Geplaatst 
Het is 2 april eind van de ochtend. Ik heb R.owald de fles gegeven en leg hem weer lekker op bed. Zijn bedje heb ik iets hoger opgemaakt want de dag eroor lag hij boven de dekentjes. Ik doe de deur dicht en hij begint een beetje te huilen maar dat doet hij wel vaker.
Ons andere zoontje wil een broodje dus zijn we met ons 2en naar beneden gegaan om brood te eten. Niet veel later komt mijn man thuis van zijn werk en brengt de oudste naar de peuterspeelzaal. R.owald is weer stil, waarop ik besluit om ook op bed te gaan.
Na ongeveer 3 uurtjes stuurt mijn man een whats-app, hij heeft de oudste weer opgehaald en ze zijn samen de paarden voeren die vlakbij staan.
Ik besluit om ook van bed te gaan het is al weer 4 uur gelden dat R.owald een fles heeft gehad, dus hij mag ook wel wakker worden.
Helaas loopt het anders af.......
Zodra ik de deur open doe zie ik dat hij onder de dekens ligt. Ik trek ze weg en zie dat het foute boel is. Zijn lipjes zijn blauw, zn gezichtje wit en hij beweegt niet meer. In paniek 112 gebeld, ze legt me uit hoe ik moe beginnen met reanimeren. Ik denk dat ik het niet helemaal goed heb gedaan, was zo bang om hem pijn te doen. De ambulance was vlakbij en stonden snel voor de deur, ze zijn direct begonnen met reanimeren. De 2e ambu volgde al snel en even later ook de trauma helikopter.
Ik probeerde mijn man te bereiken, maar die had zijn telefoon op stil staan. Uiteindelijk nam hij op en is onmiddellijk naar huis geraced.
Na 3 kwartier reanimeren en adrenaline toedienen vroegen ze mij of ze mochten stoppen, ze zagen geen hoop meer om hem wakker te krijgen
Voor mijn gevoel waren ze nog maar net begonnen, ongelovelijk hoe je het gevoel van tijd kwijt raakt.De arts die de doodsoorzaak moest vaststellen kon geen duidelijke doodsoorzaak vinden en dus moest er ook een forensischarts komen. Ook zij kon geen duidelijke oorzaak vinden wat het gevolg had dat R.owald mee moest voor onderzoek. Dit was in Amsterdam, in het AMC. Ik wou hem niet alleen laten gaan, dus zijn we meegegaan.
Om 20.00 heeft ze het vervoersbedrijf gebeld om oons op te halen om 23.30 waren ze er. Toen nog naar Amsterdam 3 uur rijden vanaf ons. Daar aangekomen werden we opgewacht door de kinderarts en maatschappelijk werk. Terwijl maatschappelijk werk met ons ging praten, gingen de kinderarts en forensischarts R.owald lichamelijk onderzoeken.
Rond 5.00 waren we in ons hotel, (die hadden ze vanuit het amc voor ons geregeld) en zouden we om 9.00 weer terug komen in het amc voor uitslagen. Voor die tijd zouden ze no x-fotos en een ct-scan maken. Daar weer aangekomen, Kregen we tehoren dat ze teveel vocht in het hartzakje hadden gevonden en een bloedsuiker van 26,9, maar nog geen duidelijke doodsoorzaak.
Dit betekende dat ze hem open wouden maken en ons om toestemming vroegen. Mijn man wou het wel, maar ik niet. Mijn arme mannetje zo gaaf en hem dan open snijden?? Volgens hun zou je er niks van zien. We kregen tehoren dat bij geen toestemming geven dat ze naar de rechter zouden stappen. Wij wouden alleen maar weer naar huis met ons mannetje dus heb ik jankend mn handtekening gezet.
Ook hierna hadden ze niet veel gevonden, alleen dat hij eten in zijn longetjes had (maar dit kan door reanimatie komen) en een bepaalde spier van het hart was vergroot. Verder was hij net zo gaaf van binnen als vanbuiten.
Toen we hem weer in onze armen kregen, zag ik dat zn mooie hoofdje helemaal vervormd was
hier was ik al zo bang voor. Gelukkig hadden we een ruim mutsje mee, deze hebben we opgedaan en dan zag je het niet.Savonds 3 april waren we weer rond 18.00 thuis. We hebben R.owald gecremeerd, zodat hij weer mee naar huis kan.
Nu is het afwachten op de uitslagen van de kweekjes die ze ook hebben afgenomen, deze krijgen we 3 juni te horen.
Ik mis hem echt verschrikkelijk en het gemis word iedere dag groter, ik denk echt wat heeft het nog voor zin om hier te zijn
heb ook verschrikkelijk dromen en gedachtes.Het is ook erg moeilijk om voor mijn andere zoontje te zorgen, ik kan hem op dit moment er gewoon niet bij hebben. Gelukkig vind mn man het wel fijne afleiding, dus hij komt niks tekort.
Het enigste wat me hier houd is mijn man en dat ik misschien weer zwanger kan zijn.
Respect als jullie het hele verhaal hebben gelezen, let alsjeblieft niet op mn spelfouten.
Echt heel veel sterkte, ik hoop dat je veel steun vindt aan je ander kindje en je man. 
