestuurd. Kom ik niet werken ben ik ontslagen..
Kan dit zomaar?
Weer een stressfactor bij
Ben altijd wettig afwezig geweest met dokters verklaringen ect

Heb je contact met een arboarts?
Als jouw contract afloopt, en je een nieuw contract moet krijgen, mogen zij idd beslissen om niet verder met je te gaan, ook al ben je ziek. Alleen de manier waarop ze dat aangeven, is nogal schandalig.

Vala, ik had ook heel erg last van misselijkheid. Denk dat je nu ook een beetje meer angst heb voor de ochtend uberhaupt, dan dat je er last van hebt? Ik zou het eens goed bespreken met je huisarts.
Ik at trouwens gewoon alles wat ik maar binnen kreeg. Soms ging ik een paar keer per week voor lunch naar de Mac, maar als ik maar wat binnen kreeg.

Hier gaat het trouwens heel goed. Zo ineens maak ik grote stappen en voel ik me veel beter. Nooit gedacht dat ik deze kant op zou gaan, en zo snel ineens. Er is weer hoop, en die hoop was lang weg...

**Geplaatst**: 25-10-17 17:21

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 25-10-17 17:21

Joolin, ik woon in Belgie. Bedrijfsarts is er niet voor intrim mees. Gaat allemaal via huisarts en psycholoog.

**Geplaatst**: 25-10-17 17:39

Geplaatst: 25-10-17 17:39

Knert schreef:
coldsummers schreef:
Ein-de-lijk krijg ik dan behandeling, vanaf maandag start ik met pre-treatment DGT en die donderdag Psychotherapie/trauma behandeling. Drukke week voor de boeg en zie er wel tegenop, maar ben ook wel blij dat er eindelijk wat gaat gebeuren.

Hee wat goed zeg!!!
Hoe zit zo'n behandeling in elkaar?

Ik heb werkelijkwaar geen idee, maar ik krijg huiswerk, zit in een groep met 10 anderen en ik zie het maandag allemaal wel. de DGT schijnt heel erg zwaar te zijn, dus dat gaat nog leuk worden.

**Geplaatst**: 25-10-17 21:17

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 25-10-17 21:17

Hier ook even update, ik slik nu ongeveer 2 weken Trazodon. Ik slaap beter, ook geen hoge pieken meer gekregen maar ben wel enorm suf en moe, natuurlijk is Trazodon een antidepressiva die zorgt voor suffigheid. Ik heb een zware blessure aan mijn voet gekregen waardoor ik nu (voorlopig, volgende week terug naar de dokter) een maand niet kan paardrijden of naar ballet, dit zit me enorm tegen. Ook heeft de vechtscheiding van mijn ouders er weer voor gezorgd dat ik constant heen en weer word geslingerd, wat ook enorm de band met mijn moeder verzuurd omdat het na 5 jaar beter gaat met mijn vader.

**Geplaatst**: 26-10-17 08:42

Geplaatst: 26-10-17 08:42

Joolien, dat is ook zo hoor, ik ga in de avond bijna huilend naar bed. Ben doodmoe en wil graag slapen maar weet ook wat wakker worden betekend. Is gewoon pure stress.
Gisteren echt kotsmisselijk geweest, ben ook weer afgevallen zag ik vanochtend, als het lukt om te eten eet ik ook alles wat los en vast zit.. Nu ook een beetje misselijk maar gelukkig niet hoeven spugen, ik kon het onder controle houden. Straks telefonisch contact met de psychiater. Hoop dat ik niet weer alleen maar hoef te huilen, praat zo lastig.

Fijn dat het met jou zo goed gaat trouwens! Daar hoop ik ook op!

Als ik de andere verhalen lees ben ik blij dat ik een stabiele situatie heb wat betreft thuis en werk, daar hoef ik me geen zorgen om te maken.

Bedankt voor de tip Knert, heb vannacht wat gegeten en gedronken toen ik wakker werd en vanochtend dus niet gespuugd.

**Geplaatst**: 26-10-17 09:13

Geplaatst: 26-10-17 09:13

@ Coldsummers: dgt is niet per se zwaar, maar het is wel "paradoxaal".

Het is ontwikkeld door een begaafd psychologe die na haar pensioen 'er voor uitkwam' dat ze niet alleen als wetenschapper veel verstand had van borderline, maar dat zij ook ervaringsvrouw is...

Een van de beste ervaringen in haar leven (die ook qua therapie en werk erg goed hielp)
was een soort religieuze ervaring. (Ze is 'verder' of hoe zeg je dat niet gelovig.)
Tijdens die ervaring had ze opeens en uit het niets het gevoel 'dat alles goed was', dat ze aanvaard werd zoals ze was, dat ze goed was zoals ze was.

Toen die ervaring over was zal ze vast wel gebaald hebben.
Maar wat gebleven is, is het inzicht en de ervaring dat zij vanuit dit gevoel van acceptatie, goedkeuring of hoe je het allemaal maar in psychologische termen wil noemen echt stappen in therapie kon maken.

De D van dgt verwijst indirect naar deze ervaring. (Letterlijk is het 'dialectisch'.)
Je kunt pas verandering als mens, als je eerst aanvaard bent als mens 'met alles er op en er aan'. Wat uiteraard een paradox is als je goed bent zoals je bent - in hoeverre 'moet' of zal je moeite doen om te veranderen...?

En hopelijk kunnen de therapeuten iets van die sfeer overbrengen. (Ik ben een keer 'op yogales in stilte' geweest bij Moeder Meera - dan blijft die sfeer nog uren hangen. Dat een therapeut dat zo niet kan, dat snap ik.)
Omdat 'paradoxale gedragstherapie' al voor iets anders werd gebruikt, is het filosofische woord 'dialectiek' gekozen.
(En het blijft gedragstherapie, wat ingewikkeld is als de makke niet voortkomt uit je logische verstand.)