Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 11-07-11 18:09

Ik ben op!

Geplaatst door de TopicStarter : 11-07-11 18:09

Voor het eerst zeg ik dit werkelijk tegen zoveel mensen.

Gewoon simpelweg ik ben op!

Ongeveer een jaartje nu maar wordt met de dag erger eigenlijk.
Moe maar niet kunnen slapen.
Wakker maar gevoel hebben dat je er niet bij bent.
Allemaal lichamelijke klachten die te verwijten zijn aan het feit dat je geen reet uitvoerd.
Je bed uit komen alleen maar omdat je kinderen hebt,maar ook snel geirriteerd raken als ze lopen te miepen,zeuren of huilen.
Zo geef ik kleinste vaak uit handen aan manlief omdat het op mijn zenuwen werkt.

Raak geirriteerd door de dieren,lees hond en katten.
Krijg niks uit handen...Ja de was en af en toe koken.
Eten doe ik omdat het moet en vreten omdat ik me rot voel.
Koffie leef ik heel de dag op om maar beetje het gevoel te hebben dat dat me overeind houdt.

Mijn leven bestaat momenteel uit kinderen,man,school(halen en brengen) en de huisdieren.
Hobby's probeer ik te doen maar omdat ik zo ver in huis achterloop kom ik daar haast niet aan.
Elke dag de zelfde sleur,het zelfde liedje.
Laatste tijd nog maar wekelijks ruzie met manlief,die mij het gevoel geeft me niet te begrijpen waardoor de boel nu op klappen staat.

Wat ik wil bereiken geen idee.Misschien wel even gewoon feiten zwart op wit hebben staan zodat je kan gaan relativeren.
Weet wel dat ik me belabberd voel.

**Geplaatst**: 11-07-11 18:12

Geplaatst: 11-07-11 18:12

Misschien een heel goed idee een afspraak te maken met je HA en je probleem op tafel te gooien zodat je er aan kan werken :Y)

?

**Geplaatst**: 11-07-11 18:13

Geplaatst: 11-07-11 18:13

Ben je hiermee weleens bij de huisarts, het klinkt enorm als een burn-out/depressie.

**Geplaatst**: 11-07-11 18:14

Geplaatst: 11-07-11 18:14

zonnebloem18 schreef:
Ben je hiermee weleens bij de huisarts, het klinkt enorm als een burn-out/depressie.

Ook mijn idee.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 11-07-11 18:15

Geplaatst door de TopicStarter : 11-07-11 18:15

Die gedachte's zijn ook al door me hoofd gegaan maar goed je wilt daar niet aan.Je bent moeder en je wilt je sterk voelen ipv een wrak.
Huisarts is een nieuwe dus drempel ook wel erg hoog.Plus ik erg makkelijk dichtklap en dus echt moed moet gaan verzamelen zeg maar.
Vind het al heel wat dat ik zo hier een zegje gedaan heb(helft van het verhaal zeg maar)Maar bedankt dames voor het lezen in ieder geval.

**Geplaatst**: 11-07-11 18:16

Geplaatst: 11-07-11 18:16

Klinkt mij ook als een depressie.
Afspraak met je HA maken en door laten verwijzen naar een psycholoog.

**Geplaatst**: 11-07-11 18:18

Re: Ik ben op!

Geplaatst: 11-07-11 18:18

Wat je nu geschreven hebt is duidelijk en helder.
Als je bang bent dicht te klappen print dit uit en laat het lezen.

**Geplaatst**: 11-07-11 18:23

Geplaatst: 11-07-11 18:23

loontje schreef:
Die gedachte's zijn ook al door me hoofd gegaan maar goed je wilt daar niet aan.Je bent moeder en je wilt je sterk voelen ipv een wrak.
Huisarts is een nieuwe dus drempel ook wel erg hoog.Plus ik erg makkelijk dichtklap en dus echt moed moet gaan verzamelen zeg maar.
Vind het al heel wat dat ik zo hier een zegje gedaan heb(helft van het verhaal zeg maar)Maar bedankt dames voor het lezen in ieder geval.

Je kinderen hebben er niets aan als mama niet lekker in haar velletje zit, bijkomend dat er ontzettend veel mensen zijn met burnouts of depressies heb je niets om je voor te schamen

!!

Je bent 'sterk' als je er voor kiest je niet door je gevoelens neer te laten trekken, maar juist met opgeheven hoofd naar oplossingen te zoeken!!

**Geplaatst**: 11-07-11 18:33

Geplaatst: 11-07-11 18:33

zonnebloem18 schreef:
Wat je nu geschreven hebt is duidelijk en helder.
Als je bang bent dicht te klappen print dit uit en laat het lezen.

Ben ik het mee eens, het is heel duidelijk verwoord en dat kun je meenemen naar de HA.
Is er niet iemand anders met wie je een goede band hebt, die misschien met je mee kan gaan?
Een goede vriendin bijvoorbeeld of iemand anders waarbij je je prettig voelt?

Je schrijft dat dit al een jaartje aan de gang is, dan wordt het toch tijd om aan de bel te trekken.
Het fijt dat je kids hebt, zul je dit niet langer uit moeten stellen want kids voelen meer aan dan je misschien denkt.
@linda_arnold omschrijft het op de juiste manier.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 11-07-11 18:35

Geplaatst door de TopicStarter : 11-07-11 18:35

linda_arnold schreef:
Je kinderen hebben er niets aan als mama niet lekker in haar velletje zit, bijkomend dat er ontzettend veel mensen zijn met burnouts of depressies heb je niets om je voor te schamen !!

Je bent 'sterk' als je er voor kiest je niet door je gevoelens neer te laten trekken, maar juist met opgeheven hoofd naar oplossingen te zoeken!!

Dank je...Ik weet dat ik ze mee kan trekken daarom eigenlijk laat ik de grotere dingen aan manlief over...Geef meeste al uit handen zeg maar.
Meiden in bad doen dat doet hij omdat ik daar het geduld niet voor hebt.Is hij thuis ontfermt hij zich over de jongste vooral.
Niet alleen omdat ik "rust"wil ook omdat ik hem overal bij wilt betrekken wat hij bij zijn eerste dochter allemaal heeft moeten missen.

Ik schaam me niet zo zeer.Het is meer het vertrouwen naar mijn huisarts toe.Heb niks met hem,daarvoor ben ik te weinig bij hem geweest zeg maar.Heeft me maanden gekost om open en bloot te zijn naar mijn beste vriendin toe dus naar een huisarts die je 1,5 kent en 4 keer gezien hebt is even een ander verhaal;)

Oplossingen heb ik willen zoeken binnens huis eerst omdat 1 van de grote redenen is waardoor ik me zo voel.Helaas werkt manlief daarin niet mee en lijkt me al helemaal niet te begrijpen.Door die dingen bouw ik meer afstand en trek me terug in mijn laptop waardoor we eens in de week a 2 weken ruzie krijgen.

Heb in ieder geval al gekeken of de huisarts er al is maar die komt de 25e pas weer op de praktijk.Waarnemende huisarts die is er 1 die je terug verwijst naar eigen huisarts.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 11-07-11 18:39

Geplaatst door de TopicStarter : 11-07-11 18:39

fl0wer schreef:
Ben ik het mee eens, het is heel duidelijk verwoord en dat kun je meenemen naar de HA.
Is er niet iemand anders met wie je een goede band hebt, die misschien met je mee kan gaan?
Een goede vriendin bijvoorbeeld of iemand anders waarbij je je prettig voelt?

Je schrijft dat dit al een jaartje aan de gang is, dan wordt het toch tijd om aan de bel te trekken.
Het fijt dat je kids hebt, zul je dit niet langer uit moeten stellen want kids voelen meer aan dan je misschien denkt.
@linda_arnold omschrijft het op de juiste manier.

Is zeker een idee om dit mee te nemen naar de huisarts.Weet hoe ik ben.Kom daar en zeg bewijze van dat ik las heb van mijn grote teen;)
Heb wel een hele goede vriendin die het weet,maar woont eindje hier vandaan.Heeft klein dochtertje dus wil haar gewoon niet tot last zijn.Ben al een last voor mijn eigen gezin dus wil haar er niet te veel in betrekken.

**Geplaatst**: 11-07-11 18:42

Geplaatst: 11-07-11 18:42

Als je vriendin weet wat er speelt wil ze misschien wel met je mee naar de huisarts. Als jij dan dichtklapt kan ze je even verder helpen

Dan belast je haar ook niet heel erg (als ze dat al zo voelt, ik denk het niet), een middagje een keer moet kunnen, en daarna kan de huisarts je verder helpen.

Verder wil ik je sterkte wensen, je zo voelen is niet niks. Blijf er niet mee rondlopen, daar wordt het voor jou niet beter van en daardoor ook voor je kinderen en man niet.

Laatst bijgewerkt door Anoniem op 11-07-11 18:51, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 11-07-11 18:47

Geplaatst: 11-07-11 18:47

Ik denk dat je vriendin dat helemaal niet als een "last" beschouwd

Ik vind het uitprinten van je openingspost en meenemen naar de HA helemaal geen gek idee. Ik denk dat je eigen leven, je gevoel, de invloed die het heeft op het leven van man en kids toch iets belangrijker is dan het feit dat je je HA nog niet zo lang kent...

**Geplaatst door de TopicStarter** : 11-07-11 18:57

Re: Ik ben op!

Geplaatst door de TopicStarter : 11-07-11 18:57

@ BLijheid....Ik snap je punt hoor...Het hoeft ook geen belasting te zijn maar ze is iemand die zich bijwijze om een scheet die dwars zit al zorgen om me maakt;)

Ik ben normaal ook iemand die overal dwars door heen gaat en zich overal wel prima uit redt maar nu zie ik gewoon de bomen door het bos niet meer.

@ GamblersCub.....Je hebt helemala gelijk dat die belangrijker zijn maar voor mij is de drempel heel erg hoog.
Niet omdat ik me schaam,want dat doe ik niet maar puur omdat ik me niet snel tegen over vreemde bloot durf te geven.
Ben iemand die altijd ergens buiten de groep staat en zich nergens mee wil bemoeien of durf te bemoeien(gaat hele geschiedenis aan vooraf maar die bespaar ik je)
Roep niet snel om hulp en loontje denkt zich altijd wel te kunnen redden.Is altijd wel goed gegaan;) dus hoefde zulke drempel niet te nemen.

**Geplaatst**: 11-07-11 19:05

Re: Ik ben op!

Geplaatst: 11-07-11 19:05

Hoe vinden je kinderen het dan dat jij weinig contact met ze hebt omdat je dat niet aankunt?

**Geplaatst**: 11-07-11 19:05

Geplaatst: 11-07-11 19:05

Ook ik denk dat je rap naar de HA moet, maar zie in je reacties dat je excuses zoekt om niet te gaan. Mij bekruipt het gevoel van: geef jezelf nu even een schop onder je kont en zet je over de drempel heen. Doe je het niet voor jezelf, doe het dan voor je gezin. Zij hebben je nodig!

**Geplaatst**: 11-07-11 19:07

Re: Ik ben op!

Geplaatst: 11-07-11 19:07

magnesium slikken helpt...probeer het maar eens!

**Geplaatst**: 11-07-11 19:07

Geplaatst: 11-07-11 19:07

de eerste stap is er over praten dat lucht meestal al enorm op (tenminste bij mij wel)
goed dat je je verhaal hier al verteld dat is toch al een hele stap

wel rot dat je het niet met je man kunt bespreken, dat had in dit geval wel fijn geweest
mischien kun je er behalve met je vriendin met iemand anders over praten (ander fam lid?)

ik wil je in elk geval veel sterkte wensen, en als je wilt kletsen staat pb voor je open

**Geplaatst door de TopicStarter** : 11-07-11 19:14

Geplaatst door de TopicStarter : 11-07-11 19:14

antje_vip schreef:
Hoe vinden je kinderen het dan dat jij weinig contact met ze hebt omdat je dat niet aankunt?

Aan mijn kids merk ik niets...Mijn man werkt wisselende diensten dus heb sowieso een bepaalde dagdeel de zorg over ze.En hoe rot ik me ook voel...Ik kleed ze aan,ik geef ze eten,ik lach met ze,huil met ze en speel met ze.OOh en niet te vergeten het troosten als ze weer eens gevallen zijn....Zoals al eerder aangegeven zijn zij de redenen dat ik me bed uitkom.

@Rindin....Ik kan snappen dat je dat zo ziet.Ik doe ook echt me best om me een schop te geven.Helaas niemand in de buurt die het voor me wilt doen.Ik heb in ieder geval al gekeken of hij zit op de praktijk maar hij heeft vakantie.
Heb met vervangende arts meerdere keren kennis gemaakt en die verwijst je terug naar je eigen arts met dit soort dingen.
Ik heb nu 2 weken om mezelf beetje bij elkaar te rapen.In real met vriendin aan tafel te gaan zitten voor een plan van aanpakt.Die zal ik wel nodig hebben aangezien manlief de problemen niet erkend.En zodra hij terug komt wil ik die week sowieso een afspraak maken.

@geerke...Wat doet magnesium???Waar helpt het voor?

@Jiperdepip....Man weet vanalles af alleen verwijt dus alsnog dingen.Dat ik niet positief ben...Dat ik dingen van hem verwacht enz...Dus eigenlijk weinig nut die gesprekken omdat ik me nog rotter gaat voelen.Andere familie is er weinig ja mijn ouders maar als ik ergens over begin dan komt moeders met haar eigen sores;)

**Geplaatst**: 11-07-11 19:22

Re: Ik ben op!

Geplaatst: 11-07-11 19:22

Wat naar dat je in je omgeving weinig mensen hebt waar je steun van krijgt. :(:)

Als je je geestelijk niet goed voelt erkennen mensen dat veel minder dan wanneer je lichamelijk ziek bent. het lijkt me extra moeilijk om hier mee om te gaan op deze manier.

**Geplaatst**: 11-07-11 19:27

Geplaatst: 11-07-11 19:27

tja dat maakt het er voor jou zeker niet makkelijker op........
en dingen positief bekijken is veel makkelijker gezegd als gedaan (dat vind ik overigens nog steeds) mensen roepen dit zo gemakkelijk

**Geplaatst**: 11-07-11 19:35

Geplaatst: 11-07-11 19:35

Ik wil je erop wijzen dat kinderen heel stemmingsgevoelig zijn, en dat het daarom ook voor hun bestwil heel belangrijk is dat je hier iets aan doet. Je probeert het ze niet te laten merken, maar alle aanpassingen die je treft en de hele energie die om je heen hangt hebben ze bewust of onbewust allang opgepikt.

Kan de HA je niet gewoon een verwijzing naar een psycholoog geven? Als je dat wil natuurlijk.. Hier is dat in ieder geval erg simpel; je staat binnen 5 minuten weer buiten.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 11-07-11 19:52

Re: Ik ben op!

Geplaatst door de TopicStarter : 11-07-11 19:52

Dat zeg ik dus ook Jiperdepip....Hoe in hemelsnaam de dingen positief zien als je voor je gevoel in een donderwolk zit.Hetzij door depressie of door ander iets...je kan die knop niet even zo omdraaien.
Daar ook in dit huishouden te veel voor gebeurt wat plekjes moet krijgen.Vertrouwen moet bouwen.

@ JuliaMaria....Ik weet het dat ze dat over nemen maar weet ook hoe vooral de oudste is en die laat nog niet echt blijken.Over algemeen ben ik gewoon wie ik ben bij ze alleen als bijvoorbeeld de kleinste niet wil slapen maar wel doodop is kan ik daar geirriteerd op zijn of als oudste 20 keer het zelfde vraagt.De oren van mijn kop praat.Het is niet zo dat ik dan flink uit mijn stekker ga maar gewoon kort af reageer of een opmerking maak.

Ik weet dus niet of de vervangende huisarts dat zou doen.Dit omdat hij gerust zegt van neem maar een pijnstiller bij rugpijn en ga terug naar je eigen huisarts zodra die weer terug is.Zal eens aan manlief vragen.

**Geplaatst**: 11-07-11 21:39

Geplaatst: 11-07-11 21:39

Vervelend voelt het hé, alsof er om je heen van alles gebeurt en mensen tevreden zijn en jij 'vast zit'.. Niet om je te demotiveren, maar de mensen om je heen en ook je kinderen merken het wel degelijk. Alleen herkennen ze het nog niet echt zoals jij het ook niet echt herkent. Maar ontzettend goed van je dat je een topic hier hebt geopend hoor! Het hoort namnelijk echt niet dat je je zo voelt zoals nu, dat hoort niet bij het leven zoals het is en daar hoef je je niet zomaar bij neer te leggen

Alleen gaat het tijd kosten en misschien is het een weg die op dat moment niet aantrekkelijk lijkt. Maar als je op bent, kun je jezelf niet zomaar herpakken en weer doorgaan :(:)

Overweeg echt eens zsm bij een huisarts langs te gaan, of zoek evt. een coach dat is een wat kleinere stap en misschien helpt dat je beter op weg met het zoeken van de volgende stap die je relationeel gezien het beste kunt zetten.

Het is echt heel lastig en voelt als 'tekort' doen, maar je bent geen uitzondering die het even teveel wordt. :(:)

**Geplaatst door de TopicStarter** : 11-07-11 22:03

Geplaatst door de TopicStarter : 11-07-11 22:03

Bienotje schreef:
Vervelend voelt het hé, alsof er om je heen van alles gebeurt en mensen tevreden zijn en jij 'vast zit'.

*** zo voelt het idd...Leven gaat niet door zoals zou moeten en een uitweg is moeilijk te vinden...Je lijkt jalours te zijn op de mensen waar je positieve dingen van leest waardoor je eigenlijk weer een trede naar beneden gaat omdat jij die rozenblaadjes niet kan vinden.

. Niet om je te demotiveren, maar de mensen om je heen en ook je kinderen merken het wel degelijk. Alleen herkennen ze het nog niet echt zoals jij het ook niet echt herkent. Maar ontzettend goed van je dat je een topic hier hebt geopend hoor! Het hoort namnelijk echt niet dat je je zo voelt zoals nu, dat hoort niet bij het leven zoals het is en daar hoef je je niet zomaar bij neer te leggen

****Ik geloof je op je woord en weet dat ook wel alleen heeft het dus nog geen invloed zeg maar op hun karakter/reactie's.
Besef me dat het leven zo niet hoort en wil het ook niet zo...Heb de afgelopen maanden met "masker"gelopen omdat ik het niet wou zien.Doe me best me staande te houden maar als je daarop aangewezen wordt of aangevallen dan ga je op een gegeven moment met de pakken neer zitten...hoe graag je dat ook niet wilt.

Alleen gaat het tijd kosten en misschien is het een weg die op dat moment niet aantrekkelijk lijkt. Maar als je op bent, kun je jezelf niet zomaar herpakken en weer doorgaan

***Ik wou dat het zo was echt waar....Wil gesnapt worden..wil simpel gewoon mezelf zijn.Rust..lol en liefde.
Weet dat ik er zo niet gaat komen das me wel duidelijk...Weet alleen even niet hoe of wat...Zo veel borden om mijn pad maar geen 1 die de juiste aanwijst.

Overweeg echt eens zsm bij een huisarts langs te gaan, of zoek evt. een coach dat is een wat kleinere stap en misschien helpt dat je beter op weg met het zoeken van de volgende stap die je relationeel gezien het beste kunt zetten.

****Huisarts staat op de planning als hij terug van vakantie is.Zit nu met vriendin te kletsen dus kan gelukkig mijn ei kwijt...Hier en bij haar..Die 2 weken moet dan wel te overbruggen zijn.Gelukkig komt oudste dochter zondag weer thuis dus beetje vrolijkheid in de tent;)

Het is echt heel lastig en voelt als 'tekort' doen, maar je bent geen uitzondering die het even teveel wordt.

Dank je voor je fijne reactie.