Al jaren heb ik 'last' gehad van mijn flaporen. Het was niet zo dat ze heel erg opvielen, maar ze staken wel door mijn haren heen en als ik een staart inhad voelde ik me erg ongemakkelijk. In de zomervakantie vorig jaar was ik het beu, bij het zwemmen voelde ik me onzeker, met een dot op het strand voelde ik me onzeker en het gevoel werd alleen maar erger, waarschijnlijk door mijn leeftijd. Ik ben 17 nu. Die vakantie heb ik het er met mijn ouders over gehad en hebben we besloten naar de dokter te gaan. Deze heeft me naar het ziekenhuis gestuurd en na wat gepraat te hebben met mijn arts moest ik foto's maken en naar de zorgverzekeraar sturen. Dolblij was ik toen ik de 'goedkeuringsbrief' thuis kreeg! Wat grappig was, is dat deze chirurg mijn moeders vinger ook gerepareerd heeft en haar herkende, dit gaf mij wel een vertrouwd gevoel.
Omdat ik dit jaar mijn eindexamen deed, maar ik in oktober al 18 wordt moest de operatie tijdens de vakantie plaatsvinden.
Gisteren was het zo ver, om 7 uur smorgens moesten we bij het ziekenhuis zijn. Omdat ik minderjarig ben lag ik op de kinderafdeling, wat ik zelf heel erg fijn vond omdat ik een heel leuke zuster had en de sfeer er fijn was. Er werd uitgelegd wat er ging gebeuren en ik kon me omkleden. Om kwart voor 8 werd ik opgehaald en om 8 uur lag ik op de operatiekamer, nog een voordeel van de kinderafdeling is dat ik een verdovende creme voor mijn infuus kreeg! Ik heb nog even met mijn chirug gesproken en toen kwamen ze met de melkkleurige spuit waardoor ik onder narcose gebracht werd.
Half 10 deed ik mijn ogen open en lag ik al op de uitslaapkamer, ik heb de narcose als heel fijn ervaren, niks meegekregen van de operatie en ik werd wakker met zo'n prachtige tulband om mijn hoofd. Mijn chirurg kwam me nog even zeggen dat het heel goed gegaan was, en ik hoorde van de zuster dat ik heel stabiel was tijdens de operatie, misschien dat ik daarom geen naklachten heb van de narcose. Iets voor 12 kon ik al weer naar huis, ik voelde nog niets, maar dat was natuurlijk omdat de verdoving nog in werking was. Tegen de avond begon de verdoving uit te werken en mijn oren als een gek te trekken en te steken, had er enorm veel last van en vroeg me af hoe ik in godsnaam kon gaan slapen, kon niet eens plat liggen op mijn achterhoofd namelijk. Toch is de pijn een beetje weggetrokken door de pijnstillers en heb ik in totaal 6 uurtjes kunnen slapen, wat meer is dan ik had verwacht. Ik heb er nog wel last van, maar de 'pijn' is nu wel dragelijk, ik hoop dat het over een paar dagen verder weg is. Vrijdag moet ik weer naar het ziekenhuis, waar ze mijn tuband eraf gaan halen en gaan kijken hoe de operatie gelukt is..
Als er bokkers zijn met ervaringen hoor ik het graag, vragen kunnen altijd via de pb of gewoon hier, en ik houdt jullie op te hoogte hoe mijn oren vorderen..
Een duidelijke foto van voor de operatie zal ik nog een keer posten, op het moment lijk ik een beetje op deze vriendjes

Die hebben ze maar laten zitten toen en zijn er vanzelf uitgevallen. Mijn oren zijn nog wel lange tijd heel erg gevoelig geweest en soms als het heel koud weer is dan wordt dat bovenste randje aan de achterkant waar mijn littekens zitten weer heel gevoelig.


Wat ik me er nog van herinner, tja, dat ik kotsmisselijk was toen ik bij kwam van de narcose
.