Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 20-09-11 22:19

Hulp zoeken d.m.v. een kamp

Geplaatst door de TopicStarter : 20-09-11 22:19

Hallo Bokkers,

Als eerste wil ik zeggen dat dit account goedgekeurd is.

Het is een lang stuk, hopelijk is het een duidelijk verhaal!

Mijn bedoeling voor het openen van dit topic is dat ik advies zoek en natuurlijk een klein beetje steun. Er is heel erg veel gebeurd in mijn leven en daarom vind ik het lastig om dit in een zo kort mogelijk verhaal te vertellen. Maar ik heb mijn best gedaan.

Het begint al een hele poos geleden toen mijn vader een ongeluk heeft gekregen. Niet een heel ernstig ongeluk, maar wel een ongeluk die zijn leven totaal veranderd heeft. Hij heeft dystrofie gekregen, waardoor hij 100% is afgekeurd. Met het gevolg dat mijn moeder zich volledig ging storten op het werk, maar mijn vader juist niets meer deed.
Wij woonden vroeger altijd op een grote boerderij, waar mijn vader eigenlijk voor ons zorgde. Door verschillende redenen zijn wij verhuisd. Doordat de vader van mijn vader vroeg overleed moest mijn vader voor de familie zorgen. Hij heeft nooit zijn school afgemaakt, waardoor hij geen ‘goede’ baan meer kan krijgen. Maar dat was voor hem niet eens het echte probleem, hij was gelukkig met het baantje wat hij had.
Na het ongeluk kon mijn vader dus niet meer werken. Mijn vader is die tijd ontzettend ongelukkig geworden. Vooral ongelukkig geworden met zichzelf. Op dat moment was ik een jaar of 6 jaar. Ik heb mijzelf onbewust altijd ontzettend aangetrokken wat andere mensen voelen en vooral wat ik er aan kon doen om de mensen beter te laten voelen. Dit gedrag is wat ik mijzelf een beetje aan heb geleerd.
Mijn vader is nooit echt een streber geweest, maar mijn moeder aan de andere kant juist wel.
Met mijn vader ging het loop der jaren steeds minder. Telkens als hij weer een beetje hoop kreeg werd dat keihard afgebroken door de waarheid. Hij kan niet meer beter worden. Door telkens die klappen te krijgen heeft mijn vader het ‘opgegeven’. Terwijl mijn moeder aan de andere kant juist steeds meer ging knokken. Het gezin bij elkaar te houden, voor het geld zorgen, voor het huis zorgen. Mijn vader deed namelijk niets, behalve op de bank zitten en zelfmedelijden hebben. Tussen mijn ouders ging het absoluut niet goed. Ook dit is iets waarmee ik altijd ontzettend heb gezeten, als klein meisje van inmiddels 10 jaar oud heb ik vele ruzies tussen mijn ouders opgelost.
Toen mijn zus in de puberteit kwam liep het helemaal vast met het gezin. Mijn zus is aan de ene kant mijn beste vriendin, maar aan de andere kant maakte zij telkens ruzie met mijn moeder. Ook hun probeerde ik telkens te helpen, maar voor mijn gevoel moest ik steeds een keuze moeten.
Het was een soort van cirkel wat er hier speelde. Mijn zus deed iets wat niet door de beugel kon, mijn vader reageerde er niet op, mijn moeder probeerde hem te corrigeren terwijl alles juist de foute kant op ging. Moeder meer gestrest, vader depressief. Door de steeds hoger oplopende spanningen heeft mijn zus die inmiddels 18 jaar was het huis verlaten om op kamers te gaan.
Ik herinneren mij erg goed dat ik me echt in de steek gelaten voelde, ik was zo verschrikkelijk bang dat mijn ouders zulke erge ruzies kregen dat ik er niets meer aan kon doen.
Een jaar daarvoor had mijn vader geschreeuwd tijdens een ruzie dat hij wou scheiden, dat hij er helemaal klaar mee was. Als ik er al aan denk breekt mijn hart alweer. Dat onderwerp ligt voor mij zo ontzettend zwaar.
Doordat ik telkens in die negatieve sfeer heb geleefd, ben ik negatief gaan denken. Heb ik op een gegeven moment verkeerde vrienden opgezocht. Heb ik dingen gedaan, zodat er weer rust in mijn hoofd kwam. Dit is gelukkig niet lang door gegaan en ik kreeg weer de vriendinnen die ik vroeger ook had, uit het zelfde plaatsje waar ik woon.
De tijd dat ik naar de hogere school ging is het met mij slecht gegaan. Ik was ondertussen ontzettend goed geworden in het ‘faken’. Ik liep bijv. huilend naar de bus waarna ik bij aankomst een glimlach opzette. Telkens als ik het moeilijk had stopte ik het weg. Alleen ik had dit al te lang gedaan, ik kon niet meer. Ik kon steeds minder goed dat masker opzetten. Met de vriendinnen ook niet goed. Telkens reageerde ik de woede die ik thuis niet kon afreageren op hun af. Ook thuis ging het niet meer goed. Ik maakte ruzie, mijn ouders maakten ruzie.
Mijn vader en ik hebben geen contact meer, terwijl ik mijn moeder juist meer bescherm in alles. En ik verlies mezelf er in.
Totdat ik een site tegen kwam. De site ging over jongeren die vast waren gelopen in hun dagelijkse bezigheid.
Samen heb ik dit met mijn ouders besproken. Hun waren het hier gelukkig mee eens, en vonden dat er iets gedaan moest worden aan mij. Iedereen kon zien dat het niet goed met mij ging. Vaak down en toch maar proberen om vrolijk te zijn.
Na een aantal gesprekken is ook naar voren gekomen dat ik zwaar overbelast ben. Depressief is meteen een groot woord, maar het speelt wel mee.
Het is een soort van kamp in het buiteland. Een soort van heropvoedkamp. Waar discipline en duidelijkheid voorop staat, maar waar ook tonnen liefde wordt gegeven.

Ik ben nu vooral bang wat ik daar gaat gebeuren, niet wetend wat allemaal naar boven komt.
Alleen ik zie het ook aan de positieve kant, eindelijk krijg ik een kans om alles aan mezelf te vergeven. Mezelf weer een kans te geven op een ‘normaal’ leven, zonder schuld en woede.

Duidelijk wil ik benadrukken dat ik hulp heb gezocht. Anders kon ik dit denk ik ook niet zo verwoorden. Ik hoop dat het voor iedereen een beetje duidelijk is.
Waar ik vooral benieuwd naar ben, zijn de ervaringen met het vastlopen van jezelf. Hulp zoeken bij een psycholoog. En vooral veel woede, schuld, schaamte.
Hopelijk heeft iemand wat advies voor mij.

Midden oktober vertrek ik voor twee maanden. Hopelijk kom ik terug waarin ik een vrij leven kan leiden. Zonder zorgen om anderen.

Bedankt voor het lezen en ik zie advies en tips graag tegemoed!
SA12345

**Geplaatst**: 21-09-11 08:57

Geplaatst: 21-09-11 08:57

Beste TS,

Dat is niet niks wat ik lees! Op zo'n jonge leeftijd al de ruzies tussen je ouders kunnen oplossen? Dat getuigt ook van een gave, vind ik. Mijn ouders hadden eigenlijk nooit echt ruzie voor de ogen van de kinderen. 1x bij mij, waarna ik meteen huilend naar boven gerend ben en zij me achterna kwamen (oeps kind, dat was niet zoals het hoort, papa en mama houden wel gewoon van elkaar hoor, maar waren even heul heul boos!)

Het vastlopen met mezelf heb ik helaas wel veel ervaring mee. En dat terwijl van huis uit me alles mee zat. Waardoor ik mezelf nog stommer voelde. (Je krijgt alles zomaar en dan verkloot je het gewoon en voel je je nog kl*te) Ik ben dus opgegeven moment naar een 'psycholoog' gegaan (orthopedagoge was de goeie term voor haar geloof ik) en dit heeft me zeer zeker wel geholpen. Waar je er zelf niet meer uitkomt, zul je toch hulp moeten zoeken.

Een van de belangrijkste dingen die ik toch geleerd heb, is dat je mag voelen wat je voelt. Ook de negatieve dingen. Ik zette eigenlijk alle negatieve emoties om in woede, en die kon ik er dan weer uitslaan zodat je geen emotie meer voelde (niet op levende wezens overigens hoor). Dit is toch echt een jarenproject geweest (van m'n 14e tot aan, nouja, ben nu nog steeds aan het leren en ben 19). Emoties als verdriet, liet ik eigenlijk niet toe en zette inderdaad m'n pokerface op. Waarbij je zag dat ik een witter gezicht had, en een lege/afwezige blik in m'n ogen had. Het was mijn orthopedagoge die me erop wees hoe mooi het eruitzag, toen ik heel even wat verdriet toe liet. Mooi? Dacht ik toen? Wat is er nou mooi aan verdriet laten zien?
Ondertussen snap ik dat. De warmte die je ziet bij iemand als ze zich open durven te stellen. Ik ben blij dat ik m'n emoties niet meer wegduw, ze ten volste kan voelen, zonder dat dat erg is. In een hele grote ruzie wordt het me soms nog wel teveel, maar dan is heel even weglopen en uitblazen voldoende om weer verder te kunnen.

Ik lees in je verhaal eigenlijk niet waarom jij je schuldig zou moeten voelen en je zou moeten schamen? Ik vind juist dat jij trots op jezelf zou mogen zijn! (Ik zie natuurlijk alleen wat hier op het scherm staat)
En ben je boos op je familie of boos op jezelf of gewoon boos?

Ik denk dat je niet bang hoeft zijn voor wat er naar boven gaat komen. Maar kan gaan omarmen wat er naar boven komt. Voel je verdriet? Huil dan. Voel je je eenzaam? Vraag om een knuffel. Je hebt die gevoelens niet voor niets, je moet er wat mee. Door ze te veranderen in woede of op te kroppen, worden ze alleen maar zwaarder en neem je ze voor lange tijd mee. Gevoelens zijn er om te uiten.

Mijn advies is dan ook: begin met jezelf te laten voelen. Voel je je zo verdrietig dat je alleen maar kan huilen? Bel school dan gewoon dat je vandaag later of niet komt. Niet de pokerface opzetten. Het is een beschermingsmechanisme, maar eigenlijk maakt het je kapot.
Laat jezelf voelen wat je voelt, alleen dan kun je je problemen oplossen. Anders weet je bij god niet wát het precieze probleem nou is, want je kunt er met je gevoel niet bij.

Ik denk dat zo'n kamp op zich niet eens zo'n slecht idee is. Daar zitten meer jongeren die emotionele problemen hebben die ze verdringen. Vaak moet je daar ook veel fysieke arbeid doen, wat weer goed is voor je hoofd.

Sterkte TS, als je wilt mag je me ook pb-en.

Edit: zie net dat mijn reactie net zo lang is als jouw gehele post

**Geplaatst**: 21-09-11 09:27

Geplaatst: 21-09-11 09:27

Wat een sneu verhaal zeg..
Ik denk dat deze stap wel je leven al een stuk kan gaan veranderen, dat de door jou zelf gemaakte cirkel om te kunnen overleven naast de cirkel waarin je thuis leeft onder de invloed van de situatie en je ouders en zus, langzaam doorbroken kan worden.

Ik, niemand en wie dan ook kan jou niet zeggen, meid je hoeft je toch niet schamen, je kunt je hierin toch geen schuld opdragen, want ik denk dat jezelf moet gaan leren inzien dat je je niet meer hoeft te schamen, dat je dat moet gaan voelen, dat je moet gaan leren geen schuld te nemen omdat het niet kan, omdat er geen reden toe is waarin jij een schuldige kan zijn..

Dat je gaat leren hoe invidueel iedereen is, hoe iedereen zijn eigen problemen maakt of juist een goede draai maakt aan de minder, beperkte dingen in het leven en dat jij aan zulke dingen helemaal niks kan veranderen en niks aan kan doen omdat het zo persoons eigen is bij anderen in hun hoofd(misschien bedoelen ze het anders en is het allemaal impulsief, maar nog opdat moment zijn hun de eigen eigenaars van hun hersenen), alleen voor dat wat er in jou zit, jou gevoel, jou denken en jou actie er wel het beste van te maken, bij deze denk ik dat je moet gaat kijken, wil ik mee gaan met het negatieve van de ander wat al negatief was en waar geen positieve draai meer aan kan komen of wil ik zorgen dat ik wel een positievere weg krijg en het beste van alles neem om er wat van te maken.
Misschien dat je je hierin egoistisch voelt en schuldig gaat voelen, maar je helpt de ander er ook absoluut niet mee met hem mee te gaan, je zou je ouders, vooral je vader meer kunnen helpen als het jou goed gaat ook om hem te laten zien dat het bestaat als je het zelf maar wilt en het zelf doet!
Ik denk dat het voor jou het beste is wat jezelf kan doen, uit de situatie stappen, vanuit daar kijken naar de situatie en vanuit daar leren denken.
Je wordt niet direct geconfronteerd met het gedrag en de gevoelens van de ouders, tuurlijk ga je er over na denken en komt het stuk in jou omhoog die alles voor wilt zijn, alles goed wilt doen enz.
Maar toch is het makkelijker als je niet direct je cirkel in gegooid wordt, aangezien in zo'n kamp je steun krijgt en waarschijnlijk begrepen gaat worden en dat is gemakkelijker bij mensen van buiten af, die ook onbeoordeeld de situatie voor iedereen bekijkt. Ik denk ook dat het je wel verandert heeft, het heeft je een mens gemaakt, ik denk als je er een weg mee kunt vinden en je niet laat misleiden door te sterke gedachtes dat je hierdoor een sterker persoon wordt.

Als ik het zo lees zal je altijd voor een ander blijven zorgen, omdat je gewoon dat gevoeligheid stukje in je hebt, maar je opzoek moet gaan in realiteit, dan kun je een stukje blijven zorgen voor anderen maar uiteindelijk ook voor jezelf en steeds beter gaan leren dat je jezelf niet te kort schiet, want dat is belangrijk en iedereen zou dit voor zichzelf kunnen doen maar ze moeten het zelf toegeven en willen, kijk bij je thuissituatie.

Ik ben zelf 1 jaar en 2 maanden heel abrupt uit huis gegaan, gevlucht, het was een noodactie en het is een grote redding geweest doordat ik even onafhankelijk werd in alles wat er thuis bleef door spelen en dat heb je nodig want in die thuissituatie zul je altijd erin functioneren als je geen kans krijgt om te leren inzien, te leren denken, realistisch te worden en het bekijken vanaf de buitenkant, dat is onmogelijk als je er nog in zit en je moet zien te overleven.. Voor mij was die lange tijd nodig, omdat het zo ongelofelijk diep zat ik niet meer thuis kon komen tot ik op een punt kwam dat ik thuis in diezelfde situatie terug moest gaan en het vanuit daar met mijn volwassener verstand moest te ordenen en daar zit ik nu, een hele weg te gaan dus, maar er zijn dan ook heel extreem bepalende, gecompliceerde hoofdstukken van mijn leven die daar spelen.

Geef jezelf de tijd, het zijn hele processen..
Ik kom dus heel veel confrontaties tegen met alles dat me blokeerde te leven vooral de angst die ik heb doorstaan, de grootste rol heeft ie en 24 uur was die angst daar, het enige waarvoor die goed was is dat ik wist dat ik nog leefde en buiten de deur kon ik in een ander stappen iemand die kon lachen en gelukkig was, niemand die het zag of merkte dat hoor ik nu nog nu voor sommige mensen de situatie duidelijk wordt, maargoed genoeg over mij..
Er komt heel veel boven, maar echt dat heb je nodig, te leren in zien en te leren beleven hoe het echt is en welke rol jij erin hebt of had. Met hulp kun je al een hele hoop met wat boven komt en dat het veilig wordt opgelost, ik snap je angst dat je bang bent dat wat boven komt je nog neer gaat halen, maar er moet iets in jou zijn ook dat wat je heeft laten overleven en dat stuk zorgt dat dat niet kan gebeuren en je ook helpt met dat wat boven gaat komen, leer te vertrouwen, want kijk waar het je nu heeft gebracht op een punt dat je kunt kiezen voor jezelf en zegt zo ik wil en moet hieruit komen en ga ervoor!

Probeer bij alles wat boven komt stil te staan, vraag desnoods vragen aan jezelf, zoals waarom heb ik het gevoel in deze sitautie, waarom denk ik op deze manier bij dit wat nu met mij gebeurt, want echt dan ga je merken dat je heel veel onbewust vertelt wordt. Ik hoop voor jou dat je ver komt in die 2 maanden, je hebt een grote hulptroep daar geloof ik, gun het jezelf! Veel sterkte en succes!! Ook mega lang verhaal zie ik!! Helemaal niet door gehad..

**Geplaatst door de TopicStarter** : 21-09-11 10:22

Geplaatst door de TopicStarter : 21-09-11 10:22

Hallo meiden,

Wauw wat doet het mij ontzettend goed dat ik 2 van zulke lieve berichten heb gekregen. Wat ik zo lees is het ook voor jullie twee nog steeds goed om er over te praten.
Ik zal proberen om op beide berichten te gaan reageren, ik vind het echt ontzettend tof dat jullie de tijd er voor hebben genomen. Bedankt!

@Sassol: Gave zeg je, dat vind ik grappig. Aangezien ik ook altijd heb gedacht dat ik een soort van gave had. Toen mijn 14e denk ik, hebben mijn ouders en ik een gesprek gehad. Over het feit dat hun zo vaak ruzie hadden, maar vooral dat het zo hard ging. Schreeuwen enzo. Het is een weekje of 2 goed gegaan, maar als hun ruzie hebben. Ik kan het meteen merken. Zelfs als ze vrolijk doen. Dit heb ik echt bij iedereen, maar als ik eerlijk ben, zou ik willen dat ik dat nooit had.
Schuldig voelen is bij mij een rol die heel groot is omdat ik dingen gedaan heb waar ik heel veel spijt van heb. Wat ik al in mijn verhaal zette was dat ik foute vrienden had, dus dan kun je het wel raden met teveel drank en drugs. Maar dat is nog niet eens het ergste deel, want ik tegen mijn ouders, mijn moeder, heb gezegd en gedaan is niet normaal.
Mijn vader is sinds 10 jaar weer een beetje in zichzelf gaan geloven, kom ik aan met mijn gedrag. Nu waren mijn ouders niet meer diegene die ruzie maakte, maar ik. En je reageert je woede af op iemand die het dichts bij je staat. En dat was mijn moeder. Als mijn moeder mij probeerde te helpen, deed ik zo verschrikkelijk banketstaaf. Gewoon van die kleine voorbeeldjes.

@zelito: Schaamte voor mij is eigenlijk pas later gekomen. Ik ben eerder naar een psycholoog gegaan, alleen die vrouw kon alleen maar met z’n vingertje naar mij wijzen. Dit heb jij fout gedaan en dat ook. Dat deed mij toen niets, want dat wist ik wel. Totdat ik naar die man ging van dat kamp, hij vertelde eerst zijn verhaal. En daaruit kwamen heel erg veel herkenpunten wat ik ook voelde. Dus hij had mij al op een hele andere manier aan het praten gezet. Bij hem kwamen ook de eerste echte tranen.
Mag ik bij jou iets vragen, als je het niet wilt beantwoorden dan hoeft dat niet. Je zegt dat je leefde met angst en dat heb ik ook. Mijn angst is dat ik iemand kwijt raak. Door mijn gedrag. Terwijl ik aan de andere kant goed weet, stel nou dat een vriendin mij ‘dumpt’. Het ook geen goede vriendin was. Maar ik leef ook in een hele kinderachtige angst over dat iemand roddelt over mij. Ik moet altijd in een goed daglicht staan. Dit heeft denk ik ook weer met mijn gevoeligheid te maken.
Ik heb ook al met mijn moeder besproken dat ik mij laat inschrijven voor een kamer. Aan de ene kant vind kan ik het gewoon niet verdragen om mijn moeder achter te laten. Alleen ik moet voor mezelf kiezen.

Het doet mij echt goed dat hier zo op werd gereageerd. Ik heb veel aan jullie verhalen.
Het enige waar ik nog echt heel erg mee zit is het feit dat mijn ouders bij die man het kamp 4 keer op gesprek moeten komen. Alleen mijn angst is heel sterk dat hij gaat zeggen, ‘ het is niet erg om uit elkaar te gaan.’ Bla bla bla. Dit kan ik wel zeggen dat mijn grootste angst is.
Ik kan het niet voor stellen dat ik straks op verjaardag moet van 1 van mijn familie en dat ik dan alleen met haar zit. Ik vind het een verschrikkelijk idee.

Bedankt bedankt bedankt voor het reageren.
SA12345

**Geplaatst**: 21-09-11 11:31

Re: Hulp zoeken d.m.v. een kamp

Geplaatst: 21-09-11 11:31

Voor mij is het inderdaad ook heel belangrijk om erover te blijven praten, omdat ik er ook nog middenin zit!
Voor mij is het wel zo dat echt het diep gaande bij mensen terecht komt waar veel van mijnvertrouwen ligt en waar ik me heel gewaardeerd en geaccepteerd voel en dat zijn er maar weinig, dat zul je zelf ook wel weten.
Maar ik ben nu ook op een punt gekomen waarbij ik niet meer verzwijg wat er gaande is, het is dan lichamelijk ook aan mij te zien.
Maar de grote problemen en thuissituatie beschermde ik toch ook heel sterk, waardoor het bij mij bleef en niemand daar wat van mee kreeg en toen was het ook heel aantrekkelijk iemand anders buiten de deur te kunnen zijn en toch mee te kunnen functioneren met het leven daarbuiten, maar omdat het nu en al een tijd zichtbaar mis met mij is, ben ik ook niet meer van plan het voor me te houden op bepaalde stukken, omdat mensen beoordelingen gaven vanwege de buiten kant en niet weten wat daar achter zit.
Dus ik ben er achter dat open en eerlijk zijn ook een stuk waarde aan jezelf geeft, want er over praten is beseffen en beseffen is erkennen en dat is weer op jezelf komen.

Ik ben benieuwd of je nu nog steeds bij dezelfde psycholoog bent of dat je nu alleen maar bij de meneer van het kamp bent..
Ik heb ook evaren dat het ontzettend belangrijk is dat je het gevoel hebt van een klik en dat je begrepen en gezien wordt, maar het was ook belangrijk bij mij dat er loyaal en onbeoordeelt op de mensen gegeken werd door wie ik me in de steek gelaten voelde en door wie ik veel aangedaan kreeg, want die had ik in mijn overleving ook heel erg beschermt omdat ik het vreselijk vind anderen te beschuldigen omdat ik toch een schuld in mij ging zoeken, dat voelde beter dan ik iemand wat zou aandoen door schuld te geven of te wijzen.
Ik vind het nog steeds moeilijk erover te praten, aangezien de feiten hard zijn, maar ik weet wel dat ik er nu over kán praten en dat het goed voelt, dus daarom doe ik het ook.
Maar het moet oppervlakkig blijven aangezien veiligheid in de dagelijkse situaties.

Misschien kun je met de meneer van het kamp eerst afspreken dat je met hem bespreekt waar wel en niet over gesproken wordt voor hij bij jullie op gesprek komt, dat je hem jou angsten uitlegd en verteld wat je wel en niet wilt, hier kun je meteen van leren..
Gaat de meneer ver over je grenzen en krijg je het gevoel dat hij over je heen loopt, je niet verstaat en je dus niet ziet dan zou je jezelf moeten afvragen of je wel verder wilt met hem en hem kan vertrouwen..

Ik leefde met angst in alle opzichten en dat is nog kort uitgedrukt, het gaat nu beter aangezien ik ontzettend geholpen ben door mijn psycholoog, ook al dat ene uurtje in de week, het doet wonderen.
Ik leefde met angst voor mijn leven omdat ik het letterlijk en figuurlijk dreigde te verliezen zonder dat ik daarvoor iets hoefde te doen of ooit gedaan had, door het gedrag van een ander, maar dat ligt zo gecompilceerd is heel moeilijk daar verder op in te gaan, ook omdat het voor het ''nu'' niet save genoeg is.
En omdat ik daarin niet vanaf mijn jongste jaren genoeg in beschermd ben geworden en niet gezien ben geworden, ze dachten dat ik sterk genoeg was( en verdomme JA als ik zie waar ik nu ben gekomen met de toestanden, denk ik dat ik mag zeggen dat was m'n kracht).
Maar het heeft ook een lot gemaakt dat ook ik mens ben en ook mijn lijf en geest reageerd op realiteit en dit dus niet langer met alle overlevingsstrategieen volhield en me erbij neer moest leggen, ik kon niet meer..

Maar goed door de angst achter gelaten, in de steek gelaten, allen te voelen en niet gezien worden ken ik ook de angst van het verliezen van mensen en echt het is hatelijk hoe erg je gaat zien en merken als je ''verdwenen'' bent hoe snel mensen doorleven zonder eens achterom te kijken van hee hoe gaat het met dat meisje en echt dat is pijnlijk, er zijn er maar weinig die het wel doen en die zijn echt, die worden belangrijk en je angst voor de mensen waarvan je bang bent ze te verliezen verdwijnt, omdat je van hen ook geleerd hebt met wat voor personen je de toekomst wel en niet wilt maken!
Dat met roddelen ken ik ook, ik dacht dat ik altijd heel presentatief in het leven moest staan en falen niet kon, maar nu weet ik dat hoe sterker dat werd hoe slechter het ging, hoe minder de mensen met mij om gingen, want het was niet echt, het was niet meer mij.
Mensen gingen met mijn echte ik om en dat verdween door de vele maskers, nu probeer ik mezelf te zijn en ja helaas met probleem pakket, maar het is wel echt en ik heb nu weer hele fijne mensen om me heen.
Als je jezelf accepteerd en jezelf gunt ook te leven, zijn er altijd mensen die met je mee gaan en steunen en echt begrijpen, diegene die dat niet kunnen en doen, ookal heb je een woede-huil-lach-hyper-over reactie en ze blijven kwalijk nemen, zijn ze niet zo geschikt voor jou als persoon.

Mensen zijn gewoon net als dieren, heel begrijpelijk ook wel dus ik heb nooit woede gehad, wel vragen en onbegrip, maar uiteindelijk begreep ik waar ik achter gelaten was, omdat ik niet meer mee kon met de groep > kudde, veel dieren trekken voort als er een ander sterft, veel dieren zoeken overleving als een ander achter blijft. Ik kon niet meer functioneren omdat ik mijn verleden droeg, veel gezonde mensen leven naar de toekomst en zien dingen uit het verleden als herrinering, maar als herrineringen je leven worden, word je beperkt en uiteindelijk geblokeerd.
Dat had ik, maar leerde door op te schrijven door duidelijkheid ervan te krijgen, dat met wat ik hierboven schreef, iedereen voor zich zelf zorgt en ik dus de enige ben die dat voor mij moet doen en dus de kudde achter na moet zien tekomen, alleen heb ik een vechtende weg met mijn herrineringen, maar ik weet wel dat ik het met de juiste mensen haal, die mensen die even omkijken en de moed toeroepen, een hart onder de riem steken.
Ik ben tot hier gekomen en moet nu voorwaarts, als het niet mocht zijn was ik er al lang niet meer geweest, het is nu echt paden blijven bewandelen, goede of slechte, je blijft ze je leven lang tegen komen.

Een van mijn angsten zijn ook, wat als ik het leven op de rails heb en ineens krijg ik een tegenslag van iemand verliezen bv. mijn moeder of paard of belangrijk iemand, maar dat zijn dingen die wijzen dat je nu moet leven, nu moet knokken, nu moet accepteren en nu moet LEVEN en het tijd mag hebben en het nodig heeft, maar je er wel voor moet gaan, want de tijd blijft lopen wat het verleden ook blijft toe schreeuwen..
Daarom stil staan bij al je angsten, gedachtes en gevoelens, die hebben zoveel te vertellen om het te verbeteren en prettiger te maken en om er uberhaupt wat aan te kunnen doen..

**Geplaatst**: 21-09-11 11:33

Re: Hulp zoeken d.m.v. een kamp

Geplaatst: 21-09-11 11:33

Jesusss mina wat een lang stuk geschreven alweer.
Voelt toch weer heel erg open en bloot achteraf, maarja denk altijd stel iemand herkent zich of een ander erin, dan hoop ik alleen maar dat ie er wat uit kan halen en er een beetje mee geholpen is!!

**Geplaatst**: 21-09-11 11:38

Geplaatst: 21-09-11 11:38

Ik heb ook mijn portie ervaring met alcohol en drugs. Toen het toch echt te ver ging en ik er écht mee wou kappen, heb ik het dan ook aan mijn moeder vertelt. Die het op haar beurt aan mijn vader mocht vertellen.
Weten je ouders wel dat je drugs gebruikt hebt? Of is dat een geheime schaamte die je met je meedraagt?

Het klinkt een beetje alsof jij de ouderrol op je neemt. Maar jij bent het kind. En kinderen puberen, doen dingen verkeerd en maken vooral veel fouten. Daar zijn ze kind voor. Zolang je er van geleerd hebt, heb je eigenlijk niks om je schuldig over te voelen. (Neemt niet weg, dat je het dan nog wel voelt)

**Geplaatst**: 21-09-11 12:05

Geplaatst: 21-09-11 12:05

Oh nog even over je moeder en het achterlaat gevoel van jou. Misschien zou je eens na kunnen denken of ze er ook niet mee geholpen is als jij een eigen plekje krijgt. Ze heeft 1 persoon minder onder haar hoede, ze zal ook wel altijd met zich mee dragen hoe jij je voelt en hoe het had kunnen zijn en dat dit voor jou een heel bepalende situaties( zonder dat je er schuld aan hebt, moeders nemen geloof ik meer mee als we denken en hopen) enz enz.
Maar stel jij woont ergens, fijn plekje en je moeder kan bij jou terecht als ze het thuis niet ziet zitten, jullie kunnen ook een keer praten zonder dat je vader ergens op de achtergrond zit.
Jij kan bij je ouders komen zonder de angst en zonder de spanning van de stress tussen hun, waar jij niks mee kan of er iets aan had kunnen veranderen of voorkomen en dat je daarin vast raakt, nee je kunt naar een eigen plekje, je neemt het in gedachte misschien mee, maar je dan ook of het zijn wij allemaal die er onder lijden of ik probeer er eentje uit die situatie te redden en dat ben jij dan..

Nu zeg ik dit wel, ik heb dit ook niet gedaan, want ik ben opnieuw de situatie ingegaan omdat ik er nog iets zocht en zoek, zonder dat gevonden te heben kan ik niet verder en ik begin het te vinden, soms heb ik het maar het is onstabiel. Ik snap dus wel dat het heel moeilijk is, maar zet alle positieve en negatieve naast elkaar, praat met die man van het kamp en misschien kun je eerst kijken of je het eerste gesprek bij jullie thuis met alleen je moeder kan hebben, sterkte in ieder geval!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 21-09-11 12:42

Geplaatst door de TopicStarter : 21-09-11 12:42

Ik kan echt alleen maar wow zeggen over hoe jullie je eigen verhaal verteld. Echt ontzettend knap dat je jezelf durft bloot te geven. En ik waardeer het ontzettend, begrijp me niet verkeerd. Ik kan zeggen dat ik er veel aan heb.
Mijn ouders weten alles van mij door het gesprek, ik ben sowieso altijd een erg eerlijk persoon geweest naar mijn ouders toe. Tuurlijk heb ik niet tegen hun gezegd op het moment dat ik drugs gebruikte, maar ik kan niet tegen liegen over iets. En zeker ik heb veel gelogen, maar daar heb ik nu ook spijt van. Mijn ouders weten inmiddels dat ik snel naar de drank kan grijpen omdat het dan rustig wordt in mijn hoofd, met de drugs ben ik gestopt. Tuurlijk nog wel eens een jointje, maar daar houd het echt bij op. Ik wil mezelf niet kwijt raken in die middelen.

Ik ben helaas alweer gestopt met die mevrouw waar ik naar toe ging. Ten eerste voelde ik mij niet fijn bij haar. En dit klinkt misschien heel erg bijzonder, maar die vrouw had niet echt door over mijn problemen. Ik kan mij nog goed herinneren dat ik vertelde dat ik slecht slaap door het eeuwige gepieker over van alles. Toen vertelde ze mij, dat ze niet echt geloofde dat ik piekerde. Dat was de eerste keer dat ik bij haar was. Het was voor mij dus ook een grote stap en ze vertelde me gewoon dat ze het niet geloofde. Daarnaast begon ze heel erg te praten over god, hoe hij het zou doen. Of ik daar in geloofde. Alle respect voor ieder die daar wel in gelooft, alleen ik geloof daar niet. Ik ben ook totaal niet zo opgevoed. En daardoor duwde ze mij in een positie waar ik mij niet fijn bij voelde.
En wat zelito zegt, ik had geen klik bij haar.
Maar het is wel de bedoeling dat ik opnieuw een psycholoog ga opzoeken, waar ik mij wel fijn bij voel. Dat hoort ook bij het proces. Want ik ben daar twee volle maanden, maar daarna krijg ik een jaar nazorg. Alleen hetgene waar het kantoor is van hun, ligt niet naast de deur. Daarom moet daar nog een oplossing voor worden gezorgd. En ik denk dat ik een goede psycholoog hier zoek, zodat hij/zij mij verder kan helpen.

Nou ik zit dus met de twijfel om hem te mailen of op te bellen met de vraag wat er wordt besproken in de sessies van mijn ouders. Want ik heb het voorgevoel dat hun mijn ouders niet goed begrijpen. Mijn ouders zijn een match in heaven als ik dat zo mag zeggen. Alleen door het gebeuren wat er gebeurd is met mijn vader is er heel erg veel veranderd. Mijn vader had meteen hulp moeten zoeken, alleen voor hem was het niet nodig. En dat zegt hij nog steeds. Hij heeft geen hulp nodig is. Terwijl hij de oorzaak is van dit hele gebeuren.

Sassol je hebt gelijk, ik heb de ouderrol overgenomen toen mijn vader het niet meer kon. En ik mijn moeder niet meer wou belasten. Alleen daardoor heb ik nooit meer gekeken naar mezelf.

Om nog even door te gaan over die twijfel. Want ik heb grote angst dat als ik terug kom als eerste nieuws is dat mijn ouders gaan scheiden. En ik snap ook niet zo goed waardoor ik daar zo bang voor ben. Maar ik zou het niet kunnen bevatten denk ik.

Zelito inderdaad, mijn moeder maar ook mijn vader hebben mij achteruit zien gaan. En ook mijn zus. Ik denk dat dat het moeilijkste is voor een ouder om te zien hoe je kunt achteruit gaan door de situatie thuis.

Even over de vrienden. Ik heb na die ‘slechte’ vrienden ontzettend leuke vrienden gekregen, die ik eigenlijk een beetje kwijt was geraakt nadat we van school waren gewisseld. Hun vragen ook regelmatig hoe het met mij gaat. Ze zijn echt super, alleen ik wil niet dat telkens het onderwerp over mij gaat. Hoe slecht het wel niet gaat. Dat bedrukt gewoon erg op de vriendschap voor mijn gevoel. Elke week praat ik sowieso met mijn beste vriendin, over hoe het de week is gegaan. Zij kent mijn ouders ook heel erg goed. Alleen ik kan niet telkens over mijn problemen beginnen vind ik. Die meiden hebben ook genoeg ‘problemen’.

Nogmaals ik vind het echt geweldig dat jullie zo reageren. Echt top!

**Geplaatst**: 21-09-11 14:49

Geplaatst: 21-09-11 14:49

TS je komt als een heel mooi persoon over. Ik hoop dan ook dat je in die 2 maanden aan jezelf gaat werken en je even niet zo bezighoudt met je ouders, wat je hun hebt 'aangedaan', maar wat er met JOU gebeurd is. En wat dat met JOU gedaan heeft.
Want wat ik zo lees mogen je ouders in hun handen klappen met een kind als jij, en dat mag je zelf ook best gaan beseffen.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 21-09-11 16:46

Geplaatst door de TopicStarter : 21-09-11 16:46

Wat een ontzettend lief bericht van je Sassol. Echt heel erg bedankt, en ik werk zeker aan mij. Ik ga proberen die gedachte in mijn hoofd te printen!

Hier is de situatie hetzelfde, mijn vader met z'n luie ... op de bank en ik boven. School gaan hoeft niet meer tot december dus ook niet echt een motivatie.
Ik had vandaag nog een aanvaarding met hem gehad. Volgens hem had ik iets niet opgeruimd. Bordje in de vaatwasser ofzoiets. Dus ik leg hem uit dat ik dat vergeten was. Begint hij helemaal te schelden dat ik ook nooit iets doe in het huis blablabla. En het ergste is dat hij dan gaat roepen, daarom hebben mam en ik zo veel ruzie. Snap je dat nou niet?

Nou dan sta ik echt met mijn mond vol tanden, na alle gesprekken die wij gehad hebben over het schuldgevoel. En dit doet hij nou telkens. Mijn moeder was er ook altijd een grote in, maar na alles veranderde dat bij haar. Alleen mijn vader. Agrr.
Zo even gal spugen.

**Geplaatst**: 21-09-11 17:04

Geplaatst: 21-09-11 17:04

Jeetje zeg, wat erg dat hij dat soort dingen tegen je zegt! Het ligt overigens nooit aan het kind dat ouders zoveel ruzie hebben, hoe slecht je je ook gedraagt. Want ook over slecht gedrag van het kind (zeg dus niet dat jij slecht gedrag vertoont) kunnen ouders normaal praten als de relatie goed is. Ook al verschillen ze van mening.

Heb je het hier ook met je moeder over gehad? Dat je vader dit soort dingen zegt? Of zeg je dat niet omdat je bang bent dat dat ruzie teweeg brengt?

Laat je niet gek maken hoor TS, jij bent hartstikke goed bezig! Is puur iets waar jouw vader mee zit, wat hij nu op jou af reageert. Snap heel goed dat je dan écht niet meer weet wat je moet zeggen. Spuw jij maar lekker al je gal hier!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 21-09-11 17:22

Re: Hulp zoeken d.m.v. een kamp

Geplaatst door de TopicStarter : 21-09-11 17:22

Nou ik ben er nog over begonnen nee. Maar mijn moeder die werkt nu he. Dus ik zie haar vandaag denk ik pas laat. Want ze had een werkbespreking ofzoiets.

Ik ga morgen wel met hem praten, want nu ben ik zelf ook een beetje pisst zegmaar. En dat werkt nooit. Dus ik ga me maar even verstandig opstellen en mijn mond houden!

Nouja, weet je wat ik denk. Dat hij het niet eens door heeft dat hij zoiets zegt, maar vooral wat het met mij doet.

**Geplaatst**: 21-09-11 17:28

Geplaatst: 21-09-11 17:28

Kijk dat bedoel ik nou, met dat je ouders in de handen mogen klappen. Je stelt je heel volwassen op, en dat terwijl je niet echt het goeie voorbeeld kreeg. (Heb het dus over vandaag hè, niet iha want daar weet ik niks van) En ook heel goed van je dat je gewoon zelf het gesprek met je vader aan wilt gaan.

Klasse TS +:)+

**Geplaatst**: 21-09-11 17:47

Re: Hulp zoeken d.m.v. een kamp

Geplaatst: 21-09-11 17:47

Ik heb even mee gelezen.

Fijne reacties heb je gekregen!!

Ik denk dat zo een kamp heel goed kan werken vooral omdat je dan even uit de hele situatie bent...

Heel veel sterkte!!!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 22-09-11 10:37

Re: Hulp zoeken d.m.v. een kamp

Geplaatst door de TopicStarter : 22-09-11 10:37

GroteVogel bedankt voor het reageren, jaa dat denk ik ook zeker. Anders had ik het ook niet gedaan, want het is wel eng dat je twee maanden uit je leven wordt gehaald zegmaar. Maar vooral dat je daarna weer terug wordt gezet, ik verander waarschijnlijk een beetje en ik denk dat dat voor sommige ook wennen is. Dat ik bijvoorbeeld mij niet meer bemoei met ruzies. Dat ik mij daar niets meer van aan trek bijvoorbeeld.

Dus we zullen zien!