Geplaatst We hebben een turbulente relatie achter de rug, zijn nu bijna weer een half jaartje samen. Hij is zo veranderd, doet zo z'n best om mij gelukkig te zien. Hij is terug de jongen waar ik zo verlieft op ben geworden.
Mijn paard is de allerbeste die er rondloopt, het licht van mijn leven. Zonder haar zou ik helemaal gek worden.
Mijn ouders, dat zijn schatten van mensen. Met ouders bedoel ik ma en stiefpa. M'n pa is ook geweldig, op zijn manier, het is zijn vrouw waar ik problemen mee heb.
Mijn kleine broer (nou ja, klein, hij wordt deze maand alweer 21 en gaat alleen wonen vandaag!) is mijn God, mijn grote voorbeeld.
Dus al bij al heb ik niks om te klagen, zou je zo denken. Maar..
De laatste 3 maanden zijn echt een hel geweest voor mij. En ik weet niet waarom.
Ik voel me leeg. Platgestampt. Uitgehold met een lepel, en daarna heeft er een olifant over me heen gelopen. Het verpletterd me, en ik hou het allemaal binnen, uit schrik voor m'n vriend. Die denkt altijd meteen dat het zijn schuld is, dat ie iets fout doet, dat ik bij hem weg wil. Da's niet zo, maar doordat ik alles opkrop, hebben we 10x meer én harder ruzie.
Elke dag is opnieuw een hele opgave voor me. Werk valt best mee, heb ik gelukkig geen problemen mee. Maar.. Ik sleep me naar m'n paard, sleep me naar buiten met de hond, sleep me naar de winkel, .. Ik ben de glans van het leven ergens kwijt geraakt, en weet niet hoe ik die moet terug vinden.
Eergisteren kwam het hoge woord er uit; en heb ik maar gewoon toegegeven dat ik een hekel heb aan 'het leven'. Dat brengt alleen maar teleurstellingen met zich mee, en is zoals prikkeldraad: ik doe me er alleen maar pijn aan.
Als kind heb je dromen, onmogelijke dromen. Ik heb me er al lang bij neergelegt dat ik nooit met een Shelby GT zal rijden, en dat ik nooit de Olympische spelen zal rijden met m'n paard. Een job van €5000 netto zal ik ook wel niet vinden
Dus heb ik m'n dromen bijgesteld. Of gewoon helemaal laten zitten voor wat ze zijn.
Maar.. Daar heb ik het heel moeilijk mee. Met al die kleine, toch niet zo heel onrealistische dromen, die nooit zullen uitkomen. Ik ben al 3 jaar van school, werk me al 3 jaar te pletter. En het haalt niks uit. Gisteren zei ik nog tegen m'n vriend: ik was als 19jarige, die thuis woonde, veel gelukkiger.
Het leven heeft me al zo vaak teleurgesteld. Ik héb een relatie, maar ben als de dood dat ik alles fout doe.
Mijn eerste serieuze relatie heeft anderhalf jaar geduurd. Die kerel was gestoord in z'n hoofd, manipuleerde me en brak me. Aan hem heb ik mijn eerste depressie te danken, maar een jaar later was is er wél sterker van. Dus: bedankt!
De tweede serieuze relatie duurde 9 maanden. We zijn uit elkaar gegroeid. En niet dat ik hem mis of terug wil of wat dan ook, maar: is dat niet jammer?! We hadden veel plezier samen, konden over alles praten, hadden amper ruzie. En toch.. Lukte het maar niet.
De volgende relatie duurde 13 maanden. Maar die jongen wilde niet vooruit in het leven, wilde niet werken, liet mij voor alles opdraaien, en zat op de koop toe andere meisjes te versieren waar ik bij zat. Nou, doei hoor!
En dan beland ik bij m'n huidige vriend. We waren 16 maanden samen, toen ik de handdoek in de ring gooide. Het was te veel, te moeilijk. Te veel ruzie, te veel financiële problemen (hij wilde niet gaan werken, zat toen zelf in een depressie) en ik ben bij hem weg gegaan. Recht naar iemand anders.
Dat duurde 3 maanden. Toen zag ik m'n huidige vriend terug. Ik voelde me als in een rollercoaster, wist niet meer wat doen. Maar koos voor m'n ex; 16 maanden is lang om weg te gooien. Maar ik moet er wel heel eerlijk bij zeggen; dat er een stukje van me is gestorven toen ik een punt achter de relatie met die andere jongen zette. Want die was zo ontzettend lief, deed alles voor me, was mijn grote steun en toeverlaat. En dat wéét m'n vriend, dat het me tot in het diepst van m'n ziel heeft geraakt.
Maar.. Zou het me NOG dieper geraakt hebben? Dat is wat mijn vriend denkt. Dat ik veranderd ben, sinds ik bij m'n ex ben weg gegaan. Dat ik daar gelukkiger was. Ik wil er niet eens over nadenken, dat doet te veel pijn. Mijn vriend wilt dat ik professionele hulp zoek, die wilt dit opgelost zien. Ik ook, maar.. Ik wil er helemaal niet over praten, eigenlijk. Ik wil niet weten wat er mis is met me, wil de pijn niet onder ogen komen.
Ik rook me te pletter (helaas); om maar niet te veel te voelen. Is het spul op, loop ik naar de ijskast om een glas alcohol. Zo fout. Maar.. Ik trek het niet meer, kan er niet meer mee om. Ik wil verder, maar weet dat ik eerst een paar stapjes terug moet doen. En DAT wil ik niet, ik herinner me mijn eerste depressie als een periode die veel mensen rond me heeft geraakt; een periode waarin ik hele dagen op zolder zat, in het donker, te huilen en het leven te vervloeken. Toen heb ik ook de brui aan school gegeven, en m'n vrienden laten vallen.
En zo voel ik me steeds meer en meer. Ik heb steeds vaker een momentje voor mezelf nodig, waarbij ik dan letterlijk ergens in een hoekje kruip, en m'n armen rond m'n benen moet slaan uit schrik anders uit elkaar te vallen. Met een heleboel gehuil erbij natuurlijk. Ik ben.. Niet meer wie ik was. Ik ben verbitterd, haat het leven. Ik heb geen dromen meer, omdat ik dan ook geen verwachtigen meer heb; en wie niks verwacht kan ook niet worden teleurgesteld.
Lotgenootjes mogen me altijd een PB'tje sturen. Want zoals ik al zei; ik kan er met m'n vriend niet echt over praten. Die voelt zich zo ontzettend schuldig. Met m'n moeder wil ik er ook niet over praten, dan breek ik meteen der hart, en dat weiger ik te doen. Professionele hulp.. Tja.. Wie weet wat er dan allemaal boven komt..
Ik ben een wrak, en daar probeer ik mee te leren leven. Maar voor m'n vriend is dit natuurlijk ook heel moeilijk. Gisteren zei ie dat hij zich soms ook rot voelde. Ik vroeg hem of dit, zoals bij mij, élke seconde -wat zeg ik; nanoseconde- van zijn het geval was. Of hij soms ook gewoon maar dood wilde om van de pijn af te zijn. Ik voel me zo.. Verdoofd. Ik loop in een donker dal, helemaal op m'n eentje, en niks of niemand kan me helpen. En ik haat het. Voel me zo zwak. Ik breng m'n relatie in gevaar, schop mezelf alleen maar naar achter ipv naar voor. Ik haat het leven, ik haat mezelf. Ik wil dit niet meer.
Ik kan alleen de oorzaak niet achterhalen wáárom dit zo gebeurd? Volgens mij heb je het, buiten al die
het kan daarom heel fijn en nuttig dit met iemand te bespreken die zicht heeft van bovenop die heuvel. Neem die stap, geef jezelf die figuurlijke schop onder je kont en zeg jezelf dat dat het eerste is dat je morgen (of maandag) gaat doen, hulp zoeken. Alleen ga je hier namelijk niet makkelijk uit komen! 
