Het maandelijkse "helaas ik ben een vrouw-feest" is weer begonnen!
En waar ik vroeger weinig last had van krampen, spierpijn, rugpijn en wisselende stemmingen lijkt het wel alsof ik dat tegenwoordig twee keer zo hard moet inhalen.
Spierpijn alsof ik een marathon heb gelopen (was ik maar zo fit!) rugpijn alsof ik een week lang op de grond heb geslapen en moodswings alsof ik in de overgang ben.
Tot overmaat van ramp wordt ik deze week ook nog eens 27 en wijst een vriendin me daar net haarfijn op door te zeggen dat "mijn ongesteldheid vast erger is nu ik ook een "dagje ouder" word. En bedankt lieve vriendin

Als Eva vroeger niet zo'n muts was geweest en gewoon nee had gezegd tegen die slang met die appel, dan hadden we nu geen pijn gehad en waren bevallingen en ongesteldheid niet zo pijnlijk,
Maar nee Eva, was duidelijk een typische vrouw en wilde datgeen wat ze niet kon krijgen.

Toch typisch dat dit de grondslag is van de vrouw, verlangen naar het onbereikbare en pijn lijden voor het mannelijke geslacht...
Afijn, zoals je al ziet ben ik vandaag totaal niet bitter en dus ben ik gewoon braaf naar het werk gegaan.
Als er nog 1 klant vervelend tegen me doet vandaag (de dag is net begonnen en het lijkt wel alsof ik ze vandaag aantrek, normaal zijn ze zo lief!) dan barst ik echt in tranen uit.
Gelukkig zitten we hier met zoveel vrouwen dat ik me niet kan voorstellen dat ik de enige ben die gewoon wil wegkruipen in bed, met een stapel wijvenfilms en wil huilen bij iedere zielige film tot mijn tranen op zijn. Daarom een topic voor alle vrouwen die zich voelen zoals ik me voel, die gewoon even willen klagen of misschien zelfs wel heel dankbaar of juist verdrietig zijn dat ze ongesteld zijn.
Lotgenoten? Kom maar op!