Geplaatst 
Ongeveer 6 jaar terug kreeg ik mijn eerste paniekaanval/ hyperventilatieaanval ('s nachts in de auto toen ik mijn ouders moest ophalen van schiphol. Ik heb de auto toen aan de kant gezet en ben niet verder gaan rijden, had de drang om te gaan slapen. Mijn toemalige vriend heeft mijn ouders toen opgehaald).
De volgende dag was ik dit alweer vergeten maar naarmate de tijd verstreek en hoe dichter we weer bij de winter kwamen werd de angst voor bepaalde dingen erger en erger. Mijn toemalige vriend woonde in brabant en ik in friesland. Ik durfde niet meer in het donker te reizen, trein of auto maakt niet uit, kort daarna durfde ik niet meer overdag de reis naar brabant te maken en weer kort daarna durfde ik niet meer het huis uit in het donker.
Ik carpoolde met mijn vader naar het werk, ik zette hem 's ochtends af bij zijn werk en haalde hem aan het einde van de dag weer op. Tot op de dag dat het een half uur voor einde werktijd was, ik werd gebeld op mijn mobiel " papa" stond er. Ik nam op en er werd gezegd: Hallo met ... een collega van je vader, rustig blijven, maar je vader wordt zo opgehaald door de ambulance, hij voelde zich niet goed. Ik als een gek naar zijn werk gereden, en daar zag ik hem nog net de ambulance ingaan. Een hartinfarct. Na een paar dagen mocht hij alweer naar huis, het ging goed! Met mij alleen wat minder. Ik kreeg het beeld van mijn vader wat de ambulance inging maar niet uit mijn hoofd en ben toen naar een psycholoog gegaan.
Een paar maanden hierna ging het uit met mijn toemalige vriend, om precies te zijn op 31 december. Er viel een last van mijn schouders, ik hoefde niet meer 2,5 uur te reizen. Doordat ik er altijd zo tegenop zag om naar het zuiden te reizen, had ik vaak last van hyperventilatie (denk ik, trillen huilen, een benauwd gevoel). Het sloeg mij ook op mn kaken ik kon soms niet meer gapen, zo'n last had ik van mn kaken, ook het eten werd minder omdat ik mijn mond niet zover open kreeg, op een gegeven moment had ik zoveel zin in eten dat ik er zelfs over droomde. Ik was 10 kilo afgevallen in 1 maand. Erg vervelend, aangezien ik al niet groot ben en al helemaal niet dik.
Ik ben toen naar een dieetist gegaan en ben in totaal maar 4 kilo aangekomen, ik had graag wat meer kilo's erbij gekregen maar het lukte niet, en ik had er vrede mee met hoe ik er nu uitzag. Wel erg vervelend als mensen constant maar tegen je zeggen dat je wel een extra gebakje nemen of zeggen ach joh, jij kan het hebben. Ze moesten eens weten, ik kan en mag niet eens teveel vetten eten omdat ik ook nog eens een te hoog cholesterol heb.
Na 1,5 jaar kreeg ik een nieuwe vriend, al vrij snel gingen we samen wonen en ik was helemaal happy. 3 maanden daarna ben ik ook gestopt met mijn therapie bij de psycholoog.
In 2009 ( ik was toen ong. 8 maanden bij mijn vriend) carpoolde ik met mijn moeder naar het werk, mijn vader was inmiddels met vervroegd pensioen gegaan. Ook met mijn moeder ging het hetzelfde, ik zette haar 's ochtends af bij haar werk en haalde haar eind van de dag weer op. Toen ze me belde op een maandag middag rond 14.00 uur. Of ik naar kon ophalen en we naar huis konden omdat papa zich niet lekker voelde. oliebol.. Alweer.... Snel mijn moeder opgehaald en naar huis gereden. Eenmaal thuis lag mijn vader op de bank en was de huisarts erbij, de ambulance was onderweg. Alweer een hartinfarct. Maar toch ook vrij snel weer opgeknapt en na een kleine week mocht hij weer mee naar huis.
De klachten bij mij begonnen weer, het donkere weer wat me niet aanstond, 's avonds weg... Ik moest er niet aan denken. De huisarts heeft me weer doorgestuurd naar de psycholoog. De psycholoog heeft me weer doorgestuurd naar een psycholoog in de GGZ, dit omdat mijn problemen/ angsten steeds terug kwamen. Ik weet nog dat ik dacht: zou ik nou gek zijn omdat ik naar de GGZ moet?!? Na een dik jaar voelde ik me weer goed en ben ik ook hiermee weer gestopt.
Eind 2010 ging het uit tussen mij en mijn vriend. Een keus van ons beide, ook de goede keus, want we kunnen nu beter met elkaar overweg als voorheen. Aangezien het zijn huis was ben ik weggegaan, weer terug naar mijn ouders.
Ik voelde me goed, had mijn vriendinnen, mijn hond en mijn paardje! In juli tijdens een personeelsuitje voelde ik iets wat ik allang niet had gevoeld. Tijdens het eten kreeg ik het warm, werd wat licht in mijn hoofd en voelde me gewoon niet goed, de collega die tegenover me zat vroeg of het wel goed ging omdat ik wat bleek werd. Ik ben toen ook naar buiten gegaan en na een half uur ging het wel weer goed. Ik was alleen ontzettend moe. Gelukkig carpoolde ik met een collega. Ik had er niet aan moeten denken om zelf nog terug te moeten rijden. Eenmaal thuis, waar ik me veilig voelde ging het weer goed.
Het donker is voor mij nog steeds een lastig punt. Ik ga wel weg 's avonds, rij wel auto in het donker en ga wel de kroeg in. Het liefst blijf ik wel dicht bij huis (eigen woonplaatst of niet te ver weg, max 30 minuten rijden).
1 oktober 2011, ik ging sinds lange tijd weer met de auto naar stal, en dat terwijl het mooi weer was, mijn benen wilden niet op de een of andere manier en ik had een raar gevoel in mn buik. Ik had met iemand afgesproken wiens paard ik inrij. Op stal zei ik tegen haar dat ik niks met mijn eigen paard ga doen omdat ik me niet zo lekker voel. Maar we kunnen wel met haar paard het bos in zei ik. Zo gezegd zo gedaan. Ik heb mijn telefoon op stal gelaten omdat ik op een paard zat wat nog niet lang onder het zadel is en er nog een 2 persoon mee was. In het bos zei ik nog tegen die vrouw, wat vreemd, ik voel me toch echt niet lekker. Eenmaal terug op stal, zag ik dat ik 2 oproepen had gemist: papa. Ik heb meteen teruggebeld hij zij op een vermoeide toon: Kom je thuis?? Ik voelde de bui al hangen. Vanaf mijn stal kan je de snelweg zien, op het moment dat ik naar buiten rende zag ik een ambulance met hoge snelheid en gillende sirenes rijden, ik riep naar die vrouw op wie haar paard ik net had gereden, dat is voor mijn vader!!! Zij heeft me snel naar mijn huis gereden, en ja hoor, daar stond de ambulance. Ik durfde niet naar hem toe, waarschijnlijk kwam dat omdat er nu meerdere mensen waren, dit was de vorige keer niet zo en toen drufde ik wel naar mijn vader. Hij is de ambulance ingegaan en is naar het ziekenhuis gebracht. Voor de 3e keer een hartinfarct! En deze keer was het vrij heftig. Gelukkig is het goed afgelopen.
Gisteravond ging ik met mijn zusje bij hem op bezoek, voordat we er naartoe gingen, nog even snel langs stal om mijn paard binnen te zetten. Al op stal voelde ik me niet fijn. Eenmaal bij het ziekenhuis aangekomen ging het wel weer goed.
Vanaf de hoofdingang naar de kamer waar mijn vader ligt is het nog een aardig eindje lopen. Halverwege dit ritje voelde ik me niet lekker, kreeg wat last van mn rug en buik en kreeg het warm, maargoed, heb maar niks gezegd en ben gewoon doorgegaan. Eenmaal bij mn vader op de kamer ging het wel aardig maar was niet 100% mijn zusje wou zo graag naar de kantine met mij en mn vader, ik zei nog nee joh, laten we maar hier bleven, maar ze bleef maar doordringen. Nouja, dan toch maar naar de kantine, weer dat hele eind lopen. En ja hoor, toen we de lift uit stapten kreeg ik weer last van mn buik, rug en kreeg het weer warm. In de kantine aangekomen zouden mn vader en ik een plekje zoeken en mn zusje drinken halen. Ik werd opeens niet goed en ben de WC ingevlucht, daar ging de jas uit, sjaal uit en trui uit. Ik stond daar dus in mn hemd te zweten en mijn benen trilden als gekken. Uiteindelijk toch maar terug gelopen naar de kantine waar mn vader en zusje me raar aankeken omdat ik in mn hemd aankwam. Ik zei dat ik eigenlijk die macFlurry beter niet had kunnen nemen en dat ik daar wat misselijk van was geworden.
Ik had mijn zusje een berichtje gestuurd: Wil je snel je drinken op drinken, ik voel me niet goed en wil naar huis. Niks aan papa laten merken. En dan zul je altijd zien; ze keek maar niet op haar telefoon. Na een tijdje gingen we dan toch weer terug naar de kamer en had mn zusje het smsje gelezen. Kort daarna zijn we ook weggegaan. Op de terugweg naar de uitgang vertelde ik mijn zusje hoe ik me voelde, ze zei: gelukkig ben je hier goed, mocht er iets gebeuren. Dit was toch niet echt de gedachte die me geruststelde. Al die mensen in het ziekenhuis het idee verstikte me, ik wou snel naar huis. Mijn zusje is maar gaan autorijden want dat zag ik mezelf niet meer doen. De reis naar huis heb ik bijna alleen maar zitten trillen, had het warm, dan weer koud, last van mijn rug en mijn buik en dacht dat ik last van mn hart had. Eenmaal thuis even op de bank gezeten, even uitgetrild en toen ging het wel weer.
Vanmiddag is mijn vader teruggekomen uit het ziekenhuis, erg fijn, maar toch ook wel spannend; zal het nu goed gaan of zal het nog een keer gebeuren?
Vanavond rond een uur of 7 begon het weer, ik kreeg het warm en werd wat trillerig, ik ben maar naar boven gevlucht want ik wil niet dat mijn vader mij zo ziet en zich zorgen gaat maken. Eenmaal boven heb ik iemand gesmst en mn hart gelucht, dit heeft wel geholpen en nu gaat het wel weer.
Ik baal gewoon echt heel erg van mezelf. Afgelopen dinsdag voelde ik een harde bult op mijn keel, waar mannen hun adamsappel hebben, volgens mij heb je daar geen klieren en ga ik alweer uit van het ergste. Ik zou vanmiddag de dokter gaan bellen voor het maken van een afspraak maar ze staken vandaag. Morgenochtend is dit het eerste wat ik ga doen. Ik wil ook graag weten of misschien ergens anders last van heb dan paniekaanvallen/hyperventilatie. Ik heb tenslotte ook al het te hoge cholesterol geerfd van mijn vader. Er zijn wel onderzoeken geweest, en de hartaandoening zou niet erfelijk zijn. En dan denk ik weer: Stel dat ze een fout hebben gemaakt of iets over het hoofd hebben gezien. Wellicht dat therapie toch wel weer goed voor mij zou zijn?!? Vooral nu de donkere dagen er weer aankomen.
Ik ga meestal van het ergste uit en daar wordt ik weer paniekerig van. Ik maak me altijd zorgen om mezelf en om iedereen die me lief is. Altijd bang dat er iets ernstigs is. Zodra ik ook maar iets ontdek bij mezelf, een bultje o.i.d. raak ik al bijna in paniek. Ik ben in het voorjaar begonnen met Yoga, daar ben ik een paar keer heen geweest, ik voelde me goed en ben toen niet meer op komen dagen.
Als ik zie dat mijn vader met zijn hand in de buurt van zijn hart zit raak ik al in paniek, dit soort dingen beinvloeden mijn leven op het moment. Ik ben nu sinds een paar weken gestopt met roken en ben toen meteen meer gaan bewegen, toen ik laatst op de fiets zat en me opeens bedacht dat een hartstilstand ook kan voorkomen, watnou als ik dat nu krijg.. Ik ben opeens gestopt met roken, beweeg meer, mijn hart zal wel niet weten wat hem overkomt.. Ppff... Gek wordt ik soms van mezelf.. En zo zijn er nog zoveel dingen, waar ik jullie nu niet mee wil lastig vallen.
Wat ik met dit verhaal wil bereiken weet ik niet, voel me nu ook best stom, maar heb een dik uur getypt en ga zo denk ik toch maar op versturen drukken..
Voor degene die dit hele verhaal hebben gelezen. Bedankt!!!
En dat heeft ook zijn weerslag op jou zo!
