Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 29-07-15 22:29

Ten einde raad: Gezinsconflict.

Geplaatst door de TopicStarter : 29-07-15 22:29

Dit is een goedgekeurd schaduwaccount. Mocht je me herkennen; stuur me een pb.

Altijd heb ik het beste met mijn ouders voor gehad en andersom, maar de bom is gebarsten. Ik wil mijn verhaal graag uitleggen en mijn hart luchten.

Ik woon thuis met mijn ouders en broer. De band tussen mij en mijn broer is al jaren matig en er is veel ruzie thuis over het verdelen van de aandacht van mijn ouders over mij, mijn broer en toen nog mijn zus, die inmiddels op zichzelf woont. Mijn broer is gewelddadig en voor hem is het aan de orde van de dag om mij te bedreigen met lichamelijk geweld of geestelijk geweld.

Twee jaar geleden heeft mijn vader een hartaanval gehad. Hiervan is hij geschrokken, maar dit bleek de druppel die de emmer deed overlopen: een depressie/burn-out volgde. Hij heeft na een halfjaar zijn werkzaamheden neergelegd en heeft de leiding van zijn bakkerijen overgedaan aan bedrijfsleiders. Ik ben nog steeds werkzaam in dit bedrijf, ken het actieve team al jaren en zie het zaakje uit "onze" klauwen glippen. Mijn vader wordt zwart gemaakt en misschien is dit omdat men de lading van een burn-out niet begrijpt, maar ook omdat het eerlijk gezegd ook geen "rollend" team is. De kantjes worden er vanaf gelopen, men besodemieterd elkaar en saboteert elkaars werk.

Na lang dubben heb ik dit aangegeven bij mijn ouders. Ik wilde geen extra last bezorgen, maar ik wil hun zaak ook niet kapot laten gaan terwijl ik er weet van heb. Dit werd gezien als bemoeienis en "wijs" gedrag. Ik heb alleen gevraagd of het mogelijk is dat mijn vader misschien een dagje mee wilde draaien om het eens te zien of dat hij misschien eens mee wilde kijken op onze camerabeelden. Dat was allemaal niet nodig, ik moest me er niet mee bemoeien en ik moest gewoon doen wat me gevraagd werd. Misschien weten ze zelf ook wel dat het mis is, maar willen ze hier niet over aangesproken worden. Ik weet dat niet.

Ik ervaar stress, erge vermoeidheid en druk. Ik kán privé en werk niet meer gescheiden houden en heb dus de knoop doorgehakt: ik ga een andere baan zoeken. Heel voorzichtig heb ik dit gebracht bij mijn ouders. Zou het niet beter zijn als ik dit even liet gaan? Ik heb immers ook een depressie gehad en weet wat het is, om je machteloos te voelen. Ik wil mijn vader kunnen steunen als ik thuis ben, hem een hart onder de riem steken en niet thuiskomen met een klote gevoel omdat ik constant, 24/7 het gevoel heb dat we langzaam ten onder gaan op deze manier.

Ik bood mijn ontslag aan, met reden en ben toen volledig de grond in geboord. Na jarenlang functioneren in een familiebedrijf, word ik voor rotte vis uitgemaakt. "Je hebt je klanten nooit goed geholpen." "Je deelt de lakens uit terwijl bedrijfsleiders dat horen te doen." "Je klaagt alleen maar." "Zoek maar een andere baan. Per direct, want zo doen we dat in onze wereld." Altijd, iedere dag, heb ik gevraagd of ik naar behoren functioneerde, of ik mijn werk goed deed en wat kritiekpunten waren. Nooit kreeg ik antwoord en altijd was het antwoord: "Stop met dat zeuren over verbeteren. Je doet het prima." Ik heb zo geknokt om te zijn waar mijn vader trots op zou zijn en nu, nu de kogel door de kerk is, word ik recht in mijn gezicht geslagen. Als klapper op de vuurpijl blijkt de bedrijfsleider nare verhalen over me rond te fluisteren onder het andere personeel. Ik vang op wat ik opvangen kan en los op wat ik oplossen kan, maar het wordt ondraaglijk.

Wat ik het ergste vind aan de hele situatie, is dat mij verweten wordt dat ik mijn vader en het bedrijf in de steek laat op het moment dat ik nodig ben. Natuurlijk ben ik nodig en natuurlijk is de timing niet ideaal, maar als ik denk aan mijn eigen welzijn, moet ik dit niet eens langer willen. Ik ervaar stress op mijn werk, ik kom thuis in stress en zodra ik wakker word, slaat de stress direct weer toe.

Ik word boos om het feit dat mijn ouders nooit hebben geluisterd naar mijn roep om hulp in deze situatie. Het doet zo verschrikkelijk veel zeer om na zo lang werken en zo lang stoeien voor een plek in het bedrijf, zo belazerd te worden doordat me gezegd wordt dat ik het toch al nooit goed gedaan heb en dat ik voor mezelf kies en mijn vader daarbij laat vallen. Ik laat mijn vader niet vallen, ik wil er alleen maar voor hem zijn, maar zodra ik al thuiskom, gaat hij aan de slag met koken en bakken in zijn kookstudio en komt hij even later doodmoe en gebroken thuis, waarna hij weer in de hens schiet van woede en moeheid. Hij wil zo graag, maar kan het niet.

Als jongste thuis weet ik niet meer wat ik moet doen. Ik heb een heleboel meegemaakt en wij als gezin hebben ook veel op ons brood gehad, maar dit is de druppel die de emmer doet overlopen. Ik word in de hoek gezet als gezinsverrader omdat ik afstand probeer te creëren tussen privé en werk. Ik trek het niet meer om te horen wat voor een zak van een baas mijn vader is, dat hij alleen maar andere dingen doet en dat hij zich niet "interesseert" in onze winkel. Ik wil niet meer afgesnauwd worden door mijn moeder met de boodschap dat ik alleen maar voor mijzelf kies en niet voor het gezin. Ik wil niet langer vergeleken worden met anderen die ons bedrijf verlieten en nu het licht in de ogen niet gegund wordt. Ik vind het een prachtig bedrijf en ik heb werkelijk genoten, maar dit is niet wat ik meer kan opbrengen. Ik trek het niet meer en het enige wat ik wil is rust.

Ik ben altijd gewend geweest te doen wat mijn ouders van me vroegen, kies de studie die mijn ouders leuk lijkt, beleid het geloof dat zij willen (waar ik zelf absoluut niet achter sta), doe de sporten waar zij mij toe pushen op hun manier. Ik ben geen klein kind meer, maar je ouders teleurstellen doet áltijd zeer en dit is het moment dat ik hartverscheurende pijn voel. Ik laat mijn ouders zitten, terwijl ik zo mijn best doe om te doen wat zij van me verwachten. Ik wilde alleen maar helpen. Ik weet dat ik heel graag alles doe om een ander te pleasen om lief gevonden te worden, of goed gevonden te worden, maar ik ga hiermee nu zo hard op mijn snuitert, dat ik flink overstuur ben en bang ben dat het uit de hand loopt. Het zijn mijn eigen ouders… Wat moet ik?

**Geplaatst**: 29-07-15 22:32

Re: Ten einde raad: Gezinsconflict.

Geplaatst: 29-07-15 22:32

Voor jezelf kiezen voordat je er aan onderdoor gaat.

**Geplaatst**: 29-07-15 22:39

Re: Ten einde raad: Gezinsconflict.

Geplaatst: 29-07-15 22:39

Voor jezelf kiezen. Ik denk dat je wat betreft het bedrijf hebt gedaan wat je kon. Als niemand daar in mee wil gaan houd het op. Je bent vermoed ik nog jong, je kunt jezelf niet voorbij lopen door de problemen van een ander. Creëer afstand, ook wat betreft de andere dingen waarin je mee gaat met de wil van je ouders.

**Geplaatst**: 29-07-15 22:40

Geplaatst: 29-07-15 22:40

Voor jezelf kiezen, hoe moeilijk dat ook is. Niet alleen een andere baan zoeken maar liefst ook zelfstandige woonruimte. Moeilijk allemaal, ik snap je hoor, maar dit is toch de enige raad die ik je kan geven.

**Geplaatst**: 29-07-15 22:41

Geplaatst: 29-07-15 22:41

Oh wat een lastige situatie. Een familiebedrijf voortzetten is niet niks, en het lijkt er op dat het al veel langer niet goed ging.
Enige tip die ik voor je heb: volg je intuïtie! Laat je niet meezuigen in een negatieve spiraal.
Je familie trekt waarschijnlijk wel weer bij. Ze zien nu alleen wat jij al langer vertelde. (en wat je vader misschien al wist)
Sterkte en wijsheid gewenst.

**Geplaatst**: 29-07-15 22:42

Geplaatst: 29-07-15 22:42

ik heb hier maar 1 ding op te zeggen...
familie kies je niet je vrienden wel.

**Geplaatst**: 29-07-15 22:42

Geplaatst: 29-07-15 22:42

Altijd voor jezelf kiezen. Je kunt er pas echt voor anderen zijn als je er ook voor jezelf bent.

Ik vond je post erg mooi geschreven, misschien durf je dat ook aan je ouders te laten lezen?

**Geplaatst**: 29-07-15 22:43

Geplaatst: 29-07-15 22:43

Zelfstandig worden, alsnog je eigen weg kiezen en je eigen leven leiden.
Sterkte en succes!

**Geplaatst**: 29-07-15 22:45

Geplaatst: 29-07-15 22:45

Zadok schreef:
Ik ben altijd gewend geweest te doen wat mijn ouders van me vroegen, kies de studie die mijn ouders leuk lijkt, beleid het geloof dat zij willen (waar ik zelf absoluut niet achter sta), doe de sporten waar zij mij toe pushen op hun manier.

Stop met je ouders te pleasen en ga je eigen keuzes maken.
Je leeft maar 1 x, JIJ moet gelukkig zijn, een leuk leven leiden en de dingen doen die jij wil. Je kan je niet de rest van je leven naar je ouders wensen gedragen.

**Geplaatst**: 29-07-15 22:45

Geplaatst: 29-07-15 22:45

Hou oud ben je?
Verder zou ik eens gaan praten met je ouders met een neutrale persoon erbij, misschien een maatschappelijk werkster ofzo, via je huisarts kun je hier komen.
Het is niet niks allemaal en je ouders zijn ook gestrest zo te lezen. Daardoor zeggen ze wel erge nare dingen maar ik denk dat het komt omdat ze het idee hebben dat je hun laat zitten.
Ik zou je ouders een beetje links laten liggen. Geen gesprekken voeren over het werk, gewoon uit de weg gaan. Pas als er een goed gesprek is geweest met een onafhankelijk iemand erbij, én de lucht weer geklaard is, kun je daar weer over praten maar nu maken jullie alleen maar meer en meer stuk.

**Geplaatst**: 29-07-15 22:47

Geplaatst: 29-07-15 22:47

Ik denk dat een eigen plekje misschien meer belangrijk is dan een andere baan..
Wat een rotsituatie en ondanks dat ik de reactie kán begrijpen (werk ook in papa's bedrijf) vind ik het knap banketstaaf naar jou toe. Maar net als jij, staan zij ook volop met hun neus in stress en kan dit natuurlijk een reactie daarop zijn. Ik weet niet hoe oud je bent, maar ik zou naar eigen woonruimte op zoek gaan. Dat ik (mede door ruzies) jong op mezelf ging heeft de relatie tussen mij en mn vader echt gefed en werk nu nog steeds parttime met veel plezier voor hem. Had heel anders afgelopen als ik daar had blijven wonen.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 29-07-15 22:54

Re: Ten einde raad: Gezinsconflict.

Geplaatst door de TopicStarter : 29-07-15 22:54

Dankjewel voor jullie snelle, vriendelijke en oprechte reacties. Ik kan er zeker wat mee.

Als gezin zijn wij bij een systeemtherapeute geweest, ook door de situatie rondom mijn broer. Hierin is wel naar voren gekomen dat het bedrijf een erg grote rol speelt thuis, maar verder werd er meer geconcentreerd op mijn broer. Het is geen optie om niet over het werk te praten als we thuis zijn, want privé blijft werk bij ons thuis. De dag nabespreken blijft het niet bij. Het gaat dagen en avonden over personeel, functioneren, innovatie en cijfers. Best lastig dus om een nieuw onderwerp aan te snijden.

Ik wil mijn ouders absoluut niet afschilderen als heksen of nare mensen, want toen ik tot mijn nek in de oliebol zat, waren zij er wel, maar ik heb het gevoel nu dat hij tot zijn nek in de oliebol zit en ik mijn hand uitreik, mijn hand keihard weggeslagen wordt en ik nog een hap na krijg ook. Ik snap dat het moeilijk is, maar ik ben en blijf hun kind. Ze kozen voor me, als het goed is, en nemen daarmee een verantwoordelijkheid.

Uit huis gaan is nog even geen optie vanwege mijn financiële plaatje. Ik sta aan de voet van een tamelijk dure studie, waardoor ik eigenlijk spaarzaam moet zijn en het beste is om thuis te blijven wonen. Ik kan het huis vaak ontvluchten, ben van harte welkom bij mijn zus en hang daar dan ook vaak rond. Ideaal is het niet, maar soms erg fijn om even op adem te komen.

**Geplaatst**: 29-07-15 23:00

Re: Ten einde raad: Gezinsconflict.

Geplaatst: 29-07-15 23:00

Tja, als ik dit zo lees, zou ik kiezen voor zelfstandig wonen en een parttime-duale studie of een studie via de open universiteit waardoor je zowel kunt blijven werken om in je eigen levensonderhoud te voorzien als kunt studeren.

**Geplaatst**: 29-07-15 23:08

Geplaatst: 29-07-15 23:08

Zonder enige twijfel voor jezelf kiezen!! Je leeft niet om iedereen een plezier te doen en jezelf achter te stellen!

Bepaal je eigen weg, je toekomst en leef zoals jij je leven wil leiden.

Ik denkt dat je er is rustig over na moet gaan denken om uit huis te gaan. Zoals ik het zo lees is dit absoluut geen gezonde en stabiele situatie voor jou. Als je je eigen leven goed op poten wil zetten denk ik dat je de situatie waar je nu in zit zo snel mogelijk achter je moet gaan laten.

Zo lang je thuis blijft zal je blijven lijden onder de situatie.

Ik vraag me af of het zin heeft om je gevoel met je ouders te delen. Eerlijk gezegd denk ik dat je de sfeer dan alleen maar verergert omdat je thuis situatie gewoon helemaal niet stabiel is. Alleen stabiele mensen (of met hulp) kunnen hun leven bewust beïnvloeden en dus veranderen. Mensen die instabiel in het leven staan kunnen dit niet.

Ik zou als ik jou was jezelf, zoveel als nodig, emotioneel terugtrekken en plannen maken om weg te gaan daar!

Edit: ik lees dat uit huis gaan financieel niet ideaal is met je studie. Echter denk ik dat je wellicht niet veel keus hebt. Je zou hier nog aan onderdoor kunnen gaan wat je studie dus ook gruwelijk in de weg staat. Zelf heb ik ervaren dat bij een studie waarbij je echt moet bikkelen een rustige stabiele thuissituatie best een pré is.

Kijk of je het financieel haalbaar kunt krijgen om op kamers te gaan of zoek lotgenoten waarbij je de kosten kunt delen.

**Geplaatst**: 29-07-15 23:12

Geplaatst: 29-07-15 23:12

Je verhaal is heel duidelijk. En hoe moeilijk het is, je zult nu echt voor jezelf moeten kiezen.
Maar dat betekent ook, zelfstandig worden. Dus uit huis gaan, baan zoeken en daarna kijken hoe je je studie gaat financieren.
Ik denk dat als je thuis blijft er niks verandert en dat is voor je gemoedsrust ook niet goed. Denk maar niet dat je keuzes dan geaccepteerd worden en je zult nog steeds je ouders moeten volgen.
Ontslag nemen is ongetwijfeld al een goed begin, maar apart gaan wonen en je eigen leven opbouwen lijkt me echt nog belangrijker voor je. Kun je desnoods niet op kamers?
(Ik weet niet hoe oud je bent en wat je vooropleiding is?)

Het is heel moeilijk om los te komen van je ouders als je altijd volgens hun ideeen geleefd hebt, maar uiteindelijk zul je wel moeten om je eigen geluk te vinden ...

**Geplaatst door de TopicStarter** : 29-07-15 23:20

Re: Ten einde raad: Gezinsconflict.

Geplaatst door de TopicStarter : 29-07-15 23:20

Ik ben bijna 18 jaar en daarmee dus nog best jong om straks al "alleen" te wonen. Mijn ouders zijn wel zo, dat ze mij de ruimte en keuze willen geven om op kamers te gaan. Ik vind het alleen jammer om dan op hun te leunen. Voor mijn zus en broer werden studie en kamer betaald, ik denk dat voor mij ook het geval zal zijn.

Ik ben nog niet toegelaten tot het conservatorium en wil nu een vooropleiding gaan doen, in de hoop dat ik straks door mag. Het is een dure studie, vooral omdat er voor mij twee instrumenten zullen moeten zijn. Het is niet dat ik dit van harte doe, maar zodra ik over een andere studie begin, wordt er al geroepen dat ik hoe dan ook conservatorium moet gaan doen.

Aan de ene kant wil ik zo graag moven en mijn eigen leven hebben en aan de andere kant denk ik: ze hebben me altijd te eten gegeven, liefgehad, een dak boven mijn hoofd gegeven, een knol onder mijn kont gegeven en hebben écht wel hun best gedaan, maar ik denk dat ze nu allebei gewoon helemaal doodop zijn en mij hier misschien iets tekort in doen. Ik wil me niet aanstellen, maar ik voel me wel zo. Een beetje in het verdomhoekje gezet. Moet ik dan nu zeggen: het was leuk, bedankt, ik ga. Als ik al zie hoe ze in de fik vliegen van mijn ontslag... Hoe moet dat dan als ik uit huis ga? Ik ben nog zo jong...

**Geplaatst**: 29-07-15 23:21

Geplaatst: 29-07-15 23:21

Die opleiding die je volgt, wil je deze opleiding zelf ook doen of ligt je hart ergens anders? Kies voor jezelf en niet voor hetgeen anderen voor je willen. Jouw leven, jouw keuzes.

**Geplaatst**: 29-07-15 23:25

Re: Ten einde raad: Gezinsconflict.

Geplaatst: 29-07-15 23:25

Ai, tegelijk met mijn vraag heb je ook een post geplaatst en daarin mijn vraag al beantwoord.

Is het een idee om een keer met een onafhankelijk persoon te gaan praten hierover? Ik ga ervan uit dat je vader ook al hulp krijgt. Wie weet kunnen jullie een keer met zn allen om de tafel zitten en ook dit meenemen. Het zal je vader ook beter inzicht laten geven. Je wil dat je kind gelukkig is en gaat doen waar hij of zij gelukkig van wordt. Althans dat heb ik wel voor mijn kinderen. Oudste is 16 dus scheelt niet heel veel met jou.

**Geplaatst**: 29-07-15 23:28

Geplaatst: 29-07-15 23:28

Even heel duidelijk tegen je zijn (niet rot bedoeld): ook met je studiekeuze volg je nu weer het pad dat je ouders voor je uitstippelen!
En juist een studie moet je doen omdat je die zelf wilt, je gaat er als het goed immers later je vak van maken.
En zeker met muziek, daar moet echt je passie liggen want zoveel banen zijn er niet in die branche.
Dus ik zou eerst eens goed overdenken wat jij zelf echt en waar jij gelukkig van wordt.
18 is jong maar aan de andere kant ben je ook oud genoeg om zelf een opleiding te kiezen en te bedenken waar je die wilt gaan doen. Dan zou je daarvoor op kamers kunnen gaan.
Wat zou je zelf graag voor beroep willen 'later'?
Muziek maken kun je ook altijd in je vrije tijd, he.

Enne .. dat ze je altijd gevoed hebben en een dak boven je hoofd is wel een logisch gevolg van kinderen hebben hoor, daarvoor hoef je niet zo dankbaar te zijn dat je daarom (alles) moet doen zoals zij dat willen.
Weet je, als je dingen doet die niet echt je eigen keuze zijn, kun je daar ook nooit echt geluk in vinden.

Laatst bijgewerkt door simodi op 29-07-15 23:30, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 29-07-15 23:30

Geplaatst: 29-07-15 23:30

Ik begrijp best dat je graag je familie een plezier wilt doen, maar je zult je eigen leven moeten leven, óók qua studie en loopbaan.
Je kunt er het meest betekenen voor je familie áls je gelukkig bent.
Zet 'm op.

**Geplaatst**: 30-07-15 00:47

Re: Ten einde raad: Gezinsconflict.

Geplaatst: 30-07-15 00:47

18 is niet overdreven jong om op kamers te gaan hoor maak je daar maar niet druk om hoor

Ik moet zeggen dat ik er wel van schrik dat je hart niet ligt bij het conservatorium. Dat is niet te doen als je passie er niet echt ligt. Daarnaast is het toekomst perspectief nou ook niet om te gillen.. Je moet jezelf, hoe moeilijk het ook is, hard nodig de vraag gaan stellen of je wil dat je ouders je toekomst voor je vastleggen.

Dadelijk ben je 30, heb je een relatie en wellicht kinderen en kom je erachter dat je niet kan doen wat je had willen doen omdat je voor je ouders het conservatorium gedaan hebt. En laten we wel wezen het is niet zomaar iets een opleiding, omscholing is vaak heel moeilijk door veel factoren. Dus qwa werk zit je er dan aan vast of aan vervelend ongeschoold werk. Dat wil je echt niet daar zal je heel erg spijt van gaan krijgen.

Punt van het verhaal is. Opleiding is in veel gevallen de rode draad qua werk voor de toekomst. Dat moet, écht moet volledig jou keuze zijn!
Je bent dadelijk een volwassen vrouw die moet gaan werken voor haar dromen en levensonderhoud, laat je toekomst jou keuze zijn. (Sorry hoor ben hier best fel in maar kan het niet uitstaan als ouders zo'n bord voor hun kop hebben

)

Zoals een bokker voor mij ook al aanhaalde. Je hoeft je echt niet schuldig te voelen dat je je eigen weg gaat en een uitgesproken mening hebt. Dat is juist de hele bedoeling van het opvoeden van kinderen. Ze klaarstomen voor de grote boze buitenwereld. Dat je "ondankbaar" zou zijn doordat je je eigen weg gaat want ja je hebt wel eten, onderdak etc. gehad. Daar neem je kinderen voor, dat hoort en gewoon bij en daar hebben je ouders voor getekend toen ze voor je kozen.

Kies alsjeblieft voor wat jij wil!! Je kan het!!

**Geplaatst**: 30-07-15 09:37

Re: Ten einde raad: Gezinsconflict.

Geplaatst: 30-07-15 09:37

TS hopelijk kun je met al onze reacties verder!

Het is opvallend dat we eigenlijk aallemaal hetzelfde zeggen. Dat zou jou ook meer steun moeten geven bij je keuze om een andere koers te gaan varen dan die je ouders nu voor je uitstippelen, met alle beste bedoelingen waarschijnlijk maar niet waar jouw geluk ligt.

**Geplaatst**: 30-07-15 09:55

Geplaatst: 30-07-15 09:55

Lieve ts, Wat een moeilijke situatie, kan me goed voorstellen dat je er langzamerhand zelf aan onderdoor gaat en dat op deze leeftijd.

Moeilijk hoor, ik wil je adviseren om bij de huisarts aan te kloppen voor hulp. Misschien dat jij eerst je hart kunt luchten bij een psycholoog/maatschappelijk werk en daarna een gesprek met je ouders aan kan gaan, met een bemiddelaar erbij.

Het is mooi dat je je ouders dankbaar bent voor alles, maar je hoeft ze niet te pleasen. Loslaten en eigen keuzes maken hoort ook bij opgroeien. Kijk eens diep in je hart, wat maakt jou blij, van welke opleiding en loopbaan word jij gelukkig? Volg je hart, iedereen is verantwoordelijk voor zijn eigen geluk.

Kun je dit buiten bokt om ook met iemand bespreken. Je zus, vrienden, mentor? Ik ben benieuwd naar de kijk van jouw zus hierop.

Kies voor je eigen geluk, maak jezelf gelukkig. Ik hoop dat je ouders inzien dat je door het volgen van je eigen gekozen pad ook heel gelukkig zult zijn. Veel sterkte en knuffels

**Geplaatst**: 30-07-15 09:58

Geplaatst: 30-07-15 09:58

Pff... ik ken mezelf wel een beetje hierin hoor... Jongste kind, willen pleasen, je verantwoordelijk voelen naar je ouders toe.

Ik denk dat je heel hard werkt en heel goed werk doet. Maar je ouders zijn er om voor jou te zorgen, niet andersom. Ik snap vanuit mijn eigen situatie dat het heel moeilijk is om alles links te laten liggen, het zijn wel je ouders, je wilt geen ruzie en gewoon in het weekend gezellig langs kunnen komen.

Ga wel met ze in gesprek. Leg neer dat je heel hard je best doet en alles probeert te doen om hen te helpen. Vraag ze of ze dat wel willen en hoe ze jouw rol in het bedrijf zien. Geef ze ook aan dat je opleiding een keuze is waar jij de rest van je leven mee verder moet. Ga met ze in gesprek over wat jij persoonlijk leuk vind.

Dit zijn moeilijke dingen, en het gaat voor wrijving zorgen. In mijn eigen situatie merk ik dat mijn moeder heel erg last van lege-nest-syndroom/niet kunnen loslaten heeft. Daarmee blokkeert ze mij heel erg. Ik doe mijn best om elke keer weer met haar in gesprek te gaan en met kleine stapjes komen we steeds verder. Ze is niet degene waarbij ik als eerste aanklop als ik een probleem heb, maar zie haar tegenwoordig wel als steun, in plaats van vijand.

Ik hoop dat jij dat ook kunt bereiken. Open gesprekken, misschien met hulp van een systeemtherapeut (laat die ook maar eens focussen op jou) is het enige wat je hieraan kunt doen.

En ga bij jezelf na of je eraan toe bent om uit huis te gaan en welke stappen je daarin wilt nemen. Wegrennen heeft geen zin, ga na of je er klaar voor bent. Maar het kan wel een hele opluchting zijn om niet elke dag thuis aan tafel te zitten.

**Geplaatst**: 30-07-15 10:12

Geplaatst: 30-07-15 10:12

Zou het een optie zijn voor jou om, voordat je definitief voor het conservatorium kiest, bijvoorbeeld een semester in het buitenland te gaan studeren of werken?
Wat jij volgens mij hard nodig hebt om alles weer in goed perspectief te zien is afstand nemen van het gezin, het bedrijf, alles wat daarmee samenhangt.
Een verblijf in het buitenland is natuurlijk ook niet gratis, maar het hangt er ook nog wel een beetje vanaf waar je naartoe gaat en wat je daar gaat doen - met het financiële aspect kun je rekening houden.
Want jij moet je eigen pad kiezen en nu heb je daartoe op geen enkele mogelijkheid de kans. Als jij naar het conservatorium gaat zonder dat je daar zelf 100% achter staat, loop je daarin vroeg of laat vast, en dat zou toch zonde zijn.