Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 17-02-15 21:22

Borderline en meer, heftig verhaal.

Geplaatst door de TopicStarter : 17-02-15 21:22

Nadat deze bokker een hele dappere stap heeft gemaakt voor therapie hier op het terrein en het topic hier op bokt: [MWS] De grootste stap in mijn leven ooit,1 jaar in kliniek. Help? heb ik besloten een eigen topic aan te maken. Ik zat er al een tijd aan te twijfelen maar maar gezien het open op internet is toch niet gedaan…

Nu kom ik in een fase dat het me niet meer kan interesseert wie wat weet en ik enkel blij met met tips, steun, en wie weet ervaringen..

Ik open dit topic niet omdat ik aandacht wil maar soms niet weet wat ik moet! En fijn vind mijn ei kwijt te kunnen.
Een prater ben ik niet wel een schrijver..

In het kort:
Toen ik 18 was is er borderline bij mij gediagnosticeerd dit heb ik in een vrij ernstige vorm.
Daarbij heb ik ook PTSS, ADD, Boulimia en sinds mijn 4e levensjaar Jeugdreuma wat niet meer weg zal gaan.

Inmiddels ben in 24, en heb ik ooit 3 therapieën gevolgd waarvan 1 niet afgemaakt omdat er een vriend van me broer inkwam.
Verder mocht ik geen therapieën volgen omdat ik te onstabiel was/ben.

Ik woon begeleid 6 uur per dag. Echter was er eerst in de ochtend 2 uur begeleiding en later middag 4 uur.
Er woonde 3 autisten, en later ging dat naar 4 ze hebben de bespreekkamer omgebouwd tot een mini kamertje voor nog een bewoner.
Ik woonde met 3 mannen, gezien mijn situatie niet heel handig maar ik kon ze aan. Er werd neit veel gedaan met de punten die ik aangaf bij de begeleiding/hoofd.

Verhaal vanaf vorig jaar:
Mijn masker verschuild mijn onzekerheid, met een grote mond en een glimlach houd ik mensen van me af.
Maar is dit wel de juiste manier ? Nee dat is het niet... Mensen denken vaak dat er niets met me is, want als je aan de buitenkant niks ziet, dan zal het je karakter wel wezen.. Echter zie je bij mij aan de buitenkant genoeg, maar na jaren word je superster om je een masker voor te houden!

Om met de deur in huis te vallen, 2014 was niet mijn jaar diverse opnames, en een serieuze zelfmoord poging waarbij ik op de Intensive Care terecht kwam werd ik daarna opgenomen. Om pressies te zijn bijna 3 maanden. Ik zat op een open afdeling en mocht naar mijn paardjes wanneer mijn vader me s'avonds of in het weekend kwam halen. Echter was ik daar niet snel stabiel, ik had driftbuien gooide met mijn bureau, gooide met glazen, sneed mezelf erg veel en diep en was boos op alles en iedereen. Therapie kreeg ik niet ik mocht niks want in onstabiele situatie kun je niets volgen. Vanwege de onmacht het kijken naar de muren, niet mobiel zijn om zelf weg te kunnen (afstand te ver van stal) en niet al te lang geleden een operatie aan mijn knie gehad werd het er niet beter op. Na 2 maanden begon ik de rust in mezelf te krijgen, ik ging de extra medicijnen die ik had weer afbouwen en ik had diverse gesprekken waardoor ik na 2,5 maand groen licht kreeg dat ik met ontslag mocht. Zo blij al een mus dacht ik die week weer lekker thuis te slapen. Maar helaas mijn begeleid wonen huis wilde mij er niet inhebben, ze wilde eerst een CSP dat is languit gezegt crisis singalerings plan. Echter had ik deze allang, maar de hogerop deden alles om me liever uit huis te halen. Zo op de dag dat ik naar huis mocht lieten ze mij niet toe want iets was niet voldoende geregeld.
Ze gingen met een CSP voortaan met mij werken.

Eenmaal thuis voelde ik me gelijk weer thuis, mijn hondje (chihuahua) Patser heb ik de eerste week de gehele week bij mij mogen houden.
Normaal mocht dit niet hij mocht op medisch advies 2 dagen per week bij mij slapen. Dit wil niet zeggen dat dit ook zo gebeurde want ze tjekte niks... Dus tja soms smokkelde ik wel eens een dagje als ik hem echt nodige had of met hem wou zijn.

Inmiddels was het December ik ging weer achteruit en er werd nog steeds niet gewerkt met de CSP en de begeleiders tussen de 22 - 30 jaar oud wisten duidelijk niet hoe ze met me om moesten gaan. Want ik vond het raar en heel erg vreemd om met een jong iemand te moeten verantwoorden wat ik die dag ging doen of hoe ik me voelde. Ook wisselde de diensten veel met stagiere's of invallers... De invallers moest ik al helemaal niets van hebben en dan zorgde ik dat ik er niet was.
Ik had wel een paar favoriete begeleider zo was eentje een mannelijke van in de 40, hij begreep me zette me op mijn nummer wanneer het nodig was, maar ging ook mee in mijn hyper actieve bui wanneer het kon. Hij kon zich gewoon in plaatsen in een persoon.
En 2 dames van rond de 25 - 27 eentje daarvan was mijn ambulante begeleider, en de andere werkte erg weinig op onze woning.

Ik takelde weer langzaam af, en iedereen om me heen merkte het ze kregen een snauw naar hun hoofd. Dat is bij mij een heel duidelijk teken. Mijn moeder is vaak mijn doelpunt heel zielig en voel me dan ook heel schuldig achteraf maar waarom ze dat is ? Ik denk omdat ze zo dichtbij staat. Ik genoot inmiddels bijna niet meer van de pony's en ze stonden niet goed vond ik. Te weinig buiten, zuur kuil, donkere stal en zo had ik een andere stal gevonden een straat verder op waar ik mijn jonge groene pony kon trainen in de rijbak want op de weg was nog niet veilig..

Iets nieuws, leuk maar ook eng! Januari was er, ik en een andere stalgenoot (ook een Borderliner) lagen regelmatig in de clinse konden niet met maar ook niet zonder elkaar... Ze heeft me 1 keer uit een situatie met mijn ouders gered waar ik contact met hun verbrak maar voor de rest had ze niet veel goede invloed op me maar die keer dat ik ruzie met mijn ouders had ben ik haar nog dankbaar. Inmiddels kreeg ik van een goede vriendin die ik vaak appte als het mis ging te horen dat ik steeds verder achteruit ging en haar zeer deed...

Eind Januari mijn vader mijn maatje moest 4 weken voor training van zijn werk naar Zwitserland. Hij kwam alleen vrijdag avond tussendoor thuis en vertrok zondag in de middags weer. Tijdje voor hij weg ging heb ik nog een gesprek gehad waarin hij mij vroeg geen gekke dingen te doen waarvoor hij hals overkop een vliegtuig terug moest regelen... Ik beloofde hem dat, en nog geen 1,5 week later dat hij weg was ging het in mijn hoofd compleet mis... Ze waren in het begeleid wonen huis net 4 dagen met mijn CSP aan het werk en waren nu uit dat ik in fase crisis zat. Crisis is fase 3. Ze hadden moeten handelen! Ik heb gesmst naar mijn ambulante begeleider, helaas was haar oma die avond overleden dus kon mij niet helpen. Heeft wel een ander in geschakelt. Ik belde mijn GGZ behandelaar die zei het is donderdag 10 over 5, je hebt mazzel dat mijn telefoon nog aan staat... Ik ben vrij en normaal is hij al uit, morgen ben ik vrij en tot maandag! Hou je taai!
Toen heb ik iemand geaapt van het huis die af en toe daar inviel als begeleider, zei gaf aan me niet te kunnen helpen...
Ze heeft ook niet gehandeld terwijl ik genoeg aangaf.

Ik probeerde mijn gedachte te verzetten en ben gaan eten koken, maar onder het eten koken van mijn favoriete maaltje dropen de tranen over mijn wangen, spuugde ik van de stres. De gedachtes kreeg ik niet uit mijn hoofd waardoor ik mezelf sloeg... In die tijd ben ik naar boven gegaan en heb mezelf blind helemaal open gesneden waarbij mijn bot te zien was en mijn botvlies kapot gesneden is. Mijn pezen en adertjes waren geraakt en het is zo ontzettend veel mazzel geweest dat het niet de hoofdslagader was. Hoe het eruit zag was niet om aan te zien ik kwam bij vanuit een dissociatie en heb me zus met dubbele tong gebeld. Ik heb geen woorden uit kunnen brengen die heeft me moeder gebeld en die zijn naar me toe gekomen. Me zwager heeft toen hij me zag gelijk me arm afgebonden en een ambulance gebeld.
Ik was inmiddels in een shock geraakt, en daarbij ook agressief.
De ambulancebroeder scheen mij tot 3x toe via een infuusnaald narcose middel toegespoten te hebben.
Maar ik werd niet rustig! Ik ben met sirene's naar het ziekenhuis gebracht en kreeg verwarmde dekens uit de oven om me warm te houden.
Mijn tempratuur was erg koud, en mijn hartslag was hoog. Ik was nog steeds helemaal opstinaat en in shock. De chirurg heeft me arm zover ze kon aardig netjes bij elkaar gekregen..
Daarna heb ik gips gekregen voor een aantal weken en nu loop in ik een spalk.

Ik lag in het ziekenhuis en bleef daar op de Paaz afdeling. Ik mocht gelukkig open toen ik weer enig sinds bij was. Want ik zette me masker weer op! Alles ging goed. En op de gesloten was geen plek. De volgende dag moest ik overgeplaatst worden naar het GGZ iets waar ik NOOIT meer heen wilde.. Ik ben hem zo erg geflipt dat ik door 3 beveiligers heen heb geslagen het ziekenhuis door ben gerend en over de straat ben gedwarreld heel eind van huis. Me broer en diverse andere waren ingeschakeld om me te zoeken. Dit is gelukt ik ben terug gebracht met tegenkracht naar het meander. Daar sloeg ik nog steeds helemaal door en wilde ze me de Separeer cel in hebben. Mijn zus heeft gezegt dan flipt ze nog meer door, mijn vriend krijgt haar rustig geef ons 5 minuten alleen. En dat lukte.

Nu ben ik op het GGZ en leef hier alweer een maand. Tussendoor is mijn begeleid wonen huis ook afgelopen.
Ze hebben me een brief gestuurd dat ik per 1 Mei 2015 geen woonplaats daar meer heb.
En nu al niet meer welkom ben.

Het GGZ zegt dat ik na 2 weken alweer stabiel was. En had al weer weg gemogen.
Echter kan ik hier niet weg want heb geen woonplaats, en tot dat ik een woonplaats heb moet ik hier blijven.
Het huis heeft me dit geflikt toen mijn vader in Zwitserland zat, en in mijn ogen expres toen.. Want ze vinden hem te slim.

Misschien weten mensen hier opties hoe of wat ? ik ergens bij binnenkom.
Overal zijn wachtlijsten etc.

MAAR NU: nu krijg ik ein-de-lijk therapie'en aangeboden. Ze willen me weghalen bij mijn plaatjes en plaatsen in Den-Haag bij Palier en dat terwijl ik woon in Amersfoort. Natuurlijk heb ik dit geweigerd. Mij haal je niet bij mijn paardjes weg, mijn maatjes, mijn alles! Mijn beste medicijn.

Voorheen mocht ik nooit een therapie volgen. En nu is me de Therapie van bovenstaan in het topic van de TS me ook aangeboden. Over deze twijvel ik alleen wil ik dan op de woensdag ook naar stal kunnen. Echter willen ze geen uitzonderingen maken van weg mogen. En gezien ik me net ingeschreven en ingeloot heb voor mijn feestje (Epervierdaagse 2015) kan dat in mijn ogen niet.
Volgens de artsen hier was ik er bijna niet meer geweest, wat in mijn inziens onzin is en moet ik het gewoon doen.
Wat in mijn ogen onzin is ik zit hier gewoon nog en leef met de dag en mijn maatjes staan op een top stal.
Ik laat ze niet los, hen slepen me verder samen met me family.

Ik ben opzoek naar therapie'en waar je nog niet Intern hoeft.
EMDR trauma verwerking mag ik niet volgen omdat ik te onstabiel ben. Maar hoe kan je onstabieler worden ?
Cognitieve gedragstherapie mag ik ook niet volgen, bovenstaande.

Huisarts maakt zich ernstig zorgen omdat waar ik regelmatig mee kwam niet aangenaam was.

Ik heb nu geregeld een intake hier op het terrein bij persoonlijkheid stoornissen. En ga kijken wat ze daar allemaal voor me hebben.
Vanmiddag had ik een gesprek met de psygh en die vond het heel goed dat ik er zo mee bezig ben.

Ik wil heel graag lekkerder voelen, niet zo onzeker, een knuffel kunnen ontvangen zonder bang te zijn etc maar ik wil wel mijn paardjes blijven zien. Ze zijn er voor mij, en ik ben er voor hun. Ik hou van hun, en ik leef voor hun.

Sorry voor het lange verhaal.
Ik weet nu niet of ik er zo goed aan heb gedaan, zo open en bloot op internet te zetten...
Maar veel mensen weten er vanaf en het gaat toch wel rond.
Ik heb liever dat mensen weten wat er loos is, dan zelf dingen gaan verspreiden..

**Geplaatst**: 17-02-15 21:35

Re: Borderline en meer, heftig verhaal.

Geplaatst: 17-02-15 21:35

Wat een verhaal zeg..
Ik hoop dat je een therapie vind die je kan geven wat je zoekt, en dat je nog veel naar je paarden kan.

Als je ooit wilt schelden of gewoon je verhaal kwijt wil: je mag me altijd pb'en!

Heel, heel, heel veel sterkte TS, ik hoop dat je iets vindt waardoor je weer gelukkiger wordt.

**Geplaatst**: 17-02-15 21:40

Re: Borderline en meer, heftig verhaal.

Geplaatst: 17-02-15 21:40

LS toch , ik volg het topic hierboven maar ik schrik ervan ..

Meissie meissie wat is het een rot situatie voor je , ben er eigenlijk stil van

**Geplaatst door de TopicStarter** : 17-02-15 21:41

Re: Borderline en meer, heftig verhaal.

Geplaatst door de TopicStarter : 17-02-15 21:41

Heel erg bedankt al...

Het is idd heftige oliebol...

**Geplaatst**: 17-02-15 21:52

Re: Borderline en meer, heftig verhaal.

Geplaatst: 17-02-15 21:52

Dat is een behoorlijk verhaal meis. Het is in elk geval heel goed dat je zelf ook aan het zoeken bent naar de juiste therapie. Ik hoop dat je die bij 'persoonlijkheidsstoornissen' gaat vinden. Kan me indenken dat je niet zomaar naar de andere kant van het land wilt.

Kan me aan de andere kant ook indenken dat ze je niet zomaar vrij willen laten, gezien je verleden van flinke zelfbeschadiging. Aan de andere kant.... Ik begrijp jou kant ook dat je graag die 4-daagse wilt doen nu je de kans krijgt.

Tips voor het vinden van een andere woonplek, heb ik zo niet voor je. Met de huidige ontwikkelingen in de zorg, zullen de wachtlijsten eerder langer worden, dan korter. Ik zou me dus sowieso aanmelden op een plek waar jij denkt op z'n plek te zijn. Liefst meerder plekken, voor zover vindbaar.

Mocht er in de tussentijd iets op je pad komen dat beter past en/of eerder plek biedt, dan is dat mooi meegenomen.

Heel veel sterkte waar je nu zit! Blijf van je af schrijven, zowel positief als negatief. Hier of gewoon in een word-document voor jezelf.

**Geplaatst**: 17-02-15 22:04

Geplaatst: 17-02-15 22:04

Hey... *knuffel* en heel veel sterkte.

Ik lees in je verhaal dat je het moeilijk hebt, heel moeilijk. Strijd, in jezelf, met jezelf en uiteindelijk tegen jezelf. Een moeilijke weg om bij de juiste mensen terecht te komen, hulp te kunnen accepteren en uiteindelijk jezelf te kunnen helpen. Ik wens je ontzettend toe dat er behandeling op je pad komt waar je iets mee kunt en verder mee komt.

Ik had ook al in het topic 'een jaar kliniek' gereageerd. Herken veel in jullie verhalen, ook al maken jullie ieder iets verschillends mee. Op het moment zit ik zelf gedwongen op een gesloten afdeling en zit ik behoorlijk in de knoop. Ben helaas goed bekend met opnames en het hele rataplan.

Heel, heel veel sterkte, en kracht om de juiste keuzes te maken.
En mocht je graag een kaartje ontvangen; ik heb er als bezigheidstherapie nogal veel gemaakt afgelopen weken :')

Stuur je graag iets op als je dat leuk vind!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 17-02-15 22:08

Re: Borderline en meer, heftig verhaal.

Geplaatst door de TopicStarter : 17-02-15 22:08

Kaartje zijn welkom vind ik heel erg leuk!! Kamertjes zijn zo wit stariel hier.
Jij ook heel veel sterkte!

Ik ben ondanks de wond die flink ontstoken was, in het gips zat en nu in een spalk evengoed de pony's aan het trainen. Je krijgt mij daar niet weg, mijn stinkies en daarmee lekker straks weer in de bossen ontspannen!!

**Geplaatst**: 17-02-15 22:10

Re: Borderline en meer, heftig verhaal.

Geplaatst: 17-02-15 22:10

Oh ja stuur adres maar dan ga ik op kaarten jacht , is je kamer ook wat gezelliger !

**Geplaatst**: 17-02-15 22:11

Geplaatst: 17-02-15 22:11

Ik hoop dat je kan vinden wat je zoekt.
Maar als jij de kans aangeboden krijgt om dit voor een jaar te gaan doen, dan zou ik die met beide handen aangrijpen. Je kunt in het weekend toch nog naar je paarden?

**Geplaatst**: 17-02-15 22:12

Geplaatst: 17-02-15 22:12

Lot wat een verhaal.Ik wist het in grote lijnen al en wat ik nu ga zeggen is misschien niet wat je wilt horen maar gezien je geschiedenis en zelfbeschadiging denk ik echt dat er hoge nood is voor goede hulp. Ik vraag me ook serieus af of het je wel goed doet om nog langer dan nodig is op ggz te blijven, maar helaas zal je wel moeten zolang je geen huis hebt. Is er echt geen mogelijkheid dat je tijdelijk bij je ouders kan wonen tot er een woning is gevonden? Hoe staat het met de wachtlijst bij Kwintes? Ik denk ook dat je serieus moet nadenken of je de interne therapie bij ggz wilt gaan volgen. Ik denk dat dit misschien wel een therapie is die je verder kan helpen. Dit meen ik echt, ik heb er veel gewerkt en ik denk dat ze je echt goede hulp kunnen bieden. Ik weet dat het afzien word wat betreft je paarden. Maar ze staan toch op een goede stal? Is het echt een probleem om door de weeks niet te gaan? Ze worden toch goed verzorgd. Bedenk dat deze therapie vrijwillig is en dat ze eindelijk je een therapie kunnen aanbieden. Dat is wat je wilde, therapie! Wie weet hoeveel beter je jezelf gaat voelen en het is maar voor een jaar. Ik gun het je dat je jezelf wat beter gaat voelen. Het laatste jaar zat je in een neerwaartse spiraal dat is echt niet goed voor jezelf en je zelfbeeld. Kom geef het een kans.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 17-02-15 22:15

Geplaatst door de TopicStarter : 17-02-15 22:15

Wesco: Jessica, Kwintes is nog steeds grote wachtrij.

Iris82, ja maar in mijn inziens is dat niet genoeg... Ik wil er een dag bij de woensdag ofzo, een dag in t midden van de week.. Ook vraag ik me af of ik met ADD die therapie aan kan.

Bedankt!

Adres:
Zon & Schilt
Utrechtseweg 266,
3818 EW Amersfoort

Kastanjehof B
TNV: L. Steegemans

Laatst bijgewerkt door LS_fotos op 17-02-15 22:17, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 17-02-15 22:16

Geplaatst: 17-02-15 22:16

Wow, wat een verhaal..

Heb het met open mond zitten lezen.
Ik hoop met heel mijn hart dat je een therapie vind die voor jou helpt en dat je toch je paardjes kan blijven zien.

En als je bij een therapie 'opgenomen' wordt, is er dan geen mogelijkheid om je toch die 4-daagse te laten doen?
En om bijv. 1 dag door de weeks toch naar je paardjes te gaan?

Het enige wat ik eigenlijk kan zeggen is dat ik je onwijs veel sterkte wens. Blijf lekker van je afschrijven als je daar behoefte aan hebt. Bokt kan zo'n fijn luisterend oor zijn. :(:)

**Geplaatst door de TopicStarter** : 17-02-15 22:18

Re: Borderline en meer, heftig verhaal.

Geplaatst door de TopicStarter : 17-02-15 22:18

Nee de vierdaagse mag niet tijdens de therapie.. Dus dan zou ik hem mits t dan nog niet goed gaat daarna alsnog kunnen volgen.. Maar dan hebben we de zomer. Doe dan de koude winter maar.

**Geplaatst**: 17-02-15 22:19

Geplaatst: 17-02-15 22:19

Zo, wat een verhaal..
Ook mij mag je altijd een PB doen mocht je even alles kwijt willen.. En als je je adres doet, wil ik je ook wel een kaartje sturen

Edit: Zie dat je die al hebt neergezet. Kan je die dan niet beter in een PB doen?

**Geplaatst**: 17-02-15 22:20

Geplaatst: 17-02-15 22:20

LS_fotos schreef:
Nee de vierdaagse mag niet tijdens de therapie.. Dus dan zou ik hem mits t dan nog niet goed gaat daarna alsnog kunnen volgen.. Maar dan hebben we de zomer. Doe dan de koude winter maar.

Wat wil je nou? Beter worden? Of blijf je liever nog een jaar aanmodderen en jezelf en je omgeving pijn doen omdat je denkt dat je dat beter uitkomt?

**Geplaatst door de TopicStarter** : 17-02-15 22:24

Geplaatst door de TopicStarter : 17-02-15 22:24

Een training, maar mijn feestje wil ik echt niet erdoor laten belemmeren. Epe is me enige 'vakantie' en ruimte waar ik lekker in de bossen tot rust kom.

Door de medicatie die ik krijg ben ik ook 30 kilo aangekomen, dit is ook een punt wat ik heel moeilijk kan accepteren en me ontiegelijk dwars zit.

Mijn twee schatten..
Afbeelding

**Geplaatst**: 17-02-15 22:27

Geplaatst: 17-02-15 22:27

Iris82 schreef:
LS_fotos schreef:
Nee de vierdaagse mag niet tijdens de therapie.. Dus dan zou ik hem mits t dan nog niet goed gaat daarna alsnog kunnen volgen.. Maar dan hebben we de zomer. Doe dan de koude winter maar.

Wat wil je nou? Beter worden? Of blijf je liever nog een jaar aanmodderen en jezelf en je omgeving pijn doen omdat je denkt dat je dat beter uitkomt?

Ik ben het hier wel mee eens.
Het gaat niet goed met je, je krijgt nu hulp aangeboden en je wil het afslaan ivm de vierdaagse......
Die vierdaagse is er volgend jaar weer en daarna weer en....
Ga eerst eens aan jezelf werken.

**Geplaatst**: 17-02-15 22:31

Geplaatst: 17-02-15 22:31

Beste LS:
Ik werk in Eindhoven in een project Housingfirst voor mensen met een psychische problematiek en geen woonplek.
Misschien is er in jouw woonplaats ook zo iets.

Daarnaast zou schematherapie een optie kunnen zijn. Heel veel sterkte!!!!

Info:
Het principe is heel eenvoudig. Bied dak- loze psychiatrische cliënten een huis aan, ga uit van het ‘gezonde’ deel van de mens en ondersteun als daar behoefte aan is de ontwikkeling van het ‘ongezonde’ deel. Thijs Honig is projectleider Housing First. Hij onderstreept de eenvoud van de werkwijze. “Er zijn eigenlijk maar drie eisen”, zegt hij. “De huur moet op tijd betaald worden, er mag geen overlast veroorzaakt worden en minimaal één keer per week moet de deur open voor woonbegeleiding. Bewust niet geleverd vanuit GGzE, maar door woonbe- geleiders van het Leger des Heils.”

Alles geprobeerd
Even terug naar de start. Housing First is aan het begin van de negentiger jaren in Amerika ontstaan. “Het ging en gaat om een groep dak- en thuislozen die we niet binnen de deuren krijgen of die we snel weer kwijtraken”, aldus Thijs Honig. “Mensen met psychia- trische en psychosociale problemen die al in verschillende instellingen gezeten hebben, al van alles geprobeerd hebben, maar nergens op hun plaats zijn.”
Ook niet in beschermde woonvormen? Thijs Honig:“Nee, ook daar niet. Samenwonen met meerdere mensen in één woning is geen optie. Het leidt vaak tot conflicten en uitein- delijk wederom dakloosheid. Ook gaat het mis als wonen en behandeling in één setting worden aangeboden. Loopt de behandeling niet goed, dan is ook het wonen afgelopen. En andersom, als er problemen zijn binnen de groep, levert de behandeling niets op. Het gaat dus om een groep met een hoogcom- plexe zorgvraag, die ook op langere termijn een vorm van begeleiding nodig heeft.”

Zelfvertrouwen
Uitgangspunt bij het Amerikaanse project was dat wonen een primair recht is. Door mensen een huis te bieden, krijgen ze eigen- lijk een stukje vertrouwen. ‘Dit huis is van jou, wij denken dat je hier kunt wonen.’
Blijkbaar zorgt dat vertrouwen, in combinatie
met het ontbreken van een heel pakket aan regels, ervoor dat cliënten hun best doen. Ze willen het vertrouwen niet beschamen en doen enorm hun best om hun huis te houden. “Je eigen huis, dat wil je niet kwijt”, weet Honig.
De goede resultaten van het Amerikaanse project zorgden ervoor dat ook in Nederland langzaam maar zeker vergelijkbare trajecten van de grond kwamen. In Utrecht, Maastricht en Amsterdam bijvoorbeeld. Aan het einde van het afgelopen jaar kreeg het initiatief in Eindhoven vorm.“Het is geen activiteit van GGzE alleen, maar heel duidelijk een instel- lingsoverstijgend initiatief. GGzE, woning- corporatie Domein en het Leger des Heils hebben de eerste gesprekken gevoerd. Inmiddels is ook de gemeente Eindhoven er nauw bij betrokken, via het Stedelijk Kompas. En verder is Neos aangeschoven.”

**Geplaatst**: 17-02-15 22:32

Geplaatst: 17-02-15 22:32

Dapper dat je je verhaal zo neerzet! Hopelijk krijg je net dat beetje extra steun erbij.

Ik zou nu toch echt eens zeker een goede therapie gaan volgend als ik jouw was. Dat je je paardjes veel nodig hebt en dat de reden is dat je bepaalde therapieën niet wil doen, op bepaalde locaties niet willen zitten en bepaalde regels niet wil handhaven zou ik echt los laten als ik jou was. Al die jaren MET je paardjes ging het ook echt niet goed, en kijk wat er nu gebeurd is afgelopen maanden, hun zijn je therapie niet die je nu echt heel hard nodig hebt want ookal kan je altijd naar hun toe het blijft slecht gaan, als je niet aan het werk gaat met jezelf zie je je paardjes over een tijdje misschien helemaal nooit meer, zulke heftige verwondingen daar heb je eens een keer geen 'geluk' mee dat je nog op te lappen bent...
Wat is nou een paar maanden echt goede therapie en even je paardjes wat meer missen tegenover heel wat jaren veel meer plezier (en meer tijd!) met je paardjes/ familie?
Ik zou nu gewoon puur en alleen proberen wat stabieler in het leven te komen staan, rest komt allemaal wel weer, de eper vierdaagse is ieder jaar, je paardjes staan op een prima stal (toch?), prioriteit is toch echt nu om beter te worden (te blijven leven...) en denk niet dat dat gaat werken als je gewoon weer doorgaat zoals voorheen en geen intensieve echt goede therapie gaat volgen.
Ik wens je heel veel wijsheid en sterkte bij het maken van de juiste keuzes en het gevecht tot een leefbaarder leven.

**Geplaatst**: 17-02-15 22:33

Geplaatst: 17-02-15 22:33

Heftig hoor. Ik heb er geen woorden voor. Ik wens je veel sterkte.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 17-02-15 22:39

Re: Borderline en meer, heftig verhaal.

Geplaatst door de TopicStarter : 17-02-15 22:39

Hayka, daar ga ik morgen eens voor kijken of dat hier ook is!
Voor schema therapie heb ik volgende week een soort intake om te kijken of dat iets voor mij is.
Bij deze therapie heb je 4 dagen en 3 dagen vrij. En alle middagen gewoon thuis/vrij.

Hiervoor deed ik deeltijd, die ben ik gestopt door een kwalijke zaak omdat mijn broer zijn vriend daar ineens ook een therapie ging volgen. En voor werd getrokken. Gezien de situatie ben ik eruit gestapt toen.

Mandag, je hebt gelijk en ook weer niet. Maar ik sta op een hele dure stal, en dat heb ik gedaan om de rest erom heen niet meer te hoeven doen en puur met mijn paardjes bezig te zijn. En dat bevalt me echt super. Mijn woonplek was niet ideaal, autistisch ben ik niet en hun gingen in de nacht leven waardoor ik last had etc. Een therapie is me elke keer geweigerd en nu het bijna te laat was krijg ik er nu 2 naar me hoofd geslingerd en voor de rest is de deur dicht.

Maar ik wil andere therapie'en ook proberen.

**Geplaatst**: 17-02-15 22:43

Geplaatst: 17-02-15 22:43

Leuke pony's!

Uit ervaring weet ik wat een tweestrijd (driestrijd of zelfs duizendstrijd) je kunt hebben over dingen als therapie en wat/hoe je verder moet en wilt.
Moeilijk om je paardjes op de tweede plek te zetten :(:)

Maar... wil je therapie, ga er dan voor.
Wil je een jaar aanmodderen en de vierdaagse rijden, ga daar dan voor.

Het blijft jouw leven en jouw keuze.

Weet dat je de vierdaagse niet kunt rijden als je in crisis raakt. Weet, dat je het beste voor therapie kunt kiezen zo lang je nog motivatie hebt.
Je paardjes redden zich best 5 dagen. Hoe onmogelijk dat misschien ook lijkt. En 5 dagen is nog altijd beter dan weken niet van de afdeling af mogen (kijkende naar eigen situatie >;)

).

Maar, het blijft van jou.

(ook ik 30 kilo zwaarder door meds... dat is behoorlijk poedersuiker)

**Geplaatst**: 17-02-15 22:54

Re: Borderline en meer, heftig verhaal.

Geplaatst: 17-02-15 22:54

Waar zou je schematherapie gaan volgen als het iets voor je is?

**Geplaatst door de TopicStarter** : 17-02-15 22:56

Re: Borderline en meer, heftig verhaal.

Geplaatst door de TopicStarter : 17-02-15 22:56

Hier op het terrein..

**Geplaatst**: 17-02-15 23:01

Geplaatst: 17-02-15 23:01

Wat dapper dat je je verhaal zo open en bloot neerschrijft op het internet.
Ik kan mij goed voorstellen dat je behoefte hebt aan steun, een luisterend oor, geborgenheid en hulp.

Ik kan mij ook goed indenken dat je paardjes je alles zijn en dat je ze echt nodig hebt in je leven.
Maar! Ik krijg sterk het vermoeden dat je nog niet helemaal voor 100% besloten hebt dat je je leven wil veranderen en dat je hulp wil aanvaarden.
Ik weet dat de psychische zorg in Nederland vaak faalt, maar ik weet ook dat veel mensen niet écht geholpen willen worden.
Nu wil ik niet zeggen dat jij niet geholpen wilt worden, want je hele verhaal geeft aan dat je iets wil veranderen in je leven en dat je zo niet verder wil op deze manier.
Maar uit ervaring in mijn omgeving is het belangrijk dat er een ommekeer, een omslag in je leven is wat je doet besluiten om er écht voor te gaan.
Daarvoor moet je dingen loslaten (soms tijdelijk).. En in dit geval zou het kunnen betekenen dat je tijdelijk de zorg voor je paardjes uit handen zou kunnen geven om te werken aan je eigen gezondheid en je eigen geluk.

Al met al wil ik je zeggen dat dit geen aanval is op jou persoonlijk en ook niet een 'bevel' van wat je zou moeten doen.
Mijn inziens weet je eigenlijk wel wat het beste voor jezelf zou zijn, maar die keuze werkelijk maken is verdraaid lastig en ook heel erg moeilijk en pijnlijk.

Ik hoop écht dat je de hulp kan gaan krijgen die je nodig hebt en dat je die ook durft aan te grijpen met beide handen.
De weg die je moet bewandelen is meestal niet aangenaam op een mooi breed, geasfalteerd en recht pad, maar het leidt je juist vaak over kronkelende zandweggetjes met heel veel takken over het pad.
Ik hoop dat je dat kronkelende weggetje kunt gaan bewandelen en de kracht daarvoor mag hebben!

Sterkte meid!