Bokt.nl

Janneke2 schreef:

Hoi [naam],
ik vind het als vegetariër altijd heel vervelend als mij vlees wordt voorgezet...!
En het is in dit geval: 'maanden werk in de prullenmand' extra vervelend.
Hoe gaat de staf er verder mee om...?
Zijn er excuses gemaakt? Is er een gesprek geweest...?

En wat een raar idee: 'dat jij aan de slag moet om een vertrouwensband te maken'. Vertrouwen is een zaak van twee kanten!
Waarbij het aan de orde is, dat de hulpverlening zich respectvol opstelt, dus ook afspraken nakomen.

Anoniem schreef:

Een hele tijd geleden heb ik mijzelf hier ooit is gemeld... Vanaf dat moment eigenlijk ontkent dat "er is mis is met mij" maar de afgelopen weken/maanden was dat niet meer te ontkennen en dat vind ik heel erg moeilijk...
Zou ik hier mee mogen praten/lezen en misschien mijn verhaal mogen doen?

Anoniem schreef:

Pff, het is een behoorlijk verhaal gewonden… Maar ik heb wel gelijk alles even van mij af geschreven. Hoop dat dat oké is…

Ik denk dat ik heel dicht tegen een depressie aan zit, of het misschien al wel ben. Waar ik vooral mee zit is dat ik niet weet waar dit vandaan komt. Ik heb net een nieuwe leuke baan die ook nog is goed betaald waardoor ik een vakantie heb kunnen boeken die ik al heel lang wil. Ik heb een geweldig paard, leuke studie, fijne familie, lieve vriendinnen en een fantastische vriend. Dus wat ik mij steeds maar af blijf vragen, “waarom? Waarom voel ik mij zo en waar komt dit vandaan?”
Ik kan echt niks bedenken waarom ik mij zo zou moeten voelen. Dat is ook de rede dat ik het nooit iemand heb laten merken. Bang voor reacties als “maar je hebt een prima leven?” “stel je niet aan, er is niks aan de hand”. Vooral die laatste.
Maar inmiddels kon ik het niet echt goed meer verbergen. Of nou ja, dat lukte wel, maar ik moest het ergens kwijt want het leek alleen maar erger te worden. Ik heb sowieso heel veen moeite met ij echt openstellen. Zeker met dit soort dingen, want ik ben bang dat mensen dan bij mij weggaan omdat ik dan niet meer die ‘vrolijke en gezellige meid’ ben. Maar een tijdje geleden brak ik echt, bij m’n vriend. Ik kon het niet meer. (ik woon hier ook praktisch, alleen nog niet officieel. Hij heeft een eigen appartement)
Ik heb alles eruit gegooid. Hoe ik mij voel, en dat dat soms echt uit het niks komt en ik echt geen idee heb waar dat verdriet dan vandaan komt. Dat vind ik het moeilijkst, als ik ook niet uit kan leggen waarom ik zo verdrietig ben omdat ik het echt niet weet… Ik zeg dan altijd dat ik sip ben.
Daarnaast kan ik ook heel verdrietig en “boos” worden van de meest simpele dingen. Bijv laatst toen de teugels van mijn ene hoofdstel in de knoop zaten met die van mijn andere. Ik ben de hele avond sip geweest, om zoiets stoms (terwijl ik ze ook nog is gewoon uit de knoop gekregen heb). Tijdens een “discussie”/meningsverschil met mijn vriend kan ik dingen die hij dan zegt ook helemaal verkeerd op vatten. Hij zegt soms te snel wat hij denkt, en dan vooral de manier waarop heeft hij niet helemaal over nagedacht. Normaal kan ik hier prima tegen omdat ik weet dat hij het niet zo bedoeld, maar nu totaal niet en ik maak het ook nog is 10x erger in mijn hoofd wat dan weer voor een paniekaanval zorgt. Pure angst om hem kwijt te raken, dat ik iets verkeerd gedaan heb.

Hem krijtraken is sowieso mijn allergrootste angst, die af en toe voor een paniekaanval zorgt. Dit heb ik hem ook verteld, dat ik zo bang ben hem kwijt te raken door die “depressie” van mij. Bang dat hij mij niet meer wil omdat ik absoluut niet leuk ben zo. Bang dat hij mij (dit gedoe) zat is. En dat neem ik mijzelf zo kwalijk. Tijdens die paniekaanvallen stuur ik hem ook (boos) weg, omdat ik niet wil dat hij mij zo ziet. Wederom bang, dat hij daarom bij mij weggaat. (Die paniekaanvallen krijg ik nu om de kleinste dingetjes, die dus in mijn hoofd heel groot worden. En dat hele korte ademen wat ik dan heb doet enorm zeer aan mijn buik waardoor ik van de pijn nog meer in paniek raak.)
Mijn vriend kan er gelukkig goed mee dealen (hij is ook 12 jaar ouder dan ik) en heeft gevraagd wat ik wil dat hij doet op zo’n moment. Ik heb hem gevraagd of hij tegen mij wilt blijven praten, maakt niet uit wat, zolang ik zijn stem maar kan horen. En mij vasthoudt zodra dat kan, hij kan zelf prima dat moment tijdens zo’n “aanval” inschatten gelukkig. Daar wordt ik uiteindelijk ook weer rustig van.
Hij heeft mij ook verteld dat ik echt iet bang hoef te zijn dat hij bij mij weg gaat. Hij zegt dat dit niet is wat ik ben, maar iets wat in mijn hoofd leeft. En dat hij er samen voor wil vechten om die gedachtes weer weg te krijgen. Het mooiste wat hij gezegd heeft, is dat zolang ik niet van mijzelf hou ik het ermee moet doet dat hij wel van mij houdt, en ik daarop moet vertrouwen. I willl build my life up on your love, daar leef ik bij nu. Ik mag in mijn handjes knijpen met een vriend als hij, en dat doe ik dan ook zeker. (Toch is die angst niet helemaal weg en zal dat voorlopig nog wel in mijn achterhoofd zitten)

Hij zegt wel heel vaak dat hij trots op mij is. Trots dat ik een andere baan ben gaan zoeken want ik was niet gelukkig op mijn vorige. Trots dat ik mijn paard verhuisd heb naar een volpension zodat heel veel lasten van mij weg vallen en ik daar alleen nog maar kom voor ontspanning (en dus ook een dagje over kan slaan als het even echt niet meer gaat na een lange werkdag). Ik vind het alleen zo lastig te geloven, want in mijn ogen is er op dit moment niks te vinden aan mij waar iemand trots op kan zijn…


Maar nu ik echt “toegegeven” heb (heb ik dat echt?) dat er is mis is met mij, wil ik toch een stapje verder kijken. 19 september heb ik een afspraak voor een gesprek bij de GGZ. Dat vind ik erg moeilijk, omdat ik niet graag zomaar tegen andere praat over dit soort dingen. Maar ik wil niet meer alleen mijn vriend hier mee lastig vallen, dat is niet eerlijk. Hoe ontzettend fijn het is en hoe hard hij ook zijn best doet, hij kan dit niet oplossen. En ik ook niet meer alleen.
Daarnaast ben ik ook heel erg moe, maar zoiets vreet natuurlijk energie…
…Plus, dat ik ook fysiek niet helemaal oké ben. Ik heb sowieso een permanente rugblessure die eens in de zoveel tijd weer opspeelt, maar op dit moment ook heel veel problemen met mijn buik (waarschijnlijk blinde darm). Waar ik nu na 4 maanden wel eindelijk medicijnen voor mag proberen, dus ik hoop dat dat iets scheelt. Maar dit werkt natuurlijk niet mee aan hoe ik mij voel.

Af en toe weet ik gewoon niet meer wat ik moet. Niet met mijzelf en niet met de rest. Ik hoop hier wat motiverende woorden te krijgen en jullie misschien ook wat bemoedigende woorden toe te spreken.
Vrijdag ben ik heerlijk met mijn paard naar het strand geweest, dat had ik echt nodig. Maar gister ook een slechte dag, en helemaal nergens zin in.

Anoniem schreef:

Wat het fysieke betreft (en dan heb ik het alleen over m'n buik) krijg ik nu na 4 maanden eindelijk erkenning, en dat terwijl ik al een keer op de spoedeisende hulp gezeten heb na een avond uit eten. Mochten deze medicijnen niet werken (5 weken proberen) krijg ik daarna een doorverwijzing naar het ziekenhuis en gaat alles op de echt. Dus daar zit eindelijk vaart achter.
Ik eet alleen ook heel weinig want dat doet zeer, en dat komt natuurlijk niet ten goede voor de rest van mijn gesteldheid...

Kijken naar wat ik wel heb vind ik heel moeilijk. Tenminste, ik ben ook heel blij met de dingen die ik heb, maar dat lijkt niet altijd meer te helpen. Soms wel, maar vaak in een dieptepunt niet meer

geerte schreef:

Hier weer even een dip, morgen weer de eerste dag naar school en ik ben gewoon zo onzeker over de komende tijd(niet alleen over school). Ik haal echt alle doem scenarios voor mijn ogen en het is echt verschrikkelijk. Ik zou zo graag willen dat ik een uitknopje zou kunnen hebben. Even niet meer nadenken maar gewoon leven. Er is wel een uitknop maar die is helaas zo permanent.