Zoals de titel al zegt, ik zit nu in een ruwe periode, en omdat schrijven helpt voor mij, ga ik dit deels in een verhaal, deels in losse teksten willen neerzetten.

Soms staat er een hoofdstuk bij, soms ook niet.

Reacties als "zieluuugh" hoeven niet, ik vind het al fijn als je het gewoon leest. Een lief berichtje is natuurlijk altijd welkom, en ik kan het ook gebruiken. Ik zet een volgend stukje als ik tijd en zin heb, en misschien ook als er lezers zijn. Want wat ik hier doe, is puur voor mezelf.




Hoi iedereen (: Effe een snelle voorstelling:
Tonie // 17 // Meisje // 4 Sociaal technische wetenschappen // net nieuwe school // Woon terug thuis bij haar moeder na 3 jaar instelling // ADHD // Moeilijk verleden // Vele trauma's die nog niet verwerkt zijn // Ik ken mijn vader niet.

Ik zit voor de moment diep. Héél diep. Ik weet niet of ik er nu nog zo gemakkelijk ga uitgeraken als alle vorige keren. Maar ik doe mijn best.

Zoals jullie zien, ik praat soms ongewild over mezelf in 3de persoon enkelvoud, gebeurd automatisch.




Hoofdstuk 1: Nog 12 dagen!
Jaaaa! Nog 12 dagen en mijn favo leerkracht van mijn vorige school komt terug uit zwangerschapsverlof! Ik zal haar naam hier afkorten tot Mevrouw V, of gewoon Britt.
Britt is dus een vrouw naar mijn hart. Ik kan alles tegen haar zeggen en ze begrijpt me als een moeder. Jammer genoeg kan ze me niet adopteren als pleegmoeder, aangezien ze in de tijd toen ik het vroeg zwanger van een 2de kindje, en ze kan me jammer genoeg niet in huis nemen. Ik mis haar verschrikkelijk, en zij heeft er eigenlijk voor gezorgd dat ik nog zolang op m'n school heb kunnen blijven. Toen ze hoorde dat ik dan toch van school geknikkerd was, vond ze het niet fijn. Ze is geflipt, en ze zei tegen de directrice, dat de dag dat ze terugkomt, dat ik er dan moet zijn. En die dag is dus binnen 12 dagen. Mijn school stopt maandag, donderdag en vrijdag om 15:20, en zij moet donderdag al zeker werken tot 15:55, dus ik kan haar al 1 dag in de week zien.
Nu, zij was mijn persoonlijke therapeut, heeft m'n oude klas (ik ben blijven zitten, dus ik zit nu met deze mensen in de klas) altijd minstens 10 minuten laten wachten tot ik m'n zegje had gedaan. Nu ze er al 8 maanden niet meer is voor mij, ben ik sinds vandaag begonnen om haar brieven te schrijven. Gewoon, gericht aan haar. Het interesseert me niet of ze die leest of verbrandt, maar het is een soort van therapie voor me, het houdt me op de been. Alhoewel ik graag zou hebben dat ze die leest (:




Ik heb veel meegemaakt, dus zeg aub niet dat ik zot ben oid, want ik heb het al genoeg gehoord.





Bedankt voor het lezen (: