Papa. Waarschijnlijk zal je dit nooit lezen, maar ik vind dat iedereen best mag weten waarom ik dit typ, waarom ik dan toch de moeite doe. Je vraagt je vast af wat ik van je wil. Het zou me niets verbazen als je stiekem hoop hebt dat ik besluit om je voor alles te vergeten. Voor alles wat je gedaan hebt. Teminste, je hebt niks gedaan. In al die jaren dat ik hier op de wereld rondloop, heb je nog geen enkele moeite gedaan om iets voor je kind te doen. Om iets te doen voor je eigen vlees en bloed, voor iets wat je zelf heb gecreeërd. Voor iets wat jou "Papa" of "Vader" noemt, en wat jij "Dochter" "Klein prinsesje" of zoals je altijd zei "Dushi" zou kunnen noemen. Nu typ ik dit, boos, verdrietig, alleen. En jij zit daar op je kleine eilandje, te genieten van het warme weer. Terwijl ik hier zit, typend achter m'n computer, omdat ik nooit een vader heb gehad die er voor me is geweest. Ik vind het vreemd om te weten dat je m'n vader bent, dat ik door jou hier ben, maar ook dat ik door jou dit typ. Ik snap niet waarom ik de woorden vader of papa gebruik, want dat verdien je niet, je bent het niet waard. Ik ben door mama opgevoed, mama heeft al die jaren voor mij gestreden, gezorgd dat ik eten, een dak boven m'n hoofd en kleren had. Mama heeft ervoor gezorgd dat ik vroeger een mooie babykamer had, omdat jij hier simpelweg geen zin in had en maar vertrok. Maar door de opvoeding, van die mooie sterke vrouw, heb ik wel geleerd wat voor l*l jij kan zijn. Dat je je eigen kind in de steek liet. Die intelligentie heb ik van haar, van die mooie sterke vrouw. Je aanwezigheid, geld, hulp, telefoontjes, mailtjes, brieven en ander contact zal niks meer gaan veranderen tussen ons. We krijgen geen 'Vader en Dochter' band meer. Je hebt je kans gehad en verspild, en je bent een tweede kans niet waardig. Met jou in mijn leven hadden we nu een familie gevormd, weet je wel? Een moeder, een vader en een dochter. Die samen in één huis woonde, samen op vakantie gingen, en samen leuke dingen zouden doen in het weekend. Maar het is beter dat je weg bent én blijft. Dat je niet meer terug komt. Het is hard om dit zo te typen, maar je verdient het niet meer om in mijn leven te verschijnen. Ik vind het jammer, dat het zo heeft moeten lopen. Dat ik je maar 3 keer in mijn hele leven heb gezien, 3 keer dat ik nog kan herinneren, 3 hele keren! Dat je ervoor hebt gekozen om mij en mama in de steek te laten. Dat je ervoor hebt gekozen om je totaal niet te bemoeien met mijn leven. Dat je ervoor hebt gekozen om mij en mama zomaar 8 jaar lang te hebben verlaten. 8 jaar lang, en dit word alleen maar langer en langer!! Dat je ervoor hebt gekozen om mij niet zien op te groeien van baby tot nu. Dat je ervoor hebt gekozen, om zo'n L*L te zijn. Dat je ervoor hebt gekozen om niet te vechten voor wat je wilt, en altijd maar gewoon hebt opgegeven.
Het woord papa of vader doet mij niks meer. Ik heb er geen gevoelens bij.
Hoe erg ik je ook mis, tot nooit "Papa."
benangelique
Berichten: 15658
Geregistreerd: 06-09-04
Geplaatst: 02-11-11 22:49
Zo herkenbaar.... Het had een brief van mijn hand kunnen zijn..
Bijzonder, ik had het hier gister aan de telefoon nog over met mijn beste vriendin. Uiteindelijk gezegd dat het erg zware kost was voor de woensdagavond, dus dat ik ging slapen. Vaders, het blijft iets aparts.
helaas ken ik de verhalen ook vanaf de andere kant
mijn vader heeft ook nog een dochter helaas wilde haar moeder niets meer van mijn vader (toen ze nog samen waren) hebben en dus dochter nu ook niet meer