Geplaatst 
Alles begon zo;
10 januari 2010 kreeg ik een flinke longontsteking, na 3 weken bleef ik enorm veel hoesten en bleef ziek en zwakjes.
4 antibiotica kuren later werd t nog niet beter en ik gaf aan dat er maar eens bloed geprikt moest worden. Daaruit bleek dat
ik q-koorts had gehad maar dat dit niet meer ''actief'' was. Inmiddels voelde ik me beter, werdt het carnaval en uiteindelijk werd het
juni waar ik met mams en een vriendin van ons met haar twee dochters naar spanje 5 daagjes weg ging. Daar de 3e dag, werdt ik weer ziek en
ik had dezelfde symptomen als voorheen, steken in mijn rug/schouder, koorts en griepachtige spierpijn over heel mijn lijf.
Thuis gelijk een antibiotciaatje gehaald en bij de dokter gevraagd of het kwaad kon dat ik nu alweer de 2e longontsteking had, schijnbaar heb ik dit
opgelopen in het vliegtuig, daarin zijn de airco's vaak flink vervuild, en in onze familie komen longkwaaltjes (hoesten, bronchitis, astma) veel voor, al was ik 2 jaar geleden nog getest op astma via een longfunctie test maar daar kwam niets uit.
Maar ik werd bij deze ontsteking snel beter en de antibiotica deed zijn werk. Tot oktober had ik nergens last van, toen kwam de 3e ontsteking en was onze huisarts inmiddels met de VUT gegaan en hadden we een nieuwe jongere arts die me doorstuurde naar de longarts. Uit echo's en foto's bleek dat de onderste longkwab door de ontstekingen toch wel verontrustend beschadigd waren en dat door het littekenweefsel op de long elke keer het slijm bleef staat wat tot ontstekingen leidde, dus ik zou elke keer een longontsteking blijven houden en zou meer en meer beschadigen, maar door slijmoplossers en continu (voor een jaar) antibiotica, wilde ze rekken om een stukje van mijn long af te halen.
Maar 2 weken na de eerse longontsteking in oktober volgde de tweede en toen ik net weer een beetje van die te boven kwam 2 weken later de 3e, in januari kreeg ik de vierde en de hefstigste, de antibiotica sloeg niet aan en ik werd zwakker en zwakker. Na oud en nieuw, op 1 januari wilde ik naar het ziekenhuis '' Nu ga ik me zo aanstellen dat ze me houden!'' en dat deden ze. Ik zou een hoop bloed af moeten geven en de volgende dag zou ik een bronscopie krijgen (dan gaan ze met een slangetje je keel in, naar je long heerlijk gevoel (not)).
Daarna moest ik gelijk de scan in met een kleurstof in je bloed. daarna mocht ik naar huis en moest ik vrijdag 6 januarie terug komen voor een familie gesprek want dat was gebruikelijk na een bronscopie, achteraf was dit gewoon om ons gerust te stellen, natuurlijk is dit niet gebruikelijk.
Mijn vriend pakte nog een boekje over longkanker en haar symptomen en las dit, hij grapte nog naar mijn moeder, laat dit maar niet aan aniek zien!
Achteraf had ik dus heel veel symptomen.
Met paps, mams en vriend stapte we de kamer binnen waar de longarts ons ontving. '' Ik heb slecht nieuws'' zei ze. Ik heb al die tijd gedacht dat mn long zo was verslechterd dat ze er nu al iets aan moesten gaan doen, dus dat was ook wat ik had verwacht, dat ze ging zeggen. Toen vertelde ze dus, dat ik een tumor had, in mijn onderste longkwab die de boel afsloot en waardoor ik dus telkens die ontstekingen kreeg. Ze wisten dat hij kwaadaardig was, maar in welke maten wisten ze nog niet. De lymfen rondom mijn long waren verdikt wat dus kan! wijzen op uitzaaing. Tja, wat er dan door je heen gaat is niet te beschrijven, hoe kan dat nou! ik ben net 22 geworden?? Alle mensen rondom je zie je instorten, een heel onzekere tijd ging ons te gemoet. We gingen net samenwonen, 11 januari trokken we dan toch in ons flink verbouwde huisje. Nog even genieten. De woensdag na de uitslag, zou ik te horen krijgen wat het behandelplan was. Ze gingen de 25ste opereren, en haalde de onderste longkwab tot de snijranden schoon zouden zijn eruit, samen met de lymfen die dan 5 dagen op kweek moesten. Als de lymfen schoon waren, was het oke, was de tumor weg en zou er geen kans op uitzaaiingen zijn dus hoefde ik geen na-behandeling.
Inmiddels werd het de 24ste, ik werd deze dag al opgenomen. Vol spanning begonnen we aan dag 25 van januari. Ik kreeg een epiduraal na de operatie met een broertje van morfine, een sterkere vorm die ook nog verdoofde die zou er 4 dagen in blijven, dan was de ergste pijn voorbij.
Ik werd wakker en zou een dagje op de mediumcare vertoeven. Ik zou de eerste dag niet meer herrineren maar ik herriner me nog steeds alles
de verplegers waren enorm lief, ik heb nauwelijks pijn gehad en werd daarom ook smorgens vroeg de dag daarna naar de chirurgie afdeling terug gebracht. Ik ging enorm hard vooruit en na 4 dagen mocht de epiduraal eruit, daarmee ook de katheter en de dag ervoor was mijn drain er al uit gegaan. Snachts ben ik gaan wandelen door de gangen en gelijk naar de wc dus mocht ik na 5 dagen al naar huis! (er stond 12 tot 14 dagen voor)
We zouden eigenlijk dus pas de woensdag horen of de lymfen schoon waren en of ik dus kankervrij of nog niet was. Maar ze hadden de uitslag dus al de maandag, net voor dat ik naar huis mocht.. de longarts zou tussen 12 en 2 langskomen dus mam en ik snel iedereen gebeld, broertje, vriend en paps kwamen en samen wachtte we op het o zo spannende nieuws.. Met een glimlach en flinke pas kwam ze de kamer binnen gelopen. Een klein stemmetje zegt dan tegen je van als iemand zo opgewekt binnen komt kunnen ze haast geen slecht nieuws hebben. '' Alles oke?"' vroeg ze, ja antwoorde ik alleen stik zenuwachtig! '' Alles is goed!"' zei ze snel, en iedereen begon gewoon te juichen
alles was goed. de lyfmen waren heel schoon alleen flink aangetast door alle ontstekingen. De tumor was kleiner dan ze dachten, maar wel van het a-type de agressiefste vorm voor een tumor/kanker. Ik heb zoveel geluk gehad dat hij in mijn luchtpijp (uiterste puntje dus in mn onderste longkwab) zat, als hij in gewoon weefsel van mn long had gezeten was hij gaan versprijden en woekeren, als een kanker doet. Maar ik heb er op den duur last van gekregen omdat hij de boel afsloot. Deze kanker komt bijna nooit voor in de longen, meestal in de darmen of in de geslachtsorganen en wordt carcinoid genoemd. Het komt wel bij jongere mensen voor maar ik was natuurlijk weer een uitzondering, met mijn enorm jonge leeftijd. God wat zijn we bang geweest en god wat heb ik geluk gehad.
Ik heb nu een flinke jaap op mn zij, onder mn borst tot mn schouder, en nog wel wat pijn, maar dat is allemaal goed te verdragen, mijn borst is een heel stuk gevoeloos en onder mijn oksel en zij voel ik ook een dof gevoel, dit kan nog terug komen. Maar dit geeft niks, liever dat dan dat ik nog een hoop nabehandeling zou moeten hebben.
lang verhaal, maar ik ben er nog
Alive and kickin' ! Holding life like a lover.. (deze tekst wordt misschien ook een kleine tatoeage op mijn voet of onder mn litteken) iemand een andere mooie zin mag je altijd pben Ik wilde dit met jullie delen, misschien zijn er mensen met iets soortgelijks, of met vragen, ik hoor het graag!
