Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 15-09-11 18:37

Na al die jaren ongeluk nu eindelijk...

Geplaatst door de TopicStarter : 15-09-11 18:37

Hoi lieve bokkers,

Ik weet nooit zo goed waar ik moet beginnen. Maar gewoon bij het begin denk ik maar.

2 jaar terug werd mijn moeder ziek. Darmkanker om precies te zijn. Ik was toen 12. Met behulp van bestraling, Chemo en uiteindelijk een operatie zou ze weer helemaal beter worden. Een lange periode ging voorbij. Van de Chemo had mam erg veel last. Ziek, moe, niet lekker, eten smaakte haar niet meer, etc etc. Maar goed, alles voor het goede doel en dus zette we de Chemo voort. Op een gegeven moment gaan ze natuurlijk kijken of de Chemo iets heeft gedaan, dus of het de tumor kleiner had gemaakt. Toen ik de uitslag hoorde kon ik wel janken, mam al helemaal. De tumor was slechts 2 milimeter gekrompen. Al die pijn voor niets?
Eind 2009 werd ze geopereerd en de operatie was geslaagd: (mijn moeder had iets hiervoor wel een blijvende Stoma gekregen, dat was dus wat minder, maar goed..) Alles bleek weg te zijn. Nu zou ze dus weer beter worden. Maar schijn bedriegt; maanden na de operatie (begin 2010) kwam er weer een 'controle' en het ergste wat we dachten werd werkelijkheid...: Mam had uitzaaiingen in de lever en longen. Zoveel, daar was niets meer aan te doen. Ze konden nog wel bestralen, om haar tijd te 'rekken.' Ik wist gewoon niet wat ik moest doen. Huilen kon ik niet, en als ik het deed was niemand erbij. Want waarom? Waarom overkomt dit óns nou? Ons gezin was perfect; we hadden een groot huis, leuke vrienden, gezellig gezin, een leuke puppy sinds een jaar, etc. Waarom nou net wij? Het 'niet weten' doet me nog steeds pijn. Al die terroristen mogen doodleuk rondhuppelen op aarde maar degene die geen vlieg kwaad doen (zoals mijn moeder) moeten 'weg.' Ik weet wel dat ik niet moet stilstaan bij dit soort dingen, en dat het leven gewoon niet eerlijk is... Maar die 'waarom' zal ik altijd houden.
Op school ging het niet goed; ik voelde me totaal niet thuis, ik had geen zin om iets te doen. Ik kon me namelijk totaal niet concentreren en ik had het gevoel alsof niemand me snapte. Door dit alles spijbelde ik ontzettend veel. Ik kon het gewoon niet. Gelukkig kon ik naar een school-maatschappelijk-werkster, zij kon me helpen het te verwerken. Helaas was zij ook niet alles wat ik verwachtte.... Ze had het constant over haar vader die 9 jaar geleden overleden was, en dat ze me zó goed begreep.... Ik had werkelijk zin om te roepen; "Mens, jij was 40 toen je vader overleed, ik 13, hoe kán je ooit weten wat ik doormaak?" Dit heb ik (gelukkig) nooit gezegd, ik was hier toch niets mee opgeschoten.
Nu, een half jaar later.... Ben ik van school overgestapt, zit ik in 2Havo (ik zat op vmbo-t) en gaat het redelijk goed met me. We hebben plannen om te emigreren naar Curaçao. Ik denk dat de grootste reden waarom ik dit topic open is, dat mensen me denk ik zo beter kunnen begrijpen. Aangezien ik een ander topic had, over onze emigratie.... Maar dat liep een beetje uit de hand. Mensen begrepen niet waarom ik naar Curaçao wilde etc.
In 2007 zijn we met z'n 4-tjes naar Curaçao gegaan. Toen was mam dus nog kerngezond en ik heb dus alleen goede herinneringen op Curaçao. In Nederland niet. In Nederland heb ik alleen herinneringen van dood, ziekenhuizen, verdriet, psycholoog bezoekjes, haat, spijbelen, enzovoorts. Op Curaçao voel ik me in mijn element, op Curaçao voel ik (en mijn zus & vader) me heel erg thuis. Dat is onze plek, dat is waar ik thuis hoor.
Ik ga zeker weten nog een (uhm, meerdere) topics openen over onze emigratie... Helaas is ons huis nog niet verkocht dus daar is het wachten op.

Nog een mooi gedichtje..............
they say memories are golden, well maybe that is true.
i never wanted memories, i only wanted you.
a million times i needed you, a million times i cried.
if love alone could have saved you you never would have died.
in life i loved you dearly, in death i love you still.
in my heart you hold a place no one could ever fill.
if tears could build a stairway and heartache make a lane,
i'd walk the path to heaven and bring you back again...

Heel erg bedankt als je alles hebt gelezen... Mijn 'echte' reden van dit topic weet ik niet. Ik wil
gewoon even kunnen praten zonder iets te hoeven zeggen, snapje. Zonder in huilen uit te barsten,
gewoon alles kil op papier kunnen zetten... Dat vind ik wel fijn: het zeggen zonder te praten...
Ik hoop ooit weer zo te kunnen lachen zoals ik vroeger kon, en ik heb een heel sterk voorgevoel
dat dat op Curaçao zeker gaat gebeuren.

- Eline.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 15-09-11 18:56

Re: Na al die jaren ongeluk nu eindelijk...

Geplaatst door de TopicStarter : 15-09-11 18:56

...niemand?

**Geplaatst**: 15-09-11 19:06

Re: Na al die jaren ongeluk nu eindelijk...

Geplaatst: 15-09-11 19:06

Wat hebben jullie een rottijd gehad zeg.. Veel geluk op Curaçao!

Ik begrijp nu alleen niet zo goed of je moeder nu is overleden..?

**Geplaatst**: 15-09-11 19:10

Geplaatst: 15-09-11 19:10

Hey meid, ik vind het ongelooflijk knap van je dat je dit met ons wil delen!
Je klinkt héél volwassen voor je leeftijd, erg nuchter...je woorden zijn echt zoals het in de werkelijkheid gaat.
Het moet een helse tijd voor je geweest zijn, zo jong je mama al moeten missen is zwaar...ik hoop echt dat je een nieuw begin kan vinden met prachtige herinneringen... :(:)

**Geplaatst**: 15-09-11 19:13

Re: Na al die jaren ongeluk nu eindelijk...

Geplaatst: 15-09-11 19:13

Kennis van mij is ook verhuisd naar Curacao en hij was laatst op vakantie in Nederland en hij straalde gewoon helemaal.

Het doet m ook echt heel goed daar.
Dus ik hoop voor jouw dat het ook zo voor jouw zal zijn

Op een plekje waar jij jezelf kan zijn en al het nare een beetje kan vergeten

**Geplaatst door de TopicStarter** : 15-09-11 19:46

Geplaatst door de TopicStarter : 15-09-11 19:46

Sorry, ik lees nu mijn OP na en het staat er niet eens in. Voel me soms zo verstrooid, zeker met gesprekken weet ik niet eens wat ik wil zeggen.

Op 7 oktober 2010 om 07:30 uur is mijn moeder overleden, in haar slaap, zonder pijn....

Dankje voor jullie lieve reacties!

**Geplaatst**: 15-09-11 19:52

Re: Na al die jaren ongeluk nu eindelijk...

Geplaatst: 15-09-11 19:52

Wat een onwijs heftig verhaal meid, knap van je dat je het zo op 'papier' hebt gezet, want ook dát is een manier van verwerken! Ik hoop voor jullie dat jullie een plekje vinden op curacao en ondanks het enorme verdriet langzaam de zon weer wat kunnen zien! Sterkte!

**Geplaatst**: 15-09-11 19:56

Re: Na al die jaren ongeluk nu eindelijk...

Geplaatst: 15-09-11 19:56

alvast heel veel geluk en succes gewenst.
Curacao is inderdaad een geweldige plek om te zijn!
Ben er ook geweest

**Geplaatst**: 15-09-11 19:56

Geplaatst: 15-09-11 19:56

Hee lieve Eline,
Ik weet (een beetje) hoe moeilijk je het hebt en ik duim voor je dat je snel naar Curacao kunt verhuizen, zodat het allemaal wat makkelijker voor je wordt! Want dat verdien je!!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 15-09-11 20:00

Re: Na al die jaren ongeluk nu eindelijk...

Geplaatst door de TopicStarter : 15-09-11 20:00

Dankjewel voor alle lieve reacties, dit doet me zo goed ! Dankjewel allemaal.

**Geplaatst**: 15-09-11 20:03

Geplaatst: 15-09-11 20:03

Ik heb echt met je te doen. Zo jong, en al je moeder verloren. Dat vind ik erg.
Hopelijk heeft je moeder nu haar rust gevonden, zonder die pijn, zonder die zorgen, zonder die
verloren hoop.
Ik kan me voorstellen dat je haar heel erg mist. Hopelijk brengt Curacao veel mooie herrineringen terug,
en ga je terug het geluk en liefde in je leven voelen dat je nu best zult missen.
Ik hoop dat jullie huis snel verkocht word, dat jullie samen een nieuwe start kunnen maken, die plaats
maakt voor elkaar en voor nieuwe gelukkige herrineringen, zonder iedere keer (zoals nu) herrinert te
worden aan hoe het was toen het slechter ging...
Veel succes en sterkte. x

**Geplaatst**: 15-09-11 20:03

Geplaatst: 15-09-11 20:03

Erg heftig.
Nog gecondoleerd met je moeder.

Ik hoop dat alles beter word op Curacao

**Geplaatst**: 15-09-11 20:07

Geplaatst: 15-09-11 20:07

krijg helemaal rillingen er van.

ik weet helaas hoe het voelt om je moeder te verlizen, 31 juli, midden in de vakantie dit jaar is mijn moeder overleden, 19 juli ben ik 15 geworden.

Misschien helpt het om naar je moeders graf te gaan (als ze begraven is) en tegen haar te praten?
iniedergeval heel veel sterkte met het verwerken!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 15-09-11 20:11

Geplaatst door de TopicStarter : 15-09-11 20:11

Heel, heel heeeel erg bedankt.... Fijn om van die reacties te krijgen. :(:)

Dankje VeraPopeye, fijn dat ik ook een reactie krijg van een 'lotgenoot.' Mijn moeder is gecremeerd dus dit is niet mogelijk...
We hebben wel een plekje in huis waar een goud met zwarte vaasje (past in je handpalm) waar ze 'in' zit, daar om heen
staan foto's en kettingen van haar etc. Dit is zegmaar haar plekje.. Ik heb soms wel echt het gevoel dat ze bij me is, en dat
ze op een of andere manier toch met me praat. Maar dit deel ik vaak niet met andere mensen omdat ik toch wel raar aangekeken wordt...

**Geplaatst**: 15-09-11 20:12

Geplaatst: 15-09-11 20:12

Ik ben dan wel wat ouder dan jij, maar ik ben ook mijn moeder kwijtgeraakt aan kanker, dus ik begrijp wat jij (en VeraPopeye) meemaken. Ik wens jullie veel sterkte met het verwerken van jullie verlies en ik hoop TS dat jullie gelukkig worden op de Antillen.

**Geplaatst**: 15-09-11 20:15

Geplaatst: 15-09-11 20:15

ElineB: Dat zijn dingen die je mag delen, de ene gelooft het wel de andere niet.
Mijn opa is gestorven toen ik 16 was, botkanker uitgezaaid en lag bij ons in huis want wij verzorgden hem.
Hij had een stoma, die meermaals per dag werd schoongemaakt. En 'savonds om half 11 deed mijn moeder
het altijd nog zuiver maken voor ze ging slapen.
En opa stierf... En alle dagen erna om half 11 kwam die (verschrikkelijke) geur van de stoma terug.
Door het hele huis... Maar begon waar hij sliep.
En dat heeft toch 2 maanden geduurd. Opa voelde je rond je, maar je rook het ook.
Ik hoorde wel vaker dat 'geesten' zich kenbaar maakte via geuren, maar nu snap ik het duidelijk.
En nee, ik was niet de enige die het rook. Iedereen, in totaal wel met 14 mensen bij elkaar...

**Geplaatst**: 15-09-11 20:19

Re: Na al die jaren ongeluk nu eindelijk...

Geplaatst: 15-09-11 20:19

Och meisje,wat erg voor je.
Zo jong en dan al zoveel ellende mee moeten maken.
Heel veel sterkte!

**Geplaatst**: 15-09-11 20:24

Geplaatst: 15-09-11 20:24

ElineB schreef:
Heel, heel heeeel erg bedankt.... Fijn om van die reacties te krijgen.

Dankje VeraPopeye, fijn dat ik ook een reactie krijg van een 'lotgenoot.' Mijn moeder is gecremeerd dus dit is niet mogelijk...
We hebben wel een plekje in huis waar een goud met zwarte vaasje (past in je handpalm) waar ze 'in' zit, daar om heen
staan foto's en kettingen van haar etc. Dit is zegmaar haar plekje.. Ik heb soms wel echt het gevoel dat ze bij me is, en dat
ze op een of andere manier toch met me praat. Maar dit deel ik vaak niet met andere mensen omdat ik toch wel raar aangekeken wordt...

Fijn dat je dat gevoel nog hebt! Snap wel dat je dat niet tegen iedereen verteld, maar het is alleen maar fijn. Ik had altijd verwacht dat ik mijn moeder ook nog zou voelen, maar dat heb ik helaas helemaal niet.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 15-09-11 20:28

Geplaatst door de TopicStarter : 15-09-11 20:28

Oh, dat is wel heftig zeg DaisNBenj.... Ik 'voel' gewoon som haar aanwezigheid... Maar ik weet dan nooit of het is omdat ik wil dat ze er is of omdat ze er dus daadwerkelijk is. Ooit hoop ik dat ze echt een duidelijk teken geeft om het zo maar te zeggen. Ik wil gewoon een gevoel krijgen dat ze er nog is...

Ik heb namelijk heel vaak echt dat ik denk dat ik gek word. Dan fiets ik naar school en er rijdt een auto langs, niets bijzonders zal je zeggen, maar heel vaak zie ik mijn moeder erin zitten. Natuurlijk is dit verbeelding, maar het doet echt pijn omdat ik haar echt zie zitten. Gewoon normaal zoals het vroeger was...

Dankjewel iedereen!

**Geplaatst**: 15-09-11 20:29

Geplaatst: 15-09-11 20:29

Wauw, ik heb er respect voor hoe jij je zo staande houdt. Enne... De bokkers staan er altijd klaar voor om je een hart onder de riem te steken. Een hele dikke knuffel van mij.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 15-09-11 20:31

Re: Na al die jaren ongeluk nu eindelijk...

Geplaatst door de TopicStarter : 15-09-11 20:31

Dankjewel ! :(:)

**Geplaatst**: 15-09-11 20:43

Re: Na al die jaren ongeluk nu eindelijk...

Geplaatst: 15-09-11 20:43

Ik herken mijzelf ook goed in je verhaal. In tegenstelling tot die maatschappelijk werkster was ik ook 13 toen ik mijn moeder verloor. Ik herken al je gedachten: Het is gewoon niet eerlijk.
Ik duim voor jullie dat het op Curaçao een stuk aangenamer wordt. Je beschrijft het met veel liefde en ik hoop dat dat dan ook waargemaakt kan worden. Jullie verdienen dat wel na zo'n kloteperiode.

Sterkte

**Geplaatst**: 15-09-11 20:46

Re: Na al die jaren ongeluk nu eindelijk...

Geplaatst: 15-09-11 20:46

Heel veel sterkte meid!! Hoop dat je gelukkig zult worden op Curacao en dat er betere tijden voor je zullen aanbreken

**Geplaatst door de TopicStarter** : 15-09-11 20:49

Re: Na al die jaren ongeluk nu eindelijk...

Geplaatst door de TopicStarter : 15-09-11 20:49

Heel erg bedankt.. !

**Geplaatst**: 15-09-11 20:59

Geplaatst: 15-09-11 20:59

Wat ontzettend erg, zo jong en al zoveel verdriet.

Hoop dan ook dat het huis snel verkocht wordt en jullie allemaal weer een stapje verder kunnen, naar een tijd en plek, waar de zon veel schijnt.

Ontzettend mooi hoeveel liefde je in je hebt. Ik word kil van je verdriet, maar warm van je liefde.

Sterkte meis, hoop dat je snel de mooie herinneringen tegemoet gaat.