Bokt.nl

WildWings schreef:

Natuurlijk word je rustiger van de medicijnen, maar ik of een ander zonder 'ADHD' wordt dat waarschijnlijk ook.

Er zijn in de loop der tijd zoveel verschillende 'ziektebeelden' en symptomen aan ADHD toegekend, en zo snel kinderen in het hokje geplaatst en maar op medicijnen gezet. En nu zelfs de 'geestelijke vader' van de ziekte heeft gezegd dat het eigenlijk een fictief beeld is, om medicijnen te verkopen.. lijkt mij het toch duidelijk?

Dat betekent echt níet dat je geen last van bepaalde klachten kan hebben. Maar het betekent wél dat je misschien naar andere methodes moet kijken dan onnodige medicijnen, die niet goed voor je zijn. Dat je klachten misschien ook op een andere manier aangepakt kunnen worden, door aan jezelf te werken en patronen te doorbreken of veranderen, etc.

Aleeneh schreef:

Dus jij trekt de conclusie, Ceriadwen, wanneer iemand zo onopgevoed is om bij jou er een puinzooi van te maken heeft dat kind per definitie AD(H)D?
Die conclusie vind ik onbegrijpelijk. Vooral wanneer je het aan ADD linkt, waarbij je meestal JUIST te maken hebt met teruggetrokken rustige dromerige kinderen.

eclair98 schreef:

WildWings schreef:

Natuurlijk word je rustiger van de medicijnen, maar ik of een ander zonder 'ADHD' wordt dat waarschijnlijk ook.

Er zijn in de loop der tijd zoveel verschillende 'ziektebeelden' en symptomen aan ADHD toegekend, en zo snel kinderen in het hokje geplaatst en maar op medicijnen gezet. En nu zelfs de 'geestelijke vader' van de ziekte heeft gezegd dat het eigenlijk een fictief beeld is, om medicijnen te verkopen.. lijkt mij het toch duidelijk?

Dat betekent echt níet dat je geen last van bepaalde klachten kan hebben. Maar het betekent wél dat je misschien naar andere methodes moet kijken dan onnodige medicijnen, die niet goed voor je zijn. Dat je klachten misschien ook op een andere manier aangepakt kunnen worden, door aan jezelf te werken en patronen te doorbreken of veranderen, etc.

Ehmm volgens mij worden ''wij'' er juist druk van

Menino schreef:

nee hoor. De niet-ADD'ers die ik ken die het kopen/krijgen van vriendinnetjes snuiven het niet. Die slikken het ook gewoon. Ik vraag me ook af of het echt heel veel uitmaakt als je ritalin snuift. Kan me voorstellen dat het sneller inwerkt als je het snuift, maar aangezien het geen capsules (zoals concerta) met vertraagde afgifte zijn... Valt het ook zo uit elkaar als je het met een glas water neemt.. Dus het lijkt me niet dat het nou zoveel 'pittiger' werkt als je het snuift.
Daarnaast, uit mijn pillen-laatje verdween ook nog wel eens wat als iemand in huis een tentamen had. En ik weet zeker dat geen van mijn (stief)broers aan de criteria van AD(H)D voldoet.... Maar kennelijk hielp het toch wel

Janneke2 schreef:

Even een vraag: waarom zou "een neurologische stoornis" niet kunnen overgaan?
Als we als mensen toch een orgaan hebben dat gigaknap is in het "zich aanpassen en herstructureren" dan is dat ons brein.
En idd: niet bij iedereen is adhd 'levenslang', en je hoeft niet per se echt volwassenen te worden om er overheen te groeien.

Lante schreef:

@Maura: Je komt in je post erg degenererend en belerend over, maar ik denk niet dat dit je bedoeling is. Mensen met ADHD zijn niet achterlijk, en de ouders ook zeker niet. Je kunt naar mijn mening niet eerder advies geven dan wanneer je heel erg nauw betrokken bent (geweest) bij dergelijke gezinnen.

maura schreef:

Lante schreef:

@Maura: Je komt in je post erg degenererend en belerend over, maar ik denk niet dat dit je bedoeling is. Mensen met ADHD zijn niet achterlijk, en de ouders ook zeker niet. Je kunt naar mijn mening niet eerder advies geven dan wanneer je heel erg nauw betrokken bent (geweest) bij dergelijke gezinnen.

Degenererend? Seriously? Een spelfoutje is niet erg maar als je ervoor kiest om moeilijke woorden te gebruiken dan getuigt domweg het verkeerde woord gebruiken niet echt van serieuze interesse in het onderwerp. Als jij in een post van mij graag wilt lezen dat ik mensen met ADHD, dan wel hun ouders, als achterlijk beschouw, dan moet je dat vooral doen. Maar ik wil dan toch even benadrukken dat dat er niet staat (en dat ik dat niet denk en het bovendien totaal onzinnig zou zijn om in dit topic actief te zijn als ik dat wel zou denken) en dat je mij dus niet de emoties kunt aanrekenen die dat bij jou klaarblijkelijk oproept.
Naar mijn mening (en ervaring) is het heel goed mogelijk om vragen te stellen aan mensen die andere dingen beleven dan jijzelf en om mee te denken bij gebeurtenissen of problemen die je niet zelf hebt meegemaakt. Door de andere invalshoek kan het zelfs heel nuttig zijn. Zo doet een vriendin van mij die toevallig een kind met ADHD heeft altijd graag bij mij haar verhaal over wat er mis gaat op school. Juist omdat ik helemaal buiten de wereld van basisscholen en kinderartsen sta. Ik beschouw dat niet als advies geven, ik zeg nooit wat ik in haar situatie zou doen en ik zou ook niet weten wat ik in haar situatie zou doen. Maar ik stel - net als ik hier heb gedaan - vragen als zij een intentie en een betekenis bij gedrag van andere mensen legt wanneer volgens mij die intentie en betekenis ook heel anders zouden kunnen zijn. De één noemt dat nuchter, de ander degenererend. Tsja. Fijn weekend verder

Suusenmalvin schreef:

[***]; Onze zoon is wordt volgende maand pas 5. Hij was 3 toen hij zijn (uitgestelde) diagnose kreeg. Heel erg jong nog.. We willen niet meteen naar medicijnen grijpen, maar eerst alles proberen wat in onze macht zónder medicijnen. Zo krijgt hij (bijna) geen suiker, geen E-nummers en zijn we nog steeds bezig met hem meer en meer duidelijkheid en structuur te geven. (ons huis staat bijv. vol met bordjes met pictogrammen). Tot nu toe werkt het goed. Maar als hij op straks op school écht aan het werk moet, of hij wordt nog drukker/onrustiger dan dit, dan zullen we niet schromen om medicijnen in het leven te roepen voor hem.
Ik bedoelde het niet negatief richting Ritalin, sorry. Medicijnen zijn toch iets 'chemisch', wat ik zo lang mogelijk uitstel.

Ceriadwen schreef:

Ik vind het jammer dat er slecht gelezen wordt. Ik zeg herhaaldelijk dat ik van mening ben dat de term adhd te snel toegepast wordt, zeker als er gewoon opvoedkundige problemen eigenlijk ten grondslag liggen aan het gedrag van het kind.

Ik zeg nergens dat het onmogelijk is dat een kind niet een vorm van stoornis kan hebben waardoor deze bepaald gedrag vertoond en die stoornis mag en moet een naam hebben (laten we het ADHD noemen)
Wat ik wel jammer vind is dat er met die naam aan de haal gegaan wordt. Dit maakt het moeilijker voor ECHTE mensen met ADHD omdat de vooroordelen enorm zijn.

Stap een om dit probleem te ondervangen is erkennen dat het er is, stap twee is mensen zoals mij, met mijn mening, te onderwijzen om het verschil te zien tussen gewoon een onopgevoed mormel die op zijn voorhoofd geschreven heeft gekregen met dikke stift "mijn ouders kunnen er niks aan doen hoor, ik heb ADHD, en daarom luister ik niet, sloop ik de boel en ben ik respectloos naar alles en iedereen" en het kind dat echt worstelt met een stoornis en hoe die zich in de wereld moet gaan profileren om optimaal te kunnen functioneren.

Stap 3 is om als ADHD ouder, de adhd wannabe ouder aan te spreken op hun gedrag en houding zodat het probleem waar je als adhd ouder tegen aanloopt wellicht verminderd wordt.

Stap 4 is altijd open blijven staan voor dialoog, ook al zegt een ander in jouw ogen onzin

mirim schreef:

Mindim ik denk dat het er van af hangt wat je met deze diagnose wilt. Heb je het nodig om begeleiding te krijgen, op school of thuis? Zo niet dan maakt het etiket niet uit en probeer je er samen met je kind het beste uit te halen. Lijkt mij
Helaas hebben we in deze maatschappij behoefte aan etiketjes en hokjes. Maar voor het betreffende kind voegt het niet altijd wat toe.

Janneke2 schreef:

Eh..... volgens mij maken je hersenen (reticulaire formatie, om precies te zijn) zelf dopamine aan en wisselt de hoeveelheid, al naar gelang van wat de verschillende delen van het brein op een bepaald moment belangrijk vinden.

Volgende vraag: welk deel van het brein van iemand met adhd geeft nu dan toch de opdracht voor *deze* hoeveelheid dopamine. ...?

En daarna komen we al snel in de loop waar ik eerder over scheef.

Afhankelijk van hoe je kijkt, zie je de wereld. Dwz: je kunt zeer waardevolle observaties doen aan de hand van bijv. MRI. Prachtig, dat dat kan en bestaat.
Maar een observatie zelf is enkel *een* observatie, niet de complete waarheid.

Kijk je op een andere manier naar het brein, bijv. dmv. onderzoek van motoriek om te bepalen of het zenuwstelsel al haar primitieve reflexen 'kwijt' is, zie je compleet andere dingen, die de uitkomst van een mri niet ontkrachten (in tegendeel! ) maar wel een ander perspectief geven. (Eventueel aanwezige primitieve reflexen horen niet meer aanwezig te zijn en kunnen goed verdwijnen - vaak met medeneming van veel symptomen.)

(Idem voor biochemisch bloedonderzoek: een mri zegt niet, dat het brein een tekort heeft aan zink. Of dat het brein last heeft van al die chaotische input uit de spindelcellen, etc.)

OsMo schreef:

Freggle_edge wat een fijne reactie van je vader. En je hebt helemaal gelijk niets is wat het lijkt.

Ik las ergens dat ADHD erfelijk is, is dat altijd zo?
De reden dat ik het vraag is omdat ik zo wie zo twee mensen ken waarbij ADHD bij de 1 is vastgesteld.
En bij de andere niet (wel overduidelijke alle kenmerken als slechte concentratie, overmatig impulsief, vergeetachtigheid, geen inzicht in werkzaamheden of organisatie daarvan en bij onregelmatige dagritme enorm onrustig).
Van beide personen ken ik beide ouders goed en is het 100% zeker dat beide ouders geen ADHD hebben.
Van de persoon bij wie het is vastgesteld is wel bekend dat de moeder problemen heeft gehad tijdens de zwangerschap, weet zo niet wat voor problemen.
De andere persoon die geen vaststelling heeft last gehad van zuurstof gebrek bij de geboorte.
Kan ADHD ook ontstaan door bijvoorbeeld problemen bij de zwangerschap of geboorte?

Ceriadwen schreef:

Ik snap iets niet als ADHD erfelijk is. Want dan moet dat generaties terug gaan lijkt mij. Hoe komt het dan dat tegenwoordig de kinderen met ADHD zo explosief gestegen is tegenover pak hem beet 50 jaar geleden want in theorie zouden er net zoveel kinderen met ADHD moeten zijn in 1935 als in 2013 verhoudingsgewijs.
Komt het nu meer tot uiting omdat de wereld zo veranderd is? en zo ja hoe dan, waarom dan?