Ik ben 15 jaar oud, in maart wordt ik 16. En ben maar 1.60 lang. Dat vind ik heel vervelend, ik ben altijd al heel onzeker geweest over mezelf, niet alleen over mijn lengte maar gewoon over alles. Mijn moeder had vroeger prachtig haar tot aan haar billen terwijl ik dun en sprieterige vlashaartjes heb. Ik heb eczeem, nu gaat het daar gelukkig goed mee maar vroeger was het echt een hel, ben altijd jaloers op die prachtige huidjes. En dan worstel ik ook nog met mijn gewicht waardoor ik raar met eten omga. Het is natuurlijk echt niet leuk om altijd overal de kleinste te zijn, mensen kijken altijd op je neer. En als mensen vragen hoe oud je bent (tja dan voel ik de bui al hangen), geef ik antwoord en steken ze hun verbazing niet onder stoelen of banken. Nee echt waar? Nee dat meen je niet ik had je iets van 11 geschat ofzo
Nou dan doe ik net of het me niks kan schelen en zeg met een waterig lachje: Ja ik ben nou eenmaal klein voor mijn leeftijd, Maar vanbinnen steekt het en spookt het door mijn hoofd. Niet goed genoeg, lelijk, klein. Ik probeer me altijd te verstoppen voor mensen, kijk niet graag in de spiegel.(niet alleen om mijn lengte hoor) Mijn moeder is klein, ietsepietsje kleiner dan ik nu, mijn vader is normaal, zo ongeveer 1.70/1.75. In eerste instantie zou ik 13 weken te vroeg geboren worden, dit hebben ze moeten tegenhouden met een heleboel medicijnen. Uiteindelijk ben ik 7 weken te vroeg geboren waarbij ze door de hoge dosis remmers ook weer een hele hoge dosis opwekkers moesten gebruiken. Ik moest wel geboren worden anders zou het niet goed gaan. Daarna heb ik in kritieke toestand nog een maand in de couveuse gelegen. De vroege geboorte was ook niet echt gunstig voor mijn lengte, en ook mijn evenwicht en hand-oog coördinatie is erdoor aangetast. Als baby heb ik fyschiotherapie moeten doen voor mijn evenwicht (eerst bewoog ik niet eens, ze denken dat dat een natuurlijke beschermings reactie was van mijn lichaam). Maar nog steeds ben ik met gym altijd de slechste, ik wordt al zenuwachtig als ik aan volgend schooljaar denk. Omringd door knappe en héél lenige mensen. Ik mis altijd als er een bal naar me toe gegooid wordt, dingen als handstand kan ik niet. En ik kom trillend en doodsbang misschien nog over een bok heen. Het probleem is ook dat ik altijd tegen mezelf zeg: Ik kan het niet ik kan het niet ik kan het niet.
Nou vroegen mijn ouders of ik misschien naar de HA wilde om te vragen of groei medicijnen nog een optie zijn. Aan de ene kant wil ik dat wel. Maar aan de andere kant schaam ik me er ook voor. Zouden ze het niet oppervlakkig vinden? Of een onderbreking van een natuurlijk proces. En dan vind ik het ook beschamend, er zijn ook kindjes met kanker, en spierziektes of gehandicapt en dan zeur ik hier over....
Als mijn ouders er weer eens over beginnen loop ik het liefst weg. Ik wil niet herinnerd worden aan mijn tekortkomingen, aan alle dingen die ik lelijk vind aan mezelf, aan alles wat mijn leven wat niet zo complex zou moeten zijn op deze leeftijd kapot maakt. (klinkt héél erg dramatisch allemaal echt sorry daarvoor)
Verder heb ik even gegoogled, de bijwerkingen klinken niet echt fijn. Symptomen van diabetes, ontregelde schildklier waardoor je heel erg kan aankomen (en dat is wel het allerlaatste wat ik wil). En nog veel meer....
Ik ben vast nog een heleboel vergeten, respect voor degenen die alles gelezen hebben, en sorry voor het veel te lange egoïstische verhaal.




. Ik vond mezelf ook altijd een beetje aan de kleine kant, maar ik heb er nu helemaal geen last meer van. En ik kan inderdaad ook hakken aan zonder boven iedereen uit te steken. Niet zo groot zijn is echt niet zo heel erg en er zijn zat meisjes om je heen die net zo lang zijn als jij, kijk hier maar eens naar de reacties. Probeer jezelf anders te focussen op de dingen die je wél goed kan, in plaats van de dingen die je niet kan. Er zijn vast ook een heleboel dingen die je wel goed kan en het is voor jezelf veel leuker om de nadruk daar op te leggen!
Dat maakt je groot, niet je lengte 