HomeForums » Algemeen » [MWS] Mensenwelzijn en sport

Lotgenoten postnatale depressie

Moderators: Essie73, NadjaNadja, Muiz, Telpeva, ynskek, Ladybird, Polly

Toevoegen aan eigen berichten
     
     
    Mistyy
    Berichten: 8
    Geregistreerd: 25-11-11

    Lotgenoten postnatale depressie

    Link naar dit bericht Geplaatst door de TopicStarter : 25-11-11 17:42

    Allereerst de melding dat dit een goedgekeurd SA is.

    Graag zou ik in contact willen komen met vrouwen die een postnatale depressie hebben of gehad hebben.
    In mei ben ik bevallen van een schitterende dochter.
    Vrij snel na de geboorte van mijn dochter is er bij mij een pnd geconstateerd. Ik heb geen problemen met de binding met mijn dochter, heb thuis goede steun van o.a. Echtgenoot. Maar toch gaat het herstel heel moeizaam. Ben nu onder behandeling bij een psycholoog en heb regelmatig contact met mn huisarts.
    Ik ben dus opzoek naar lotgenoten om ervaringen uit te wisselen, tips, elkaar een hart onder de riem te kunnen steken, elkaar wellicht een beetje verder te kunnen helpen.
    Mistyy
    Berichten: 8
    Geregistreerd: 25-11-11

    Re: Lotgenoten postnatale depressie

    Link naar dit bericht Geplaatst door de TopicStarter : 26-11-11 10:28

    Voor diegene die, net als ik, niet alles in het openbaar willen plaatsen maar het er wel over willen hebben, ik hoor graag van je via PB.
    Lalidan
    Hoofd Wiki
    Zeg maar Lila-Dan!
    Of toch Heidepaars?

    Berichten: 20075
    Geregistreerd: 17-05-06
    Woonplaats: TellentotdatPOEF-topic

    Re: Lotgenoten postnatale depressie

    Link naar dit bericht Geplaatst: 27-11-11 12:31

    Ik heb er gelukkig geen ervaring mee, maar het lijkt mij een zeer nare ervaring. Sowieso is een depressie al een ontzettend vervelend iets wat door de omgeving vaak niet goed begrepen (kan) word(en), maar net na een bevalling lijkt me dat allemaal nog net een tikje erger.
    Het zou een van de mooiste tijden van je leven moeten zijn, je zou hoog op je mooie, roze wolk moeten zitten. En dat is vermoedelijk ook iets wat je omgeving van je verwacht. Lijkt me moeilijk om dan je emoties nog te kunnen uiten.

    Fijn dat je in elk geval bij je partner wel terecht kan en ook al hulpverlening hebt. Ik hoop voor je dat je hier je ei ook nog een beetje kwijt kan en je langzaamaan toch weer opknapt, zodat je lekker van je man en kind kan gaan genieten!
    Urielle

    Berichten: 50120
    Geregistreerd: 28-07-05
    Woonplaats: Rilland

    Re: Lotgenoten postnatale depressie

    Link naar dit bericht Geplaatst: 27-11-11 22:06

    Als je op mijn naam zoekt, moet je mijn topic van toen nog wel kunnen vinden.
    Mijn dochtertje is ondertussen bijna anderhalf en ik ben nu grotendeels er overheen, sinds enkele maanden.
    Ik had verder weinig steun en erkenning behalve van Bokt uit, en kan je helaas geen tips geven, maar wens je wel veel sterkte.
    Mistyy
    Berichten: 8
    Geregistreerd: 25-11-11

    Re: Lotgenoten postnatale depressie

    Link naar dit bericht Geplaatst door de TopicStarter : 28-11-11 10:13

    Bedankt voor jullie reacties.
    Het is zeker een moeilijke periode. elke dag is een worsteling om door te komen.
    En dat ik hulp heb, wil niet zeggen dat het de goede kant op gaat helaas. Ik merk dat veel mensen in het begin nog wel wat begrip tonen. Maar dan meer op de manier: het is allemaal wennen, er verandert heel veel in je leven. Maar als je ze een maand of 2 later weer spreekt en je zit nog steeds niet op je roze wolk, dan haken de meeste af.
    Tuurlijk is een baby wennen voor iedereen die een baby krijgt, maar dat is heel wat anders dan een PND.

    Verdere reacties, ervaringen e.d. zijn welkom.
    Fred_Kroket
    Berichten: 3116
    Geregistreerd: 15-07-10
    Woonplaats: Friesland

    Link naar dit bericht Geplaatst: 28-11-11 11:24

    Misschien kun je zelf ook vertellen wat je meemaakt? Het enige wat ik weet van PND dat je alles behalve blij bent na de geboorte van je kindje. Komt het dan door een traumatische ervaring of is het omdat je misschien liever geen kindje had willen hebben?

    Het lijkt me heel moeilijk als je zelf nog aan het worstelen bent en hulp krijgt en je herstel niet zo snel is als je zou willen en je omgeving denkt dat je nou een keer "blij moet gaan zijn" en inderdaad op je roze wolk moet gaan zitten want anders gebeurd het nooit...

    Heel veel sterkte en houd je taai!! :(:)
    Urielle

    Berichten: 50120
    Geregistreerd: 28-07-05
    Woonplaats: Rilland

    Re: Lotgenoten postnatale depressie

    Link naar dit bericht Geplaatst: 28-11-11 12:07

    Wat vervelend zeg Misty, die reacties geven ook aan dat de mensen graag iets goeds willen zeggen maar zich maar moeilijk kunnen inleven in wat je voelt.
    Zijn er omstandigheden die niet zijn zoals je graag gezien had (hoeft totaal niet met je kindje te maken te hebben, maar ik bedoel ruzie, werkproblemen, narigheid in je omgeving, geldzorgen, ...) of is eigenlijk alles wel in orde en denk je meer aan hormonale klachten?
    Mistyy
    Berichten: 8
    Geregistreerd: 25-11-11

    Re: Lotgenoten postnatale depressie

    Link naar dit bericht Geplaatst door de TopicStarter : 29-11-11 08:43

    de reden blijft gissen. Heb geen traumatische dingen meegemaakt, geen sociale of geld problemen. Nooit eerder iets vergelijkbaars meegemaakt. Hormonen zullen een belangrijke rol spelen. Schildklier wel in orde. Verder kan er hormonaal niet zoveel onderzocht worden.
    Enerzijds kan er medisch gezien heel veel, maar met dit soort dingen.....
    Anoniem

    Re: Lotgenoten postnatale depressie

    Link naar dit bericht Geplaatst: 29-11-11 16:29

    Hier ook een PND, zoontje is nu 5 en ik ben er over heen, alhoewel ik sommige dingen nog niet kan hebben. Het gevoel van falen zit er nog steeds trouwens.
    Miss_Blimm
    Berichten: 4429
    Geregistreerd: 03-02-04

    Link naar dit bericht Geplaatst: 29-11-11 22:43

    Jemig, wat heavy.

    Een kindje is zoiets prachtigs, daar kun je eigenlijk alleen maar van genieten, toch. Maar moet zeggen dat ik na de geboorte van mijn eerste het ook wel moeilijk heb gehad. In die zin... snap ik je wel. Voelde me toen ook echt niet helemaal happy, op de 1 of andere manier. Wist niet zo goed waardoor en ben toen naar de dokter gegaan. Hij vroeg gelijk of ik wel mijn kindje wilde vasthouden en verzorgen enzo... nou niets liever!! Heb toen een andere zwaardere pil gekregen en dat hielp toch wel. Schijnbaar toch idd ook met hormonen te maken.

    Pas na ruim 10 maanden, viel bij mij het kwartje (en kreeg ik rust in mijn fl*kker)... dus hoop voor jou, dat ook voor jou snel 'het kwartje zal vallen'. Al is dat makkelijker gezegd dan gedaan.

    En wat ik nog wel even wil zeggen... schaam je er niet voor. Het zijn je gevoelens. Je kan er niets aan doen :)
    Anoniem

    Re: Lotgenoten postnatale depressie

    Link naar dit bericht Geplaatst: 30-11-11 08:59

    De pil werkt hier averechts, dus is niet voor een ieder een oplossing. Je schaamt je omdat je er niet optimaal van kan genieten, niet willen heeft er niets mee te maken, je wilt niets liever, maar het lukt je niet. Dat heeft niets te maken met dat het kwartje moet vallen.
    kippetje

    Berichten: 458
    Geregistreerd: 29-01-02
    Woonplaats: Ede

    Re: Lotgenoten postnatale depressie

    Link naar dit bericht Geplaatst: 30-11-11 10:10

    Ik heb ook een pnd gehad, wat ik vooral heel erg vond was dat ik er emotioneel niet 100 % kon zijn voor mijn dochtertje. Ze kreeg wel haar knuffels en haar verzorging, maar ik was er niet "echt" bij. Ik heb inmiddels vrede met mezelf daarover en probeer daarbij lief naar mezelf te zijn, omdat ik op dat moment niet anders kon.

    Een tip die misschien helpt het positieve weer wat meer te zien kan zijn om aan het eind van de dag eens drie dingen te noemen waar je blij van werd.

    En wat voor mij ook een verademing was is jezelf te realiseren dat niet JIJ dit bent, maar de stofjes in je hersenen die je zo laten voelen. Ik was daardoor beter in staat om niet te luisteren naar mijn emoties, maar meer naar mijn verstand. Ik vond het heel lastig om niet in die emoties mee het diepe dal in te zakken. Maar ik probeerde door middel van een dagplanning toch gewoon mijn dingen te doen. En naarmate ik meer deed op een dag, kreeg ik ook meer grip op de situatie.

    Dat heeft voor mij heel erg geholpen.

    Heel veel sterkte met deze moeilijke periode. En wees een beetje lief voor jezelf!

    Dikke knuffel,

    Kim
    Urielle

    Berichten: 50120
    Geregistreerd: 28-07-05
    Woonplaats: Rilland

    Re: Lotgenoten postnatale depressie

    Link naar dit bericht Geplaatst: 30-11-11 13:34

    "Maar ik probeerde door middel van een dagplanning toch gewoon mijn dingen te doen. En naarmate ik meer deed op een dag, kreeg ik ook meer grip op de situatie."
    Dat is idd wel een hele goede tip, ik werd zo vreselijk lam van die PND, had geen enkele puf meer om iets te ondernemen, durfde niks meer te doen uit onzekerheid en het interesseerde me ook allemaal geen biet. Daardoor zak je nog verder weg want dan krijg je ook echt een self-fullfilling prophecy. Je doet niks, durft het niet en de keer dat je dan wat doet, lukt het natuurlijk niet en denk je 'zie je wel!'

    Ik heb gelukkig geen problemen gehad met de gevoelens naar mijn kindje maar ik merk wel dat ik meer binding heb met de oudste dan met de jongste maar dat is volgens mij vooral omdat de jongste wekenlang alleen in zo'n glazen bakje in het ziekenhuis heeft gelegen, dat is toch anders dan nummer een die de eerste weken (maanden) praktisch op me vastgekleefd zat :+
    Ik leef echt oprecht mee met de moeders die hier posten die weinig gevoel voor hun kindje op konden brengen. Stomme hormonen en neurotransmitters!
    Mistyy
    Berichten: 8
    Geregistreerd: 25-11-11

    Link naar dit bericht Geplaatst door de TopicStarter : 30-11-11 19:05

    @ miss_blimm: wat bedoel je met het 'kwartje vallen' in deze situatie?

    Kim, hartelijk dank voor je nuttige reactie.

    Het is inderdaad heel belangrijk om wel dingen te blijven ondernemen, maar zoals Urielle beschrijft vreselijk moeilijk, vanwege het gebrek aan energie en interesse.
    Dingen waar je normaal energie van krijgt, slurpen nu energie.
    Miss_Blimm
    Berichten: 4429
    Geregistreerd: 03-02-04

    Link naar dit bericht Geplaatst: 30-11-11 19:10

    Mindim schreef:
    De pil werkt hier averechts, dus is niet voor een ieder een oplossing. Je schaamt je omdat je er niet optimaal van kan genieten, niet willen heeft er niets mee te maken, je wilt niets liever, maar het lukt je niet. Dat heeft niets te maken met dat het kwartje moet vallen.


    Ik zeg ook niet dat bij diegene met PND het kwartje moet vallen. Maar ik had dat zelf pas na 10 maanden. Toen pas voelde alles oke, inclusief hoe ik mijzelf voelde. Ik heb zelf dus geen PND gehad, maar kan me het enig zins een beetje voorstellen... voor mij voelde het ook alsof... je kan het niet uitleggen maar het voelde niet goed. Je loopt jezelf voorbij, kan het niet aan, etc.

    En ja, 'het kwartje viel'.... weet er geen andere benaming voor maar op een bepaald punt VOELDE ik het gewoon. Dat 'alles' klopte en ik geen negatieve gevoelens meer had en heel onzeker voelde.

    Al voelt iedereen zich wel eens onzeker hoor :) hoort bij het leven.
    Anoniem

    Re: Lotgenoten postnatale depressie

    Link naar dit bericht Geplaatst: 30-11-11 23:30

    Persoonlijk liep ik me zelf niet voorbij, ik was enorm depressief, ik voelde me geen moeder en me daar vreselijk schuldig over naar mijn kind en vreselijke schaamte naar de buitenwereld voor wie ik het zo goed en kwaad als het ging verborgen probeerde te houden. Ik had het gevoel mijn kind geen moederliefde te kunnen geven omdat ik dat niet voelde, maar wel heel graag wilde voelen. Het was geen kwestie van voorbij lopen of het niet aan kunnen in mijn geval. Ik weet niet hoe het voor een ander is vanzelf.
    Urielle

    Berichten: 50120
    Geregistreerd: 28-07-05
    Woonplaats: Rilland

    Re: Lotgenoten postnatale depressie

    Link naar dit bericht Geplaatst: 01-12-11 09:16

    Dat lijkt me echt een vreselijk gevoel Mindim!

    Ik ben heel lang heel boos geweest ook, omdat mijn vliezen te vroeg braken waardoor ik een maand plat moest in het ziekenhuis, omdat En alsnog prematuur geboren werd, omdat ik er niks mee kon/mocht in het ziekenhuis, omdat ik naar huis ging zonder enige hulp of steun en het ineens maar moest doen. Ik was dus echt heel boos op de hele wereld, inclusief mezelf en inclusief baby. Daar voelde ik me dan weer schuldig over, dat ik boos was op zo'n klein wezentje die er ook niet om gevraagd had en omdat ik bang was dat ze zo klein was en mijn vliezen te vroeg braken omdat ik per se tot het laatste nog alles wilde doen (ik was de week ervoor nog met drie paarden op concours en de dag ervoor stond ik in de hitte palen in de grond te kloppen).
    Ik ben ook lang best afstandelijk geweest naar haar, deels denk ik omdat er elke dag wel iets medisch mis was en ik bang was om haar weer te verliezen maar ook deels omdat het echt ruk is als een verpleegster je kind verzorgd en jij alleen maar kunt toekijken. Als compensatie ging ik dan echt elke voeding naar haar toe en toen ik thuis was zat ik er hele dagen van de eerste voeding van 7 uur tot de laatste dagvoeding van 22 uur, omdat ik toch 'goede moeder' wilde zijn. En daarvan was ik dan weer totaal gesloopt want ik had geen mogelijkheid om bij te komen van de bevalling.
    Brainless

    Berichten: 30392
    Geregistreerd: 19-07-03
    Woonplaats: Munnekeburen

    Link naar dit bericht Geplaatst: 01-12-11 09:28

    Ik heb ook een PND gehad na de geboorte van mijn jongste.
    Heb daarom ook langere tijd hulp gehad, vooral het opstarten 's morgens was vreselijk en ik durfde/kon niet alleen zijn.

    En iedereen maar zeggen: geniet gewoon van je kind... hoe kun je nu niet van zo'n hummeltje houden?... Ze zijn nog zo afhankelijk van jou, dat is wel jouw verantwoordelijkheid..... Ik had graag nog een kleintje gewild en jij doet zo.... jee wat heeft je man/gezin het zwaar met jou.. joh, ga gewoon leuke dingen doen...

    Tja, als ik dat kon had ik ook geen PND. Mensen bedoelde het (hopelijk) goed maar juist door zulke opmerkingen werd ik nog ongelukkiger.
    Mistyy
    Berichten: 8
    Geregistreerd: 25-11-11

    Link naar dit bericht Geplaatst door de TopicStarter : 01-12-11 12:54

    @brainless, wat voor hulp heb jij gehad? Hoelang heeft het geduurd voordat je weer een beetje de oude was?

    Ik krijg om me heen vaak de opmerking: geef het gewoon de tijd.
    Daar kan ik dus echt niets mee. Moet je je daar beter door voelen? Je voelt je beroerd, schuldig, doodop, bezorgd, onrustig, heel verdrietig, geen zelf vertrouwen meer, vaak geen vertrouwen dat het wel weer goed komt en dan willen mensen je 'geruststellen' met de opmerking: geef het gewoon wat tijd....

    En ja, dat 'verplichte' genieten.... Ik hou heel veel van mijn kind, maar slechte momenten (die er helaas in overvloed zijn) dan is het erg moeilijk om van wat dan ook te genieten.
    Gelukkig zijn er momenten dat ik er wel van kan genieten. Maar genieten gebeurt niet op commando.
    Brainless

    Berichten: 30392
    Geregistreerd: 19-07-03
    Woonplaats: Munnekeburen

    Link naar dit bericht Geplaatst: 01-12-11 14:34

    Ik heb hulp "in de huishouding" gehad. Zij was mijn houvast, mijn steun en toeverlaat, (en zonder vooroordelen) mijn praatpaal.
    Iemand die er elke dag om 8 uur was. Mijn man ging dan naar zijn werk.
    Zij bleef tot in de loop van de middag totdat er 1 van mijn vriendinnen (of man) thuis was.

    Zij stimuleerde wel te helpen met het huishouden en verzorgen van de kids. Maar echt stapje voor stapje.
    Dat is echt (in mijn ogen) mijn redding geweest. Op een gegeven moment waren alleen de ochtenden nog zwaar, en dan ging zij tussen de middag naar huis. Later kwam ze 3 ochtenden en toen ik haar echt spuugzat was (wilde echt weer alles zelf doen) was dit het moment om te zeggen: Ik kan en wil het weer helemaal zelf doen.

    Het gevoel tijdens mijn PND was heel raar, ik wist wat ik moest doen, maar zag alleen maar bergen.
    Mijn man zei: joh ik heb extra zorgverlof gekregen en blijf 4 weken thuis.
    Dan maakte ik mij al zorgen van: En daarna? Wat als het niet lukt, wat als er wat gebeurd, wat als.....

    Er waren ook mensen (die goedbedoeld) dingen voor mij gingen regelen, onder het mom van: even lekker het huis uit.
    Dan hadden ze een leuke (mid)dag geregeld en stonden ze voor de deur: verrassing, wij gaan gezellig ...... doen. Maar ik wilde helemaal niets gezellig doen. Ik voelde mij al zo schuldig dat ik de boel niet draaiende kon houden dat ik het niet kon maken (in mijn ogen) ook nog eens weg te gaan.
    Mistyy
    Berichten: 8
    Geregistreerd: 25-11-11

    Re: Lotgenoten postnatale depressie

    Link naar dit bericht Geplaatst door de TopicStarter : 01-12-11 20:51

    Iemand trouwens ervaring met een PIT verpleegkundige?
    Zo ja, heb je daar veel aangehad?
    Urielle

    Berichten: 50120
    Geregistreerd: 28-07-05
    Woonplaats: Rilland

    Re: Lotgenoten postnatale depressie

    Link naar dit bericht Geplaatst: 02-12-11 16:29

    sorry, zelfs nog nooit van gehoord dus ik kan er niets over zeggen
    Mistyy
    Berichten: 8
    Geregistreerd: 25-11-11

    Re: Lotgenoten postnatale depressie

    Link naar dit bericht Geplaatst door de TopicStarter : 06-12-11 16:46

    Pit verpleegkundige staat voor psychiatrisch intensieve thuiszorg.

    Na een paar redelijke dagen vandaag weer een loodzware dag. Die ups en downs schijnen normaal te zijn, maar het is wel heftig.
    Helemaal nu de dagen kort en donker zijn is het extra lastig. Toch maar proberen om het binnenkort binnen met kerst versiering wat extra licht en warmte te geven, al staat mn hoofd er niet naar.
    Anoniem

    Re: Lotgenoten postnatale depressie

    Link naar dit bericht Geplaatst: 06-12-11 21:19

    Volgens mij kom je er nooit helemaal af. Ik heb met sommige dingen nog steeds moeite, kan soms weinig geduldig zijn en erg onredelijk naar mijn zoon. Ik voel me daar vreselijk schuldig over, nu gaat het momenteel weer goed, maar vorige week had ik een rotweek en moest ik menig maal buiten even tot rust komen.

    De PIT was mijn moeder, die nam mijn zoon dan, zodat ik geestelijk kon bijtanken en zij de regelmaat terug kon brengen.
    HomeForums » Algemeen » [MWS] Mensenwelzijn en sport