Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 11-11-11 16:01

Mijn levende hel, psychiatrische opname voor borderline

Geplaatst door de TopicStarter : 11-11-11 16:01

Dit is een toegestaan schaduwaccount als je denkt me te kennen, meld dit aub niet in het topic maar via PB
Dit wordt denk ik wel een lang, en waarschijnlijk warrig verhaal, sorry daarvoor

Al sinds ik klein ben word ik van hot naar het gesleept voor onderzoeken, ik speelde niet genoeg met vriendjes en volgens mijn ouders was dat niet normaal. Vele onderzoeken gehad met op mijn 12e een advies tot opname ivm een verstoorde relatie met mijn ouders (logisch want die waren er vrijwel nooit). Dit hebben zij tegengehouden, maar desondanks moesten er steeds maar onderzoeken komen.

We hebben videotraining gehad, training bij het ggz, een socialisatietraining bij jeugdzorg en intelligentietesten. Ik bleek hoogbegaafd en terughoudend met zeer grote faalangst. So be it.

Afgelopen jaar ben ik echter na constante tegenslagen 100% ingestort, ik zag het niet meer zitten, wilde niks meer en kon ook niks meer. Mijn hoofd en lichaam werkte me constant tegen. Dus ben ik in behandeling gegaan bij een psychologe. Met zeer grote tegenzin en 0.0% vertrouwen. Toch heeft ze mijn vertrouwen gewonnen en voel ik me er zeer goed bij. Haar durf ik alles te vertellen, maar dat was in het begin nog niet zo. In die periode hebben ze persoonlijkheidstesten gedaan bij mij, die ik zeer bewust gemanipuleerd heb omdat ik geen diagnose wilde hebben ind at segment.

Later heb ik dat toch opgebiecht, maar ze had het allang door. De reden dat ze niks gezegd heeft was dat ze wilde dat ik me vertrouwd genoeg voelde om het toe te geven. Ondertussen heeft ze wel constant dingen gepeild en onderzocht in het borderlinesegment.

Nu heb ik dus het stikkertje borderline-verdacht gekregen, maar dat houd in dat ik in een onderzoek moet, met eventuele opname. En hier begint het hele probleem…

Door alles wat rondom dat opname-advies op mijn 12e is gebeurd heb ik een zeer groot trauma hiervoor, bij het woord begin ik te hyperventileren, te huilen, trillen en ik heb gewoon een grote paniekaanval. Simpel dus, dagbehandeling en geen opname zou je zeggen. Dat is ook wat mijn hoofd zegt, en dat had ik ook gedaan als ik niet aan mijn ouders zou denken.

Ik weet echter wat voor invloed dit soort dingen op gezinnen hebben, en ik zie hoe mijn ouders het hebben, en dat is niet al te best. Grote zorgen, moeilijk, verdrietig en veel pijn. Nou ga dan in opname zegt mijn hart, maak het hun makkelijk, doe het voor hun. Maar ik kan mijn hoofd gewoon niet opzij zetten. Ik weet dat ik niet mee zal werken en er daadwerkelijk slechter van zal worden, maar ja het helpt mijn ouders.

Nu zit ik dus met een fiks dilemma. Ze willen de onderzoeken alleen doen bij een opname van 3 maanden, ik zou naar een andere instelling kunnen voor onderzoeken en eventueel dagbehandeling, maar deze is minder goed. Mijn laatste optie is onderzoek laten doen bij die andere instelling en bi mijn eigen psychologe blijven. Dat is ook mijn voorkeur, maar zij kan me niet op tijd klaar krijgen dan om volgend jaar mijn studie weer op te gaan pakken, wat voor mij ook heel belangrijk is.

Nu weet ik dus niet wat ik moet doen, ga ik voor het verstandige wat zo tegen mijn haren instrijkt, voor verstandig en minder snel, of voor verstandig maar een véél langer traject?

Iets wat ook meehelpt aan het opnametrauma is dat ik zelf in deze sector werkzaam ben geweest enkele jaren geleden en heb ervaren hoe dat is, isoleercellen, mensen platspuiten, oneerbiedig, dat wil ik niet!

Help $:\$

**Geplaatst**: 11-11-11 16:10

Re: Mijn levende hel, psychiatrische opname voor borderline

Geplaatst: 11-11-11 16:10

Wat wil je bereiken met de diagnose borderline? Is dagbehandeling niet mogelijk zonder die diagnose? Heb je zoveel last in het dagelijks leven van je (vermeende) borderlinekenmerken, dat je niet meer goed functioneert? Instorten is natuurlijk wel heftig, wat is de reden daarvan, die tegenslagen, of je borderline? Of hielden die tegenslagen verband met borderline? Waarom zou het voor je ouders makkelijker zijn als je de officiële diagnose van borderline hebt? Wat zou er voor hun veranderen? Wil je die diagnose en opname voor je ouders, of voor jezelf? Wat zijn de mogelijkheden tot behandeling (beginnend bij gesprekken met je psycholoog uiteraard) zonder diagnose?

Zomaar wat vragen die in me op komen.. Ik heb geen oplossingen voor je, alleen vragen, sorry! Lastig probleem waar je mee zit, kan me voorstellen dat als er al van jongs af aan met je wordt gesleept, je weinig behoefte hebt aan nog meer ‘specialisten’ aan je lijf. Ik ben erg benieuwd wat de redenen zouden zijn om wel die opname in te gaan en die diagnose gesteld te krijgen. What’s in it for you?

Heel veel succes in ieder geval!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 11-11-11 17:54

Re: Mijn levende hel, psychiatrische opname voor borderline

Geplaatst door de TopicStarter : 11-11-11 17:54

Dank je wel

Ik zal ze beantwoorden

Ik wil ermee bereiken dat ik er betere begeleiding krijg op het punt waar het mis gaat. Alle dingen die in mijn leven misgaan, kunnen hierop terug geleid worden (direct in 1e zin), mocht de diagnose zijn dat ik het niet heb, ook prima, maar zo zou ik die problemen aan kunnen pakken. Ik heb er inderdaad erg veel last van, met alles wat ik doe.

De diagnose zou in 2 zinnen makkeliker voor hun zijn, 1 omdat ze dan kunnen leren hoe ze met me om moeten gaan en 2 omdat als ik opgenomen zou worden zij een poos rust hebben.

Ik kan zonder diagnose wel geholpen worden, maar niet op de juiste manier omdat dus niet zeker is wat ze precies moeten helpen. of het dingen zijn waar ik zelf 100% schuld aan heb of dat het door de borderline komt (wat ook betekend dat het mijn schuld is maar dat het heel anders behandeld moet worden.)

Ik hoop dat ik zo alles beantwoord heb? Zo niet, alles mag gevraagd worden!

**Geplaatst**: 11-11-11 18:03

Re: Mijn levende hel, psychiatrische opname voor borderline

Geplaatst: 11-11-11 18:03

Waar zie je meer tegenop? Het stickertje borderline of die opname?

Platspuiten mogen ze tegenwoordig niet meer he, tenzij ze daar gerechtelijke toestemming voor hebben

Dus daar hoef je iig niet bang voor te zijn. Ook het fixeren en de isoleer mogen tegenwoordig alleen in uiterste nood gebruikt worden. Ik denk dat je dat wat te zwart/wit ziet.

Je moet eigenlijk een keuze maken tussen jezelf en je studie, ik zou voor mezelf kiezen en pas later aan de studie beginnen. Die loopt namelijk niet weg... Anders is de kans groot dat je gaat studeren en alsnog instort en dan eventueel gedwongen opgenomen moet worden. Laat dat moeten dus even varen en ga aan je trauma's werken

Welke weg je daarin wil bewandelen moet je helemaal zelf uitzoeken, maar je voelt je het beste bij je eigen psych. Dan zou de keus voor mij niet moeilijk zijn, vooral omdat je zó bang bent voor die opname :(:)

Als je nog vragen hebt, kun je ze stellen. Ik heb zelf ook borderline en ben meerdere keren opgenomen geweest. Ik zal je graag helpen

**Geplaatst**: 11-11-11 18:13

Geplaatst: 11-11-11 18:13

Zelfs mét een diagnose is het nooit 100% zeker dat je borderline hebt. En ook al heb je de diagnose, dan ben je nog altijd méér dan het etiketje alleen. Dat ten eerste.
Ten tweede: heb je je ouders al gevraagd wat zij zouden willen? Je probeert nu voor hen te denken, maar de vraag blijft dan altijd of ze ook echt willen wat jij denkt dat ze willen.
De meeste ouders willen namelijk uiteindelijk wat het beste is voor hun kind.

En ik heb nog steeds nergens gelezen wat nu het beste zou zijn voor jou...

**Geplaatst door de TopicStarter** : 11-11-11 18:21

Re: Mijn levende hel, psychiatrische opname voor borderline

Geplaatst door de TopicStarter : 11-11-11 18:21

@Bromfiets, Dank je wel, daar heb je ook gelijk in

@Wendy: Mijn ouders willen opname, en wel nu... Omdat het in hun ogen het beste voor mijj is.
Dat is ook mijn hele dubio, wat is het beste voor me? Snel, onvertrouwd en voel ik me niet goed bij met kans op mislukking, of langzaam, nog een jaar studeren uitstellen, vertrouwd maar evengoed de kans dat het nooit volledig zal helpen. Het is gewoon zo moeilijk...

**Geplaatst**: 11-11-11 18:31

Geplaatst: 11-11-11 18:31

TS, dit zeg ik welgemeend: je bent een prachtig en uniek persoon. Daar twijfel ik niet aan, en daar mag je zelf ook niet aan twijfelen.

Het jammere in jouw levensverhaal, is dat je omgeving niet heeft geweten hoe ze met je moesten omgaan. Dit is geen verwijt naar je ouders: het is immers vaak heel moeilijk om met een hoogbegaafd (misschien ook autistisch...) kind om te gaan. Ze hebben gedaan wat ze dachten dat het beste was: proberen opsporen wat nu precies het probleem is.

Alleen: er is geen probleem. Hoogbegaafdheid is geen ziekte, het is alleen iets waar onze maatschappij vaak niet mee kan omgaan. Omdat je omgeving verkeerd op je heeft ingespeeld, zit jij nu met de gebakken peren: je hebt een stempel op je hoofd gekregen, en wil je omgeving niet nog méér teleurstellen, dus zou je uit liefde voor je ouders jezelf laten opnemen, ook al weet je dat dat zeker niet de juiste oplossing is.

Inmiddels ben je 100 % ingestort, wat ook niet verwonderlijk is. Je zegt zelf dat je hoofd en lichaam je constant tegenwerken, en dat is nu juist het probleem. De vraag die je jezelf zou kunnen stellen is, wat is er mis, daar diep vanbinnen?

De onzekerheid waar je over spreekt, is iets verschrikkelijk moeilijk. Door de dingen die je tot hiertoe hebt meegemaakt, is het er niet bepaald beter op geworden. Gevolg: nog meer onzekerheid, en wel in die mate dat het je leven beheerst. Want je ziet geen uitweg. Je wil beter worden, maar weet niet meteen hoe... misschien vraag je jezelf af of het ooit nog goedkomt. Is er überhaupt wel iets aan te doen?

Volgens mij echt wel. De sleutel ligt namelijk in jezelf. En het mooie is: volgens mij heb je nog de kracht ook om jezelf te helpen. Dit is iets waar je niet in enkele weken of maanden vanaf zal zijn, het zal een jarenplan worden. Bovendien zal je nooit "normaal" kunnen worden, in de zin van een doorsnee persoon "zonder problemen" (hoewel elk huisje wel een kruisje heeft hoor...) Wat nog wel mogelijk is, is dat je misschien ooit jezelf zal ontdekken en kunnen worden. Dat je in jezelf ontdekt wat je passies en talenten zijn, en hiermee aan de slag kan. Dat je na verloop van tijd in iets liefde en geluk hebt gevonden en zo alles nog goed kan komen.

Leren omgaan met de moeilijke situaties, in plaats van de moeilijke situaties uit de weg te gaan. Praat met je ouders en probeer hun vertrouwen te winnen. Als je ouders je vertrouwen, ga je jezelf misschien ook wat meer vertrouwen. Zoek liefde in je omgeving, en vooral: ga van jezelf houden zoals je bent. Heb respect voor jezelf en voor je persoonlijkheid. Je bent echt veel waard, ik denk dat je dat van jezelf nog zwaar onderschat.

Ik wil hier nog wel bij zeggen, dat ik vind dat sommige psychische stoornissen wel degelijk bijstand nodig hebben, door opname en/of medicatie. Maar ik hoop voor jou dat je nog in de positie verkeert om zelf uit te maken of dit nodig is of niet, en als ik het einde van je tekst lees is dat gelukkig nog het geval.

Het verleden heeft je getekend, het je huidige even er zeker niet makkelijker op gemaakt, maar het is nooit te laat om de stroming te keren. Omdat je zo onzeker bent zal het eens zo moeilijk zijn, maar een hele overwinning op jezelf: neem het heft in eigen handen, je hebt daar recht op en je hebt ook zeker de capaciteiten om de juiste weg in te slaan.

Veel succes in elk geval, met wat je ook doet.

**Geplaatst**: 12-11-11 19:40

Re: Mijn levende hel, psychiatrische opname voor borderline

Geplaatst: 12-11-11 19:40

Ga alsjeblieft het lange traject in.

Ik weet als geen ander hoe het is om te leven met iemand die borderline heeft en dit tot in alles ontkent en geen behandeling wil. Dat is voor iemand die geen borderline heeft echt niet te begrijpen.

Als jij je laat behandelen leer je ook weer met mensen om gaan en gaan de mensen jou ook weer waarderen.

Hoe oud ben je nu inmiddels?

**Geplaatst door de TopicStarter** : 12-11-11 20:38

Re: Mijn levende hel, psychiatrische opname voor borderline

Geplaatst door de TopicStarter : 12-11-11 20:38

Wauw Robin_S ik ben echt even heel stil van jou tekst. Alsof je in mijn hoofd kan kijken, zulke waarheden zeg je. En ook lieve dingen, dank je wel! Ik kan inderdaad gelukkig nog zelf beslissen

Zit echter wel aan de medicatie voor depressie

@Lindabrother, ik denk dat jij het 'korte' bedoeld, want het lange traject is geen opname maar gewoon bij mijn eigen psychologe blijven. Of bedoel je dat ook? Overgins accepteer ik de diagnose als het echt zo is, en behandeling sta ik ook open voor, maar er zijn ook grenzen in wat ik kan, durf en wil...
Ik ben zelf tussen de 20-25 jaar jong/oud

**Geplaatst**: 12-11-11 20:54

Re: Mijn levende hel, psychiatrische opname voor borderline

Geplaatst: 12-11-11 20:54

Mijn moeder had borderline, maar die was zo sluw dat ze de psychologen wist te manipuleren. Is van opname geen haar beter geworden. Waarom denken ze dat het borderline is dan?

**Geplaatst**: 12-11-11 23:49

Re: Mijn levende hel, psychiatrische opname voor borderline

Geplaatst: 12-11-11 23:49

Meid dit is lastig, en dat weet ik als geen ander. Als ik naar mijzelf kijk heb ik jaren verspilt met enkele gesprekken in de week en dagbehandeling. Dit jaar ben ik een opname aangegaan in een centrum gespecialiseerd voor een persoonlijkheidsproblematiek. Zei doen hier ook testen en stellen diagnose. Na een half jaar (halverwege de behandeling) lukte het mij om voor mijzelf te kiezen en ben ik gestopt met de behandeling.
Ik geef toe dat het enorm heftig was en dat ik voor dezelfde keuze als jij heb moeten staan, meid ga bij jouwzelf na wat JIJ wilt. Waar JIJ denkt goed aan te doen, het is immers jouw leven!
Separeren, spuiten en ander dwang geweld mag tegenwoordig niet zomaar meer, en als ik jouw zo lees heb je jezelf voldoende in handen dit te voorkomen.
Het is eng, spannend en nog veel meer.
Verder ben ik even woordloos, mijn pb staat open. Ik kan en mag mijzelf momenteel stabiel noemen, en dat heb ik mijzelf de afgelopen 10 jaar niet kunnen noemen.
Knuffel en sterkte!

**Geplaatst**: 12-11-11 23:58

Geplaatst: 12-11-11 23:58

TS; zolang jij geen gevaar bent voor jezelf of je omgeving, bepaal jij volledig zelf wat je wil in je behandeling. Waarom niet gewoon deeltijdbehandeling? Is er risico op uitagerend gedrag, waardoor je even meer structuur nodig hebt?? ( ruzie zoeken, jezelf snijden, branden. suicidaliteit, wat door een opname eventueel beter begrenst kan worden: want dan kan een opname zin hebben). Heb je enigszins grip op je eigen gedrag? Zo ja; dan kan elke setting prima zijn werk doen. Groepsbehandeling zou mooi zijn omdat je hier vaak tegen dezelfde problemen aanloopt als in de maatschappij, en kun je daar gewoon goed mee oefenen ( onder toeziend oog van behandelaren.) Verder VERDIEP je AUB in hoogbegaafdheid en laat je niet té snel een diagnose "aansmeren". Zoek contact met deskundigen op het gebied van hoogbegaafdheid, ga daar een gesprek mee aan, en ga vandaar uit een hulpverleningstraject uitstippelen voor jezelf

Verder; JIJ bepaald of het een opname moet worden (mits je geen gevaar bent voor jezelf of anderen)..... NIET je ouders...

**Geplaatst door de TopicStarter** : 19-11-11 19:14

Re: Mijn levende hel, psychiatrische opname voor borderline

Geplaatst door de TopicStarter : 19-11-11 19:14

Mijn excuus dat ik nu pas weer reageer, ik ben deze week ziek geweest

ZarankaII schreef:
Mijn moeder had borderline, maar die was zo sluw dat ze de psychologen wist te manipuleren. Is van opname geen haar beter geworden. Waarom denken ze dat het borderline is dan?

Omdat ik aan vrijwel alle dingen voldoe die ervoor staan. Te noemen:
Laag gevoel van eigenwaarde
Zwart-wit denken
Automutilatie (vroeger)
Zeer goed in manipuleren
Dissociatie
Verlatingsangst
Erg eenzaam
Slaapproblemen
Eetproblemen
Dwanggedachtes
Sociale afzondering

Mieke_Cunna schreef:
Meid dit is lastig, en dat weet ik als geen ander. Als ik naar mijzelf kijk heb ik jaren verspilt met enkele gesprekken in de week en dagbehandeling. Dit jaar ben ik een opname aangegaan in een centrum gespecialiseerd voor een persoonlijkheidsproblematiek. Zei doen hier ook testen en stellen diagnose. Na een half jaar (halverwege de behandeling) lukte het mij om voor mijzelf te kiezen en ben ik gestopt met de behandeling.
Ik geef toe dat het enorm heftig was en dat ik voor dezelfde keuze als jij heb moeten staan, meid ga bij jouwzelf na wat JIJ wilt. Waar JIJ denkt goed aan te doen, het is immers jouw leven!
Separeren, spuiten en ander dwang geweld mag tegenwoordig niet zomaar meer, en als ik jouw zo lees heb je jezelf voldoende in handen dit te voorkomen.
Het is eng, spannend en nog veel meer.
Verder ben ik even woordloos, mijn pb staat open. Ik kan en mag mijzelf momenteel stabiel noemen, en dat heb ik mijzelf de afgelopen 10 jaar niet kunnen noemen.
Knuffel en sterkte!

Daar ben ik het inderdaad mee eens, ik moet doen wat ik wil.
Ik heb deze week dan ook een knoop doorgehakt wat voor mij ontiegelijk moeilijk was.
Ik heb besloten de test te gaan doen, en deze ditmaal niet te manipuleren. N.a.v. deze test ga ik bekijken met mijn psychologe of ik bij haar kan blijven of dat dagbehandeling beter is. Maar de grote voorkeur ligt bij haar

**Geplaatst**: 19-11-11 23:27

Re: Mijn levende hel, psychiatrische opname voor borderline

Geplaatst: 19-11-11 23:27

Maar bij 'echte' borderline komt meer kijken. Iemand de hemel in prijzen en het volgende moment volkomen haten. Stemmingswisselingen, mn moeder was zo smorgens vrolijk en om 12uur super driftig. Ook dreigde ze regelmatig met zelfdoding en kon ze tegen haar eigen kinderen zeggen 'je bent mn kind nie meer'. Borderline is echt heel extreem en je kunt dan gewoon ook niet meer funcvtioneren. Ik weet niet of je werk hebt al langere tijd? Maar borderliners kunnen niet werken tenzij dat een obsessie is en zijn ook heel impulsief.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 19-11-11 23:36

Re: Mijn levende hel, psychiatrische opname voor borderline

Geplaatst door de TopicStarter : 19-11-11 23:36

Dat weet ik, ik heb hier ook alleen even wat puntjes neergezet.
Jou moeder klinkt als een extreme vorm ja, maar er is ook de werkbare vorm. De vorm die ik vermoedelijk heb is dat, dan kan je met aanpassingen en goede begeleiding wel werken en studeren, maar het zal erg veel moeite kosten. Niks is onmogelijk hou ik me voor

Ik heb het niet zo extreem, ik heb een milde vorm gelukkig.

**Geplaatst**: 19-11-11 23:41

Geplaatst: 19-11-11 23:41

Helemaal eens met riagr: verdiep je alsjeblieft in Hoogbegaafdheid want je wil niet weten hoeveel HB-ers met een foute diagnose rondlopen. Een boek wat je hierbij misschien kan helpen: Misdiagnosis and dual diagnosis for gifted children and adults" van Webb. Op het HB-forum is ook veel info te vinden en mensen die soortgelijke problemen zijn tegen gekomen.