Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 01-11-11 14:59

angst

Geplaatst door de TopicStarter : 01-11-11 14:59

Sinds enige tijd zit ik met grote angsten die mijn dagelijkse activiteiten sterk beïnvloeden. Onlangs ben ik van werk veranderd, hetgeen de eerdere angsten heeft doen versterken. Het uitvoeren van nieuwe activiteiten zorgt voor een blokkade en doet me stuntelen in de kleinste bezigheden. Teksten schrijven vormen een probleem, daar waar ik in het verleden dit als aangenaam ervoer. Kleine dingen onthouden lukken niet. Ik voel de druk, de onrust mijn hersenen vernauwen. Dit gebeurt nagenoeg 24h/24h. Ik merk ook dat dit mijn gezinsleven sterk beïnvloedt, ik kan niet genieten van de momenten. Ik straal dit ook uit, ik heb een gespannen uitdrukking en kan moeilijk met (normale) dagelijkse sleuren omgaan.
Kleine dingen die het normale dagelijkse proces verstoren, zijn ook echt verstorend. Zo werkt de gedachte om een nieuwe spiegel voor de auto te bestellen omdat die beschadigd is volledig verlammend. De gedachte dat ik beroepsmatig beslissingen en taken dien uit te voeren die een invloed hebben (verantwoordelijkheid!?) zorgen ervoor dat ik vanzelfsprekend niet productief ben op mijn werk. Dat zorgt voor onzekerheid wat op zich weer de productiviteit verlaagt. Het gevoel op ontslag is bijgevolg zeer groot. Mocht ik een bon vivant zijn zou dat misschien niet een probleem zijn, alleen ben ik steeds beangstigd voor geldzorgen. De gedachte dat ik rekeningen niet kan betalen zijn constant aanwezig; doembeelden van deurwaarders zijn dan ook legio bij me. Grote luxe op zich is niet aan mij besteed, alleen heb ik het gevoel dat ik veel moet verdienen om zo mijn gezin in de "grotere" luxe te kunnen voorzien. Mijn zorgen om geld botsen dan ook geregeld met de gelduitgaven voor het gezin, voor mijn gevoel vaak overbodige uitgaven. Wij hebben ook paarden en overbodig te stellen dat dit veel geld vraagt. Maar ik "moet" wel geld uitgeven aan hen, hoewel ik zelf niet actief bezig ben met de dieren. Zij zijn vooral voor het gezin.
Ik ben ook een boek aan het lezen die over angsten gaat. Hierin staat beschreven dat je je angsten onder ogen moet zien en eraan moet werken. Logisch toch, voor een buitenstaander. Maar zo simpel is het niet. Ik heb ook het gevoel dat ik alles moet opgeven en maar opnieuw moet beginnen. Maar met een gezin is dat niet zo simpel naar mijn denken.
Bevindt iemand zich in dezelfde of soortgelijke omstandigheden en wil die de ervaringen delen? Ikzelf ben een gesloten persoon hetgeen de zaken voor de verwerking van deze angsten spijtig genoeg niet tegoed doen. Afstand doen van dingen is dan ook moeilijk. Ik probeer via een forum als dit toch ergens “openheid”, verlossing te verkrijgen, hoewel ik besef dat het een moeilijke tocht wordt/is.
Alvast bedankt voor jullie tijd.

**Geplaatst**: 01-11-11 15:10

Re: angst

Geplaatst: 01-11-11 15:10

heel veel sterkte

**Geplaatst**: 01-11-11 15:18

Geplaatst: 01-11-11 15:18

Herkenbaar! Ik ben er ook zo eentje. Ik kan me ook verschrikkelijk druk maken om vanalles en nog wat, vooral om geld en om mijn werk. Ik werk in de zorg en als er iets niet helemaal gaat zoals de bedoeling is, kan ik me helemaal druk maken om de "eventuele gevolgen". Ik ga dan allemaal doemscenario's verzinnen in mijn hoofd die serieus nergens op slaan. Met als gevolg dat ik totaal geen zin meer heb om te werken...
Geld kan ik me ook vreselijk druk om maken, kan ik alle rekeningen wel betalen, wat nou als er een rekening komt die ik niet verwacht, wat nou als ik niet genoeg overhou om mijn boodschappen te doen.
Een paar jaar geleden was het nog erger, ik piekerde echt overal over en verzon echt de meest rare dingen in mijn hoofd. Toen ben ik in therapie gegaan. Sinds die tijd heb ik een soort "alarm" voor mezelf ingebouwd, nu heb ik heel goed in de gaten wanneer ik te ver ga. Dan ga ik praten, meestal met mijn moeder. Zij zet mij dan weer even met beide voetjes op de grond en laat me inzien dat ik me echt sappel maak om helemaal niets.
Ik probeer zoveel mogelijk te vertrouwem dat het wel goed komt. Want echt, het komt altijd goed. Maar loslaten is zo makkelijk nog niet, het is elke dag weer een beproeving. Maar ik blijf doorgaan en ik blijf oefenen, ik kom er vanzelf!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 01-11-11 16:41

Geplaatst door de TopicStarter : 01-11-11 16:41

Hoi,

Hartelijk bedankt voor je reactie. Hoelang ben je in behandeling en ben je onmiddellijk bij de geschikte therapeut gekomen of was het ook wat zoeken? Ik heb ook al aan een behandeling gedacht maar zoals je zegt is dat geen voorziene kost, en dat weerhoud me dus (weer zo'n hindernis). Ik vind het ook bijzonder dat je het signaal hebt leren herkennen. Het lijkt mij op dit moment dat als er een "opstoot" is, het al te laat is. Je gedachten en zorgen steken de kop op. Praten met mijn moeder heb ik ook reeds gedaan; ik had echter continu een gewrongen gevoel . Zoals ik reeds heb gezegd is openheid niet mijn sterkste kant en ik heb het gevoel dat het louterende van een gesprek daardoor verloren gaat. Verder is het ook niet makkelijk om tegenover je naasten te zeggen dat je je slecht in je vel voelt. Zij nemen dat ook over en dat maakt dat ik me dan schuldig voel. Een extra onaangenaam gevoel dus.
Hou je goed!

**Geplaatst**: 02-11-11 15:34

Re: angst

Geplaatst: 02-11-11 15:34

Ik haal hem even naar boven, hij zit er echt heel erg mee en ik hoop dat mensen willen reageren.

**Geplaatst**: 02-11-11 15:43

Geplaatst: 02-11-11 15:43

Wat ik je kan aanraden is echt hulp zoeken ik zie dat als tijd voor mezelf soms kom je er alleen even niet uit misschien wel omdat je iets hebt waardoor je met bepaal;de dingen moeite hebt. ik heb adhd en door mdeicijnen gaat het veel beter met me. simpel; omdat die bepaalde stofjes aanvullen het kan soms even duren voor je iemand hebrt waar het mee klikt maar het kan ook gelijk goed gaan hoor tis maar wat je zelf allemaal kan vertellen en ja praten is dan wel noodzakelijk , maar maak je daar niet druk om heus dat hoeft niet. je lijkt een beetje in een spiraal te zitten en dan is het zaak om die te doorbreken met hulp zonodig.
Sterkte natuurlijk. O en nog wat kijk eens op http://www.hersenstorm.nl

**Geplaatst**: 02-11-11 15:49

Geplaatst: 02-11-11 15:49

@Evadi, ik deel niet je probleem maar kan je wel een aantal dingen adviseren.
Ga op zoek naar een goede counseler/coach die je hierin begeleidt. Leer mediteren om bij jezelf te blijven en je gedachten leeg te kunnen maken om rust te krijgen en als laatste, begin met een goede multivitamine (bijv. Solgar, niet iets van het kruidvat of iets dergelijks!) en neem daarnaast Calcium/Magn. 2:1 supplement met B-complex en vit. C 1000 mg. Van de vit. C kijken wat je kunt verdragen in je darm. Dus tot darmtolerantie gaan. Wordt de ontlasting makkelijker blijf je iets onder die hoeveelheid nemen.

Je zult er versteld van staan wat goede voedingsstoffen met je belevingswereld/geestelijke toestand/stress beleving doen.

Als je meer info wilt, mag je pb-en

Het leven is te mooi om het dagelijks zo te laten bederven.
Heel veel succes.

**Geplaatst**: 04-11-11 00:07

Geplaatst: 04-11-11 00:07

Evadi schreef:
Hoi,

Hartelijk bedankt voor je reactie. Hoelang ben je in behandeling en ben je onmiddellijk bij de geschikte therapeut gekomen of was het ook wat zoeken? Ik heb ook al aan een behandeling gedacht maar zoals je zegt is dat geen voorziene kost, en dat weerhoud me dus (weer zo'n hindernis). Ik vind het ook bijzonder dat je het signaal hebt leren herkennen. Het lijkt mij op dit moment dat als er een "opstoot" is, het al te laat is. Je gedachten en zorgen steken de kop op. Praten met mijn moeder heb ik ook reeds gedaan; ik had echter continu een gewrongen gevoel . Zoals ik reeds heb gezegd is openheid niet mijn sterkste kant en ik heb het gevoel dat het louterende van een gesprek daardoor verloren gaat. Verder is het ook niet makkelijk om tegenover je naasten te zeggen dat je je slecht in je vel voelt. Zij nemen dat ook over en dat maakt dat ik me dan schuldig voel. Een extra onaangenaam gevoel dus.
Hou je goed!

Inmiddels is het voor mij alweer een paar jaar geleden dat ik in therapie zat. Ik heb uiteindelijk ruim een jaar in therapie gezeten. In het begin echt wekelijks erheen en later steeds meer uitbouwen. Maar als het tussen afspraken niet ging, kon ik altijd bellen.
Bij de therapie kreeg ik ook opdrachten mee voor thuis, om aan te werken. En heb ik zoals gezegd geleerd het signaal te herkennen, zodat ik er tijdig bij ben en me niet weer helemaal sappel ga maken om alles.
Als ik me dan toch ergens druk om maak (bijvoorbeeld wanneer ik even slecht in mijn energie zit), helpt het mij helpt het enorm om erover te praten, zoals ik zei het liefst met mijn moeder. Of met mijn vriend. Zij kunnen mij goed helpen relativeren, zij doen mij inzien dat het echt niet nodig is om me zo druk te maken.
Ik kan je echt aanraden om in therapie te gaan. Ik ben destijds naar de huisarts gegaan, heb mijn problemen voorgelegd en hij heeft mij uiteindelijk doorverwezen. Het lijkt misschien een grote stap, maar je hebt er echt ontzettend veel aan!
Mocht je nog vragen hebben, dan mag je me altijd een pb sturen!